Εκτυπώστε το
Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και Αριστερά
Πριν από κάποιο διάστημα πληροφορηθήκαμε ότι με αιφνιδιαστική απόφασή του ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου:
«[…] ανακοίνωσε κατά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ασκήσει τη δυνατότητα παρέμβασης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην εκκρεμή διαφορά Γερμανίας-Ιταλίας για καταβολή αποζημιώσεων λόγω των σφαγών και των καταστροφών κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής»
Συμπλήρωσε επίσης ότι:
«“Αντιλαμβανόμαστε όλοι την σοβαρότητα και σημασία αυτού του θέματος καθώς και τον ιδιαίτερο συμβολισμό του”.
“Τιμούμε εμπράκτως τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα”».[1]
Όπως έχουμε επανειλημμένα γράψει σε αυτό το σάιτ, ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του κάθε τσαρλατάνου. Η κυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων μισθοφόρων, της παραγραφής όλων των αδικημάτων που σχετίζονται με την καταλήστευση χρημάτων του δημοσίου (πρόσφατη είναι και η παραγραφή των αδικημάτων για το σκάνδαλο Βατοπεδίου[2]) βρήκε ένα θέμα για να αποσπάσει τη συναίνεση της «κοινή γνώμης» και δυστυχώς και των κομμάτων της Αριστεράς:
«Ως θετικό γεγονός χαρακτήρισε το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και επικεφαλής του «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα» Μανόλης Γλέζος τη δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα θα παρέμβει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στη διένεξη μεταξύ Γερμανίας – Ιταλίας, που αφορά την καταβολή γερμανικών αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής».[3]
Σύμφωνα με τον Μ. Γλέζο οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις αγγίζουν αυτή τη στιγμή τα 162 δισεκατομμύρια ευρώ (χωρίς του τόκους!).[4] Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δήλωσε μετά από συνάντηση με το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα»:
«Εδώ δεν τίθεται μια διαδικασία διαπάλης ανάμεσα στους Έλληνες και στους Γερμανούς, αλλά μια διαδικασία διεκδίκησης της δικαιοσύνης και της ηθικής απέναντι στις σημερινές κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ελλάδας, που κουκουλώνουν μια ιστορία που πράγματι είναι ιστορία πολλών χρόνων.
[…]
Πιστεύουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή κυβέρνηση αντί να δίνει κάτω από το τραπέζι εγγυήσεις για αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων σε αντάλλαγμα υποστήριξης από την πλευρά των Γερμανών στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε οφείλει με σθένος να υψώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει αυτά που μας χρωστάνε».[5]
Το ΚΚΕ στο θέμα αυτό είναι ακόμα πιο επιθετικό υπέρ των «εθνικών δικαίων». Διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη:
«Η κυβέρνηση έχει χρέος απέναντι στον ελληνικό λαό να διεκδικήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο από τη Γερμανία. Ας αφήσει τα παιχνίδια εντυπώσεων και τα μυστικά παζάρια.
[…]
Πίσω από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες κρύβεται ότι:
1) Η κυβέρνηση εγείρει αποσπασματικά μόνο το θέμα των αποζημιώσεων για τις θηριωδίες των ναζιστικών στρατευμάτων στο Δίστομο και «θάβει» συνειδητά το ζήτημα της επιστροφής του κατοχικού δανείου, τα ποσά που προκύπτουν από τη Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946), την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών κλπ. (αποζημιώσεις συνολικού ύψους 164 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους).
2) Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτή που το 2002 – με υπουργό Εξωτερικών το σημερινό πρωθυπουργό – απαγόρευσε με απόφαση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Σταθόπουλου την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα».[6]
Μετά από όλα αυτά είναι νομίζουμε αναγκαίο να θυμηθούμε ποιά ήταν ιστορικά η θέση της επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς στο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων. Να υπενθυμίσουμε τι συμβαίνει στην πράξη όταν υποχρεώνονται κράτη να πληρώσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Και επιπλέον θα υπενθυμίσουμε εγκλήματα του ελληνικού καπιταλισμού -«Καλάβρυτα και Δίστομα» που διέπραξε το ελληνικό κράτος σε βάρος άλλων εθνοτήτων. Οι ίδιες φωνές που υπερασπίζονται το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να διεκδικήσει πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία δεν επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία όσον αφορά τα δικαιώματα αποζημίωσης των θυμάτων του ελληνικού μιλιταρισμού.
Αριστερά και πολεμικές αποζημιώσεις
Τη θέση της επαναστατικής Αριστεράς στο θέμα την έχουν αναπτύξει θεωρητικά και πρακτικά ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι στη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
«Η δίκαιη η δημοκρατική ειρήνη, που τόσο διψάει γι’ αυτή στις εμπόλεμες χώρες η συντριπτική πλειοψηφία των εργατικών και εργαζομένων τάξεων που εξαντλήθηκαν, καταπονήθηκαν και βασανίστηκαν από τον πόλεμο, η ειρήνη που απαιτούν με τον πιο αποφασιστικό και τον πιο επίμονο τρόπο οι ρώσοι εργάτες κι αγρότες απ’ την ώρα πού ανέτρεψαν την τσαρική μοναρχία, η ειρήνη αυτή, δεν μπορεί — κατά την άποψη της κυβέρνησης — παρά να έρθει άμεσα, χωρίς προσαρτήσεις (δηλαδή χωρίς καταλήψεις ξένων εδαφών, χωρίς υποδούλωση ξένων εθνοτήτων) και χωρίς πολεμικές αποζημιώσεις».[7]
Παρά τις φοβερές καταστροφές που είχε υποστεί η Ρωσία στον πόλεμο, παρά την ταπεινωτική συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ (Μάρτιος 1918) που υποχρεώθηκε να υπογράψει η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων με τη Γερμανία,[8] όταν τελικά ηττήθηκε η Γερμανία οι μπολσεβίκοι έμειναν πιστοί στις αρχές τους. Κατήγγειλαν τη συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) ως ληστρική και σε βάρος του γερμανικού λαού.
Ο λόγος ήταν απλός: Την ευθύνη για την έκρηξη του πολέμου την είχαν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές και όχι μόνον οι ηττημένοι. Τις αποζημιώσεις τις πληρώνει ο λαός και όχι οι καπιταλιστές. Ο Λένιν έγραφε:
«Με τη συνθήκη των Βερσαλλιών η Γερμανία δεν μπορεί να υπάρχει οικονομικά, αλλά και καμιά ηττημένη χώρα, […] δεν μπορεί να ζήσει με τους όρους που καθόρισε η συνθήκη των Βερσαλλιών.
[..]
Η ειρήνη των Βερσαλλιών δημιούργησε τέτοια κατάσταση που η Γερμανία δεν μπορεί να ονειρεύεται ανακωχή, να ονειρεύεται ότι δεν θα την λεηλατήσουν, δεν θα της αφαιρέσουν τα μέσα ύπαρξης, ότι ο πληθυσμός της δεν θα καταδικαστεί στην πείνα και στο μαρασμό».[9]
Ο Eric Hobsbawm γράφει για τις τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που υποχρεώθηκε η Γερμανία να πληρώσει:
«Στη διάσκεψη ειρήνης των Βερσαλλιών (1919) επιβλήθηκαν στη Γερμανία “ως επανορθώσεις” τεράστια αλλά απροσδιόριστα ποσά, τα οποία έπρεπε να πληρώσει για το κόστος του πολέμου και τις ζημίες που προκάλεσε στις νικήτριες δυνάμεις. Για να δικαιωθεί αυτή η απόφαση, στη συνθήκη ειρήνης περιλήφθηκε επίσης μια ρήτρα που θεωρούσε τη Γερμανία ως τη μόνη υπεύθυνη για τον πόλεμο (η αποκαλούμενη ρήτρα της «ενοχής του πολέμου»), η οποία και ιστορικά αμφίβολη ήταν και αποδείχτηκε ότι αποτέλεσε δώρο στο γερμανικό εθνικισμό.
[…]
Το 1921 το ποσό καθορίστηκε σε 132 δις χρυσά μάρκα, δηλαδή 33 δις δολάρια τότε, που καθένας γνώριζε πως ήταν απλώς καθαρή φαντασίωση. […] ισοδυναμούσαν με μιάμιση φορά το εθνικό εισόδημα της χώρας [της Γερμανίας] το 1929».[10]
Το ότι η συνθήκη αποτέλεσε «δώρο στο γερμανικό εθνικισμό» είναι απολύτως ακριβές. Διευκόλυνε τη μαζικοποίηση του ναζιστικού κόμματος, δίνοντας ιδεολογικά επιχειρήματα στο ναζιστικό εθνικισμό. Η παραχώρηση εδαφών στην Πολωνία (ο «Πολωνικός Διάδρομος» που χώριζε την Ανατολική Πρωσία από την υπόλοιπη Γερμανία) αποτέλεσε το πρόσχημα για το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Η αρπαχτικότατα των νικητριών δυνάμεων έναντι της Γερμανίας βρισκόταν σε ευθεία αντίθεση με τις μπολσεβίκικες θέσεις ενάντια στην ειρήνη των Βερσαλλιών, εναντίον των προσαρτήσεων και αποζημιώσεων που στραγγάλιζαν οικονομικά τον γερμανικό λαό. Αυτό έδινε το δικαίωμα στον Λένιν να ισχυρίζεται:
«Είναι αυτονόητο ότι η Γερμανία ένα μόνο μέσο έχει για να επιζήσει, και αυτό είναι η συμμαχία με τη Σοβιετική Ρωσία προς την οποία στρέφει τα βλέμματα της».[11]
Αυτή η στάση της μπολσεβίκικης ΕΣΣΔ εκτιμήθηκε από τη γερμανική εργατική τάξη και συνέβαλλε αποφασιστικά ώστε το γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το KPD, να γίνει το μεγαλύτερο ΚΚ του κόσμου. Μέχρι το 1923 η επιρροή των κομμουνιστών αυξανόταν σε τέτοιο βαθμό που η δυνατότητα προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία φάνταζε δυνατή. Στα μετέπειτα χρόνια η επιρροή του KPD συνέχιζε να μεγαλώνει. Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1932 το κόμμα απέσπασε το 16,9% των ψήφων.
Σταλινική Ρωσία και αποζημιώσεις
Η σταλινική Ρωσία όχι μόνο εγκατέλειψε τις αρχές του μπολσεβικισμού στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων αλλά και ζήτησε τερατώδεις αποζημιώσεις όχι μόνο από τη Γερμανία αλλά και από την Ρουμανία και την Ουγγαρία!
Η Ρωσική κυβέρνηση απαίτησε πολεμικές αποζημιώσεις ύψους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων (αστρονομικό ποσό για την εποχή) από τη Γερμανία. Η οικονομία της ανατολικής Γερμανίας λεηλατήθηκε με δυο τρόπους: ο ένας τρόπος ήταν μέχρι το 1946 -οι Ρώσοι γραφειοκράτες διέλυαν ολόκληρα εργοστάσια και τα μετέφεραν στη Ρωσία. Ο άλλος τρόπος, μέχρι το 1954, ήταν η δημιουργία Ρωσικών εταιρειών (γνωστών ως sags) που απέκτησαν ιδιοκτησιακά δικαιώματα σχεδόν σε ολόκληρη τη βαριά βιομηχανία της ανατολικής Γερμανίας.[12]
Η Ρουμανία υποχρεώθηκε σε τερατώδεις αποζημιώσεις από το ρώσικο κρατικό καπιταλισμό. Υπολογίζεται ότι περίπου δυο δισεκατομμύρια δολάρια ήταν το τίμημα των πολεμικών αποζημιώσεων που πλήρωσε η Ρουμανία στη Ρωσία την περίοδο 1944-48 (αποτελούσαν το 84% του εθνικού εισοδήματος της Ρουμανίας εκείνης της περιόδου). Στις αποζημιώσεις συμπεριλαμβάνονταν ολόκληρος ο πολεμικός στόλος της Ρουμανίας, τα περισσότερα εμπορικά πλοία, ο μισός σιδηροδρομικός εξοπλισμός, ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού της βιομηχανίας πετρελαίου.[13]
Η Ουγγαρία επίσης πλήρωσε στη Ρωσία πολεμικές αποζημιώσεις. Στα 1948 το 25,4% του κρατικού προϋπολογισμού κατευθύνονταν προς τις ρωσικές αποζημιώσεις, το 1949 αντιστοιχούσαν στο 9,8%.
Ακόμα και χώρες που δεν είχαν συμμαχήσει με τη ναζιστική Γερμανία δεν κατάφεραν να αποφύγουν τη ρωσική λεηλασία. Από την Τσεχοσλοβακία μεταφέρθηκαν στη Ρωσία 60 βιομηχανικές επιχειρήσεις. Το 25-30% των επιχειρήσεων στο γερμανικό κομμάτι που προσαρτήθηκε στην Πολωνία μεταφέρθηκαν στη Ρωσία.[14]
Το τίμημα των πολεμικών αποζημιώσεων που απαίτησε η Ρωσία ήταν τρομακτικό για τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης. Στα δεινά του πολέμου και των καταστροφών που είχε προκαλέσει προστέθηκαν οι πολεμικές αποζημιώσεις. Ο Ερυθρός Σταυρός της εποχής αναφέρει για τη Ρουμανία:
«Είναι δύσκολο να μεταφέρει κάποιος τη δυστυχία που υποφέρει ο ρουμανικός πληθυσμός στα 1947. Ο λιμός κυριαρχεί σε ολόκληρα τμήματα της χώρας, σε κάποιες περιοχές οι άνθρωποι τρέφονται με χορτάρι, φλοιούς από δένδρα και ακόμα με πηλό… η βρεφική θνησιμότητα φτάνει το 80%».[15]
Αυτοί που επίσης πλήρωσαν πανάκριβα την εκδικητική μανία του νικηφόρου σταλινισμού ήταν οι γερμανικοί πληθυσμοί που κατοικούσαν σε περιοχές της ανατολικής Ευρώπης και οι οποίες προσαρτήθηκαν στις νέες χώρες του κρατικού καπιταλισμού. Κάπου δεκατρία εκατομμύρια Γερμανών απελάθηκαν από εδάφη της Γερμανίας που προσαρτήθηκαν από τις Πολωνία, Ρωσία, Τσεχοσλοβακία και από εδάφη της ανατολικής Ευρώπης όπου ήταν εγκατεστημένοι επί αιώνες.[16] Και όχι μόνο οι Γερμανοί, αλλά ακόμα και οι Ουκρανοί έπεσαν θύματα του σταλινισμού:
«Η δήμευση γερμανικών περιουσιών πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία. Μεγάλα κτήματα και χιλιάδες αστικά ακίνητα εγκαταλείφθηκαν και έγιναν διαθέσιμα για μετεγκατάσταση, μέτρο με το οποίο οι κυβερνήσεις εξαγόραζαν τη λαϊκή υποστήριξη, καθώς απευθύνονταν τόσο στο εθνικιστικό αίσθημα όσο και στο οικονομικό συμφέρον. Μερικές φορές η έξωση των Γερμανών αποτελούσε μέρος ενός πιο συντονισμένου σχεδίου για το ξερίζωμα των μειονοτήτων από τη χώρα. Μετά τους σκληρούς αγώνες αλληλοεξόντωσης των χρόνων του Μεσοπολέμου και της γερμανικής κατοχής, οι Πολωνοί εκδικήθηκαν επίσης την πολυάριθμη ουκρανική μειονότητα, εξαναγκάζοντας 480.000 να φύγουν προς τη Σοβιετική Ένωση• το 1947, γύρω στους 150.000, που είχαν γλιτώσει από τις προηγούμενες εκτοπίσεις, μετεγκαταστάθηκαν δια της βίας στα δυτικά της χώρας».[17]
Να λοιπόν τι συμβαίνει όταν κυριαρχούν οι ιδέες των αποζημιώσεων και των προσαρτήσεων μετά από έναν πόλεμο. Το τίμημα τελικά το πληρώνουν οι εργαζόμενοι ενώ τα εθνικά μίση αυξάνουν κατακόρυφα…
Ο γερμανικός λαός πλήρωσε πανάκριβα τη ναζιστική περίοδο. Χρόνια πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι πρώτοι που υπέφεραν από το ναζισμό ήσαν οι Γερμανοί εργαζόμενοι. Περισσότεροι από 800.000 Γερμανοί σοσιαλιστές, κομμουνιστές, συνδικαλιστές και άλλοι στοιβάχτηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτελώντας τους πρώτους κρατούμενους προς εξόντωση. Μετά τον πόλεμο και την ήττα της Γερμανίας η ληστρική συμπεριφορά των νικητών οδήγησε στο ξεζούμισμα των γερμανών εργαζομένων. Η νέα μεταπολεμική Γερμανία αναδημιουργήθηκε από τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων της. Δεν είναι δυνατόν από αυτούς να τους ζητηθεί, σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, να πληρώσουν για δεύτερη φορά. Και μάλιστα ποιους; Τους Έλληνες καπιταλιστές!
Θα πρέπει να πληρώσει και η Ελλάδα
πολεμικές αποζημιώσεις;
Η υποκρισία όσων είναι λαλίστατοι και κραυγάζουν για πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία στην Ελλάδα υπογραμμίζεται από το εξής γεγονός:
Δεν επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία για τα θύματα του ελληνικού καπιταλισμού, για τα Καλάβρυτα και τα Δίστομα που δημιούργησε ο ελληνικός μιλιταρισμός. Καμιά καπιταλιστική χώρα δεν είναι αθώα εγκλημάτων κατά άμαχου πληθυσμού, και φυσικά, ούτε η Ελλάδα.
Ας θυμηθούμε ορισμένα από τα εγκλήματα του ελληνικού καπιταλισμού. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 είναι διάσπαρτοι από εγκλήματα του ελληνικού στρατού. Μαρτυρίες για σφαγές του είδους του Διστόμου και των Καλαβρύτων από τον ελληνικό στρατό υπάρχουν σε επιστολή της Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης προς το Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο της 3ης Αυγούστου 1913:
«Κατά την είσοδο του ελληνικού στρατού στο Κιλκίς, οι προφυλακές κατέσφαξαν μουσουλμάνους για να παρουσιάσουν τη σφαγή ως βουλγαρική βαρβαρότητα και να εξάψουν τον πατριωτισμό των ανδρών, ώστε να συγχωρεθεί η ολοσχερής καταστροφή της πόλης του Κιλκίς, όλων των γύρω χωριών και η σφαγή του βουλγαρικού πληθυσμού. Αυτές οι βαρβαρότητες δεν ήταν οι μόνες και επαναλήφθηκαν με πολλούς τρόπους σε πολλά μέρη. Είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε ότι δε θα γίνει γνωστό ποτέ με πλήρη και αμερόληπτο τρόπο το μέγεθος των βαναυσοτήτων που διαπράχθηκαν σ’ αυτόν το φρικτό πόλεμο, εις βάρος των ειρηνικών πληθυσμών των Βαλκανίων χωρίς καμιά διάκριση. Αυτή η άγνοια οφείλεται στην απουσία ανταποκριτών των σοσιαλιστικών εφημερίδων στα πεδία των μαχών».[18]
Ο Λέον Τρότσκι καταγράφει τις ανελέητες σφαγές αμάχων ως πολεμικός ανταποκριτής στους Βαλκανικούς Πολέμους:
«[…] Και οι Έλληνες δρούσαν παρομοίως. Τη μικρή πόλη Σόροβιτς [το σημερινό Αμύνταιο] για παράδειγμα, την αφανίσανε τελείως και τώρα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Βέβαια, οι Έλληνες λένε πως την έκαψαν οι Τούρκοι. Όμως στο Σόροβιτς, εκτός από τα σπίτια καταστράφηκαν και τα τζαμιά -κτίρια ιερά για τους Τούρκους- κι αυτό είναι σίγουρη ένδειξη.
[…]
Σε όλες αυτές τις περιοχές μαινόταν ένας τρομακτικός κυκλώνας που ξερίζωσε, γκρέμισε, κατακρεούργησε, μετέτρεψε σε στάχτες οτιδήποτε δημιούργησε η ανθρώπινη εργασία, σακάτεψε και αφάνισε τον ίδιο τον άνθρωπο και γονάτισε θανάσιμα τη νέα γενιά, ως και τα παιδιά που θήλαζαν, ως και τα έμβρυα στις μήτρες των μανάδων τους. Οι Τούρκοι καίγανε και μακελεύανε καθώς έφευγαν. Οι ντόπιοι χριστιανοί, όταν βρήκαν την ευκαιρία, καίγανε και σφάζανε καθώς πλησίαζαν οι συμμαχικοί στρατοί. Οι στρατιώτες αποτελειώνανε τους τραυματίες κι άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Οι αντάρτες που ακολουθούσαν κατά πόδας λεηλατούσαν, βιάζανε, καίγανε.
[…]
Το να μιλάς για την “απελευθέρωση” μιας Μακεδονίας ερημωμένης, λεηλατημένης, ρημαγμένης από την αρρώστια απ’ άκρη σε άκρη, πάει να πει πως είτε περιγελάς την πραγματικότητα, είτε ότι γίνεσαι ο ίδιος περίγελος. Μπροστά στα μάτια μας, μια καταπληκτική χερσόνησος, πλουσιοπάροχα προικισμένη από τη φύση, […] εκσφενδονίζεται διά πυρός και σιδήρου πίσω στο σκοτάδι της πείνας και της βαρβαρότητας. Όλα όσα συσσώρευσε ο πολιτισμός χάνονται, η εργασία πατεράδων, παππούδων και προπαππούδων γίνεται σκόνη, οι πόλεις ερημώνουν, τα χωριά παραδίδονται στις φλόγες και δε φαίνεται τέρμα σ’ αυτήν τη φρενίτιδα καταστροφής… Απέναντι σε τέτοιες επανόδους στη βαρβαρότητα είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως η λέξη «άνθρωπος» είναι μια αξιοπρεπής λέξη».[19]
Και στις μετέπειτα δεκαετίες το ελληνικό κράτος διέπραξε εγκλήματα εθνοκάθαρσης και διώξεων εναντίον εθνικών μειονοτήτων:
«Ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού στην Ελλάδα, Ευάγγελος Κωφός, υπολογίζει σε 25.000 περίπου τους σλαβόφωνους Μακεδόνες που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα πριν από το ξέσπασμα του Εμφυλίου […]. Περισσότερο γλαφυρές είναι φυσικά οι περιγραφές της εποχής, ιδίως εκείνες που συναντά κανείς στην αλληλογραφία των τότε εθνικοφρόνων. “Δεν ξεύρω εάν είναι διαταγή της Κυβερνήσεως ή είναι πρωτοβουλία ορισμένων τοπικών παραγόντων”, γράφει λ.χ. στον Δραγούμη από τα Γιαννιτσά ο Ι. Ζωγράφος τον Μάιο του 1945. “Οι Βουλγαρόφωνοι σχεδόν ευρίσκονται εν διωγμώ. Και όσον αφορά μεν τους εκδηλωθέντας ως Βουλγάρους έχει καλώς, διότι πραγματικώς αυτοί είναι άξιοι πάσης τιμωρίας. […] Το κακόν όμως είναι ότι ο διωγμός στρέφεται αδιακρίτως και εις τους Μακεδονομάχους και εις πάντα Έλληνα Βουλγαρόφωνον, ο οποίος διέπεται υπό Ελληνικωτάτων αισθημάτων και έχει εις το ενεργητικόν του πατριωτικήν δράσιν εις το παρελθόν. Επικρατεί δυστυχώς μια τακτική “Πας μη Έλλην βάρβαρος”, δηλαδή “πας βουλγαρόφωνος εστί Βούλγαρος’”. Ο αντίκτυπος του πογκρόμ φτάνει μέχρι τη συμπρωτεύουσα: “Εδώ στη Θεσσαλονίκη συνεχώς κατεβάζουν από τα χωριά της Φλωρίνης, Καστοριάς και Εδέσσης. Αφού τους δείρουν ανηλεώς, τους κατεβάζουν, τους δικάζουν και τους καταδικάζουν”, διαβάζουμε σε μιαν άλλη επιστολή, ο συντάκτης της οποίας διατυπώνει την άποψη πως “ήταν τεράστιο σφάλμα να διωχθούν σε τέτοια μεγάλη κλίμακα οι σλαυόφωνοί μας”».[20]
Αλλά δεν ήσαν μόνον οι Βούλγαροι ή οι Μακεδόνες που υπέφεραν από το ελληνικό κράτος και παρακράτος στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου:
«[…] στην ελληνική Δεξιά, οι εθνικιστές αντάρτες σκότωσαν εκατοντάδες Τσάμηδες (αλβανόφωνους μουσουλμάνους) και οδήγησαν τους υπόλοιπους 15.000 στην Αλβανία, με την αιτιολογία ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα».[21]
Ο κατάλογος των εγκλημάτων του ελληνικού κράτους είναι μακρύς. Πρόσφατος είναι ο οικονομικός αποκλεισμός που επέβαλε η Ελλάδα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας τη δεκαετία του 1990. Χιλιάδες άνθρωποι αυτής της χώρας καταστράφηκαν οικονομικά, πείνασαν, κάποιοι ενδεχομένως και να πέθαναν. Δεν δικαιούνται και αυτοί αποζημίωσης από το ελληνικό κράτος με την ίδια λογική όσων απαιτούν γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις;
Και, ασφαλώς, υπάρχουν οι πολεμικές εμπλοκές ελληνικού στρατού σε χώρες όπως Κορέα, Κόσσοβο, Αφγανιστάν, τις οποίες η συνδυασμένη ιμπεριαλιστική επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού τις έχει κυριολεκτικά ρημάξει. Και επιπλέον, η παραχώρηση βάσεων και διευκολύνσεων από το ελληνικό κράτος για τους βομβαρδισμούς χωρών από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ που κυριολεκτικά ισοπέδωσαν πόλεις και υποδομές ολόκληρων χωρών (για παράδειγμα της Σερβίας τη δεκαετία του 1990). Δικαιούνται αυτές οι χώρες να ζητήσουν αποζημιώσεις από το ελληνικό δημόσιο; Γιατί όχι;
Όχι στον εθνικισμό -Διεθνισμός!
Η Αριστερά δεν μπορεί να θέτει ζητήματα πολεμικών αποζημιώσεων. Όχι γιατί τα κράτη δεν διαπράττουν εγκλήματα –το εντελώς αντίθετο. Τα εθνικά κράτη αναδύθηκαν ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, δεν είναι προαιώνιες οντότητες όπως βλακωδώς διατείνονται οι δεξιοί και ακροδεξιοί. Πριν την ανάπτυξη του καπιταλισμού σε καμιά περιοχή του πλανήτη δεν υφίστατο η έννοια του έθνους. Υπήρχαν κρατικές δομές είτε με την μορφή της πόλης-κράτους είτε πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Η ανάγκη της δημιουργίας εθνικού κράτους προέκυψε από την ανάγκη της αστικής τάξης να ενοποιήσει τον εσωτερικό χώρο της επικράτειας της σε μια ενιαία εσωτερική αγορά, όπου δεν θα υφίστανται οικονομικοί περιορισμοί στη διακίνηση του κεφαλαίου. Η ενιαία γλώσσα (που δεν υπήρχε μέχρι τότε) και αντίστοιχα η εθνική ιδεολογία αναπτύχθηκαν τόσο για τις ανάγκες της οικονομίας όσο και για την ιδεολογική και πολιτική ενότητα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών που σπαράσσονταν από ταξικές αντιθέσεις. Ο καπιταλισμός ιστορικά διαμορφώθηκε σε μια ποικιλία ανταγωνιζόμενων εθνικών κρατών που επεδίωκαν τη μεγέθυνση του «ζωτικού χώρου» τους και έτσι η εθνική μυθολογία αναπτύχθηκε για τις ανάγκες ενός οικονομικού ανταγωνισμού που διαρκώς μετατρεπόταν σε ανταγωνισμό μεταξύ κρατών που οδηγούσε σε πολέμους.
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα των εθνικών ιδεολογιών που επεκτάθηκαν και εμπεδώθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη στη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα ήταν το εθνικό μίσος προς άλλες εθνότητες, κυρίως προς γειτονικές χώρες. Από την εποχή του ώριμου καπιταλισμού τα εγκλήματα κατά των αλλοεθνών βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει έθνος-κράτος που να μην έχει διαπράξει εγκλήματα του είδους των Καλαβρύτων ή του Διστόμου.
Η άρνηση της επαναστατικής Αριστεράς να συναινέσει σε πολεμικές αποζημιώσεις προέρχεται από απλούς μεν, αλλά ισχυρούς πολιτικούς λόγους:
Πρώτον, τις πολεμικές αποζημιώσεις τις πληρώνουν οι λαοί του ηττημένου κράτους όχι η άρχουσα τάξη. Θεωρώ ότι η ιστορική εμπειρία που αναφέρθηκε προηγουμένως στο άρθρο είναι επαρκής όσον αφορά αυτό το σημείο.
Δεύτερον, η εργατική τάξη δεν έχει κανένα άλλο όπλο στη διάθεσή της πέραν του διεθνισμού για να αντιμετωπίσει τη δύναμη των καπιταλιστών που δεν βρίσκεται μόνο στο εσωτερικό αλλά και στη διεθνή διαπλοκή του κεφαλαίου. Είναι διεθνιστικό καθήκον της Αριστεράς να παλεύει ενάντια στις πολεμικές αποζημιώσεις και να αποκαλύπτει τα εγκλήματα της «δικής μας» αστικής τάξης ενάντια σε άλλες εθνότητες. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να οικοδομηθεί η αναγκαία εμπιστοσύνη και ενότητα της παγκόσμιας εργατικής τάξης απέναντι στην ισχύ ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Τρίτον, οι πολεμικές αποζημιώσεις ενισχύουν το αστικό στρατόπεδο στο εσωτερικό της χώρας που πληρώνει πολεμικές αποζημιώσεις αλλά και της χώρας που τις δέχεται. Ο πληθυσμός τη χώρας που πληρώνει συσπειρώνεται με το «κράτος του» ως αυτό που μπορεί (ή τουλάχιστον προσπαθεί) να τον προστατεύσει από «άπληστους εχθρούς του έθνους». Ο πληθυσμός που δέχεται τις πολεμικές αποζημιώσεις τις δέχεται ως «εθνική επιτυχία» της κυβέρνησής του.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέλεξε να ανακινήσει το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων αυτή τη χρονική περίοδο αποκαλύπτει τις πραγματικές της προθέσεις. Μια κυβέρνηση που εξαπάτησε τους ψηφοφόρους της και λέει διαρκώς ψέματα, έχει αναγάγει την πολιτική εξαπάτησης σε σανίδα σωτηρίας για την ίδια. Μη έχοντας να προσφέρει παρά μόνο περικοπές και διαρκή συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, καταφεύγει στα «εθνικά θέματα» για να αναστυλώσει το προφίλ της, να βρει στηρίγματα στο εσωτερικό της χώρας για την άγρια ταξική πολιτική της. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται τον περισσότερο χρόνο στο εξωτερικό υποδυόμενος τον ρόλο του «εθνικού σωτήρα»: «οργώνει το εξωτερικό» για να «διασώσει τη χώρα και να αναστηλώσει το κύρος της». Στενές σχέσεις αναπτύσσονται με τη νεοφασίζουσα κυβέρνηση του Ισραήλ στο όνομα των «εθνικών συμφερόντων» και του ανταγωνισμού με την Τουρκία. Η ανακίνηση των γερμανικών αποζημιώσεων εντάσσεται στην ίδια στρατηγική. Ακόμα και ο μεγαλοκαπιταλιστής τραμπούκος Θεόδωρος Πάγκαλος βρήκε την ευκαιρία με το θέμα αυτό να αποσπάσει την προσοχή από τις άθλιες, αισχρές δηλώσεις του για τους εργαζόμενους.[22]
Κάνουν λάθος όσοι, ενδεχομένως, θεωρούν ότι πρόκειται για «απέλπιδες προσπάθειες» της κυβέρνησης να ρεφάρει με «εθνικά ζητήματα» την εσωτερική πολιτική της. Η καταφυγή στην εθνική αλητεία είναι μια δοκιμασμένη συνταγή στο χρόνο για τους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος. Όσο η Αριστερά αντιμετωπίζει τις «εθνικές πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης με αμηχανία, ακόμα χειρότερα, με θετικό τρόπο, τόσο περισσότερο θα δίνεται χώρος και χρόνος στην κυβέρνηση να παγιώνει τον ταξικό συσχετισμό υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Άγγελος Καλοδούκας
[1] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=50314948
[2] http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=242966
[3] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=240985
[4] http://www.tovima.gr/default.asp?artid=373057&ct=32&pid=2&dt=14/12/2010
[6] http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=14/1/2011&id=13009&pageNo=10&direction=1
[7] Λένιν, Για την ειρηνική συνύπαρξη, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1964.
[8] Η Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ καθόριζε:
Α. Παράδοση στις Κεντρικές Δυνάμεις της Καρελίας, της Λιθουανίας και της Πολωνίας.
Β. Εκκένωση υπό των ρωσικών στρατευμάτων της Λετονίας, της Εσθονίας, της Φιλανδίας και των νήσων Ώλαντ.
Γ. Εκκένωση της Ουκρανίας και αναγνώριση υπό των Ρώσων της πρότερης συνθήκης Κεντρικών Δυνάμεων και Ουκρανίας που είχε συνομολογηθεί, πριν ένα μήνα, με τις Κεντρικές Δυνάμεις (από 9 Φεβρουαρίου του 1918).
Δ. Παράδοση της Υπερκαυκασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ε. Κατάπαυση κάθε μπολσεβικικής προπαγάνδας εντός των παραπάνω εδαφών των Κεντρικών Δυνάμεων.
[9] Λένιν, Για την ειρηνική συνύπαρξη, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1964.
[10] Eric Hobsbawm, Η εποχή των άκρων, εκδόσεις Θεμέλιο, 1995.
[11] Λένιν, Για την ειρηνική συνύπαρξη, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1964.
[12] Chris Harman, Bureaucracy and Revolution in Eastern Europe, Pluto Press, 1974.
[13] Στο ίδιο.
[14] Στο ίδιο.
[15] Στο ίδιο.
[16] Eric Hobsbawm, Η εποχή των άκρων, εκδόσεις Θεμέλιο, 1995.
[17] Mark Mazower, Σκοτεινή ήπειρος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2001.
[18] Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ο Πολίτη:, τχ. 28, σ. 40. Αναφέρεται στο Λέον Τροτσκι, Τα Βαλκάνια και οι βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13.
[19] Λέον Τροτσκι, Τα Βαλκάνια και οι βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, Θεμέλιο 1993.
[20] Τάσος Κωστόπουλος, Η απαγορευμένη γλώσσα, εκδόσεις Μαύρη Λίστα, 2000.
[21] Mark Mazower, Σκοτεινή ήπειρος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2001.
[22] http://tvxs.gr/node/52940/296829
Category: Θεωρία
Συμφωνω με την προσεγγιση που κανετε στο θεμα.
Καταγομαι απο το Διστομο ,η αποψη μου ειναι εδω και χρονια οτι τα χρηματα δεν μπορουν ποτε να αποτελουν μεσω πολεμικης αποζημιωσης.Μονο ο πολιτισμος μπορει να παιξει αυτον τον ρολο.Ξεροντας βεβαια και τους απογονους αλλα και πολλους απο τους νεκρους που οι πολιτικες τους τοποθετησεις δεν διαφερουν απο αυτες των χιτλερικων,καταλαβαινετε οτι το θεωρω αναρμοστο απο την Αριστερα να συμπαρατασετε και να μην βαζει το ζητημα σε αλλη βαση.
θα προτιμουσα στο χωριο μου την δημιουργια ενος γερμανικου πανεπηστιμιακου παραρτηματος,θα ηθελα να δινοταν υποτροφειες σε παιδια του Διστομου για γερμανικα πανεπιστημια, ενα παραρτημα του ινστιντουτου γκαιτε. θα ηθελα να εκαναν ενα εργοστασιο οι γερμανοι για να εχουμε δουλιες και αλλα πολλα τετοια αλλα οχι χρηματα γιατι το αιμα δεν ξεπλενεται ποτε με χρημα.μονο εξαγοραζεται.
Πολύ συγκινητικό Κατερίνα!
Άγγελος Κ
Θα μπορούσαμε να προτείνουμε, να πληρώσουμε για την Τριπολιτσά, αλλά υπάρχουν μερικές δυσκολίες καθώς : α)δεν είμαστε εμείς στα πράγματα κσι συνεπώς θα μείνουμε πάλι στα λόγια, β)ιστορικά δεν είναι αποδεκτό εάν και ποια είναι η συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γ)θα πρέπει να βρούμε σε τι είδος θα πληρώσουμε (αντί για ευρώ, δραχμή ή γρόσια)
Υ.Γ. το χιούμορ δεν δηλώνει πάντα απαξίωση, ίσως μπορεί να συνεισφέρει με διαφορετικό τρόπο σε ένα προβληματισμό
Το τυφλό μίσος για το Στάλιν δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος. Μήπως υπάρχουν καποιες διαφορές μεταξύ α” και β” παγκόσμιου πολέμου; Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο ένας ήταν πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμών, ενώ ο άλλος ήταν δίκαιος αντιφασιστικός.
Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει κανένα «τυφλό μίσος για το Στάλιν». Ήταν ο εκπρόσωπος του κρατικού καπιταλισμού στην Ρωσία, αλλά τα εγκλήματα του καθεστώτος του δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν «ψύχραιμα» ή «ουδέτερα».
Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν «διαφορετικός δίκαιος και αντιφασιστικός» είναι οι νικήτριες δυνάμεις οι οποίες διέπραξαν κατά τη διάρκεια του πολέμου του ιδίου επιπέδου εγκλήματα πολέμου όπως και το ναζιστικό καθεστώς. Δυστυχώς, κάτω από την κυριαρχία του «σοβιετικού μαρξισμού» η Αριστερά, στο μεγαλύτερο της μέρος τουλάχιστον, είχε (και έχει) την άποψη ενός «διαφορετικού και δίκαιου αντιφασιστικού πολέμου» για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποια στιγμή ελπίζω να γράψω αναλυτικά επί του θέματος.
Μέχρι τότε υπάρχουν δυο δημοσιεύσεις στο σάιτ που αναφέρονται στο θέμα:
Α) D-Day, η απόβαση στη Νορμανδία: όπως λέμε… η απάτη των επίσημων επετείων
Β) Διακηρύξεις Ανεξαρτησίας
Γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την σταλινική περίοδο «ψύχραιμα». Μιλάμε για γραπτό λόγο και όχι για συζήτηση που οξύνθηκαν τα πνεύματα. Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι πολιτική.
Ο Α΄& Β΄ παγκόσμιος είναι μεν και οι δύο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αλλά είναι κουτό να μην υπολογίζουμε την ύπαρξη του Σοβιετικού κράτους το ’39 και τα σχέδια για την εξαφάνισή του.
Και οι δύο μεριές διέπραξαν εγκλήματα πολέμου, και οι δύο μεριές σφαγίασαν τους προλετάριους για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων, αλλά όχι και εξίσωση του ναζιστικού φασισμού με την αστική κοινοβουλευτική διακυβέρνηση.
https://docs.google.com/fileview?id=0B4ja4zDdc5CfYTY2YWQ2YjQtMzM4My00YWYzLThhYjctYjFjNGVjMGJhOTc4&hl=en
http://library.antibaro.gr/text/History/1940/Mavri_Vivlos_Katochis.pdf
…η Γερμανίδα βουλευτής Ούλα Γιέλσεν, σε μια τελευταία εκδήλωση που έγινε, με πρωτοβουλία της Ελληνικής Κοινότητος του Ντύσελντορφ και αντιστασιακών γερμανικών οργανώσεων –στην οποία είχαμε την τιμή να κληθούμε ο κύριος Γλέζος και εγώ– είπε το εξής επιγραμματικό: Θεωρεί ντροπή για τη σημερινή Γερμανία ο κρατικός της προϋπολογισμός να έχει πίστωση 12 δισεκατομμυρίων μάρκων για καταβολή συντάξεων των SS, αντί
να διαθέσει αυτές τις πιστώσεις για την πληρωμή των τραγικών θυμάτων των SS….ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΕΛ.35
…Ευχαριστούμε τους Γερμανούς
πολίτες για την ευαισθησία που δείχνουν
στον αγώνα μας και υπολογίζουμε στην ου-
σιαστική συμπαράστασή τους…. ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΕΛ.51
Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ ΣΕΛ. 62-91
Φθινόπωρο 1941 – Άνοιξη 1942
Η μεγάλη πείνα. Θύματα του λιμού της κατοχής
συνολικά 600.000 άτομα. ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΕΛ.118
17 Αυγούστου 1944
Το μπλόκο και η σφαγή στην Κοκκινιά
Μπλόκο στην Κοκκινιά (Οσία Ξένη) από ναζί και
Τάγματα Ασφαλείας• 6.000 όμηροι μεταφέρο-
νται στη Γερμανία. ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΕΛ.123
Οι θυσίες του Ελληνικού Λαού
Αμαρτύρητες παραμένουν, δυστυχώς, οι θυσίες τουΕλληνικού Λαού στο βωμό του Βʹ Παγκοσμίου πολέμου. Δεν έχουν ακόμα καταγραφεί εξ ολοκλήρου και επακριβώς, ούτε έχουν έρθει στη δημοσιότητα οι πολλές όψεις του εθνικού μαρτυρίου. Το γεγονός και μόνο πως κάθε ελληνική οικογένεια μαρτυρεί τουλάχιστον κι από ένα θύμα, αποκαλύπτει το μέγεθος και την έκταση της τραγωδίας. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το στοιχείο ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας το 1940 ήταν 7.344.860 άτομα, το 1944 κατήλθε στα 6.805.000 και το 1947 ήταν 7.367.405, ενώ έπρεπε να ξεπερνάει τα 8.500.000. Τα στοιχεία αυτά καταδείχνουν το έγκλημα γενοκτονίας που διέπραξε ο Χίτλερ σε βάρος της πατρίδας μας και του λαού της. 1.770 χωριά καταστράφηκαν, 400.000 σπίτια πυρπολήθηκαν. Σε 1.106.922 ανέρχονται οι απώλειες του πληθυσμού μας, δηλαδή το 15% του συνόλου, χάθηκε στις πολύνεκρες μάχες στα διάφορα μέτωπα (70.000), από τα εκτελεστικά αποσπάσματα (56.225), στα στρατόπεδα της Γερμανίας (105.000), από την πείνα και σχετικές ασθένειες (600.000), από την υπογεννητικότητα (300.000).
Νεκροί πολέμου 1940-41 13.327
Εκτελεσμένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα) 56.225
Θανόντες όμηροι (στα γερμανικά στρατόπεδα) 105.000
Νεκροί από βομβαρδισμούς 7.120
Νεκροί σε μάχες της Εθνικής Αντίστασης
(σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία) 20.650
Νεκροί στη Μέση Ανατολή 1.100
Απώλειες Εμπορικού Ναυτικού 3.500
Σύνολο 206.922
Νεκροί από πείνα και σχετικές ασθένειες 600.000
Απώλειες από υπογεννητικότητα 300.000
Σύνολο απωλειών 1.106.922__
ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΕΛ.126
Αλαπητε φιλε.Ειμαι καλαβρυτινος,αλλα ποτε δεν υιοθετησα το μειζον τοπικο αιτημα για καταβολη αποζημιωσεων.Χαιρομαι που και η φιλη απο το Διστομο σκεφτεται με τον ιδιο τροπο.Κατα τα αλλα σε συνχαιρω για το υεροχο αρθρο σου.
Το άρθρο είναι της λογικής των επιχειρημάτων της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» από την ανάποδη.
Εξίσωση θυτών-θυμάτων,σχετικοποιήση του χρόνου,και ένας κομπλεξικός «αντιεθνικισμός» που μπερδεύεται με τον Διεθνισμό με φυσικό άλλοθι τον πανταχού παρών και τους πάντες σύμφωνους,αντισταλινισμό.
Έτσι λίγο πολύ ο Άγγελος μας γράφει ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν δώθηκαν στα θύματα της Ναζιστικής Κτηνωδίας μέσω των κομπινών και της συναίνεσης της Αστικής Τάξης της Ελλάδας ήταν διεθνιστική(!!!) πράξη,και όχι φιλοφασιστική πράξη διευκόλυνσης των δοσίλογων(π.χ υπόθεση Μέρτεν) στα πρώην αφεντικά τους.
Που σαι Καραμανλή να δείς την αναγνώριση που λάχες από τους Διεθνιστές!
Το να συγχέονται οι Βαλκανικοί εθνικιστικοί πόλεμοι,όπου η κάθε πλευρά χρησιμοποιούσε τα ίδια μέσα με την Ναζιστική Κατοχή,δηλώνει την μεταμοντέρνα περιπέτεια που διανύει η «Αριστερά» μας,που υπάρχει μόνο ετεροκαθοριζόμενη ως πρός τους Φασίστες(δεξιούς και ακροδεξιούς),και μην μπορώντας να αντιληφθεί το παρόν της χώρας όπου η Ελλάδα(η Ιμπεριαλιστική στις φαντασιώσεις πολλών «διεθνιστών»,και μεγαθήριο των Βαλκανίων!)σέρνεται από τις Γερμανίες.
Ευτυχώς που ο Αγγελος,δεν βάζει θέμα Τριπολιτσάς και αποζημίωσης των Οθωμανών.
Κοινώς:Ένα αστείο άρθρο,που αντιλαμβάνεται την Ιστορία ως γραμμική,ταυτίζει μη όμοιες καταστάσεις,και προσβάλλει την μνήμη νεκρών.
Προς 1ας
Το να διαφωνεί κανείς με ένα κείμενο είναι προφανώς δικαίωμα του. Το να διαβάζει όμως ένα κείμενο και να καταλαβαίνει άλλα αντί άλλων είναι είτε ζήτημα ψυχανάλυσης είτε εμπάθειας λόγω αδυναμίας κατανόησης. Που υπάρχει στο κείμενο η φράση:
«οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν δώθηκαν στα θύματα της Ναζιστικής Κτηνωδίας μέσω των κομπινών και της συναίνεσης της Αστικής Τάξης της Ελλάδας ήταν διεθνιστική(!!!) πράξη»;
Η κριτική σου στο κείμενο είναι η επιτομή του: άλλα αντί άλλων τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα!
Κοινώς:Ένα αστείο σχόλιο που προσβάλει την νοημοσύνη των… ζωντανών σκεπτόμενων όντων. Χρειάζεσαι επειγόντως μαθήματα γραμματικής και λογικής για να κατανοείς τουλάχιστον τι διαβάζεις.
ΑΚ
Δεν με αφορουν οι προσωπικοί σχολιασμοί,έκρινα το πολιτικό περιεχόμενο του κειμένου και όχι τον συντάκτη του.Πάντως το να χρεώνεται ο -έστω εμπαθής- «αντίπαλος» ψυχολογικά προβλήματα η κατώτερη νοημοσύνη,είναι μια τακτική η οποία έλπιζα ότι έχει εγκαταλειφθεί από τουλάχιστον τους προοδευτικούς ανθρώπους.
Οι πολεμικές αποζημίωσεις που δεν δόθηκαν στην Ελλάδα,λόγω των κομπινών και ρεμούλων των δοσίλογων μεταπολεμικά με την συλλογιστική του συντάκη ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ «διεθνιστική» πράξη και όχι ως φιλοφασιστική αλληλεγγύη.
Άλλωστε ο συντάκτης,ενώ ανακατεύει τον Στάλιν και την Ρουμανία,ουδεμία αναφορά(!!!) κάνει στην διαρκή συνεργασία των Ελληνικών Κυβερνήσεων για να βγούνε λάδι οι πρώην ΝΑΖΙ εγκληματίες,αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται διεξοδικά στους λεονταρισμούς του ΓΑΠ.
Τις κομπίνες αυτές τις έχει περιγράψει αναλυτικά ο Ιστορικός Χ.Φλάισερ.Οι πράξεις «σωφρονισμού» της μνήμης ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο(βλ. Χ.Φ Οι πόλεμοι της μνήμης Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στη δημόσια ιστορία).
Έτσι τα εγκλήματα του αμυνόμενου προσπάθησαν να ταυτιστούν με αυτά του επιτιθέμενου.
Έτσι το Ολοκαύτωμα σχετικοποιείται λόγω του βομβαρδισμού της Δρέσδης ή του Κατύν,στην ιδεολογική φαρέτρα συνήθως των ακροδεξιών,αλλά και σήμερα των διεθνιστών(σε ή δίχως εισαγωγικά).
Έτσι η επίθεση των ΝΑΖΙ στην Ρωσσία με τα εκκατομμύρια νεκρών σχετικοποιείται με την αντεπίεθεση των Σοβιετικών και τους βιασμούς των Γερμανίδων.
Μια μεταμοντέρνα σκέψη και λογική,που πέρα από τα αδιέξοδα της,είναι βαθειά αντιλαική.
http://www.iospress.gr/ios2007/ios20070407.htm
Αφού αρχικά έγραψες ένα εξαιρετικά επιθετικό και προσβλητικό σχόλιο, μετά διαμαρτύρεσαι γιατί και η δική μου απάντηση ήταν εξ’ ίσου επιθετική.
Δεν πειράζει, ας προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε.
Στην πρώτη λοιπόν απάντηση σου έκανα ένα σχόλιο για το… σχόλιο σου: μου χρεώνεις κάτι που δεν ισχυρίζομαι. Μάλιστα βάζεις και τρία θαυμαστικά σε παρένθεση λες και είναι παράθεση επί λέξει από το κείμενο μου!
Συνεχίζεις με το ίδιο στιλ και στο νέο σου σχόλιο. Θεωρείς, ενώ δεν γράφω κάτι τέτοιο, ότι ισχυρίζομαι ότι σωστά δεν δόθηκαν πολεμικές αποζημιώσεις «με την συλλογιστική του συντάκη ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ «διεθνιστική» πράξη και όχι ως φιλοφασιστική αλληλεγγύη». Από πού συνάγεται αυτό; Που υπάρχει αναφορά στο κείμενο για δοσίλογους και για αμνήστευση των ναζί εγκληματιών ως σωστή πολιτικά ενέργεια; Απάντηση: πουθενά στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοιου είδους αναφορά. Επομένως εσύ αυθαίρετα επειδή διαφωνείς με το κείμενο (δικαίωμά σου) χρεώνεις στον συγγραφέα απόψεις που προφανώς δεν έχει. Αυτό δεν είναι έξυπνο ούτε σε επίπεδο πολεμικής.
Αλλά η παρανόηση-διαστρέβλωση από μέρους σου του κειμένου συνεχίζεται. Θέτεις άλλα ζητήματα από αυτά του άρθρου:
«Έτσι το Ολοκαύτωμα σχετικοποιείται λόγω του βομβαρδισμού της Δρέσδης ή του Κατύν,στην ιδεολογική φαρέτρα συνήθως των ακροδεξιών,αλλά και σήμερα των διεθνιστών(σε ή δίχως εισαγωγικά).
Έτσι η επίθεση των ΝΑΖΙ στην Ρωσσία με τα εκκατομμύρια νεκρών σχετικοποιείται με την αντεπίεθεση των Σοβιετικών και τους βιασμούς των Γερμανίδων.»
Δεν υπάρχει στο κείμενό μου οποιαδήποτε τέτοιου είδους επιχειρηματολογία. Δημιουργείς μόνο σου έναν φανταστικό Άγγελο Κ και μετά του επιτίθεσαι. Δεν απαντάς καθόλου στα επιχειρήματα του άρθρου, δημιουργείς μόνο σου δήθεν δικά μου, φανταστικά επιχειρήματα και μετά τα… κατακεραυνώνεις!
Το αν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν «διαφορετικός» από τον Α’ΠΠ είναι ένα ζήτημα. Σε ένα σχόλιο πιο πάνω αναφέρω δυο δημοσιεύσεις μας πάνω στο θέμα. Πάντως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι άρχουσες τάξεις των νικητριών δυνάμεων αυτό χρησιμοποίησαν ως επιχείρημα για να δικαιολογήσουν τις δικές τους θηριωδίες αλλά και το μεταπολεμικό status quo.
Το κέντρο του άρθρου μου είναι: πρέπει να πληρώνουν οι χώρες πολεμικές αποζημιώσεις όταν χάνουν πολέμους; Τότε γιατί να μην πληρώσει και η Ελλάδα πολεμικές αποζημιώσεις;
Σε αυτό τουλάχιστον το σημείο ήσουν ξεκάθαρος στο πρώτο σου σχόλιο. Απάντησες όχι για την περίπτωση της Ελλάδας με ειρωνική διάθεση :
«Ευτυχώς που ο Αγγελος, δεν βάζει θέμα Τριπολιτσάς και αποζημίωσης των Οθωμανών».
Για άλλη μια φορά πετάς κάτι (που μάλλον το θεωρείς έξυπνο) και δεν το εξηγείς θεωρώντας το, ενδεχομένως, αυτονόητο. Δηλαδή τι; Επειδή η σφαγή των Οθωμανών και των Εβραίων έγινε πριν περίπου 200 χρόνια έχει παραγραφεί ενώ των ναζί είναι «μόλις» 70 χρόνια πριν; Ποιο ακριβώς είναι το χρονικό όριο μιας παραγραφής. Η σφαγή των Εβραίων και των μουσουλμάνων ήταν δικαιολογημένη ή επιπέδου πταίσματος; Δεν ισχυρίζομαι ότι εννοείς οτιδήποτε από αυτά. Απλά δεν τα εξηγείς, εγώ απλά θέτω ερωτήματα.
Στο άρθρο μου καταγράφω και πολλά άλλα πρόσφατα εγκλήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ υποτίθεται ότι έχεις διαβάσει το άρθρο. Ούτε για αυτά λες κουβέντα.
Εν ολίγοις, κατακεραυνώνεις άλλο κείμενο, όχι το δικό μου. Αλλά από τον τόνο πολεμικής που έχεις καταλαβαίνω ότι διαφωνείς επί της ουσίας με το κείμενο. Και ότι αυτό που πραγματικά σε ενόχλησε είναι οι αναφορές στα εγκλήματα που διέπραξε το ελληνικό κράτος, με άλλα λόγια εθίγησαν τα «εθνικά» σου αισθήματα.
Η αναφορά που κάνεις σε άρθρο του Ιού είναι ενδεικτική επίσης. Το άρθρο αναφέρεται για την ασυλία των ναζί εγκληματιών δεν έχει καμιά σχέση με το άρθρο μου. Αλλά πραγματικά χαίρομαι που παραπέμπεις στους συντρόφους του Ιού γιατί αποτελούν κόκκινο πανί των πατριωτών αυτής της χώρας (δες και τη συνέντευξη που πήραμε του Τ. Κωστόπουλου «Η Ελλάς των άλλων«).
ΑΚ
όντως η λογική του Άγγελου είναι «αντιλαϊκή», πράγμα απολύτως φυσικό μια και είναι «βαθιά» ταξική.
γιατί εμείς ως αριστεροί/ες να ζητάμε να πληρώσει η Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα; οι Γερμανοί(και άλλοι) Ναζί, δεν έκαναν τα εγκλήματα μαζί με τους Έλληνες δωσίλογους; πρέπει να αποζημιωθούν κι αυτοί;
«χαριτολογώντας» κι εγώ, τροποποιώντας, ελαφρώς τα λόγια του/ης (αγνοώ) ΛΛ: α)δεν ήταν οι σημερινοί γερμανοί στα πράγματα κσι συνεπώς θα μείνουμε πάλι στα λόγια, β)ιστορικά δεν είναι αποδεκτό εάν και ποια είναι η συνέχεια της Ναζιστικής Γερμανίας, (η Ανατολική Γερμανία αλήθεια πλήρωσε το μερίδιό της;) γ)θα πρέπει να βρούμε σε τι είδος θα πληρώσουμε (αντί για ευρώ, κατοχικές δραχμές ή μάρκα του Γ΄ Ράιχ)
αλλά ξέρετε, δεν είναι ανάγκη να πάμε ως την Τριπολιτσά. Η Σρεμπρένιτσα είναι αρκετά κοντά και πολύ πρόσφατη και όσοι τότε μας μιλούσαν για τους ήρωες του ορθόδοξου τόξου είναι ακόμα στα πράγματα.
και το σημαντικότερο, το είπε ήδη η κατερίνα:το αιμα δεν ξεπλενεται ποτε με χρημα.μονο εξαγοραζεται
μα για τους μεταμοντέρνους «anything goes»…
Μα είναι προφανές ότι προεκτείνω -έστω αυθαίρετα- την σκέψη σου.
Δεν γράφεις ούτε γραμμή για την Ιστορία των πολεμικών αποζημιώσεων και το συγχωροχάρτι που χάρισαν οι Δωσίλογοι της Ελλάδας στους Γερμανούς Εγκληματίες.
Αγνοείς λοιπόν,τα ιστορικά γεγονότα ή απλά είναι πιο πρόσφορο να ανακατεύουμε τον Στάλιν αντί να γράψουμε για τις ρεμούλες του Καραμανλή με τους πρώην ΝΑΖΙ,ώστε να ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ;
Ούτε κουβέντα δεν έγραψες στο αρκετά μεγάλο άρθρο σου,ενώ αντίθετα παρουσιάζεις τους λεονταρισμούς του γελοίου ΓΑΠ ως δήθεν απόδειξη των ισχυρισμών σου.
Επίσης,για τη σφαγή της Τριπολιτσάς όπως και για τις σφαγές της Χίου,ή αν θέλεις τις εκατέρωθεν σφαγές τον καιρό της «Μικρασιατικής Εκστρατείας» θεωρώ ότι ήταν σφαγές μέσα στα πλαίσια εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που συμπυκνώνανε αιώνες μίσους και φυσικά δεν υπήρχε αντίστοιχη προβλεπόμενη νομοθεσία.
Αντίθετα ο β” παγκόσμιος πόλεμος έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά,ενός Φασιστικού/Ιμπεριαλιστικού κράτους που προσπαθεί να υποδουλώσει τον κόσμο θεωρώντας ως υπάνθρωπους τους κατεκτημένους.
Εσύ ουσιαστικά επειδή,δεν βρίσκεις δίκαιη λύση στο πρόβλημα,ακυρώνεις το πρόβλημα.Δηλαδή ουσιαστικά γράφεις(σημείωση προεκτείνω την σκέψη σου)
αφού στην Βιρμανία αρχές του αιώνα δολοφονήθηκε 1.000.000 κόσμος από την Γερμανία,και δεν πλήρωσε κανένας,γιατί να δικαιωθεί το Δίστομο σήμερα;
Ερώτημα.Οι κυβερνήσεις της Δεξιάς στην Ελλάδα πράξανε ή όχι διεθνιστικά όταν ξεφορτώσανε τον Γερμανικό λαό(διάολε ο Γερμανικός λαός ήταν καθόλου υπεύθυνος για τον εκλεγμένο Χίτλερ,ή την Βέρμαχτ που έκανε τα περισσότερα εγκλήματα;)από τις πολεμικές αποζημιώσεις;;
Επίσης,προσπάθησε να καταλάβεις ότι τα εγκλήματα πολέμου του ΕΛΑΣ δεν ταυτίζονται με τα εγκλήματα πολέμου των Κατακτητών,αφού απλά ο ΕΛΑΣ ήταν δίκαιος απελευθερωτικός στρατός,ενώ οι άλλοι ήταν Κατακτητές.
Κοινώς η βία θύτη και θύματος ΔΕΝ μπορεί να εξισώνεται.
Επιτέλους, μετά από μια δύσκολη… πορεία μιλάμε επί της ουσίας.
Μια αρχική παρατήρηση: δεν είναι παραγωγικό να «προεκτείνουμε» τη σκέψη κάποιου με αυθαίρετο τρόπο. Αποτελεί συνταγή για να τσακωθείς με αυτόν που συνομιλείς. Τη σκέψη του την επεκτείνει αυτός που επιχειρηματολογεί. Αν υπάρχουν κενά στην επιχειρηματολογία του το επισημαίνουμε και ζητάμε εξηγήσεις. Αν διαφωνούμε επιχειρηματολογούμε ενάντια σε αυτά που ισχυρίζεται ο συνομιλητής μας. Οτιδήποτε άλλο είναι πολεμική και μάλιστα άδικη (και γι αυτό αναποτελεσματική). Επιπλέον είναι συζήτηση μεταξύ κουφών…
Ξεκινώντας από τα εύκολα: δεν κατηγορείτε από μένα ο ΕΛΑΣ για εγκλήματα πολέμου, δεν έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο. Ούτε αμφισβητώ ότι υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι -ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι το προφανές σημερινό παράδειγμα.
Η διαφωνία μας είναι:
Α) Αν ο Β’ΠΠ ήταν «δίκαιος πόλεμος» από την πλευρά των συμμαχικών δυνάμεων και ο μόνος υπεύθυνος ήταν ένας άνθρωπος και το καθεστώς του: ο Αδόλφος Χίτλερ.
Β) Αν ευθύνεται και ο γερμανικός λαός για τα εγκλήματα των ναζί («διάολε ο Γερμανικός λαός ήταν καθόλου υπεύθυνος για τον εκλεγμένο Χίτλερ,ή την Βέρμαχτ που έκανε τα περισσότερα εγκλήματα;»).
Γ) Αν τα εγκλήματα του ελληνικού στρατού στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία ήταν «στα πλαίσια εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που συμπυκνώνανε αιώνες μίσους και φυσικά δεν υπήρχε αντίστοιχη προβλεπόμενη νομοθεσία»[;].
Τώρα, όλα αυτά είναι ζητήματα ξεχωριστών άρθρων και όχι ενός σχολίου. Γι’ αυτό θα κάνω αναφορές σε άρθρα που υπάρχουν στο σάιτ.
Ως προς την πρώτη διαφωνία:
Α) D-Day, η απόβαση στη Νορμανδία: όπως λέμε… η απάτη των επίσημων επετείων
Β) Διακηρύξεις Ανεξαρτησίας
Δεν εξαντλείται το θέμα σε αυτά όπως έχω ξαναπεί θα επανέλθουμε στο θέμα κάποια στιγμή στο μέλλον.
Ως προς τη δεύτερη, την «ευθύνη» του γερμανικού λαού. Με την ίδια συλλογιστική είναι ένοχοι όλοι οι λαοί όλου του πλανήτη. Για τις ατομικές βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα μέχρι τα εκατομμύρια των θυμάτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι υπεύθυνοι συλλήβδην όλοι οι Αμερικανοί πολίτες. Το ίδιο οι Ιάπωνες, οι Βρετανοί κ.λπ. Αυτή η λογική είναι αδιέξοδη και θα μου επιτρέψεις να κάνω μια παρατήρηση στα σχόλια σου: ενώ είσαι αμείλικτος απέναντι στο «γερμανικό λαό» δείχνεις μια ανοχή στον «ελληνικό λαό»: εδώ τα εγκλήματα είναι σαφώς μικρότερα και κατά κάποιο τρόπο δικαιολογημένα: «θεωρώ ότι ήταν σφαγές μέσα στα πλαίσια εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που συμπυκνώνανε αιώνες μίσους και φυσικά δεν υπήρχε αντίστοιχη προβλεπόμενη νομοθεσία».
Αλλά είναι όμως;
Ως προς την Τρίτη διαφωνία υπάρχει ένα αναλυτικό άρθρο για τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική εκστρατεία που έγινε με αφορμή την παρουσίαση του εξαιρετικού βιβλίου του μέλους του «Ιού» Τάσου Κωστόπουλου, Πόλεμος και Εθνοκάθαρση. Σε αυτό ανατρέπεται, κατά τη γνώμη μου, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία περί «εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που συμπυκνώνανε αιώνες μίσους».
Προφανώς η λογική μου δεν είναι ότι φταίνε οι «λαοί». Για μένα υπεύθυνη είναι η άρχουσα τάξη για τα εγκλήματα που διαπράττει ένα κράτος, γιατί δεν υπάρχει λαός γενικά και αφηρημένα αλλά τάξεις με ανταγωνιστικά και συγκρουόμενα συμφέροντα.
ΑΚ
Συμφωνοντας με τον Αγγελο να πω μονο οτι υπευθυνη για τους πολεμους ειναι η αρχουσα ταξη που επιβαλλει με ιδεολογικους μηχανισμους και με τη βια την θεληση της για τις πολεμικες συρραξεις. Η συλλογικη ευθυνη δεν ειναι μεσα στη λογικη της αριστερας. Εχοντας μικρες ενστασεις για το κειμενο θεωρω οτι κινειται στη σωστη βαση.
Πρός Α/Κ.
Δεν υπήρξε καμμία προσπάθεια απάντησης στο (α) ερωτήμα που βάζω,και θέτω και μερικά ακόμη.
α)Για ποιόν λόγο οι αστοί πολιτικοί της Ελλάδας σώσανε τους ΝΑΖΙστες εγκληματίες και παραιτηθήκανε από τις Γερμανικές αποζημιώσεις;Μήπως από διεθνιστική αλληλεγγύη;
Ενώ τώρα ο ΓΑΠ που βρυχάται ως ποντίκι είναι ο Φασίστας που θα διώξει τον κακόμοιρο «Γερμανικό» λαό;
Ας είμαστε ελάχιστα σοβαροί.Η Αστική τάξη της Ελλάδας βαράγε,και βαράει προσοχή στους Ιμπεριαλιστές.Και ακριβώς επειδή ήταν δωσίλογοι παραιτηθήκαμε από τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php
Γράφεις:
«Ως προς τη δεύτερη, την «ευθύνη» του γερμανικού λαού. Με την ίδια συλλογιστική είναι ένοχοι όλοι οι λαοί όλου του πλανήτη.»
Κατά περιόδους υπάρχουν έθνη που εξουσιάζουν,και έθνη υποταγμένα.Που είναι το περίεργο;
Όσον αφορά την Γερμανία του 1940,ο Χίτλερ είχε απόλυτη κοινωνική συναίνεση με ελάχιστες προσπάθειες αντιπολίτευσης(ειδικά μετά την εξολόθρευση της Αριστεράς),στα πεδία των μαχών οι Γερμανοί στρατιώτες πέφτανε κραυγάζοντας «Ζήτω ο Φύρερ» ενώ θεωρούσαν τους περισσότερους λαούς(και τους Έλληνες ως υπάνθρωπους).
Πολέμησαν τους Συμμάχους ως το πολύ τέλος μέχρι 13 χρόνα και 70 χρόνοι.Οι δε Σύμμαχοι(πλήν Σοβιετικών) για αυτό ακριβώς λόγο τους βομβάρδισαν μέχρι ισοπέδωσης στην Δρέσδη,για να μην υποστηρίζουν τον Χίτλερ.
Για ποιόν λόγο όμως αθωωνονται;Τι στο καλό ο Χίτλερ τους σκότωσε όλους;Μην αναφερθώ στο Ολοκαύτωμα και την πλήρη και μαζική συμμετοχή των Γερμανών σε αυτό.
Το οποίο Ολοκαύτωμα οι Γερμανοί μεταπολεμικά σαν να πάθανε μαζική αμνησία,δεν θυμόντουσαν ότι είχανε κάποια συμμετοχή σε αυτό.
β)Για ποιόν λόγο τα αναγκαστικά Κατοχικά δάνεια που δωθήκαν στο Γερμανικό Κράτος από το κράτος της Ελλάδας σε καθεστώς Κατοχής,δεν πρέπει να δωθούν πίσω;
Την ίδια στιγμή που η Γερμανία ζητάει πίσω τα Δάνεια που πήρε;Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Για να απαντήσω και σε μερικούς συνομιλητές.
Ναι θεωρώ ότι η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στο κράτος του Αφχανιστάν,όπου έχει στείλει Κατοχική δύναμη.Όσον αφορά την Σρεμπρένιτσα,αν το Ελληνικό στράτος έχει εμπλοκή(ειλικρινά το αγνοώ),να πληρώσει και εκεί και όπου αλλού πολεμικές αποζημιώσεις.
προς 1ας
δεν απαντάς σε κάτι. ξανασκέψου.
1ον) θα ξεχάσουμε τον ναζισμό αν μας πληρώσουν οι Γερμανοί; νομίζω πως όχι. νομίζω επίσης ότι κανείς μας δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να κοστολογίσει τους νεκρούς 2ον) για τα εγκλήματα των γερμανών εναντίον του ελληνικού λαού δεν ευθύνονται εξίσου και οι έλληνες συνεργάτες τους; ακόμα κι αν όλοι μα όλοι οι γερμανοί ήταν με τον χίτλερ μαζί του ήταν επίσης και ένας πολύ μεγάλος αριθμός μη γερμανών. γιατί αυτοί πρέπει να αθωωθούν; τι να πούμε για το ολοκαύτωμα; νομίζεις ότι πάνω στο εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται το ινστιτούτο γκαίτε; 3ον) αν μιλάμε με όρους «εθνών» τότε είναι που οι γερμανοί ναζί αθωώνονται. πολέμησαν για την «πατρίδα» τους ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές. όσοι δε γερμανοί εναντιώθηκαν στον χίτλερ δεν ήταν παρά εθνοπροδότες, λακέδες των εγγλέζων, ρωσόδουλοι, πιόνια των αμερικανών κλπ. 4ον) γιατί αποκλείεις την περίπτωση η αστική τάξη της ελλάδας να συμφωνεί με τις αστικές τάξεις άλλων χωρών αντί να την «παρασύρουν»; γιατί το 40 δεν «βάρεσε προσοχή» στον ιμπεριαλιστικό «άξονα»; ή μήπως εννοείς ότι «βάρεσε προσοχή» στην ιμπεριαλιστική Αγγλία; οι ελληνικές τράπεζες δεν ζητούν πίσω τα δάνεια; πιστεύεις ότι τα χαρίζουν αλλά δεν τους αφήνουν οι αμερικάνοι;
1ον)Φυσικά και όχι.
Αλλά οι Γερμανικές αποζημιώσεις θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων σπιτιών(και κατ’επέκταση ζωών) καθώς και να προσφέρουν μια ελάχιστη ηθική δικαίωση.
Κανείς δεν μπορεί να κοστολογήσει την ανθρώπινη ζωή,αλλά για την Ρικομέξ και το Σάμινα όλοι υποστηρίξαμε(και σωστά) τους συγγενείς των θυμάτων που διεκδικούνε αποζημιώσεις.
Εσύ/εσείς είστε η εξαίρεση;;
Αν είστε να το πείτε,να μην το κουράζουμε άλλο.
2ον)Φυσικά και ευθύνονται.Όμως από όσο γνωρίζω
α)Κάποιοι δωσίλογοι με συμμετοχή σε εγκλήματα πολέμου πληρώσανε με εκτέλεση(π.χ περίπτωση Πούλου).Ενώ κάτι αντίστοιχο δεν έγινε με τους ΝΑΖΙ.
β)Οι Έλληνες δωσίλογοι(π.χ ταγματασφαλίτες ειδικότερα της Ν.Ελλάδας) δεν γνωρίζω να ευθύνονται για κάποια ολοκληρωτική καταστροφή χωριού όπως οι Γερμανοί(π.χ στα Καλάβρυτα υποδείξανε στόχους,και δεν πήρανε συμμετοχή στην σφαγή και στο κάψιμο της πόλης).
γ)Έστω όμως ότι κάνανε ακριβώς τα ίδια με τους ΝΑΖΙστες.
Δηλαδή επειδή οι Δωσίλογοι δεν τιμωρήθηκαν,δεν πρέπει να τιμωρηθούν και οι ΝΑΖΙ;;
Τι λογική ακριβώς είναι αυτή;
Δηλαδή επειδή ο Τζοχατζόμπουλος κολύμπησε στις μίζες και δεν μπήκε φυλακή,το Κίνημα δεν πρέπει να ζητάει την φυλάκιση των κλεφτών-πολιτικών αφού κάποιος/κάποιοι είναι έξω ελεύθεροι;;
δ)Καλώς ή κακώς ο Ελληνικός λαός ήταν από τους ελάχιστους που έδειξε αλληλεγγύη στους Εβραίους του β” παγκοσμιου πολέμου.
Το ΑΠΘ και η ξεφτίλα της καταστροφής του Εβραικού Νεκροταφείου είναι μια περίπτωση τραγική.Σε κάθε περίπτωση δεν διαφωνώ να υπάρξει διεκδίκηση από την Εβραική κοινότητα του χώρου.
3ον)Ασχολίαστο.
4ον)Μα προφανώς το 40 η Ελληνική Αστική τάξη σύρθηκε πίσω από την Βρετανική Αστική τάξη.Ο πόλεμος όμως ήταν δίκαιος.Ο Φασισμός του Χίτλερ και τα επιτεύγματα του(π.χ Ολοκαύτωμα) το αποδεικνυουν.
Μια ερωτηση να κανω μονο για να καταλαβω τι ακριβως θεωρεις δικαιο πολεμο. Πιστευεις πως ο πολεμος ηταν αποτελεσμα της παρουσιας του Χιτλερ στη Γερμανια?
Φυσικά όχι!Ένα πρόσωπο δεν μπορεί να γράψει μονάχο του Ιστορία.Την Ιστορία την γράφουν τάξεις/έθνη/λαοί που συναινούν ή όχι με τις επιλογές των ηγεσιών.
«Πιστευεις πως ο πολεμος ηταν αποτελεσμα της παρουσιας του Χιτλερ στη Γερμανια?»
Διάβασε το βιβλίο για τη μαζική ψυχολογία του φασισμού για να καταλάβεις ότι για το ναζιστικό κίνημα έφταιγε και ο ίδιος ο γερμανικός λαός.
Και σταματήστε επιτέλους να εξισώνετε ανόμοια πράγματα και να μετατρέπεστε σε δικηγόρους του γερμανικού κράτους.
Επειδή το ζήτημα της ευθύνης της Γερμανίας έρχεται και επανέρχεται από διάφορους. Θα επαναλάβουμε ότι δεν υπάρχουν λαοί γενικά και αφηρημένα αλλά τάξεις σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχει η άρχουσα τάξη που διαμορφώνει και έχει την ευθύνη της πολιτικής μιας χώρας.
Πέρα από αυτό το θεμελιώδες ζήτημα, ειδικά για τις διαδικασίες που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο κόσμος οδηγήθηκε στον πόλεμο και την ευθύνη την είχαν όλες οι άρχουσες τάξεις των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών ανεξάρτητα του τι λέει η προπαγάνδα τους σήμερα. Συνοπτικά θα αναφέρω μερικά πασίγνωστα πράγματα:
Α) Την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία δεν την χρηματοδότησε μόνο η γερμανική άρχουσα τάξη αλλά και πολλές επιχειρήσεις δυτικών χωρών (μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ) για τον φόβο μιας εργατικής επανάστασης που ήταν ορατός στην προ-Χιτλερική Γερμανία.
Διάβαζε http://erodotos.wordpress.com/2010/02/19/monopolia-fasismos/.
Οι μετέπειτα αντίπαλοι, στήριξαν με θέρμη την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Ο Τσόρτσιλ είχε δηλώσει επανειλημμένα θαυμαστής του Χίτλερ και του Μουσουλίνι προπολεμικά.
Β) Όλες οι μεγάλες δυνάμεις που ήταν αντίπαλες της Γερμανίας πριν το πόλεμο (Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ) δεν αντέδρασαν στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας για ένα πολύ γνωστό λόγο: θεωρούσαν ως δεδομένο ότι ο αντικομουνισμός των ναζί θα τους ωθούσε σε πόλεμο με την τότε ΕΣΣΔ, πράγμα που επιθυμούσαν και επεδίωκαν. Με απλά λόγια, έσπρωχναν τη Γερμανία προς το «σωστό» (για τα συμφέροντά τους) πόλεμο.
Γ) Για τον ίδιο λόγο, συναίνεσαν στην άνοδο του φασισμού στην Ισπανία, στα πλαίσια της «ανάσχεσης του κομουνισμού».
Δ) Η σταλινική κρατικοκαπιταλιστική Ρωσία, παίζοντας και αυτή ιμπεριαλιστικά παιχνίδια συνήψε σύμφωνο με τον Χίτλερ μη-επίθεσης που προέβλεπε την διπλή εισβολή (ναζιστικής Γερμανίας-ΕΣΣΔ) στην Πολωνία και τον διαμελισμό της ανάμεσα στις δυο χώρες. Μετά τον Β’ΠΠ η σταλινική Ρωσία είχε το θράσος να ζητήσει πολεμικές αποζημιώσεις από χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Ε) Δεν υπάρχει (παρά σε άρρωστα μυαλά) μεζούρα εγκλημάτων πολέμου. Οι σύμμαχοι στον πόλεμο διέπραξαν εγκλήματα πολέμου που εκ των υστέρων τα δικαιολογούν ως «αναπόφευκτα» και «παράπλευρες» απώλειες. Ωστόσο σε μερικές περιπτώσεις αποκαλύπτουν την αλήθεια. Ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ Μακναμάρα, γνωστός δηλαδή χασάπης, έδωσε συνέντευξη στην ταινία The Fog of War: Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara. Στην περίοδο του Β’ ΠΠ υπηρέτησε ως αξιωματικός στο αμερικανικό Πεντάγωνο και στο τμήμα αεροπορικών βομβαρδισμών. Περιγράφει πως βομβαρδιζόντουσαν πόλεις της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, με ή χωρίς στρατηγική σημασία, με τόνους εμπρηστικών βομβών και αποτέλεσμα εκατόμβες αμάχων. Στην οθόνη προβάλλονται εικόνες κόλασης και μετά ο Μακναμάρα λέει:
«Είπα στους στρατηγούς: πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, διαφορετικά θα περάσουμε από δίκη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…».
Και μια επισήμανση: καλά θα κάνουν διάφοροι Ελληνάρες που σχολιάζουν σε αυτό το σάιτ να αποφεύγουν την εριστικότατα και τους χαρακτηρισμούς. Η ανοχή έχει και τα όριά της.
ΑΚ
Προς μεταναστη, εντολες για το τι βιβλια θα διαβαζω παρακαλω οχι σε μενα.
Προς 1ας, εχω την υπονοια οτι ο β” παγκοσμιος ειναι αποτελεσμα της καπιταλιστικης κρισης του ’29. Και οδηγηθηκε εκει η Ευρωπη απο επιλογες της αρχουσας ταξης ανα την Ηπειρο. Ο Καρολος ελεγε πως σε κρισιακες φασεις το κεφαλαιο καταστρεφει ή απαξιωνει κομματι του για να μπορεσει να εκκινησει ξανα. Στο β” παγκοσμιο η επιλογη ηταν η καταστροφη. Σημερα ειναι η απαξιωση. Δες Λημαν και Μεριλ Λιντς. Τις επιλογες λοιπον στη ναζιστικη Γερμανια δεν τις εκανε ο λαος γενικα και αοριστα.
Πρός ΑΚ+Χρήστο Κ.
Συμφωνώ 100% σε αυτά που περιγράφεται,αλλά διαφωνώ απόλυτα στην κατάληξη.
α)Συμφωνώ.Όπως και οι Η.Π.Α μπήκαν στον πόλεμο αφού τους κύρηξε πρώτα τον πόλεμο η Γερμανία και όχι το αντίστροφο όπως είναι γνωστό.Ε και;
β)Γνωστά και αυτά.Ας μην ξεχάσουμε επίσης την άδικη συνθήκη Βερσαλλιών που καταδίκασε την Γερμανία στον Α” παγκόσμιο πόλεμο και κατέστησε θετική τη προπαγάνδα των ΝΑΖΙ.
γ)Μέχρι και η Ελλάδα έστειλε στρατό ενάντια στην ΕΣΣΔ.
δ)Προφανώς η ΕΣΣΔ,έπρεπε να αφήσει τους Δυτικούς που περιγράφεις αναλυτικά στα α,β,γ να επιτύχουν τον σκοπό τους,και να μην χρησιμοποιήσει διπλωματικά και μη όπλα.Άσχετο βέβαια με την περίπτωση της Ελλάδας.
ε)Άρρωστα μυαλά είναι αυτά που εξισώνουν τη βία του Βιαστή με την βία της βιασμένης.
Άρρωστο μυαλό είναι αυτός που εξισώνει τα 20.000.000 νεκρών Σοβιετικών με τον βομβαρδισμό της Δρέσδης που είχε γύρω στα 20.000 νεκρούς.
Αυτά που περιγράφεις στα α,β,γ,δ δεν έχουν κάποια λογική.
Ουσιαστικά περιγράφεις απλά τα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ που οδήγησαν στην άνοδο του ΦΑΣΙΣΜΟΥ/ΝΑΖΙΣΜΟΥ και δικαιολογείς τις πράξεις του λες και δεν υπάρχει ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Με την ίδια λογική,ο ΒΙΑΣΤΗΣ ή ο δολοφόνος επειδή είναι κοινωνικά αποκλεισμένος και οδηγήθηκε να γίνει αυτό δεν πρέπει να μπαίνει φυλακή.
Τελείως αδιέξοδο σκέψης,πάντα κατά την γνώμη μου.
Αγαπητέ Α/Κ αν επιθυμείς δημοσίευσε το τελευταίο μου σχόλιο.Όμως δεν επιθυμώ άλλο τη παρουσία μου σε αυτό το blog μετά την τελευταία πρόταση του τελευταίου post σου -είτε απευθύνεσαι σε εμένα είτε σε άλλον-.Δυστυχώς σιχαίνομαι την Διαδικτυακή λογοκρισία που με οδηγεί σε αυτολογοκρισία.
Να είστε καλά.
Για να καταλάβω ρε σύντροφοι …γιατί μπερδεύτηκα
Το Αφγανιστάν δικαιούται να ζητήσει πολεμικές αποζημιωσεις απο την την Αμερική και όλους όσους μπηκαν εκει και τα κάναν ρημαδιό ?
Ναι ή όχι ?
Α.Κ. μας υποδεικνύεις θέματα από το μπλογκ ενός ακραίου σταλινικού όπως του «erodotos», απολογητή του σταλινικού τερατουργήματος;
Δεν καταλαβαίνω αυτόν τον οπορτουνισμό.
Πολύ ασυνήθιστη η οπτική του άρθρου, ειδικά για όποιον έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να ορίζει τη λέξη «εμείς» με τρόπο εθνικό και όχι ταξικό. Δηλαδή σχεδόν όλοι… Χαρά στο κουράγιο σας! Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο διεθνιστικές προοπτικές είχε ο κομμουνισμός στο ξεκίνημά του …
Πάρτε και ένα τραγούδι αφιερωμένο στην Αλέκα:
http://www.youtube.com/watch?v=QKo30s1_C8s