Αθεράπευτα ψεύτες και ανίκανοι: η περίπτωση Ευ. Βενιζέλου



Αυτή η κυβέρνηση έχει ένα «χάρισμα»:

Οτιδήποτε διαβεβαιώσουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ως «απολύτως αληθές και βέβαιο» είναι σίγουρο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα αποδειχθεί απολύτως ψευδές. Οποιαδήποτε διακήρυξη της κυβέρνησης φέρει εξ’ αρχής τη βεβαιότητα της διάψευσης και της αποτυχίας.

Υπό μια έννοια, η κυβέρνηση έχει επιτύχει απολύτως στον στόχο της για «διαφανή διακυβέρνηση»: ότι ισχυρίζεται είναι, διαφανώς, ψευδές! Αλλά, τότε, στην πολιτική το γεγονός αυτό δεν αποτελεί «χάρισμα» αλλά συνταγή καταστροφής της κυβέρνησης, του κυβερνόντος κόμματος αλλά και της ίδιας της στρατηγικής της άρχουσας τάξης, η οποία, ασφαλώς, πραγματοποιείται μέσω της πολιτικής του κυβερνόντος κόμματος.

Τον προηγούμενο Ιούνιο η κυβερνητική νεοφιλελεύθερη συμμορία ανασχηματίστηκε και ουσιαστικά ο ΓΑΠ παρέδωσε το «δακτυλίδι» του ΠΑΣΟΚ στον Ευ. Βενιζέλο -κατά πολλούς, έκτοτε, ο πραγματικός πρωθυπουργός. Με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, «κάηκε» και το τελευταίο χαρτί του κόμματος για μελλοντική (εκλογική) ανάκαμψη μέσω κάποιου στελέχους ενός κάποιου «εκτοπίσματος»(κυριολεκτικά και μεταφορικά!). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βενιζέλος όχι μόνο είναι το νούμερο 2 του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο πολιτικός που για πολλούς αστέρες των ΜΜΕ είναι «ιδιαίτερα ευφυής και ικανός», «εξαίρετος ρήτορας» που θα μπορούσε «να αλλάξει το κλήμα στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ».

Όλο αυτό το λιβανιστήρι για τον Βενιζέλο λησμονούσε (και λησμονεί) κάποια σημαντικά στοιχεία για το «μέγεθος» και την «ευφυΐα» του ανδρός:

Πρώτον, διεκδίκησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (το 2007) απέναντι σε έναν, κατά γενική ομολογία, όχι και ιδιαίτερου IQ πολιτικό, τον ΓΑΠ. Και κυριολεκτικά υπέστη συντριβή. Τις επόμενες μέρες, κύκλοι προσκείμενοι στον ίδιο, υποστήριζαν ότι έχασε από τον ΓΑΠ στη μάχη της ηγεσίας λόγω «του ονόματος Παπανδρέου» που, με «βάση το κληρονομικό δίκαιο», πήρε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Απλά, έχασε τη μάχη της διαδοχής λόγω πολιτικής ανικανότητας. Τις ημέρες της μάχης για τη διαδοχή, επιζητούσε δημόσια τη στήριξη του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, χωρίς να συνειδητοποιεί το προφανέστατο ακόμα και σε έναν πολιτικά άπειρο: το κύρος του Σημίτη, όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε όλη την ελληνική κοινωνία βρισκόταν (και βρίσκεται) στα τάρταρα της πολιτικής λόγω της αμαρτωλής (από τα πολλαπλά σκάνδαλα) πρωθυπουργίας του. Ο Βενιζέλος διεκδίκησε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ ποντάροντας σε «ψόφιο άλογο» (Σημίτης) και με ένα πρόγραμμα εμφανώς δεξιότερο ακόμα και από του ΓΑΠ. Αυτό είναι επίτευγμα, μνημείο πολιτικής βλακείας!

Δεύτερον, η μέχρι τώρα θητεία του ως υπουργός στην κυβέρνηση του ΓΑΠ ήταν η αποθέωση της πολιτικής γκάφας, στα όρια του πολιτικού κρετινισμού. Αποδέχθηκε τις εγγυήσεις που ζητούσαν οι Φινλανδοί χωρίς καν να λάβει υπ’ όψιν του το προφανές, ότι δηλαδή ανάλογες εγγυήσεις θα ζητούσαν και άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν ήταν πλέον προφανές ότι διέπραξε πολιτικό σφάλμα (για να το πούμε μαλακά) αποποιήθηκε των ευθυνών του αποδίδοντας τη συμφωνία (που ο ίδιος υπέγραψε) στο… DNA των Φινλανδών:

«Η Φινλανδία είναι μια χώρα που έχει ζήσει η ίδια την εμπειρία ενός προγράμματος προσαρμογής της οικονομίας της στο παρελθόν. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχε η ίδια υποχρεωθεί να παράσχει εγγυήσεις προκειμένου να της δοθεί βοήθεια από το εξωτερικό. Το ζήτημα, λοιπόν, αυτό έχει μείνει στη συλλογική μνήμη των Φινλανδών [sic!]».[1]

Επιπλέον, κατηγόρησε την φινλανδική κυβέρνηση ότι «δημοσιοποίησε τη συμφωνία»! Μιλάμε για απίστευτες δηλώσεις-παραλήρημα ενός κατά τα άλλα… «ευφυούς» (!;) πολιτικού. Δηλαδή, οι μη ευφυείς πολιτικοί πως είναι; Βάζουν τα κλάματα όταν αποκαλύπτεται η (κατά φαντασία) μυστική οικονομική διπλωματία που νομίζουν ότι κάνουν;

Τρίτον, το κερασάκι στην τούρτα της, όχι και τόσο αξιοζήλευτης, «ευφυΐας» του αντιπροέδρου (και πραγματικού πρωθυπουργού) του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλου: δέχθηκε να γίνει υπουργός των οικονομικών σε μια καταρρέουσα κυβέρνηση που αναπόφευκτα χρεώνεται την οικονομική χρεοκοπία, την καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας, τη μαζική ανεργία. Όλα αυτά στο όνομα του πατριωτισμού, «της διάσωσης της χώρας, ρε γαμώτο». Αλλά… όλοι πλέον γνωρίζουν, ότι όλα γίνονται για τη διάσωση των τραπεζών, ελληνικών, γαλλικών και γερμανικών: ένα όχι και τόσο θεάρεστο έργο…

Όλα τα παραπάνω οδηγούν διαρκώς τον Ευ. Βενιζέλο άλλα να δηλώνει και άλλα να πράττει, να αυτοδιαψεύδεται και διαρκώς να συλλαμβάνεται ψευδόμενος.

Ιδού η τελευταία πολιτική απάτη ενός «ταλαντούχου» πολιτικού. Πριν λίγο διάστημα, ο Βενιζέλος επιχειρηματολογούσε γιατί δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται οι λογαριασμοί της ΔΕΗ για φοροεισπρακτικούς λόγους:

Σήμερα ο Βενιζέλος πράττει ενάντια σε όσα υποστήριζε με το νέο χαράτσι στα σπίτια που θα εισπραχθεί ακριβώς μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ!

Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό μέλλον τέτοιων ανερμάτιστων, ανίκανων, διαρκώς ψευδόμενων πολιτικών;

Όποιο και να είναι, ένα είναι σίγουρο:

Όσοι εργαζόμενοι μείνουν άνεργοι λόγω της εγκληματικής πολιτικής της νεοφιλελεύθερης συμμορίας του ΠΑΣΟΚ, κινδυνεύουν να πεινάσουν, να δυστυχήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Δεν θα συμβεί το ίδιο με τους κυρίους του είδους Βενιζέλου, Λοβέρδου, Παπανδρέου κ.λπ.. Το μέλλον τους το δείχνει η επαγγελματική καριέρα άλλων σοσιαλδημοκρατών ηγετών. Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD), Γκέρχαρντ Σρέντερ, μετά την αποχώρησή του από την πολιτική έγινε έμμισθος σύμβουλος της ρωσικής ενεργειακής εταιρείας Γκάζπρομ και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο της βρετανο-ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΝΚ-ΒΡ.[2] Ο Τόνι Μπλερ, τρεις φορές πρωθυπουργός της Βρετανίας και αρχηγός των Εργατικών, έχει σήμερα ετήσια έσοδα 20 εκατομμύρια λίρες(!!), σκέπτεται να ιδρύσει τράπεζα, για «να εξυπηρετεί, σε θέματα επενδύσεων, τους πλουσίους από όλο τον κόσμο».[3]

Ιδού, λοιπόν, το μέλλον των νεοφιλελεύθερων πολέμαρχων του ΠΑΣΟΚ: ένα λαμπρό επιχειρηματικό μέλλον διανοίγεται πάνω από τα ερείπια του κόσμου της εργασίας…

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Χωρίς κατηγορία