Είμαι μία από τους «υποκινητές» της «κατάληψης» της Νομικής



Της Λιλιάνα Σαλίαϊ

Ε ναι, λοιπόν, είμαι μία από τους «υποκινητές» των απεργών πείνας!

Για αρχή να αυτοσυστηθώ, είμαι μετανάστρια που ζω και εργάζομαι στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Κρήτη, για 17 χρόνια. Λίγους μήνες τώρα έχω μετακομίσει στην Αθήνα. Έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά που περνάνε αυτά τα παιδιά – το να θεωρούμαι παράνομη, το να υπόκειμαι την καταστολή της αστυνομίας (όλοι θυμάστε τις περίφημες επιχειρήσεις «σκούπα»). Έχω αντιμετωπίσει το ρατσισμό, την καταστολή, την επίθεση και τα παιχνίδια των ΜΜΕ στο μεγαλείο τους. Συνεχίζω να αντιμετωπίζω την εκμετάλλευση και τον αποκλεισμό επειδή «δεν κάθομαι στα αυγά μου», επειδή είμαι μετανάστρια, επειδή είμαι γυναίκα, στο χώρο της εργασίας. Συνεχίζω να είμαι, από το ΄97, υπό καθεστώς προσωρινής παραμονής με ατελείωτη αγωνία για το αν θα μπορώ να παραμείνω νόμιμη, να συμπληρώσω ένσημα, παράβολα, εισόδημα και άλλα τόσα εμπόδια που σκοπό έχουν την απονομιμοποίηση.

Παράλληλα με τον αγώνα μου να επιβιώσω στη σκληρή αγορά εργασίας, να μεγαλώσω το παιδί μου, να ανανεώσω την άδεια παραμονής, και την ανάγκη μου για περαιτέρω μόρφωση, ένιωθα έντονη την ανάγκη να κατανοώ και να ερμηνεύω την κοινωνική μου θέση και τους τρόπους να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου μέσα από αυτή τη θέση, να μεταφράσω όλα αυτά σε πολιτικό λόγο και αιτήματα. Έτσι, μια και δεν μπόρεσα να τελειώσω σπουδές στην πατρίδα μου, μπήκα σε ελληνικό πανεπιστήμιο στις πολιτικές επιστήμες και τώρα είμαι σε μεταπτυχιακό στην κοινωνιολογία.

Δεν είμαι οργανωμένη σε κανένα κόμμα και σε καμία οργάνωση. Έχω αγωνιστεί και θα αγωνίζομαι για τα προβλήματα των μεταναστών. Έτσι θα αγωνιστώ και τώρα μέχρι τέλους για να στηρίξω τον αγώνα των παιδιών, που με την πλειοψηφία τους έχουμε αγωνιστεί για χρόνια στην Κρήτη, όχι από θέση αλληλεγγύης αλλά επειδή είμαι κομμάτι αυτών των ανθρώπων. Μέσα από την απόγνωσή τους, βάζοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο, βγάζουν και τη δική μου φωνή. Ο αγώνας τους είναι και δικός μου. Γι’ αυτό μαζί με τους απεργούς πείνας απαιτήσαμε αλληλεγγύη και συμπαράσταση, από όλους αυτούς με τους οποίους εμείς οι μετανάστες αγωνιζόμαστε από κοινού και σε όλα τα άλλα κοινωνικά και εργασιακά ζητήματα.

Πίστευα, όπως όλοι οι αλληλέγγυοι, που επιλέξαμε το χώρο της Νομικής για να στεγάσει αυτόν τον αγώνα, ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αναδειχθεί η ακραία κατάσταση των μεταναστών που ζουν στο σκοτάδι της παρανομίας που τους έχει επιβληθεί. Πίστευα ότι το άσυλο άνηκε όντως σε όλο το λαό εκτός αν εννοείτε λαό μόνο τους Έλληνες και όχι εμάς τους μετανάστες. Εμείς πιέσαμε και «υποκινήσαμε» τον αντιρατσιστικό χώρο μέσα από πολλές συνελεύσεις, και όλοι θέλαμε να γίνει, όπως και έγινε, με ειρηνικό τρόπο, σε χώρο που ήταν υπό ανακαίνιση και δεν χρησιμοποιούνταν, γιατί πραγματικά δε θέλαμε να εμποδιστεί η λειτουργία του πανεπιστημίου και θέλαμε όλους τους φοιτητές στο πλευρό μας. Η «κατάληψη» έγινε μετά από συνεννόηση και απόφαση των φοιτητικών συλλόγων της νομικής και με συγκατάθεση της πρυτανείας.

Ξαφνικά όμως δεχτήκαμε επίθεση όχι μόνο από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, αλλά ακόμα και από την πρυτανεία και τα μέλη της ΔΑΠ και ΠΑΣΠ του φοιτητικού συλλόγου ότι κάναμε δήθεν κατάληψη της νομικής σχολής εμποδίζοντας την λειτουργία της, δήθεν βανδαλισμούς και έκτροπα. Τι υποκρισία!

Η επίθεση που δεχθήκαμε από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν είχε προηγούμενο. Η προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να στρέψουν την ελληνική κοινωνία εναντίον των απεργών ήταν αποπνικτική. Οι απεργοί πείνας από τα Χανιά το 2008, αγώνα στον οποίο ήμασταν δίπλα και γύρω τους όλοι εμείς οι μετανάστες συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους των σημερινών απεργών, είχαν επικοινωνήσει προσωπικά με τον κ. Παπανδρέου, τότε στην αντιπολίτευση, πιστεύοντας στην ευαισθησία του. Τους είχε υποσχεθεί ότι μόλις γινόταν κυβέρνηση θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Τους έδωσε ελπίδες προεκλογικά ότι θα ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματα των μεταναστών. Αντί αυτού, έστειλε την αστυνομία να διώξει με το πιστόλι στον κρόταφο αυτά τα παιδιά από το πανεπιστήμιο. Τι απογοήτευση!

Το άσυλο δεν το χτύπησαν ούτε οι απεργοί πείνας ούτε οι «υποκινητές». Το άσυλο το χτύπησαν όλοι αυτοί. Απαξίωσαν και το ίδιο το πανεπιστήμιο. Το καλό πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που βγάζει προϊόντα για την αγορά, είναι το πανεπιστήμιο που έχει επαφή με την κοινωνία και ασχολείται με τα προβλήματά της, ειδικά το πανεπιστήμιο που αναδεικνύει τα προβλήματα των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, όπως αυτή των μεταναστών.

Σε όλους όσοι μας λυπούνται γιατί «μας χρησιμοποιούν» και «μας υποκινούν» αυτό που έχω να πω είναι ότι μας προσβάλουν και μας υποβιβάζουν με το να μας θεωρούν άβουλα όντα. Δε ζητήσαμε να μας λυπούνται. Ζητήσαμε να μας στηρίξουν. Ζητούσαμε και ζητάμε τη στήριξη όλων των μεταναστών, αλλά κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «εκπρόσωποι» των κοινοτήτων, έσπευσαν να κάνουν αστείες δηλώσεις που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν με αντάλλαγμα μια φωτογραφία δίπλα στον κ. υπουργό.

Όταν πιο παλιά ερχόμασταν εμείς στην Ελλάδα, δεν ήταν εύκολο να επιβιώσουμε αν δε δίναμε όρκους νομιμοφροσύνης «βορειοηπειρωτικής» καταγωγής, αν δεν ορκιζόμασταν ότι «σε πόλεμο Ελλάδας – Τουρκίας θα δίναμε τη ζωή μας στο όνομα της Ελλάδας». Ποτέ δε δέχτηκα να το κάνω. Αυτό που λέω όμως με όλη μου τη ψυχή είναι ότι αγάπησα αυτή την κοινωνία στην οποία βρέθηκα ως μετανάστρια και παλεύω από κοινού για να την κάνουμε καλύτερη, μια κοινωνία που να χωράει όλους μας, με κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη και αδερφικότητα. Πατρίδα για εμένα είναι οι άνθρωποι γύρω μου είτε ντόπιοι είτε όχι. Πατρίδα μου είναι οι φίλοι μου Έλληνες που με έχουν αγαπήσει και τους έχω αγαπήσει και είμαι σίγουρη ότι όλοι οι μετανάστες έχουν αγαπημένους φίλους και ανθρώπους εδώ που τους βοήθησαν και τους στήριξαν.

Περνώντας από τα προπύλαια με το λεωφορείο ακούω ακραία σχόλια από απλούς ανθρώπους. Δε νιώθω ούτε μίσος ούτε οργή για αυτούς. Νιώθω οργή και θυμό για αυτούς που τους έκαναν έτσι με το να τους σερβίρουν αυτά που θέλουν. Οι άνθρωποι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τη φωνή των ίδιων των μεταναστών. Τους έκαναν να πιστεύουν ότι για όλα τα προβλήματα και την κρίση τους φταίει ο μετανάστης. Είναι ένα κενό 20 χρονών…

Πότε δεν ακούστηκε η φωνή μας! Ποτέ δεν μας υπολογίζανε! Ενώ τα προβλήματα ήταν τεράστια, η εικόνα του μετανάστη ταυτιζόταν με του κλέφτη, του απατεώνα, του εγκληματία. Για την τεράστια προσφορά και συμβολή των μεταναστών σε αυτή την χώρα τα τελευταία 20 χρόνια, ούτε λόγος. Προσφορά, που είναι τεκμηριωμένη από επιστημονικές στατιστικές αλλά και κρατικές και ευρωπαϊκές μελέτες, οι οποίες ποτέ δεν προβλήθηκαν. Ούτε και οι καταγγελίες του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων. Τα προβλήματα αυτά έχουν συσσωρευτεί για 20 ολόκληρα χρόνια και επιδεινώνονται, φυσικά, μέσω κρίσης.

Επειδή η ζωή των απεργών πείνας είναι σε μεγάλο κίνδυνο καλώ την πολιτεία, την κυβέρνηση, εδώ και τώρα, πριν θρηνούμε ζωές, να σκύψουν και να δώσουν λύση στα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργήσανε. Μην τολμήσει να προσπαθήσει άλλο να κρύψει κάτω από το χαλί το πρόβλημα γιατί όσο το κρύβεις, τόσο πιο εκρηκτικές είναι οι διαστάσεις που παίρνει. Το πρόβλημα δε λύνεται ούτε με φράκτες, ούτε με διαχωρισμούς σε «καλούς» και «κακούς» μετανάστες, ούτε με την πολιτική του καρότου και του μαστιγίου, ούτε με ακροδεξιές πολιτικές.

Καλώ την κοινωνία να επιβάλει η ίδια τις προϋποθέσεις για να ακουστεί η φωνή μας και να προβληματιστεί για τη ζωή αυτών των παιδιών που θα μπορούσαν στη θέση τους να είναι τα παιδιά της, πριν είναι πολύ αργά. Δεν τους φταίει ο μετανάστης. Ψάξτε αλλού το φταίξιμο.

Φτάνει πια η υποκρισία!

Μια συντομευμένη εκδοχή του κειμένου δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία. Ευχαριστούμε τη συντρόφισσα που μας έστειλε το πλήρες κείμενο.

Category: Εσωτερικά