Εκτυπώστε το
Η Λιβύη, η επέμβαση του ιμπεριαλισμού και η ναυμαχία του Ναβαρίνου
Όταν ξέσπασε η εξέγερση στη Λιβύη το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς (πράγμα σπάνιο) φαινόταν να ομονοεί: το δικτατορικό, εξαρτώμενο από τους δυτικούς καθεστώς του συνταγματάρχη Καντάφι καταδικαζόταν χωρίς περιστροφές και η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς συντασσόταν με την πλευρά των εξεγερμένων. Το ζήτημα φαινόταν σχετικά εύκολο για να προκαλεί συγχύσεις. Τo Κανταφικό καθεστώς έχει χάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια κάθε αντι-ιμπεριαλιστική αίγλη: όχι μόνο είχε αποκτήσει τις καλύτερες των σχέσεων με τον δυτικό ιμπεριαλισμό τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης το καθεστώς ζητούσε τη βοήθεια και την κατανόηση της Δύσης. Το καθεστώς, την ίδια στιγμή που εξαπέλυε επιθέσεις ενάντια σε αμάχους βομβαρδίζοντας ολόκληρες πόλεις, διαλαλούσε ότι το έκανε παλεύοντας «ενάντια στην Αλ Κάιντα» κα ότι αυτό ήταν «προς το συμφέρον ολόκληρης της Δύσης», συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ. Το καθεστώς, άλλωστε, χρησιμοποίησε συμβούλους και όπλα των σιωνιστών του Ισραήλ στην προσπάθειά του να καταπνίξει στο αίμα την εξέγερση στη Λιβύη.[1]
Τι ποιο εύκολο λοιπόν για την Αριστερά να τοποθετηθεί υπέρ της εξέγερσης και κατά του δικτατορικού καθεστώτος;
Ωστόσο, σε αυτόν τον κόσμο, τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό…
Άρκεσε η στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών για να ξανακάνει την εμφάνισή της θριαμβευτικά η σύγχυση που τόσο συχνά χαρακτηρίζει την Αριστερά.
Όπως ήταν αναμενόμενο η πρώτη αντίδραση προήλθε από την πατριωτική Αριστερά. Γι’ αυτήν ο αντι-ιμπεριαλισμός πάντοτε λειτουργούσε ως πρόσχημα για την υπεράσπιση των «εθνικών δικαίων». Η ταξική ανάλυση εξαφανίζεται όταν πρόκειται για τα «ιερά» ενός έθνους. Ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος αυτής της λογικής δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ως προς το τι σημαίνει η εφαρμογή αυτής της λογικής στην περίπτωση της Λιβύης. Έτσι κατά τον Γιώργο Δελαστίκ:
«Παρά το συμβιβασμό του αιμοσταγούς –και μάλιστα με το αίμα του λαού του– λίβυου τυράννου με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους κατά την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, στόχος των Αμερικανονατοϊκών είναι με τον πόλεμο που θα εξαπολύσουν εναντίον της Λιβύης να αντικαταστήσουν τον «προσκυνημένο» Καντάφι με ένα ακόμη πιο δουλόφρον καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο θα υπηρετήσει χωρίς δισταγμό τα συμφέροντα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, δίνοντάς τους φυσικά πρώτα απ’ όλα τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της χώρας προς λεηλασία. Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η αμερικανονατοϊκή επίθεση, αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου. Από εμφύλιος μετατρέπεται σε εθνικός αμυντικός πόλεμος, με τον Καντάφι να ηγείται αντικειμενικά των λιβυκών δυνάμεων που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές επιδρομείς. Αντιθέτως και ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησαν, οι αντικανταφικοί δρουν ως δοσίλογοι συνεργάτες των ξένων επιδρομέων εναντίον της χώρας τους και περιμένουν από τους επίδοξους κατακτητές να τους διορίσουν ως κυβέρνηση! Καθεστώς ανδρεικέλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επομένως και του Ισραήλ, θα αποτελέσει όποια αντικανταφική κυβέρνηση πάρει την εξουσία με αυτόν τον τρόπο».[2] [Οι υπογραμμίσεις δικές μας].
Στην ίδια λογική με του Δελαστίκ ουσιαστικά κινείται και το παραληρηματικό κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου στην Ελευθεροτυπία. Αρχικά ο Φωτόπουλος αμφισβητεί τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες συλλήβδην παρουσιάζοντάς τες περίπου ως υποκινούμενες από τους Αμερικανούς:[3]
«Εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος -υποτίθεται- παρακολουθεί νέες πράξεις του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο και τώρα διαδραματίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία. Φυσικά, ακόμη και όταν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος, με την αποπομπή των τυράννων, αυτό οφειλόταν στην ανοχή του στρατού (που ελέγχεται από τις ΗΠΑ), ο οποίος την επέτρεψε! Γι” αυτό και τα καθεστώτα ακόμη παραμένουν…»
Σύμφωνα με τον Φωτόπουλο παρά τις αντιφάσεις του καθεστώτος, ο Καντάφι -στο τέλος-τέλος- υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα της Λιβύης:
«Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά του τυράννου: από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη μεσοαστική «νεολαία του Ιντερνετ». Αντίθετα, έχουμε από την αρχή έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου, όπως στη Γιουγκοσλαβία, η υπερεθνική ελίτ υποστηρίζει παντοιοτρόπως τη «δική της» πλευρά που έσπευσε ν” αναγνωρίσει πριν καν επικρατήσει.
[…]
Ο στόχος της νέας εγκληματικής εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ είναι ο ίδιος όπως στο Ιράκ: η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, έπειτα από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα γνήσιο πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στην περιέλευση του εθνικού πλούτου στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ, για την «αξιοποίησή» του… ».
Αραβικά καθεστώτα και ιμπεριαλισμός
Όσοι παρουσιάζουν σήμερα τον Καντάφι ως «αντικειμενικά» ηγέτη της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό βρίσκονται εκτός κάθε πραγματικότητας. Το κανταφικό καθεστώς αποτελεί μετεξέλιξη των παλιών καθεστώτων του «αραβικού εθνικισμού» (τα αποκαλούσαν επίσης «αραβικό σοσιαλισμό») που πράγματι αρχικά είχαν συγκρουστεί με τον ιμπεριαλισμό. Χρειάζεται επομένως να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή για να θυμηθούμε τις αιτίες που δημιούργησαν αυτά τα καθεστώτα καθώς, επίσης, και τη μετεξέλιξη τους.
Ι. Ιμπεριαλιστική επέμβαση και αντίσταση
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στις αραβικές χώρες κορυφώθηκε στον 19ο αιώνα και μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου είχε μετατραπεί είτε σε αποικίες είτε είχαν εγκαθιδρυθεί προτεκτοράτα και πελατειακά καθεστώτα. Οι προσπάθειες των ντόπιων αρχουσών τάξεων να μιμηθούν το δυτικό καπιταλισμό με σκοπό κάποια στιγμή, μέσω της ανάπτυξης, να ανεξαρτητοποιηθούν οδηγήθηκαν σε αποτυχία. Κάτω από τις πιέσεις του δυτικού καπιταλισμού, η αγροτική παραγωγή κατευθύνθηκε για να καλύψει τις ανάγκες των δυτικών βιομηχανιών (στην Αίγυπτο επιβλήθηκε σχεδόν η μονοκαλλιέργεια βάμβακος, για τις ανάγκες τις αγγλικής βιομηχανίας) ενώ εμπορικές συμφωνίες επέβαλαν την κυριαρχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Στο τέλος οι αραβικές χώρες κατέληξαν υπερχρεωμένες στις δυτικές τράπεζες. Τα αραβικά αστικά κόμματα είχαν πλήρως αποτύχει τόσο στο να επιτύχουν την ανεξαρτησία, όσο και στον εκδημοκρατισμό των αραβικών κοινωνιών. Στην Αίγυπτο παρέμεναν βρετανικά στρατεύματα κατοχής, ενώ το καθεστώς του βασιλιά Φαρούκ ήταν διεφθαρμένο και κάτω από τον έλεγχο των Βρετανών.
Στο κενό που άφηνε, από τη μια η «εθνική μπουρζουαζία» και από την άλλη η ανυπαρξία αυτόνομου εργατικού κινήματος, εμφανίστηκε ο «αραβικός εθνικισμός». Κομμάτια μικροαστικά, με δύναμη στον κρατικό μηχανισμό, στην προκειμένη περίπτωση στον στρατό, ανέλαβαν τον ηγετικό ρόλο. Τον Ιούλιο του 1952 στην Αίγυπτο, ο Γκεμάλ Αμπντέλ Νάσερ και οι Ελεύθεροι Αξιωματικοί κατέλαβαν την εξουσία. Κατάργησαν τη βασιλεία και ανακήρυξαν την χώρα σε δημοκρατία. Στο πρόγραμμά τους διακήρυσσαν την «κατάργηση της φεουδαρχίας», την «εθνική ανεξαρτησία» και την «κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης». Στα 1956 ο Νάσερ έγινε σύμβολο του αντιαποικιακού αγώνα, όταν εθνικοποίησε τη διώρυγα του Σουέζ και συγκρούστηκε στρατιωτικά με Βρετανούς, Γάλλους και Ισραηλινούς. Η επίδραση του Νάσερ στον αραβικό κόσμο ήταν καταλυτική. Σε λίγα χρόνια ανάλογα καθεστώτα είχαν επιβληθεί στη Συρία και το Ιράκ, ενώ άμεση ήταν η νασερική επίδραση στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλγερίας και στην Αλ Φατάχ του Αραφάτ.
Ο Νάσερ προσπάθησε να απαλλαγεί από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση αναπτύσσοντας βαριά βιομηχανία, να υποκαταστήσει τις εισαγωγές με την ανάπτυξη ντόπιας βιομηχανίας. Προσπάθησε, με τη στήριξη της ΕΣΣΔ, να μιμηθεί το κρατικοκαπιταλιστικό μοντέλο. Όμως σύντομα απέτυχε. Η Αιγυπτιακή βιομηχανία αποδείχθηκε αναποτελεσματική στη διεθνή αγορά, παρέμεινε εξαρτημένη από τις εισαγωγές προϊόντων και τεχνολογίας. Η έλλειψη συναλλάγματος οδήγησε τη χώρα ξανά στην υπερχρέωση, ενώ την έκανε δέσμια της ξένης οικονομικής «βοήθειας».
Στο εσωτερικό το καθεστώς του Νάσερ (και τα αντίστοιχα Μπααθικά καθεστώτα σε Συρία-Ιράκ) ήταν αυταρχικό και απαγορευτικό για οποιαδήποτε εργατική αυτόνομη οργάνωση. Απαγορεύτηκαν όλα τα κόμματα, ενώ τσακίστηκαν τα εργατικά συνδικάτα. Με την άνοδο του Νάσερ στην εξουσία συνδικαλιστές οδηγήθηκαν στην κρεμάλα. Ένα προνομιούχο στρώμα γραφειοκρατών και τεχνοκρατών ευημερούσε, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία ζούσε στα όρια της επιβίωσης.
Αντίστοιχη ήταν και η πορεία στις άλλες αραβικές χώρες. Στην Αλγερία π.χ., από ένα σύνολο πληθυσμού 8,2 εκατομμυρίων κατοίκων, μόλις 2 εκατομμύρια κέρδισαν το οτιδήποτε από την αγροτική μεταρρύθμιση. Οι υπόλοιπη είχαν να «επιλέξουν» ανάμεσα στην εξαθλίωση και τη μετανάστευση στις πόλεις, όπου τους περίμενε είτε η ανεργία είτε μισθοί πείνας.
Στην αποτυχία των καθεστώτων του «αραβικού εθνικισμού» να προσφέρουν οικονομική ανάπτυξη ή κάποιας μορφής κοινωνική δικαιοσύνη προστέθηκε η αποτυχία να αντιμετωπίσει τον ιμπεριαλισμό. Στα 1967 το Ισραήλ, με την υποστήριξη των δυτικών, κατανίκησε τους αραβικούς στρατούς επιβάλλοντας ξανά τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο της περιοχής.
Η αποτυχία του «αραβικού εθνικισμού» έφτασε στην λογική της κατάληξη, μετά τον θάνατο του Νάσερ στα 1970 από τον διάδοχό του Ανουάρ Σαντάτ. Μετά τον πόλεμο του 1973 ο Σαντάτ ξαναπήρε από τους Ισραηλινούς το Σινά, και με το κύρος του «απελευθερωτή», ξαναέφερε την Αίγυπτο στη σφαίρα επιρροής των δυτικών. Διέλυσε τα κρατικά μονοπώλια και ενθάρρυνε ένα ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Σε λίγα χρόνια το αιγυπτιακό καθεστώς έγινε συνώνυμο της εξάρτησης, της διαφθοράς και των φοβερών ανισοτήτων. [4]
Το Μπααθικό καθεστώς στο Ιράκ μετά τα πρώτα «ριζοσπαστικά» χρόνια πέρασε υπό τον Σαντάμ Χουσείν με τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της Ιρανικής επανάστασης τη δεκαετία του 1980, μετά στην εισβολή στο Κουβέιτ και τέλος στην κατοχή του από τους αγγλοαμερικανούς.
ΙΙ. Τα τελευταία υπολείμματα
Α)Λιβύη
Το καθεστώς του Καντάφι προέκυψε ως μέρος του «αραβικού εθνικισμού». Το 1969 ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα ο βασιλιάς Ιντρίς και εγκαθιδρύεται η Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία. Με την εκτόξευση των τιμών του πετρελαίου, που ακολουθεί τα επόμενα χρόνια, το καθεστώς εγκαθιδρύει ένα είδος κοινωνικού κράτους μέσω του οποίου εξαγοράζει ένα βαθμό κοινωνικής συναίνεσης.
Στις δεκαετίες του 1970 και 1980, το λιβυκό καθεστώς με όπλα από το ανατολικό μπλοκ και την τότε ΕΣΣΔ εγκαθιδρύει ένα αστυνομικό καθεστώς ενώ εμπλέκεται σε πολέμους με το γειτονικό Τσαντ. Ο Καντάφι ήταν επίσης στενός σύμμαχος του αιμοδιψούς δικτάτορα της Ουγκάντα Ιντί Αμίν Νταντά.
Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τη Λιβύη ως εχθρό και τη δεκαετία του 1980 ο τότε πρόεδρος Ρέιγκαν διατάζει το βομβαρδισμό μιας κατοικίας του Καντάφι.
Στη δεκαετία του 1990 το καθεστώς αρχίζει να βελτιώνει τις σχέσεις του με τους πρώην δυτικούς εχθρού του. Τη δεκαετία αυτή η ισλαμική αντιπολίτευση έγινε πραγματική απειλή για το καθεστώς. Ταυτόχρονα, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ χάθηκε για το καθεστώς η πηγή στρατιωτικού εξοπλισμού. Με την έκλειψη του κινήματος των χωρών του «Τρίτου Κόσμου» το καθεστώς έχανε και τα τελευταία υπολείμματα των ιδεολογικών του αναφορών.
Το καθεστώς αντέδρασε προσεγγίζοντας τις ΗΠΑ, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε μετά το 2001. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 η Λιβύη συνάσσεται με τις ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Αποκαθίστανται οι διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και εταιρείες όπως ExxonMobil και Chevron σπεύδουν να πάρουν συμβόλαια από το καθεστώς. Για να αποδείξει στους δυτικούς τη στροφή του το καθεστώς συμμετείχε σε αντι-ισλαμικές επιχειρήσεις στις Φιλιππίνες ενώ προσφέρθηκε να αποζημιώσει τα θύματα του Lockerbie.[5] Δυτικά οπλικά συστήματα άρχισαν να εισρέουν προς το καθεστώς. Το κανταφικό καθεστώς πύκνωσε τις τάξεις των στρατιωτικών δικτατοριών που αποτελούν «πελάτες» των ΗΠΑ, πράγμα που επέτρεψε στο καθεστώς να επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Το 2004 ο Μπους τερματίζει το εμπορικό εμπάργκο κατά της Λιβύης. Παράλληλα το καθεστώς αποκτά στενές σχέσεις με την Ιταλία, της οποίας η Λιβύη αποτέλεσε αποικία.
Το Λιβυκό καθεστώς από τη δεκαετία του 1990 ακολουθεί ολοένα και περισσότερο νεοφιλελεύθερη πολιτική η οποία είχε ως αποτέλεσμα το γκρέμισμα του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει. Η Λιβύη είναι χώρα με τεράστια αποθέματα πετρελαίου -εξάγει περί τα 1,5 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα, μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Αφρικής σε αποθέματα πετρελαίου. Παρ’ ότι χώρα με μικρό πληθυσμό (περίπου 6 εκατομμύρια) η ανεργία είναι πολύ υψηλή ενώ ο μηνιαίος μισθός είναι περίπου στα 250 δολάρια το μήνα. Η διαφθορά είναι εκτεταμένη, με πρώτη και καλύτερη της οικογένειας του Καντάφι η οποία έχει καταληστεύσει τη χώρα και διατηρεί λογαριασμούς σε δυτικές τράπεζες πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Αυτές οι μετατοπίσεις του καθεστώτος προς την ενίσχυση του αυταρχισμού, το φιλελευθερισμό και τη συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό, συνοδεύτηκαν από μία αναβίωση του φυλετισμού. Ένας από τους στόχους του κινήματος της Ένωσης των Ελεύθερων Αξιωματικών το 1969 ήταν και ο περιορισμός του φυλετικού συστήματος δόμησης της Λιβυκής κοινωνίας. Και πραγματικά τα πρώτα χρόνια ο φυλετισμός είχε περιοριστεί. Όμως καθώς υποχωρούσε η δημοτικότητα του ηγέτη και του καθεστώτος του και καθώς τα διάφορα τμήματα των αξιωματικών που είχαν παίξει ρόλο στο κίνημα του 1969 οδηγούνταν στο πολιτικό περιθώριο, ο Καντάφι άρχισε να στηρίζεται και να ενισχύει το σύστημα της φυλετικής οργάνωσης, σε μία προσπάθεια να διασπάσει τη λιβυκή κοινωνία, ενισχύοντας τον ανταγωνισμό μεταξύ των φυλών.[6]
Β) Συρία
Το τελευταίο Μπααθικό καθεστώς είναι αυτό της Συρίας και η εξέγερση που συμβαίνει σήμερα, ανεξάρτητα της κατάληξης της, υπογραμμίζει (και αυτή…) την παρακμή-έκλειψη του «αραβικού εθνικισμού».
Όπως και τα άλλα αντίστοιχα καθεστώτα, το καθεστώς στη Συρία πέρασε από τη ριζοσπαστική του περίοδο (που κυρίως εκφραζόταν από την αντίθεση με το δυτικό ιμπεριαλισμό) στη συντηρητική του φάση όπου το κύριο ζητούμενο είναι η διαιώνιση του δικτατορικού καθεστώτος.
Το καθεστώς είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό και βάρβαρα καταπιεστικό. Οι σημερινές διαδηλώσεις είναι οι μεγαλύτερες από το 1982. Τότε μια ισλαμική εξέγερση οδήγησε σε σφαγή από το καθεστώς τουλάχιστον 10.000 ανθρώπων στην πόλη Χαμά. Ο Ριφαάτ αλ Άσαντ, αδελφός του σημερινού δικτάτορα, βομβάρδισε με πυροβολικό την πόλη τιμωρώντας συλλογικά ολόκληρο τον πληθυσμό της.[7]
Ο σημερινός δήθεν «αντιιμπεριαλισμός» του καθεστώτος δεν αποτελεί παρά πρόσχημα και ιδεολογικό άλλοθι για τη διαιώνισή του. Δεν αποτελεί μυστικό ότι το συριακό καθεστώς είναι διευθετημένο να υπογράψει συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ αν το τελευταίο αποσυρθεί από τα υψώματα του Γκολάν που κατέχει από το 1967. Για το σκοπό αυτό το καθεστώς εδώ και δεκαετίες αφήνει ανοικτά όλα τα κανάλια επικοινωνίας με τους δυτικούς ενώ συχνά-πυκνά προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ο Χαφέζ αλ Άσαντ, πατέρας του σημερινού δικτάτορα, στη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1991 συντάχθηκε με τις ΗΠΑ στον πόλεμο για την εκδίωξη του Ιράκ από το Κουβέιτ. Οι ΗΠΑ ως ανταμοιβή αναγνώρισαν την τότε κυρίαρχη θέση της Συρίας στο Λίβανο -θέση που διατήρησε η Συρία μέχρι το 2005 οπότε και εξαναγκάστηκε να αποσυρθεί από το Λίβανο μετά από διαδηλώσεις. Η περίπτωση του Λιβάνου είναι χαρακτηριστική. Η παρουσία των συριακών στρατευμάτων στο Λίβανο εμπόδιζε τη ριζοσπαστικοποίηση της λιβανέζικης κοινωνίας και λειτουργούσε σαν εγγύηση πολιτικής «σταθερότητας». Μόνο μετά την απομάκρυνση των συριακών στρατευμάτων έγινε δυνατή η ανάπτυξη και η ανεξάρτητη πολιτική δράση της Χεζμπολάχ ενάντια στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, καθώς και η αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού στο εσωτερικό του Λιβάνου.
Το προηγούμενο καλοκαίρι αντιπροσωπία από τις Microsoft, Dell, Cisco Systems επισκέφτηκε τον Μπασάρ αλ Άσαντ με σκοπό επενδύσεις στη Συρία. Για τις ΗΠΑ το σημερινό καθεστώς είναι προτιμότερο από ένα ενδεχόμενο σουνιτικό ριζοσπαστικό ισλαμικό καθεστώς που θα διαδεχόταν τη μειοψηφία Αλεβιτών που κυβερνά δικτατορικά σήμερα.
Αυτό που πράγματι φοβούνται οι ΗΠΑ είναι μια δημοκρατική αλλαγή που θα έδινε φωνή σε ριζοσπάστες που θα ζητούσαν κοινωνικές αλλαγές και θα είχαν μια πραγματικά αντισιωνιστική πολιτική στην περιοχή. Οι ΗΠΑ έχουν πικρή πείρα από δημοκρατικές αλλαγές που έφεραν στην κυβέρνηση τις «λάθος δυνάμεις» για αυτές. Για παράδειγμα, οι ελεύθερες εκλογές στην Παλαιστίνη έφεραν τη νίκη της Χαμάς, ενώ στον Λίβανο την κατακόρυφη άνοδο της Χεσπολάχ. Αυτός είναι ο λόγος που οι δυτικοί αντιδρούν πολύ προσεκτικά στη σφαγή των αμάχων στη Συρία. Οι δυτικοί είναι υπέρ των δημοκρατικών αλλαγών μόνον αν αυτές σημαίνουν την άνοδο των δυνάμεων που είναι πειθήνιες στα συμφέροντά τους, διαφορετικά…
Αντιιμπεριαλιστική πάλη σήμερα
Τα καθεστώτα της Λιβύης και της Συρίας θέτουν για την Αριστερά επιτακτικά το ζήτημα του ποιες κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να διεξάγουν (πραγματικά και αποτελεσματικά) αντιιμπεριαλιστική πάλη σήμερα.
Αρκεί ένα καθεστώς να βρεθεί σε τροχιά σύγκρουσης με μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και αμέσως το γεγονός αυτό εξαναγκάζει την Αριστερά να συμπαρασταθεί στο καθεστώς ακόμα και αν είναι δικτατορικό και έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον ιμπεριαλισμό; Το καθεστώς του Καντάφι, όπως ισχυρίζεται ο Δελαστίκ, από τη στιγμή που δέχεται επίθεση από τον ιμπεριαλισμό αυτό λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλοάμ, και ο Καντάφι θα πρέπει να αναλάβει «αντικειμενικά» την ηγεσία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα;
Το ερωτήματα είναι πραγματικά και σύνθετα. Αν το καθεστώς του Καντάφι αποτέλεσε πιστό σύμμαχο των Δυτικών τα τελευταία χρόνια (και επομένως η απάντηση ενδεχομένως να είναι εύκολη) δεν συμβαίνει το ίδιο με το συριακό καθεστώς. Η Συρία συνεχίζει να βρίσκεται σε αντιπαλότητα με τη Δύση. Δεν έχει υπογράψει ξεχωριστή συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ, στήριξε τη Χεσμπολάχ στον πόλεμο με το Ισραήλ το 2006 ενώ δεν συνεργάζεται στην κατοχή του Ιράκ.
Η απάντηση στο ερώτημα τι συνιστά αντιιμπεριαλιστική πάλη σήμερα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και έχει δυο προϋποθέσεις:
Πρώτον, η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους αγώνες της εργατικής τάξης της χώρας που τη διεξάγει. Είναι μέρος των γενικότερων λαϊκών αγώνων. Οι αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να διεξαχθεί αποτελεσματικά και με συνέπεια η αντιιμπεριαλιστική πάλη. Όπου διεξήχθη με κάποια επιτυχία αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, από την Κίνα στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι ακόμα και στην πρώτη φάση του «αραβικού εθνικισμού», αυτό ήταν συνυφασμένο με δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί. Η πίεση από τα κάτω αποτελεί προϋπόθεση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα: χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή, η αστική τάξη είναι πάντοτε έτοιμη να συμβιβαστεί με τον ιμπεριαλισμό. Χωρίς δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις είναι αδύνατον να διεξαχθεί αντιιμπεριαλιστική πάλη. Αυτός είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους που δικτατορικά καθεστώτα σαν της Λιβύης ή της Συρίας είναι αδύνατον να διεξάγουν οποιουδήποτε είδους αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Δεύτερον, η αντιιμπεριαλιστική πάλη συνιστά ρήξη με τα συμφέροντα όχι μόνο των Δυτικών ιμπεριαλιστών αλλά και με τις ντόπιες αστικές κοινωνικές δυνάμεις που συμμετέχουν και διαιωνίζουν την παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα που δεν υφίστανται άμεση αποικιοκρατία, όπως στο παρελθόν, και που πολλές χώρες «μεσαίας» ανάπτυξης διαγκωνίζονται στη δημιουργία δικών τους σφαιρών επιρροής (τοπικοί υποϊμπεριαλισμοί), άλλοτε με την ανοχή και άλλοτε σε σύγκρουση με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Για τα απομεινάρια του «αραβικού εθνικισμού» το πρώτιστο καθήκον είναι τα συμφέροντα του δικού τους καπιταλισμού και γι’ αυτό οι κύριοι αντίπαλοί τους είναι άλλα αραβικά καθεστώτα ή τα ριζοσπαστικά κινήματα των χωρών τους και όχι ο δυτικός ιμπεριαλισμός.
Η Συρία αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω. Θέτοντας πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα του συριακού καπιταλισμού στα 1976 η Συρία εισβάλει στο Λίβανο παρεμβαίνοντας στον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν εκείνη την περίοδο. Οι συριακές δυνάμεις τάσσονται με το πλευρό των αντιδραστικών δυνάμεων των Μαρωνιτών χριστιανών και κατασφάζουν τους αριστερούς Λιβανέζους και τους Παλαιστίνιους συμμάχους τους. Η Συρία μετατρέπει το Λίβανο, με τη σιωπηλή αναγνώριση των ΗΠΑ, σε πολιτικό και οικονομικό προτεκτοράτο της Συρίας μέχρι το 2005.[8]
Ούτε, λοιπόν, η Συρία ούτε η Λιβύη του Καντάφι μπορούν να διεξάγουν αντιιμπεριαλιστικό πόλεμο γιατί δεν καλύπτουν καμιά από τις δυο προϋποθέσεις. Όποιος έχει αυταπάτες ότι ο Καντάφι μπορεί «αντικειμενικά» να διεξάγει ένα τέτοιο πόλεμο απλά αποκαλύπτει ότι για αυτόν το «εθνικό» προηγείται του ταξικού. Η επαναστατική Αριστερά δεν είναι δυνατόν να ακολουθήσει αυτή τη γραμμή που το μόνο που εγγυάται είναι την ήττα και του εργατικού κινήματος αλλά και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Προϋπόθεση για να κερδηθεί η μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το μαντρόσκυλό του το σιωνιστικό Ισραήλ, είναι οι αραβικοί λαοί να ανατρέψουν τα διεφθαρμένα δικτατορικά καθεστώτα που αποτελούν και τα πραγματικά στηρίγματα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που η Αριστερά πρέπει να δώσει την αμέριστη και χωρίς όρους συμπαράστασή της στα ανατρεπτικά κινήματα του αραβικού κόσμου -και φυσικά και της Λιβύης.
Στρατιωτικές επεμβάσεις
και η ναυμαχία του Ναβαρίνου
Αν η πατριωτική Αριστερά φλερτάρει ανοικτά με το καθεστώς Καντάφι υπάρχει και ο αντίποδάς της που είναι εξ’ ίσου προβληματικός. Και αυτή είναι η υπεράσπιση της επέμβασης του ιμπεριαλισμού (ή η ουδέτερη στάση απέναντί της) στο όνομα του «ανθρωπισμού» -«για να σωθούν ζωές αμάχων». Μέρος αυτής της επιχειρηματολογίας χρησιμοποιεί τη… ναυμαχία του Ναβαρίνου ως επιχείρημα υπέρ της επέμβασης των Δυτικών. Απρόβλεπτα σχεδόν, ένα μέρος της Αριστεράς χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα για να τηρήσει ουδέτερη στάση. Έτσι στο πολύ καλό μπλογκ των συντρόφων του ΕΟΣ σε μια κατά τα άλλα αξιόλογη ανάλυση (στο μεγαλύτερο μέρος της οποίας ο υπογράφων αυτή τη δημοσίευση συμφωνεί), διαβάζουμε για τη Λιβύη:
«Αν πραγματικά στηρίζουμε την Λιβυκή εξέγερση, θα πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα των εξεγερμένων να προσδιορίζουν οι ίδιοι τους συμμάχους τους και τους αντιπάλους τους. Το μέλλον της εξέγερσης ανήκει σε αυτούς, που σήμερα δίνουν και την ζωή τους απέναντι στα καθεστωτικά στρατεύματα του Καντάφι. Αν οι εξεγερμένοι – που χθες είχαν ζητήσει την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη – σήμερα πανηγυρίζουν για τους βομβαρδισμούς ενάντια στο στρατό του Καντάφι από στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης, στο όνομα ποιάς “πολιτικής γραμμής” θα εναντιωθούμε εμείς απέναντι σε αυτές τις επιλογές τους;
Ας δούμε μερικές αντιστοιχίες αυτής της συγκυρίας με την δική μας ιστορία. Στις αρχές του 1827 η Επανάσταση του 21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που με αμείωτη ένταση συνέχιζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο και σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας. Όμως, η παρέμβαση των “Συμμάχων” στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στον κόλπο του Ναβαρίνου κατέστρεψε τον τουρκικό στόλο και διέσωσε την ελληνική Επανάσταση. Στην ναυμαχία του Ναβαρίνου κρίθηκε η ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Αν υπήρχε η σημερινή Αριστερά εκείνη την εποχή, τι στάση θα κρατούσε; Θα έκανε “πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών”;».[9]
Ένα μεθοδολογικό πρόβλημα
Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί τη ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι τελικά εύστοχο γιατί μας εξαναγκάζει να σκεφτούμε το παρόν έστω και με έναν στρεβλό τρόπο.
Κατ’ αρχάς το επιχείρημα είναι κάπως ανιστόρητο. Συγχέει διαφορετικές ιστορικές εποχές με αποτέλεσμα να οδηγείτε σε λάθος συλλογιστική. Ο 19ος αιώνας ήταν για αρκετές χώρες του πλανήτη αιώνας μετάβασης από το φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής (ή τον ασιατικό τρόπο παραγωγής όπως ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία) στον καπιταλισμό -διαδικασία που θα την ονομάζαμε, γενικά, προοδευτική.
Δεν ισχύει το ίδιο σήμερα. Ζούμε σε εποχές ενός οικουμενικού καπιταλισμού (δεν υπάρχει χώρα στον πλανήτη που να μην είναι καπιταλιστική). Ειδικότερα, σήμερα, η οικονομική κρίση (η μεγαλύτερη από τη δεκαετία του 1930) έχει οξύνει τους ανταγωνισμούς, συγκρούονται τα συμφέροντα μεγάλων και μεσαίων ιμπεριαλιστικών χωρών. Επιπλέον τα τελευταία χρόνια έχουμε την προσπάθεια των μεγάλων Δυτικών χωρών να ελέγξουν άμεσα τα πετρέλαια του αραβικού κόσμου με στρατιωτικές εισβολές. Η Λιβύη είναι ένα ανεξάρτητο καπιταλιστικό κράτος, πλούσιο σε πετρέλαια και στο οποίο έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Η επέμβαση των Δυτικών έχει ως στόχο τον έλεγχο των πετρελαίων αλλά, πολύ περισσότερο, να ελεγχθεί μια κοινωνική εξέγερση που μπορούσε να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις (θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό παρακάτω).
Επομένως η σημερινή ιστορική συγκυρία δεν έχει καμιά αναλογία με την Ελλάδα του 1821.
Ωστόσο θα επιμείνουμε στο εξής: όσοι χρησιμοποιούν την αναλογία με το Ναβαρίνο δέχονται ότι υπήρχε ένα «θετικό» στοιχείο στην επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων -τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
Ωστόσο αυτή η προσέγγιση είναι μερική και αποσπασματική: θεωρεί την ιστορία ως ένα συνονθύλευμα «θετικών» και «αρνητικών» γεγονότων.
Η επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων δεν δημιούργησε απλά το νεοελληνικό κράτος. Η αδυναμία της ελληνικής επανάστασης να δημιουργήσει, αυτή και μόνη, το νεοελληνικό κράτος είχε συνέπειες που κράτησαν επί πολλές δεκαετίες και σφράγισαν την μοίρα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων. Ακολούθησαν στρατιωτικές επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας είτε για να καταπνιγούν λαϊκά κινήματα είτε για να αποπληρωθούν οι δανειστές του ελληνικού κράτους. Και, ασφαλώς, σήμαινε τη μετατροπή ολόκληρης της Βαλκανικής χερσονήσου σε «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης, όπου πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Βαλκάνια είχαν μετατραπεί σε πεδίο δοκιμής των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Επομένως, ακόμα και με τη ζυγαριά του «θετικού-αρνητικού» είναι πολύ αμφίβολη η «θετικότητα» του Ναυαρίνου.
«Ανθρωπιστικές» επεμβάσεις
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των Δυτικών στο όνομα του «ανθρωπισμού» έχουν ήδη μια μακρά ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι ΗΠΑ εισέβαλαν με στρατεύματα στη Σομαλία υποτίθεται για να βοηθήσουν στην επισιτική κρίση που υπήρχε στη χώρα. Ωστόσο γρήγορα οι δυνάμεις των ΗΠΑ ενεπλάκησαν στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας. Στο τέλος αποχώρησαν από τη Σομαλία, αφήνοντας πίσω τους περισσότερους από 10.000 Σομαλούς νεκρούς ή τραυματίες.
Το πρότυπο των «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων» ήταν η επέμβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η επέμβαση αυτή πραγματοποιήθηκε σε δυο φάσεις.[10]
Η πρώτη, μεταξύ 1993 και 1995, επέβαλε απαγόρευση πτήσεων πάνω από τη Βοσνία. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε τη σφαγή αμάχων από ελεύθερους σκοπευτές ή με τη χρίση πυροβολικού. Το 1994 το ΝΑΤΟ κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις βομβαρδίζοντας επίγειους στόχους εναντίον των σερβικών δυνάμεων.
Η δεύτερη φάση της επέμβασης έγινε το 1999. Τότε ΗΠΑ και Βρετανία βομβάρδισαν την Σερβία επί 78 μέρες, υποτίθεται για να προστατεύσουν τους αμάχους στο Κόσσοβο. Έγιναν περισσότερες από 9.300 επιθέσεις, υποτίθεται, κατά στρατιωτικών στόχων, αλλά στους στόχους συμπεριλαμβανόντουσαν γέφυρες, τραίνα, ένας τηλεοπτικός σταθμός και η Κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι.
Παρά τα μυθεύματα της Δυτικής προπαγάνδας οι βομβαρδισμοί στο Κόσσοβο δεν έσωσαν ανθρώπινες ζωές, το αντίθετο μάλιστα. Πριν την επέμβαση του ΝΑΤΟ οι Σέρβοι εθνικιστές είχαν δολοφονήσει περί τους 2.000 Αλβανούς. Όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, οι Σέρβοι εθνικιστές, ως αντίποινα, ξέσπασαν στον αλβανικό πληθυσμό δολοφονώντας τουλάχιστον 10.000. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ υπολογίζεται ότι προξένησαν τουλάχιστον 500 θύματα μεταξύ του αμάχου πληθυσμού.[11]
Το αποτέλεσμα για το Κόσσοβο ήταν η μετατροπή του σε προτεκτοράτο των Δυτικών. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αποτέλεσαν το πρελούδιο για την ανάπτυξη τελικά και χερσαίων δυνάμεων. Στο Κόσσοβο δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην νοτιανατολική Ευρώπη, το στρατόπεδο Bondsteel, που αποτέλεσε μυστική φυλακή στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και που αποκαλείτε από οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «μικρό Γκουαντάναμο».
Εντωμεταξύ, το Κόσσοβο παραμένει μια φρικτά φτωχή περιοχή, με ανεργία στο 40% και με το 45% του πληθυσμού να διαβιεί κάτω από το επίσημο όριο φτώχιας. Οι πολιτικοί του καθεστώτος είναι εντελώς διεφθαρμένοι (περίπου μαφιόζοι) με αρκετούς να έχουν εμπλακεί σε διακίνηση οργάνων δολοφονημένων Σέρβων κρατουμένων πολέμου. [12]
Το τελικό αποτέλεσμα της Νατοϊκής επέμβασης ήταν η δημιουργία τεχνικών κρατιδίων στην πρώην Γιουγκοσλαβία που επιβιώνουν ως προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού και στα οποία κυριαρχούν διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Το Κόσσοβο και η πρώην Γιουγκοσλαβία περιγράφουν για το τι σχεδιάζουν για τη Λιβύη οι δυτικοί ιμπεριαλιστές σήμερα. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός: είτε θα μετατρέψουν ολόκληρη τη Λιβύη σε προτεκτοράτο τους είτε εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση θα την διασπάσουν σε μικρότερα κομμάτια.
Λιβύη, αραβική εξέγερση και ιμπεριαλισμός
Όσοι στην Αριστερά είναι είτε ουδέτεροι είτε αντιμετωπίζουν με ανοχή την επέμβαση των Δυτικών, παίρνουν αυτή τη στάση με την ειλικρινή πρόθεση να μην σφαγιαστούν οι εξεγερμένοι Λίβυοι. Το καθεστώς (είχε τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή 119.000 ανδρών -εκτός των αστυνομικών δυνάμεων, των μισθοφόρων και των «Επαναστατικών Επιτροπών» που χρησιμοποιήθηκαν επανειλημμένα στο παρελθόν από το καθεστώς για την κατάπνιξη κάθε αντιπολιτευτικής φωνής. Πράγματι, πριν την επέμβαση των Δυτικών φαινόταν ότι η υπεροπλία του καθεστώτος τελικά θα υπερίσχυε των εξεγερμένων στα πεδία των μαχών. Επομένως, ισχυρίζεται ένα κομμάτι της Αριστεράς, η επέμβαση των Δυτικών, αν μη τι άλλο, απέτρεψε μαζικές δολοφονίες από το καθεστώς.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους της επέμβασης των Δυτικών. Με μια πρώτη ματιά η επέμβαση μοιάζει κάπως δυσεξήγητη. Τα καθεστώτα που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της αραβικής λαϊκής εξέγερσης ήταν ή είναι (με εξαίρεση τη Συρία και το Ιράν) φιλοδυτικές δικτατορίες. Μετά τη βίαιη καταστολή στο Μπαχρέιν (με την ανοχή των Δυτικών) θα περίμενε κανείς την ίδια αντιμετώπιση και για το καθεστώς του Καντάφι. Το καθεστώς έβαζε, στην προσπάθειά βίαιης καταστολής της λαϊκής εξέγερσης, μια «κόκκινη γραμμή»: έως εδώ! Ο στρατός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταπνίξει στο αίμα τις εξεγέρσεις. Το μήνυμα αυτό εξέπεμπε το καθεστώς του Καντάφι και σίγουρα εύρισκε στηρίγματα για αυτή την πολιτική τόσο στις διεφθαρμένες αραβικές χώρες όσο και στη Δύση. Ενδεικτικές ήσαν οι δηλώσεις του πρώην υπουργού άμυνας του Μπους και γνωστού «γερακιού» Ντόναλντ Ράμσφελντ που θεωρούσε λάθος οποιαδήποτε επέμβαση των ΗΠΑ, όπως επίσης και η διάσταση απόψεων στη κυβέρνηση του Ομπάμα ως προς το αν έπρεπε να γίνει η επέμβαση.[13]
Για ποιο λόγο, λοιπόν, έγινε η επέμβαση του ΝΑΤΟ; Η επέμβαση των ιμπεριαλιστών πραγματοποιήθηκε όταν έγινε ξεκάθαρο ότι το καθεστώς Καντάφι, παρά τις άριστες σχέσεις που διατηρούσε με τους Δυτικούς, θα ήταν παράγοντας αποσταθεροποίησης για την περιοχή. Ακόμα και αν κέρδιζε στα πεδία των μαχών, η κατάσταση αστάθειας στη Λιβύη, σημαντική πετρελαιοπαραγωγός χώρα για την Ευρώπη[14], δεν θα υποχωρούσε σύντομα. Περισσότερο ωστόσο και από αυτό για τους δυτικούς μέτρησαν δυο άλλοι παράγοντες:
Πρώτον, ένα καθεστώς στη Λιβύη που θα επιβίωνε σφαγιάζοντας τον λαό του, δεν θα μπορούσε να έχει «φυσιολογικές» σχέσεις ούτε με την Τυνησία, ούτε με την Αίγυπτο -την πιο σημαντική αραβική χώρα- μετά τις επιτυχημένες εξεγέρσεις που έγιναν σε αυτές τις χώρες.
Δεύτερον, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο έχουν πάρει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας. Η παλιά πρακτική της στήριξης με κάθε μέσο των δυτικόφιλων δικτατοριών θα είχε πλέον για τη Δύση πολύ μεγάλο κόστος, ιδεολογικό και πολιτικό. Αντίθετα, γίνεται ολοένα και πιο αναγκαία μια πολιτική που προσπαθεί να προσεταιριστεί τις πιο συντηρητικές «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις του αραβικού κόσμου προς μια κατεύθυνση ανάλογη με τις «έγχρωμες επαναστάσεις» σε πρώην χώρες του κρατικού καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιώντας οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοι τους την «τεχνογνωσία» που διαθέτουν, επιδιώκουν να ανταλλάξουν τις δικτατορίες-πελάτες τους με ελεγχόμενες δημοκρατίες του κοινοβουλευτικού κρετινισμού με φιλοδυτική πολιτική. Αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να συμπεριλάβει και χώρες εχθρικές για τους δυτικούς, όπως Συρία και Ιράν.
Ωστόσο το σχέδιο αυτό έχει εγγενείς αδυναμίες. Οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους, έχουν τρία κύρια χαρακτηριστικά:
Ι) Είναι εξεγέρσεις ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Υεμένη ήσαν επί πολλά χρόνια τα νεοφιλελεύθερα παραδείγματα που εξυμνούσαν ΔΝΤ και οι «δημοκρατικές» δυτικές κυβερνήσεις. Η «απελευθέρωση» των τιμών στα τρόφιμα και τα καύσιμα, η χρόνια ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί ήσαν οι πυροδότες της εξέγερσης. Αυτό το γεγονός κάνει τόσο οικείες σε εμάς, στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, αυτές τις εξεγέρσεις.
ΙΙ) Είναι εξεγέρσεις όπου το ζήτημα του ιμπεριαλισμού ήταν στην πρώτη γραμμή. Η αγανάκτηση για τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού σε αραβικές χώρες και την υποστήριξη που παρέχει στο σιωνιστικό Ισραήλ η Δύση ήταν ένας σοβαρός παράγοντας στις εξεγέρσεις -ιδιαίτερα στην Αίγυπτο, τη χώρα που παίζει τον ηγετικό ρόλο στον αραβικό κόσμο, το γεγονός αυτό ήταν έντονα αισθητό.
ΙΙΙ) Ακριβώς επειδή τα κοινωνικά και εθνικοαπελευθερωτικά αιτήματα σε αυτές τις χώρες είναι ιδιαίτερα οξυμένα, τα δημοκρατικά αιτήματα παίρνουν πιο «ακραία» μορφή απ’ ότι στις δυτικόφιλες «έγχρωμες επαναστάσεις» σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Στην Τυνησία το λαϊκό κίνημα δεν ζητά απλά εκλογές αλλά συμμετοχή των συνδικάτων στην κυβέρνηση και στη διαμόρφωση της πολιτικής ζωής. Ο Μπαντιού γράφει για την τεράστια σημασία της δράσης των «από τα κάτω» στις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο:
«Ναι, πρέπει να είµαστε οι µαθητές αυτών των κινηµάτων και όχι οι ανόητοι καθηγητές τους. Διότι δίνουν ζωή, µε την ιδιοφυΐα των επινοήσεών τους, σε µερικές αρχές της πολιτικής που προσπαθούν εδώ και πολύ καιρό να µας πείσουν πως είναι απαρχαιωμένες. Και ιδιαίτερα στην αρχή αυτή που δεν έπαυε να υπενθυμίζει ο Μαρά: όταν πρόκειται για την ελευθερία, την ισότητα, τη χειραφέτηση, οφείλουμε τα πάντα στις λαϊκές εξεγέρσεις.
[…]
«Αυτό το κίνηµα διεκδικεί τη δηµοκρατία»(εννοείται, αυτή που απολαµβάνουµε στη Δύση), ή «Αυτό το κίνηµα διεκδικεί µια κοινωνική βελτίωση» (εννοείται, τη µέση ευηµερία του µικροαστού της πατρίδας µας). Αρχίζοντας σχεδόν από το τίποτε, αντηχώντας παντού, η λαϊκή εξέγερση δηµιουργεί άγνωστες δυνατότητες για ολόκληρο τον κόσµο. Η λέξη «δηµοκρατία» σχεδόν δεν προφέρεται στην Αίγυπτο. Μιλούν εκεί για νέα Αίγυπτο, για αληθινό αιγυπτιακό λαό, για Συντακτική Συνέλευση, για απόλυτη αλλαγή της ύπαρξης, για πρωτοφανείς και ως τώρα άγνωστες δυνατότητες».[15]
Με δεδομένο αυτό το κλήμα σε όλες τις αραβικές εξεγέρσεις, η λιβυκή εξέγερση ήταν από τις πιο ριζοσπαστικές από κάποιες απόψεις. Όλες οι πόλεις που κατελήφθησαν από τους εξεγερμένους εξέλεξαν επαναστατικά συμβούλια που ανέλαβαν τη διοίκησή τους. Τα συμβούλια αποτελούνται από ηγέτες της εξέγερσης, προσωπικότητες και δικαστές, αντιπροσώπους φυλών και στρατιωτικών μονάδων που προσχώρησαν στην επανάσταση. Προφανώς πρόκειται για ετερόκλητη σύνθεση, επαναστατών, ριζοσπαστών και συντηρητικών στοιχείων. Ωστόσο το κρίσιμο είναι ότι για πρώτη φορά ο απλός κόσμος έχει λόγο και επιρροή, όχι κάποια απόμακρη δήθεν «αντιπροσώπευση» όπως συμβαίνει στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Στη Βεγγάζη η επαναστατική επιτροπή είχε αναλάβει και τον επισιτισμό της πόλης με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να δηλώνουν ότι τρέφονταν καλύτερα απ’ ότι στο παρελθόν. Πολλά εργοστάσια, τηλεοπτικοί σταθμοί, ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν τεθεί υπό έλεγχο των εργαζομένων.[16]
Η επέμβαση, λοιπόν, στη Λιβύη έχει πολλαπλούς στόχους ενώ αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα:
Να επιβεβαιώσει ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει τη στρατιωτική ισχύ να ισοπεδώσει μια χώρα και οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση στην περιοχή θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της το γεγονός αυτό. Παράλληλα, να παρέμβει στην εμφύλια διαμάχη υποστηρίζοντας τις «δημοκρατικές μετριοπαθείς» δυνάμεις (στην πραγματικότητα πρώην υψηλόβαθμοι συνεργάτες του Καντάφι) στέλνοντας ένα μήνυμα ότι πίσω τους βρίσκεται η δυτική στρατιωτική ισχύ και επομένως να αυξηθούν οι πιθανότητες να κυριαρχήσουν στις εξελίξεις οι συντηρητικές δυνάμεις. Στα πλαίσια αυτά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν αποκλείουν και κάποια συνεννόηση με το ίδιο το καθεστώς -τα κανάλια επίσημης και ανεπίσημης επικοινωνίας του καθεστώτος με τους δυτικούς παραμένουν ανοικτά.[17]
Επιπλέον, η παρέμβαση αυτή προσπαθεί να ανατρέψει τη δυσμενή εικόνα της Δύσης στον αραβικό κόσμο. Μετά την άθλια κατάληξη των επεμβάσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, οι εικόνες Λίβυων να πανηγυρίζουν είτε υπέρ του Σαρκοζί είτε με αμερικανικές σημαίες είναι ευλογία για τη δυτική προπαγάνδα.
Σε κάθε περίπτωση η επέμβαση των Δυτικών έχει σαν πρωταρχικό στόχο το πάγωμα κάθε ριζοσπαστικής εξέλιξης στον αραβικό κόσμο που θα έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους. Ακόμα και το σενάριο της διχοτόμησης της Λιβύης βρίσκεται στο τραπέζι των Δυτικών: πέρα από τη δημιουργία προτεκτοράτων (όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία) θα έστελνε ένα μήνυμα ότι η αλλαγή στον αραβικό κόσμο είναι είτε αδύνατη είτε θα πρέπει να αφεθεί στους συντηρητικούς με κάποιου είδους ελεγχόμενη «δημοκρατία» στα πλαίσια μια συνεννόησης με τη Δύση.
Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να αντιταχθούμε κάθετα στην επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη. Γιατί απλά και καθαρά έχει ως στόχο το τσάκισμα κάθε ριζοσπαστικής και επαναστατικής διαδικασίας στη Λιβύη και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο.
Παραμένει, ασφαλώς, το «ανθρωπιστικό» επιχείρημα. Μας λένε, αν δεν επενέβαιναν οι ιμπεριαλιστές θα σφαγιαζόταν ο λιβυκός λαός από τον Καντάφι. Η απάντηση στο επιχείρημα αυτό είναι διπλή:
Πρώτον, όπως σε όλες τις περιπτώσεις επεμβάσεων του δυτικού ιμπεριαλισμού οι άμαχοι αποτέλεσαν τα πρώτα θύματα, δεν θα αποτελέσει η Λιβύη εξαίρεση (έχουμε ήδη αναφέρει την πρώην Γιουγκοσλαβία). Στους 109.000 ανέρχεται ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο Ιράκ από την αμερικανική εισβολή το Μάρτιο του 2003 και έως τα τέλη του 2009, με το 63% εξ αυτών να είναι άμαχοι, σύμφωνα με μυστικά αμερικανικά έγγραφα που απέκτησε η ιστοσελίδα WikiLeaks και αποκάλυψε το τηλεοπτικό κανάλι Αλ Τζαζίρα.[18] Στο Αφγανιστάν πάνω από έξι άμαχοι σκοτώνονται κάθε ημέρα.[19] Ήδη στη Λιβύη οι θάνατοι αμάχων από την επέμβαση των δυτικών αυξάνονται διαρκώς μέρα με τη μέρα.[20]
Δεύτερον, οι ιμπεριαλιστές, όπως επιχειρηματολογήσαμε προηγούμενα, έρχονται για να καταπνίξουν την επανάσταση και το ριζοσπαστισμό της. Η απελευθέρωση είτε είναι έργο των ίδιων των μαζών είτε δεν πρόκειται ποτέ να έρθει -πολύ περισσότερο να έλθει με τα όπλα του ιμπεριαλισμού. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εξεγερμένοι στη Λιβύη. Οι ίδιοι οι εξεγερμένοι αρχικά τόνιζαν ότι δεν αποδέχονταν οποιαδήποτε παρέμβαση των Δυτικών:
«Είμαστε ενάντια σε κάθε εξωτερική επέμβαση η στρατιωτική δράση στις εσωτερικές μας υποθέσεις» δήλωσε ο Abdel-Hafidh Ghoga από τη Βεγγάζη.
«Αυτή η επανάσταση θα ολοκληρωθεί από το λαό με την απελευθέρωση όλης της λιβυκής επικράτειας»[21]
Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδειχναν εχθρότητα στις πρώτες παρεμβάσεις των δυτικών. Στις αρχές Μαρτίου:
«Οκτώ μέλη των βρετανικών ειδικών δυνάμεων έθεσαν υπό κράτηση στην ανατολική Λιβύη οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών. Οι στρατιώτες συνόδευαν μικρή ομάδα Βρετανών διπλωματών, που είχε φτάσει στη Βεγγάζη για να έρθει σε επαφή με τη διοίκηση των αντικαθεστωτικών. Το Λονδίνο βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωσή τους».[22]
Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και τη Λιβύη. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να είμαστε κάθετα αντίθετοι στην επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Τη λύση θα τη δώσουν οι αραβικές μάζες και κανένας αυτόκλητος «προστάτης».
Άγγελος Καλοδούκας
Σημειώσεις
[2] http://www.prin.gr/2011/03/attack.html
[3] http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=258727
[4] Διάβαζε ακόμα, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Η αραβική εξέγερση κι οι ψεύτικοι φίλοι της, http://aristerovima.gr/blog.php?id=2091.
[5] Στη σκωτική πόλη του Lockerbie έπεσαν τα συντρίμμια του αεροσκάφους της Pan Am που είχε υποστεί έκρηξη βόμβας στον αέρα.
[6] Mohamed Hussein, «Libya crisis: what role do tribal loyalties play? », Europe solidaire sans frontières, http://www.europe-solidaire.org/spip.php?article20573.
[8] http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=610298
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=547558
[14] Από το πετρέλαιο της Λιβύης εξαρτάται κατά κύριο λόγο η ενεργειακή ασφάλεια χωρών όπως η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Γαλλία (και οι τρείς χωριστά εισάγουν από την Λιβύη κοντά στο 20-25% του πετρελαίου που καταναλώνουν). Κοντά βρίσκεται η Βρετανία και η Ελλάδα (κοντά στο 16%). [http://www.xrimanews.gr/more/apopseis/4444-22-03-2011-11-04-17]
[15] http://www.aformi.gr/2011/02/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B1/
Category: Χωρίς κατηγορία
Διαφωνώ μόνο στο εξής: «…ακόμα και με τη ζυγαριά του «θετικού-αρνητικού» είναι πολύ αμφίβολη η «θετικότητα» του Ναυαρίνου». Επειδή ακριβώς η ιστορία δεν είναι «συνονθύλευμα «θετικών» και «αρνητικών» γεγονότων» πρέπει να βλέπεις κάθε επιμέρους γεγονός σε σχέση με το όλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχεις άποψη για το συγκεκριμένο γεγονός. Ήταν εν τέλει θετικές η αρνητικές οι ΑΜΕΣΕΣ συνέπειες του Ναυαρίνου? Εγώ λέω πως ήταν θετικές. Όσο για τις επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων κ που οδήγησαν όλα αυτά τα Βαλκάνια δεν ήταν αποτέλεσμα του Ναυαρίνου, αλλά τις αδυναμίας κ ατολμίας των εθνικών τάξεων των Βαλκανίων (βλ. Τρότσκυ, Βαλκανικοί Πόλεμοι). Όσο για τον παραλληλισμό με την Λιβύη, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Το επιχείρημα δεν είναι «κάπως», αλλά ΕΝΤΕΛΩΣ ανιστόρητο! Το να συγκρίνεις τον 19ο αιώνα με εποχή του ιμπεριαλισμού και μάλιστα σε περίοδο της βαθύτερης κρίσης του από Β Παγκόσμιο Πόλεμο σημαίνει αν αγνοείς το Α-Β της ιστορίας!
Λιβύη: Παραμύθια, ιμπεριαλιστική επέμβαση και η αριστερά του ΟΗΕ και της χαλιμάς
“Εικόνα” γενοκτονίας στα ΜΜΕ
Σχεδόν από την 3η μέρα της εξέγερσης που ξεκίνησε με τη “μέρα οργής” στις 17 Φλεβάρη, τα ΜΜΕ μετέδιδαν “πληροφορίες” πάντα “ανεπιβεβαίωτες”, ότι στη Λιβύη γίνεται ανθρωποσφαγή. Οι καθεστωτικές δυνάμεις φέρονταν ενίοτε να βομβαρδίζουν όχι μόνο τη Βεγγάζη που είχε περάσει στα χέρια των αντικαθεστωτικών, αλλά ακόμα και την Τρίπολη (!!!) παρά που εκεί σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητήθηκε η κυριαρχία τους. Τα σενάρια τρόμου ενισχύθηκαν με την είδηση ότι στο πλευρό του Καντάφι μάχονται αιμοσταγείς μισθοφόροι από την Αφρική και χώρες της ανατολικής Ευρώπης με ασύλληπτα μεροκάματα της τάξης των 2000 ευρώ τη μέρα, έτοιμοι να πνίξουν σε ένα λουτρό αίματος αθώους άμαχους, οι οποίοι εκτός από εναέριους βομβαρδισμούς, δέχονται αδιακρίτως και τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Με τις ειδήσεις αυτές στήθηκε ένα “σκηνικό ανθρωπιστικής κρίσης, που σε κάθε περίπτωση δικαιολογεί μια διεθνή επέμβαση προκειμένου να σωθούν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι που βρίσκονται στο έλεος ενός τρελού δικτάτορα και των μισθοφόρων του”. ανάγνωση του υπολοίπου »
Καλησπέρα,
διαβάστε εδώ ποιοι υποστηρίζουν ακόμα τον Καντάφι:
http://center24.blogspot.com/2011/04/blog-post_2331.html
– Διαφωτιστικό πλήρως τεκμηριωμένο άρθρο στην Ελευθεροτυπία ότι δεν έγιναν βομβαρδισμοί, δεν έδρασαν μισθοφόροι κ.α
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/03/2011&id=258771
– Ομιλία Καντάφι στον ΟΗΕ του 2009:
http://www.asante.gr/component/content/article/2-asante/1393–m——-.html
– Υπό επικύρωση έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ λίγο πριν τα γεγονότα που εξαίρει το
ανθρωπιστικό έργο του Καντάφι «όχι μόνον στον τομέα
των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά και σ΄αυτόν των οικονομικών,κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων», βλ. UN Postpones Praising Gadhafi’s Human Rights Record
http://news.antiwar.com/2011/03/03/un-postpones-praising-gadhafis-human-rights-record/
Τι δεν λένε για τον Καντάφι: Το έργο του αιώνα ύδρευσης της Αφρικής, το αυτόνομο τραπεζικό σύστημα, τα μεγάλα αποθέματα χρυσού, η εναντίωση στην Αfricom
http://sancho7.blogspot.com/2011/03/t-fricom.html
–
Οι επαναστάσεις των αραβικών λαών είναι γνήσιες ,με στόχο την Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Για να μην κόβουμε και ράβουμε όπως θέλουμε και μετά παρουσιάζουμε τη σούπα μας ως δήθεν «αριστερή» ανάλυση με επαναστατική, αντι-ιμπεριαλιστική σάλτσα, στηρίζοντας στην ουσία το μαζικό έγκλημα που γίνεται ενάντια στον λιβυκό λαό αυτή τη στιγμή, πρώτον, έχουμε την εντιμότητα να παραπέμπουμε και να χρησιμοποιούμε ως πηγή την πλήρη εκδοχή του άρθρου του συντάκτη (εν προκειμένω του Φωτόπουλου) και όχι τη μικρή εκδοχή στην Ε όπου όπως γράφει ο ίδιος λόγω χώρου δεν ήταν η πλήρης ανάλυση:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_03_12.html
στην οποία υπάρχει πλήθος έγκυρης τεκμηρίωσης για τον «επαναστατικό» χαρακτήρα της εξέγερσης και του εμφυλίου στη Λιβύη αλλά και τον ρόλο των ΜΜΕ που ο συντάκτης της παραπάνω «ανάλυσης» χρησιμοποιεί με τη σέσουλα.
Δεύτερον, ενημερωνόμαστε στοιχειωδώς με τα νέα δεδομένα και δεν αναμασάμε περσινά ξινά σταφύλια που πρόβαλλαν μαζικά τα δυτικοδίαιτα ΜΜΕ και το Αλ Τζαζίρα του εμίρη του Κατάρ, ο οποίος, όλως τυχαίως, έστειλε πρώτος στρατιωτική βοήθεια στους «εξεγερμένους» και τους αναγνώρισε από Αφρική μεριά.
Και καλή απάντηση στις βολικές διαστρεβλώσεις της δήθεν «Αριστεράς» που εκπροσωπεί ο «Άγγελος Κ.» είναι το νέο άρθρο του Τ. Φωτόπουλου παρακάτω καθώς και του Κ. Μαραγκού που καταδεικνύουν πόσο «επαναστάτες» είναι οι πεμπτοφαλαγγίτες της CIA που ελέγχουν καθαρά τους «εξεγερμένους» (φύλαρχους ρατσιστές, φανατικούς ισλαμιστές, φιλελεύθερους και διάφορα άλλα «λουλούδια» στην πλειονότητα τους) , όπως λένε πλέον ακόμα και τα δυτικά μέσα, καθώς και τα άθλια ψέμματα για τον αιμοσταγή, παρανοϊκό που σφάζει το λαό του κτλ. που παπαγαλίζουν «αριστεροί» όπως ο «Άγγελος Κ.»:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_03_26.html
http://avantgarde2009.wordpress.com/2011/04/04/%ce%bb%ce%b9%ce%b2%cf%8d%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bc%cf%8d%ce%b8%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%cf%80%ce%ad%ce%bc%ce%b2/
http://www.enet.gr/?i=news.el.mena&id=264681
ΘΑ ΜΑΣ Τρελάνετε ρε σύντροφοι.Εδώ ολόκληρος μπακούνιν μιλαγε για αγάπη για την πατρίδα και εσείς εδώ βολεμένοι κριτές των πάντων,γεννημένοι εκ του ασφαλούς στην μετέπειτα πορεία της Ελλάδος,χωρίς να δείτε πολλεμους βγάζετε σπυράκια σε ότι έχει να κάνει με ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ..Παραγνωρίζοντας οτι ειναι προυπόθεση για την λαική κυρίαρχια..Ξέρετε αυτοί σας η αντίληψη στέλνει τα παιδια του τόπου μας,τους εργάτες και τους πολίτες στην αγκαλιά του ΚΑΡΑΤΖΑΦΥΡΕΡ.Διοτι απο το 1996 και έπειτα ξεκίνησε μια συστηματικη προσπάθεια απο ένα ευρυ σύνολο ομάδων(ΟΜΑΔΑ ΣΗΜΙΤΗ,ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΛΗΓΟΥΡΗΔΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ)καταπάτησης και συκοφάντησεις του όρους εθνισμός.Σας το ξαναείπα αλλά δεν το σκεφτείκατε μάλλον.Μελετήστε μια απο της τελευταιες ομιλιες του ΜΙΧΑΛΗ ΡΑΠΤΗ-ΠΑΜΠΛΟ..ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ..ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 80 ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΤΟ ΒΙΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΣΟΥ (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ)..ANGELEK ειναι προσωπικο το σαιτ?αν ναι πεσ το μαε να το ξερουμε.Γιατι ολα τα ενυπογραφ αρθρα εχουν την υπογραφη σου.ΦΤΑΙΕΙ ο φωτοπουλος που μιλαει ε?η ο δελαστικ??μιλαμε για δυο απο τουσ συστηματικα αντισυστημικους αρθρογραφους τοσον καιρο..ΑΛΛΑ ξερω εσεις ειστε..υπερ καθε μαχομενου λαου υπερ των μειονοτητων..!συντροφοι λυπαμε πολλοι αλλα η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ.Ολα τα αλλα ειναι λογια να αγαπιομαστε..Δειτε την δραση του φιντελ,του τσαβες,του αραφατ και σε μικροτερο βαθμο για να μην παρεξηγηθω..του ΤΙΤΟ του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και του ιδιου του ΚΑΝΤΑΦΙ.Σαε φταιει ο κανταφι κΥΡΙΟΙ?οταν εκει ο νεος οταν φευγει για σπουδες παιρνει 3000 ευρω μαζι του!Το πιο σημαντικο..οταν θελεις να προκοψεις..και ζητας δανειο ειναι..ατοκο!το μεγαλυτερο στοιχειο ειναι αυτο!ναι κυριοι ατοκο..μιλαμε για χωρα που δεν χρωσταει δεκαρα τσακιστη σε ολουσ αυτους!εμεις εδω..χρωσταμε οπου σηκωσεις πετρα..αλλα ξερω..ειμαστε ανετοι..ωραιοι να αρθρογραφουμε(και εσεις και γω)απο το αφορμη και να βγαζουμε λογους..ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ..ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΥΡΙΟΙ..ΟΠΟΙΟΣ δεν πρεσβευει αυτο για μενα κανει μεγαλο λαθος αν δηλωνει αριστερος.Υ.Γ.ΝΑ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ..ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ
Καταρχήν άμα έχει κανείς για πρότυπα τα καθεστώτα του Τίτο, του Καντάφι τότε δεν χρειάζονται και πολλά να ειπωθούν. Αυτός ο στρατοκρατικός «πατριωτισμός» είναι αντίστοιχος με τον πατριωτισμό της χούντας του ’67. Όσο για τον Τσάβες και τον Παπανδρέου -πόσες φορές αντιμετώπισαν αυτοί εργατικές απεργίες γιατί προσπαθούσαν να μειώσουν μισθούς ή να διαλύσουν σωματεία;
Μαρξιστής σημαίνει να μην αποδέχεσαι είδωλα και «εθνοσωτήρες» και να κατανοείς ως λύση στο κοινωνικό πρόβλημα την συλλογική εξουσία της εργατικής τάξης. Η νοσταλγία των»αριστερών» περιόδων κάποιων σοσιαλδημοκρατών τύπου Παπανδρέου ή Τσάβες κι η έλλειψη κατανόησης ότι αυτές οι περίοδοι είναι ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΕΣ από τις μετέπειτα προδοσίες (όταν πιέσουν οι καπιταλιστές και πάψουν να πιέζουν οι εργάτες) οδηγεί σε ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Έτσι δεν μπορείς να βρεις ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ στη σημερινή κατάσταση, γιατί καμία σοσιαλδημοκρατία δε μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις των καπιταλιστών μέσα σε κρίση, οπότε κάθε τέτοιο κόμμα -χωρίς στρατηγική αναφορά στην ανατροπή του καπιταλισμού- φτάνει να στηρίζει μνημόνια.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ Χωρίς «ναι μεν, αλλά…»
Η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στη Λιβύη ξαναέφερε στην επιφάνεια παλιές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στους κόλπους της Αριστεράς και του αντιπολεμικού κινήματος. Σε αντίθεση με τον πόλεμο του Ιράκ το 2003, η “διεθνής κοινότητα” χρησιμοποιεί σήμερα την ένοπλη βία, με την κάλυψη του ΟΗΕ, για έναν υποτιθέμενα “ευγενή σκοπό”: την διάσωση των εξεγερμένων από την δολοφονική εκδίκηση του δικτάτορα Καντάφι, με τον ίδιο τρόπο που το 1990 ισχυριζόταν πως υπεράσπιζε την “εδαφική ακεραιότητα” του Κουβέιτ απέναντι στον δικτάτορα Σαντάμ και το 1999 την αλβανική μειονότητα του Κοσόβου απέναντι στην εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς.
Βεβαίως, κανένας σήμερα, μετά από τους συνεχείς πολέμους των τελευταίων δέκα χρόνων στην Μέση Ανατολή, δεν μπορεί στα σοβαρά να επιχειρηματολογήσει για τα ευγενή κίνητρα ή την ευτυχή κατάληξη της πολεμικής επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η κληρονομιά του Ιράκ βαραίνει αφόρητα τους υποστηρικτές αυτών των απόψεων.
Η επανάσταση σε πρώτο πλάνο
Αν αξίζει να συζητηθεί κάτι σήμερα είναι οι φωνές μέσα στην Αριστερά που θέτουν σε πρώτο πλάνο την επανάσταση στην Λιβύη και τις πιεστικές της ανάγκες.
Ένας κατά τα άλλα αντιιμπεριαλιστής διανοούμενος της Αριστεράς, ο Ζιλμπέρ Ασκάρ, επέλεξε να τοποθετηθεί υπέρ της απόφασης του ΟΗΕ και της επιβολής της απαγόρευσης πτήσεων, σεβόμενος: “το κάλεσμα ενός λαϊκού κινήματος για προστασία έστω και με τη μορφή ιμπεριαλιστών αστυνόμων”. Σε ένα παρόμοιο κείμενο, ο Νικόλας Σεβαστάκης στην Κυριακάτικη Αυγή (27/03), κατακρίνει την “αντι-επεμβατική μονομέρεια” της αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
Όσες και όσοι από εμάς τασσόμαστε χωρίς “ναι μεν αλλά” κατά της επέμβασης χρειάζεται να απαντήσουμε ξεκάθαρα σε αυτά τα επιχειρήματα: η κάθετη καταδίκη μας στην επέμβαση της Δύσης στην Λιβύη δεν γίνεται γιατί βάζουμε σε δεύτερο ή σε τρίτο πλάνο την επανάσταση, αλλά γιατί βάζουμε την επανάσταση στο πρώτο πλάνο της αντιμετώπισής μας. Βασικό αποτέλεσμα της επέμβασης θα είναι να εξουδετερώσει την επαναστατική διαδικασία που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο με επιτυχία και τώρα βλέπουμε να κλιμακώνεται σε όλες τις χώρες της περιοχής.
Παρόλη την κυρίαρχη ισλαμοφοβική φιλολογία στην Δύση, οι λαοί της Μέσης Ανατολής υφίστανται δικτατορικά καθεστώτα όχι λόγω της μουσουλμανικής “καθυστέρησης” ή της ανωριμότητας των πολιτών τους, αλλά λόγω της ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας των κρατών στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η ηγεμονία της Δύσης στην κρισιμότερη γεωστρατηγικά περιοχή του κόσμου – την Μέση Ανατολή – απαιτεί την διατήρηση δικτατορικών καθεστώτων, όπου μειοψηφικές και βαθύπλουτες κυρίαρχες τάξεις καταπιέζουν τους λαούς τους, την ίδια στιγμή που επιτρέπουν την καταλήστευση των φυσικών πόρων των χωρών αυτών για τα συμφέροντα των δυτικών πολυεθνικών.
Διαρκής Επανάσταση
Γι” αυτόν τον λόγο και η οποιαδήποτε κίνηση των αραβικών μαζών, πόσο μάλλον ένα κύμα επαναστάσεων, δεν μπορεί να “περιοριστεί” στα δημοκρατικά αιτήματα. Η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων συμβαδίζει με την σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Δύσης στην περιοχή. Για να ξανακερδίσουν οι Αιγύπτιοι, οι Σαουδάραβες, οι Λίβυοι και ούτω καθεξής την ελευθερία τους απέναντι στους Μουμπάρακ, τους Σαούντ, τους Καντάφι πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση με τους Ομπάμα, τους Κάμερον, τους Σαρκοζί και το σύστημα που αυτοί υπηρετούν.
Δυστυχώς όμως τα κινήματα και οι επαναστάσεις δεν είναι ταινίες με δεδομένη πλοκή και προκαθορισμένο τέλος. Είναι ανοιχτές κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες που εξαρτώνται από τις επιλογές των υποκειμένων τους στις δεδομένες πάντα συνθήκες. Κινήματα που ξεκινούν με νόμιμες διεκδικήσεις και δίκαια αιτήματα είναι δυνατόν μέσω λανθασμένων πολιτικών επιλογών να καταλήξουν να αυτοακυρωθούν λόγω είτε στρεβλής ιδεολογίας, είτε απειρίας είτε καταθλιπτικού σε βάρος τους συσχετισμού δύναμής.
Οι Κούρδοι του Ιράκ είχαν δίκαιο να εξεγερθούν ενάντια στην εθνική καταπίεση που βίωναν από το Μπααθικό καθεστώς του Σαντάμ. Αλλά η συνεργασία των ηγεσιών του Μπαρζανί και του Ταλαμπανί με τις ΗΠΑ σήμανε την υπονόμευση και την ακύρωση του κινήματός τους, που ακόμα και μέχρι σήμερα παραμένει αδικαίωτο. Οι Αλβανοί του Κοσόβου καταπιέζονταν εθνικά από το κράτος του Μιλόσεβιτς. Αλλά η επιλογή συνεργασίας με το ΝΑΤΟ και μετατροπής τους σε χερσαία στρατεύματα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή μετέτρεψε το Κόσοβο σε προτεκτοράτο: ούτε το εθνικό τους πρόβλημα έλυσε ούτε την προοπτική του πολέμου απομάκρυνε.
Όσοι νομίζουν ότι η επανάσταση της Λιβύης μένει ανεπηρέαστη μετά την επέμβαση των ιμπεριαλιστών και τις επιλογές της ηγεσίας της (όσο “αντιπροσωπευτικό” και αν είναι ή δεν είναι το Συμβούλιο της Βεγγάζης), καλό θα ήταν να ξανασκεφτούν αυτές τις πρόσφατες εμπειρίες. Οι αντάρτες της ανατολικής Λιβύης κινδυνεύουν να μετατραπούν στο ανάλογο των πολεμιστών της Βόρειας Συμμαχίας στο Αφγανιστάν το 2001, που μάτωσαν στην αναμέτρηση με τους Ταλιμπάν, για να δουν στη συνέχεια το στήσιμο ενός κράτους-μαριονέτας των ΗΠΑ υπό την ηγεσία του Καρζάι.
Γι” αυτό, έστω και αν η Αριστερά στην Δύση δεν μπορεί να δώσει ένοπλη βοήθεια στις αραβικές εξεγέρσεις, μπορεί με την αντιπολεμική της δράση να κόψει τον δρόμο στην “ολική επαναφορά” των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, μετά το πρώτο τρίμηνο της θυελλώδους και πετυχημένης επανάστασης των λαϊκών μαζών.
Μπορεί έτσι να δυναμώσει εκ νέου, απέναντι στα ξαναζεσταμένα σενάρια των “ανθρωπιστικών επεμβάσεων”, τον ριζοσπαστισμό των εξεγέρσεων που σηματοδοτήθηκε από μία εικόνα: αυτήν της πλατείας Ταχρίρ. Μόνο μια Ταχρίρ στην Τρίπολη μπορεί να νικήσει τον Καντάφι. Και κάτι τέτοιο προφανώς γίνεται αδύνατο μετά την επέμβαση της Δύσης. Και μόνο οι Ταχρίρ – όχι οι συνεργασίες με τις ΗΠΑ – μπορούν να είναι ο δρόμος μπροστά για τις επαναστάσεις στην Υεμένη, το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία και ούτω καθεξής. Κάθε υποχώρηση της Αριστεράς στα “δημοκρατικά” προσχήματα των ιμπεριαλιστών στην Λιβύη προετοιμάζει τις νέες επεμβάσεις του αύριο στη Συρία και το Ιράν, όπως η πετυχημένη “ανθρωπιστική” επέμβαση στο Κόσοβο το 1999 προετοίμασε το έδαφος για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ το 2001-2003.
“Αντιιμπεριαλισμός” από τα πάνω
Αν ξεκαθαρίσει κάποιος πάνω σε αυτά, είναι εύκολο να αντιμετωπίσει και τα επιχειρήματα όσων ψάχνουν “αντιιμπεριαλιστικά” κατάλοιπα σε καθεστώτα τύπου Καντάφι. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία βοούν ότι τέτοια κατάλοιπα δεν υπάρχουν (αυτή η συζήτηση είναι αστεία για τον Καντάφι της τελευταίας δεκαετίας).
Το σημαντικό στοιχείο βρίσκεται αλλού: στο γεγονός ότι οι επαναστάσεις των τριών τελευταίων μηνών άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό δεκαετιών και έφεραν στο προσκήνιο νέες δυνατότητες, ασύλληπτες μέχρι πριν την έκρηξή τους. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, το δίλημμα στην Μέση Ανατολή, αλλά και αλλού στον Τρίτο Κόσμο, ήταν απλό: αν ήθελες η χώρα σου να μην είναι Μπανανία των Αμερικάνων ή των Ευρωπαίων, έπρεπε να υπομείνεις ένα αυταρχικό, αλλά έστω αντιιμπεριαλιστικό, καθεστώς. Και αυτό δεν ίσχυε μόνο για την ξεφτισμένη φάση του Μουμπάρακ, του Μπεν Αλί, του Ραούλ Κάστρο και ούτω καθεξής, αλλά και για την ένδοξη φάση του Νάσερ, του Μπουργκίμπα, του Φιντέλ και τόσων άλλων.
Οι αραβικές επαναστάσεις γράφουν ιστορία γιατί μετασχηματίζουν τον ορίζοντα του εφικτού: αποτελούν μαζικά κινήματα των από κάτω που διεκδικούν δημοκρατία, όχι στα πλαίσια ελεγχόμενων “πορτοκαλί επαναστάσεων”, αλλά σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στην Λιβύη σκοπό έχει να μετατρέψει τις επαναστάσεις αυτές από υποκείμενα της αλλαγής σε πιόνια της δυτικής στρατηγικής. Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος για να τους απαντήσουμε με ένα βροντερό όχι.
ΥΓ
α)Η Ελευθεροτυπία δεν λέει ότι βομβαρδισμοί με πυροβολικό και αντιαρματικά δεν έγιναν. Λέει ότι ΚΑΠΟΙΟΙ τέτοιοι ήταν προπαγανδιστικές υπερβολές και ψέματα.
β)Όσο για τα έργα του Καντάφι-μου θυμίζουν τα έργα της χούντας, του Χίτλερ, του Ρούσβελτ, του Κ. Καραμανλή. Μπορεί να είναι υπαρκτά αλλά δεν γίνονται για χάρη του λαού κι ούτε αλλάζουν τη φύση του κάθε καθεστώτος.
γ)Το αρθρο του Μαραγκού είναι πολύ αφελές όταν καλεί τους Λίβυους εξεγερμένους να καλέσουν το «ευρωπαϊκό προλεταριάτο» και «τις αραβικές μάζες που επίσης έχουν εξεγερθεί στις γειτονικές χώρες σε βοήθεια». Μα «αραβικές μάζες» και «ευρ. προλεταριάτο» ΔΕΝ έχουν την εξουσία στις χώρες τους! Πώς να βοηθούσαν δηλαδή, πέρα από αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε για να σταματήσουμε την επέμβαση των δυτικών. Άντε η Αίγυπτος τους δίνει όπλα, αν και αυτή είναι βοήθεια από τον ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ όχι από τον αιγυπτιακό λαό. Χώρια που οι Λίβυοι δεν είναι πολιτικά ξεκαθαρισμένοι, δεν έχουν κόμματα και οργανώσεις. Θα τους εγκαλέσεις γι’αυτό και θα τους λες και «ξενοκίνητους»; Ήμαρτον…
Κάποιοι ξεχνάνε ότι Καντάφι τους ήταν από ο μόνος Άραβας «ηγέτης» (βλέπε δικτάτορ) που έσπευσε να καταδικάσει τόσο απερίφραστα τις εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία. Προφανώς είναι ξύπνιος και καταλάβαινε τι τον περιμένει…
Οι IKONIKOI αριστεροί -που ανώνυμα προσβάλλουν τις άλλες απόψεις βάζοντας εισαγωγικά στα ονόματά τους- θα πρέπει λοιπόν τώρα να βγάλουν «ξενοκίνητες» ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο. Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Αλλά η εξέγερση στη Λιβύη,έστω πιο ανοργάνωτη, έστω όχι τόσο πλειοψηφική όσο αλλού, είναι το ίδιο λαϊκή με εκείνες σε Υεμένη, Αίγυπτο, Μπαχρέιν, Τυνησία κλπ. Και πρέπει να την προστατεύσουμε τόσο από τον Καντάφι όσο και από τα πρώην φιλαράκια του τους Δυτικούς πετρελαιοφάγους ιμπεριαλΗστές.
Κάποιοι ξεχνάνε ότι Καντάφι τους ήταν ο μόνος Άραβας «ηγέτης» (βλέπε δικτάτορ) που έσπευσε να καταδικάσει τόσο απερίφραστα τις εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία. Προφανώς είναι ξύπνιος και καταλάβαινε τι τον περιμένει…
Οι IKONIKOI αριστεροί -που ανώνυμα προσβάλλουν τις άλλες απόψεις βάζοντας εισαγωγικά στα ονόματά τους- θα πρέπει λοιπόν τώρα να βγάλουν «ξενοκίνητες» ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο. Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Αλλά η εξέγερση στη Λιβύη,έστω πιο ανοργάνωτη, έστω όχι τόσο πλειοψηφική όσο αλλού, είναι το ίδιο λαϊκή με εκείνες σε Υεμένη, Αίγυπτο, Μπαχρέιν, Τυνησία κλπ. Και πρέπει να την προστατεύσουμε τόσο από τον Καντάφι όσο και από τα πρώην φιλαράκια του τους Δυτικούς πετρελαιοφάγους ιμπεριαλΗστές.
1.Το ζήτημα για το αν ο Καντάφι έκανε γενοκτονία ή «απλή» σφαγή αμάχων εναντίον του λαού που ήθελε να τον ανατρέψει ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ, είναι τελείως γελοίο. ΟΚ, έκανε «απλή» σφαγή κάποιων εκατοντάδων -ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ τα video με τις βόμβες εναντίον πολιτών. Άρα πάλι είναι αιμοσταγής δικτάτορας, φίλος του Γ. Παπανδρέου. Ασχέτως από πού ξεκίνησε, έτσι είναι σήμερα. Και δείχνει άλλη μια φορά (μετά π.χ. το αιγυπτιακό ή το παλαιστινιακό παράδειγμα του Νάσερ-Μουμπάρακ και του Αμπάς) τι πρόσωπα και πολιτικές καταλήγει να αναδεικνύει ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ «ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ» ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ.
Τόσα στελέχη της τέως «αντιιμπεριαλιστικής» κυβέρνησης Καντάφι, πώς γίνεται και σπεύδουν τώρα στους Δυτικούς (ή καμώνονται δήθεν τους «αντικαθεστωτικούς») για να σώσουν το τομάρι τους; Τι σόι ξεπουλημένος αντιιμπεριαλισμός ήταν αυτός; Ακριβώς εύκολος «αντιιμπεριαλισμός» χωρίς ταξικές αναφορές που εδώ και δέκα χρόνια έφτασε και συνεργαζόταν με τους ιμπεριαλιστές.
2.Το ότι κάποιοι εξεγερμένοι μπορεί να είναι ρατσιστικά προκατειλημμένοι απέναντι στους μαύρους αφρικανούς λόγω της μισθοφορίας ορισμένων, δε λέει τίποτε. Στην ελλάδα η πλειοψηφία έχει ρατσιστικές επιρροές κατά των μεταναστών -αυτό δεν σημαίνει ότι μια εξέγερση της πλειοψηφίας ενάντια στον Παπανδρέου θα ήταν λάθος ή «ξενοκίνητη».
3.Επίσης το ότι κάποιοι απατεώνες πλασάρονται ως ηγέτες των αντικαθεστωτικών χωρίς κανείς να τους έχει ψηφίσει -ευελπιστώντας να διαδεχθούν τον Καντάφι σε μια νέα δικτατορία με τη στήριξη της Δύσης- ΔΕΝ σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί είναι απατεώνες. Όλος αυτός ο ΛΑΟΣ που χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να είχε καταληφθεί ΚΑΜΙΑ πόλη από εξωγήινους ή «ξένους πράκτορες», δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται τσιράκι της Δύσης-ασχέτως αν κάποιοι από αυτούς χάρηκαν για την ξένη επέμβαση που αναγκάζει το διεφθαρμένο καθεστώς του Καντάφι να φυλλορροεί. Εδώ τέτοιοι δήθεν αντικαθεστωτικοί έφτασαν να δικαιολογούν τους βομβαρδισμούς…αντικαθεστωτικών από τη Δύση, ρίχνοντας το φταίξιμο στους πρώτους που βρέθηκαν σε λάθος…μέρος. Καταλαβαίνει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η λαϊκή βάση του αντικανταφικού κινήματος και άλλο πράγμα τα προδοτικά ερπετά που θέλουν να την καβαλήσουν. Αμφιβάλλω αν τα καταφέρουν τελικά.
Όταν ο Καντάφι πέσει, αυτός ο λαός θα μπορέσει να αμφισβητήσει ΚΑΙ την όποια νέα δικτατορία θελήσουν να στήσουν οι ντόπιες ελίτ με τους ιμπεριαλιστές. Το πόσο γρήγορα εξαρτάται από το πόσο θα έχει εξουθενωθεί από τον εμφύλιο και θα έχει αποκρυσταλλωθεί κανένα οργανωμενο επαναστατικό κόμμα/συλλογικότητα.
Το να χαρακτηρίζεις ένα ολόκληρο κίνημα «ξενοκίνητο» είναι ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ που συμμετέχει. Ακόμη και τα φασιστικά κινήματα ξενοκίνητα δεν είναι. Άμα κάποιος πιστεύει ότι ο λαός ενός κράτους είναι πρόβατα που κάποιες CIA και KGB κλπ κλπ κάνουν ό,τι θέλουν, τότε τι «σοσιαλισμό» και τι «λαϊκή κυριαρχία» φαντασιώνεται (;). Αφού οι μάζες είναι πρόβατα…
Και το να χαρακτηρίζεις «ξενοκίνητο» ένα ολόκληρο κίνημα που ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ σε έναν δικτάτορα είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ. Μόνος ένας IKONIKOS αριστερός -που ανώνυμα προσβάλλει τις άλλες απόψεις βάζοντας εισαγωγικά στα ονόματά τους- μπορεί να το κάνει αυτό.
Είναι σαν ορισμένοι να μη μπορούν να σκεφτούν την πολιτική χωρίς ήρωες και μύθους. Έτσι, αν είναι να εναντιωθούν -και σωστά- στην εισβολή των Δυτικών στη Λιβύη, αισθάνονται καθήκον τους να εξιδανικεύσουν τον κάθε δικτάτορα που χτυπιέται από τους Δυτικούς. Αλλά το πιθανότερο είναι να μη μπορούν ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ το λάθος που είχαν κάνει παλιότερα να στηρίζουν και να εξιδανικεύουν τους Καντάφηδες, έστω κι όταν αυτοί απλά θησαύριζαν εις βάρος του λαού, χωρίς ακόμη να τον σκοτώνουν.
Δείτε τους κανταφικούς μπάτσους να δραπετεύουν μπροστά στο εξεγερμένο πλήθος. Ποιος από εδώ είναι με τον Καντάφι και τους μπάτσους;
http://www.youtube.com/watch?v=j5trDYDIReA
«Οι IKONIKOI αριστεροί -που ανώνυμα προσβάλλουν τις άλλες απόψεις βάζοντας εισαγωγικά στα ονόματά τους- θα πρέπει λοιπόν τώρα να βγάλουν «ξενοκίνητες» ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο.Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Αλλά η εξέγερση στη Λιβύη,έστω πιο ανοργάνωτη, έστω όχι τόσο πλειοψηφική όσο αλλού, είναι το ίδιο λαϊκή με εκείνες σε Υεμένη, Αίγυπτο, Μπαχρέιν, Τυνησία κλπ. Και πρέπει να την προστατεύσουμε τόσο από τον Καντάφι όσο και από τα πρώην φιλαράκια του τους Δυτικούς πετρελαιοφάγους ιμπεριαλΗστές.»
Γιατί, το «Άγγελος Κ.» ή το… Γαβούρ με τη βαθυστόχαστη κριτική των «ίσων αποστάσεων» στο σημερινό έγκλημα κατά του λιβυκού λαού είναι κανονικά ονόματα και αυτοί δεν λασπολογούν σε κανονικούς επώνυμους όταν μιλούν για «παραληρηματικά» κείμενα κ.α. χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης; Σε νοήμονες απευθύνονται κάποιοι εδώ μέσα;
Δεύτερον, δεν τις έβγαλε κανείς ξενοκίνητες τις εξεγέρσεις. Μόνοι τους οι «εξεγερμένοι» τις ΕΚΑΝΑΝ «ξενοκίνητες» από την αρχή κιόλας της εξέγερσης που κάλεσαν τους δυτικούς να τους σώσουν και επέλεξαν τους ηγέτες τους, αποδεδειγμένους πράκτορες της CIA, φιλελεύθερους και διάφορα άλλα επαναστατικά λουλούδια. Και αν υπήρχαν ριζοσπάστες ανάμεσα στους εξεγερμένους γιατί δεν είδαμε ούτε μια καταδίκη της ηγεσίας τους και του Μεταβατικού Συμβουλίου καθώς και των άθλιων αιτημάτων τους, μεγάλε αριστερέ αναλυτά;
Τρίτον, στην Αίγυπτο και την Τυνησία οι εξεγέρσεις ήταν παλλαϊκές και όχι ένοπλος εμφύλιος, άλλο αν τις εκμεταλλεύτηκε τελικά η Δύση με τη βοήθεια του αμερικανοκίνητου στρατού που ελέγχει τα καθεστώτα εκεί, ώστε απλά να αλλάξει τα πρόσωπα και όχι τα καθεστώτα.
Τέταρτον, είναι αστείο να λέμε ότι ο λαός δεν είναι στην πλειοψηφία του με τον Καντάφι, όταν ακόμα και γιατροί που ήταν με το μέρος των αντικαθεστωτικών μιλάνε καθαρά για χιλιάδες μαχόμενους εθελοντές με τον Καντάφι (που προφανώς έρχονται από το λαό και όχι από μισθοφόρους αφρικανούς, όπως άθλια παπαγάλιζαν οι «αριστεροί» για 1 μήνα), με υψηλό ηθικό.
http://www.guardian.co.uk/world/2011/mar/27/libya-rebels-advance-gaddafi-home-town
Και βέβαια εκ των πραγμάτων, το μεγαλύτερο μέρος του λαού στηρίζει τον Καντάφι όταν ακόμα και μετά τους άγριους βομβαρδισμούς (που σκοτώνουν στην πράξη αμάχους και όχι στα λόγια ), το καθεστώς παραμένει δυνατό στη χώρα του και αυτό ιστορικά «κάτι σημαίνει». Μόνο ανιστόρητοι λοιπόν ή κάτι άλλο θα αγνοούσαν το γεγονός αυτό.
Πέμπτον, η πατάτα περί του Καντάφι που μέχρι πρότινος στήριζαν πλήρως οι δυτικοί και που αναμασούν τα «προοδευτικά» δήθεν αριστερά φερέφωνα του συστήματος ανατρέπεται και από τις εξελίξεις (γιατί απλά δεν τον αντικαθιστούσαν αφού ήταν πειθήνιο όργανο τους όπως στην Αίγυπτο και Τυνησία αλλά τον βομβαρδίζουν ανελέητα δεν μας απαντούν) αλλά και από συνδυασμό πηγών όπως η ομιλία του Καντάφι στον ΟΗΕ πριν από 2 χρόνια που έδειχνε καθαρά τις τόσο «καλές» σχέσεις του με τη Δύση αλλά και το κυριότερο το άρθρο αυτό της le Monde που δείχνει ότι ακόμα και μετά τη στροφή του το 2003 πάνω από το 80% της παραγωγής πετρελαίου (ουσιαστικά το 90%!) πήγαινε στο κράτος και το υπόλοιπο μόνο στις πολυεθνικές, που είχαν κάθε λόγο να έχουν λυσσάξει!
http://mondediplo.com/2011/04/04libyaoil
Αυτές ήταν λοιπόν οι σημαντικές φοβερές συνεργασίες του Καντάφι με τη Δύση που τον έκαναν «πειθήνιο όργανο» τους, και κατά τ” άλλα για τους αριστερούς «αναλυτάς» των τηλεπαραθύρων, των ξεκομμένων λινκς και του επιπέδου της «Αυγής», δεν είχαν λόγο να τον συντρίψουν εξ αρχής, αλλά καλέστηκαν από τους «προοδευτικούς» επαναστάτες των φυλάρχων, των φανατικών ισλαμιστών που φωνάζουν «ο αλλάχ είναι μεγάλος» σε κάθε επαναστατική πράξη, των επαναστατών της CIA τύπου Χίφτα και πάει λέγοντας…
Και φυσικά από τέτοια «συμπεράσματα» φαίνεται και το είδος της «Αριστεράς» που (εξ)υπηρετεί ο Γαβούρ και οι συν αυτόν:
«Όταν ο Καντάφι πέσει, αυτός ο λαός θα μπορέσει να αμφισβητήσει ΚΑΙ την όποια νέα δικτατορία θελήσουν να στήσουν οι ντόπιες ελίτ με τους ιμπεριαλιστές. Το πόσο γρήγορα εξαρτάται από το πόσο θα έχει εξουθενωθεί από τον εμφύλιο και θα έχει αποκρυσταλλωθεί κανένα οργανωμενο επαναστατικό κόμμα/συλλογικότητα.»
Ώστε ο μεγαλύτερος θεσμικός εχθρός για τους λαούς σήμερα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση για τους λαούς είναι ο κάθε τοπικός δικτάτορας Καντάφι, οπότε ας τον ρίξουμε κάνοντας τη χώρα Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, και μετά ο «εξεγερμένος» λαός (μιας μειοψηφίας φανατικών ισλαμιστών και νοσταλγών του Ιντρίς) θα βρει τον δρόμο του, αφού θα έχει γίνει προτεκτοράτο του παγκόσμιου συστήματος που εξολοθρεύει εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμο. Αυτή είναι η αριστερά σας. Να τη χαίρεστε.
Υ.Γ. Αλήθεια ποια είναι τα «βίντεο με τις βόμβες να πέφτουν στους διαδηλωτές» που «όλοι ΕΙΔΑΜΕ» (εκτός βέβαια από όλα τα μέσα παγκοσμίως και ..τον υπουργό άμυνας των ΗΠΑ που διέψευσε τα ασύστολα ψέμματα αυτά που παπαγάλιζαν διάφοροι «αριστεροί» ), γιατί αν δεν δείξετε πηγή με τα βίντεο αυτό, απλά θα κάνετε μια ακόμα φιλοσυστημική σπέκουλα.
Καμμία «επανάσταση ελλήνων» δεν έγινε στη νότια Βαλκανική Οθωμανική αυτοκρατορία, η (μία από τις πολλές) απόπειρες αυτονόμησης των χριστιανών οθωμανών κεφαλαιούχων και γαιοκτημόνων με την αξιοποίηση ένοπλων μισθοφόρων, έλαβε χαρακτήρα συγκρότησης έθνους από τους κακούς «δυτικούς», και κανένα ιστορικό δεδομένο δεν κρίνεται με χαρακτηρισμούς θετικό ή αρνητικό.
Πρόσφατα, στην Ονδούρα όταν ο στρατός συνέλαβε και εξόρισε τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο, απέναντι στις καταγγελίες των Ευρωπαϊκών και αμερικάνικων Κρατών, οι Ονδουριανοί πραξικοπηματίες απαντούσαν: «Έξω οι Ιμπεριαλιστές από την Ονδούρα», «Μόνο ο λαός της Ονδούρας θα λύσει τα προβλήματά του χωρίς ξένες επεμβάσεις».
Είναι καιρός πια όσοι θέλουν ν” αλλάξουν τον κόσμο να αναθεωρήσουν ριζικά τα στερεότυπα του ιστορικισμού του 19 κι 20 αι. για τις ένοιες ΕΘΝΟΣ, Λαός, Ξένοι και να επαναφέρουν τη συζήτηση σε άλλους συλλογικούς κοινωνικούς σχηματισμούς (αν δεν βλέπουν τάξεις, ας δουν κάτι άλλο). Ειδάλλως η ταύτιση της «αυτονομίας» με τους θεσμοθετημένους κοινωνικούς σχηματισμούς της ηγεμονικής τάξης θα επανέρχεται διαρκώς.
Αλήθεια ποια είναι τα «βίντεο με τις βόμβες να πέφτουν στους διαδηλωτές» που «όλοι ΕΙΔΑΜΕ» (εκτός βέβαια από όλα τα μέσα παγκοσμίως και ..τον υπουργό άμυνας των ΗΠΑ που διέψευσε τα ασύστολα ψέμματα αυτά που παπαγάλιζαν διάφοροι «αριστεροί»
εννοείς ότι ο π. παπακωνσταντίνου έλεγε ψέματα;
αλλά έχουμε συνηθίσει πια. το τι θα έλεγαν οι διάφοροι «αντι-ιμπεριαλιστές» το ξέραμε και πριν την εξέγερση στη λιβύη. μήπως στο σεράγεβο οι «μουσουλμάνοι» δεν βομβάρδιζαν επί δέκα χρόνια τον εαυτό τους για να προκαλέσουν την επέμβαση της δύσης;
μήπως στην σρεμπρένιτσα δεν αυτοκτόνησαν μαζικά;
μήπως τα γκουλάγκ στην εσσδ δεν ήταν προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού και νοσταλγών του τσαρισμού σαν τον σολζενίτσιν;
ακόμα και τον δεκέμβρη του 08 στην ελλάδα, μας έλεγαν, τον έκαναν οι αμερικάνοι για να τιμωρήσουν τον καραμανλή για την στάση του στο σχέδιο ανάν.
όντως οι εξεγερμένοι ζήτησαν την παρέμβαση της δύσης. ζήτησαν επίσης και όπλα αλλά δεν τους τα δίνουν γιατί, λέει, δεν ξέρουν σε ποιανού τα χέρια θα πάνε! (είθε να δωθούν και να πάνε σ” αυτά ακριβώς τα χέρια)
πράκτορες του ιμπεριαλισμού λοιπόν όσοι επί δικτατορίας στην ελλάδα πίεζαν τις δυτικές κυβερνήσεις να «απομονώσουν» την χούντα. (γι” αυτό οι αμερικάνοι δεν τους άκουσαν. αλλά δεν τους άκουσαν και οι σοβιετικοί. θαταν παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας) άντι-ιμπεριαλιστικό το απαρτχάιντ στην νότιο αφρική γι αυτό τιμωρήθηκε με εμπάργκο από τους αμερικάνους. (αλλά η αντιστεκόμενη ελλάδα είχε αντισταθεί και σ” αυτό. ε! βέβαια. με τόσους/ες αντι-ιμπεριαλιστές/στριες).
τα πάντα μπορούν να δικαιολογηθούν στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού. το τι τελικά επιλέγεται να δικαιολογηθεί δείχνει και τι έχουν ως στόχο οι «αντι-ιμπεριαλιστές» μας.
1.»Δεύτερον, δεν τις έβγαλε κανείς ξενοκίνητες τις εξεγέρσεις. Μόνοι τους οι «εξεγερμένοι» τις ΕΚΑΝΑΝ «ξενοκίνητες» από την αρχή κιόλας της εξέγερσης»
Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Δηλαδή όταν η επανάσταση του ’21 ζήτησε και δέχτηκε τη βοήθεια των ξένων έγινε ξενοκίνητη;Οι εξωτερικές παρεμβάσεις δείχνουν μόνο την αδυναμία τοπικών εξεγέρσεων, όχι το αν υπηρετούν ή όχι λαϊκές επιδιώξεις.
Για το ότι ο Καντάφι λυσσομανούσε ενάντια στις εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία, ούτε ikoniki κουβέντα δεν ακούγεται… Κι όσοι κατηγορούσαν τους εξεγερμένους για…ρατσισμό, επίσης κουβέντα δε λένε για το κυνήγι των μεταναστών του Καντάφι, όπως συμφώνησε με την ΕΕ. Εμ βέβαια, τι λαοπρόβλητος ηγέτης θα ήτανε!
2.Μην παραβιάζει κανείς ανοιχτές θύρες. Δεν λέει κανείς ότι ο Καντάφι είναι υποχείριο των Δυτικών. Η πραγματικότητα -όχι η εικονική- είναι ότι συνεργαζόταν αγαστά με τους Δυτικούς τα τελευταία 10 χρόνια όπως λέει και το άρθρο. Για τα δικά του συμφέροντα, για την καπιταλιστική ανάπτυξη του ΔΙΚΟΥ του αυταρχικού κράτους. Γι’αυτή τη συνεργασία, καμία χώρα της Δύσης δεν τήρησε στάση κατά του Καντάφι όταν άρχισε η εξέγερση και δεν ήταν σίγουρο ότι αυτός δε μπορεί πια να σταθεί. ΆΡΑ και οι δυο καταπιεστικές πλευρές (Καντάφι-Δύση) είναι ξεδιάντροπες, καιροσκοπικές και χωρίς αρχές -πλην συμφεροντολογίας της ελίτ.
(«Υποχείρια» δεν υπάρχουν στον καπιταλισμό, κάθε κυρίαρχος κοιτάει το συμφέρον του. Μόνο η νοοτροπία των «υποχείριων» που αντιστοιχεί στη συνωμοσιολογική νοοτροπία «αυτών-που-κινούν-τα-νήματα-και-τα-υποχείρια» βλέπει το απόλυτο κακό στο «ξένο» ιμπεριαλισμό και όχι στον καπιταλισμό της κάθε χώρας.)
3.»Τρίτον, στην Αίγυπτο και την Τυνησία οι εξεγέρσεις ήταν παλλαϊκές και όχι ένοπλος εμφύλιος».Με τη λογική σου, πού το ξέρεις αυτό; επειδή νίκησαν; Δηλαδή όταν μια εξέγερση χάνει από αδυναμίες της (πολιτικές,αριθμητικές, ο,τιδήποτε) είναι εξ ορισμού μη-λαϊκή; Με τη λογική σου, η εξέγερση στην Αίγυπτο μπορεί να ήταν επίσης ξενοκίνητη. Και στο Μπαχρέιν, αφού «μάλιστα» το κράτος ελέγχει κι εκεί την παραγωγή φ.αερίου και πετρελαίου! Άβυσσος….
4.Ένας ikonikos μιλάει για φανατικούς ισλαμιστές. Μαζί με τον στρεβλό αντιιμπεριαλισμό και η ισλαμοφοβία; Προφανώς σε πολλές χώρες η αντίθεση με ένα καθεστώς μπορεί να συσπειρωθεί γύρω από το Ισλάμ όταν μια στυγνή δικτατορία δεν αφήνει άλλους πολιτικούς χώρους (αριστερά) να αναπνεύσουν. Αυτό γίνεται από την Τουρκία μέχρι την Αίγυπτο, μέχρι τη Λιβύη. Όποιος έχει τέτοιο πρόβλημα με το Ισλάμ,αυτός κάνει…»φιλοσυστημική σπέκουλα», αφού είναι γνωστό πως η ισλαμοφοβία χρησιμοποιείται από τον καπιταλισμό -και τον ελληνικό- για να δικαιολογήσει πολέμους στο εσωτερικό (μετανάστες) και το εξωτερικό.
Στη Λιβύη γίνεται υψηλής έντασης εμφύλιος όντως. Χαμηλής έντασης εμφύλιος ανάμεσα στην εργατική τάξη/υπόλοιπα φτωχά στρώματα και την αστική τάξη, διεξήχθη και διεξάγεται ακόμη στην Αίγυπτο, όπου επίσης υπήρξαν νεκροί. Ο εμφύλιος είναι συνυφασμένος με μια εξέγερση, εκτός και αν έχεις δει ποτέ μια άρχουδα τάξη να παραιτείται αμαχητί επειδή ο λαός είναι εναντίον της!
Και με το πλευρό της κυρίαρχης αστικής τάξης μπορεί να τάσσονται και διάφορα άλλα στρώματα (μεσοστρώματα, αστυνομία, δημ υπάλληλοι, φυλές κλπ). ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ υπάρχει ένας αστυνομικός για κάθε 40 πολίτες -ήδη σημαντικό κοινωνικό στρώμα. Απλά εκεί και οι εξεγερμένοι ήταν πιο οργανωμένοι (συνδικαλιστική δράση κλπ) και η άρχουσα τάξη αιφνιδιάστηκε περισσότερο. Το να κάνεις τον Καντάφι (ή χτες το Σαντάμ ή το Μιλόσεβιτς) σύμβολο εθνικής αντίστασης είναι ευκολοχαρακτήριστο.
«Οπότε ας τον ρίξουμε κάνοντας τη χώρα Γιουγκοσλαβία και Ιράκ»
Πάλι παραβιάζεις ανοιχτές θύρες είτε ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΣ. Ούτε το αρθρο ούτε κανένας εδώ είπε ότι στηρίζει την ιμπ. επέμβαση. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, είμαστε στις διαδηλώσεις κατά της επέμβασης και θα θέλαμε να γίνει κι απεργία κατά της χρησιμοποίησης της βάσης στη Σούδα. Απλά η διαφορά μας είναι ότι παίρνουμε θέση και κατά των δικτατόρων…
όσο για βίντεο με πυροβολισμούς και βόμβες κατά άοπλων υπάρχουν δεκάδες στο δίκτυο.
ένα με όλμο http://www.youtube.com/watch?v=ha9awJ254_Y
Εσύ πόσα έχεις με τη σφαγή αμάχων από τον ιμπεριαλιστικό στρατό στο Αφγανιστάν; Και ν’αρχίσουμε να δείχνουμε εκατοντάδες διευθύνσεις, το πρόβλημά σου είναι στην αντίληψη όχι στα στοιχεία.
Α τώρα κατάλαβες ότι ο Παπακωνσταντινου παίζει άθλιο ρόλο γενικά και ειδικά στην αριστερά… Για να εμφανίζεται μαζικά και σε όλα τα χουντικά κανάλια όπως μόλις πρόσφατα η ΝΕΤ και το ΣΚΑΙ που τον πλασάρουν σαν «εναλλακτικό» αναλυτή διεθνών ζητημάτων και να μιλάει για… επαναστάσεις στη Λιβύη, όταν ο μεγάλος δημοσιογράφος έκανε τόσο αντικειμενική «έρευνα» για να γράψει τις αστειότητες του, που έμεινε μόνο στη Βεγγάζη και στα περίχωρα και από την πλευρά των καθεστωτικών δεν πήρε σχεδόν κανένα στοιχείο έστω για το θεαθήναι.
Όταν στο 21 ζήτησαν βοήθεια, εκτός του ότι ήταν εθνοαπελευθερωτικός αγώνας και όχι «εξέγερση», είχε ήδη καπελωθεί από τις ντόπιες ελίτ η επανάσταση. Λεπτομέρειες βέβαια για ισοπεδωτές όπως ο «επώνυμος» Γαβούρ…
Το βίντεο είναι ενδεικτικό της γελοίας αντίληψης περί ανάλυσης και έρευνας του Γαβούρ. Δείχνει ένα βίντεο όπου κόσμος που δεν ξέρεις πού ανήκει και πού είναι, χτυπιέται από έναν όλμο που δεν ξέρεις ποιος τον έριξε και ούτε υπάρχουν μάρτυρες που να λένε καν τι έγινε…Αυτή είναι μάλλον η «αριστερή» δημοσιογραφία που εμπνέει αριστερούς όπως ο Γαβούρ και τον αρθρογράφο της «ανάλυσης» παραπάνω…
Για τη συνεργασία με τους δυτικούς, όχι γιάννης γιαννάκης σε σχέση με αυτό που λέω εγώ ότι μιλάς για υποχείριο της Δύσης κτλ., ενώ ουσιαστικά επρόκειτο για τακτική στροφή του Καντάφι για να σώσει το κεφάλι του που έδωσε πράγματα στους δυτικούς αλλά δεν ανέτρεψε τον γενικά εθνοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κράτους του.
Όσο για την ισλαμοφοβία, η ισλαμοφοβία έχει νόημα όταν στιγματίζονται οι μουσουλμάνοι λόγω της ταυτότητας τους και της πολιτιστικής αντίστασης τους στον ιμπεριαλισμό, το να λες όμως ισλαμοφοβικούς όσους λένε ότι είναι αστείο οι φανατικοί ισλαμο-θεούσοι που θέλουν να ρίξουν ένα σχετικά κοσμικό καθεστώς και να φέρουν την καταστροφή στο λαό έμμεσα ή άμεσα να αποκαλούνται «επαναστάτες» (!) είναι απλά γελοίο αν όχι κάτι χειρότερο…
Για την Αίγυπτο είναι επίσης γελοία αυτά που γράφεις αφού υπήρχαν πάμπολλα βίντεο με δεκάδες χιλιάδες άοπλους διαδηλωτές για εβδομάδες που αντιστέκονταν μαζικά σε ένα καθεστώς και φυσικά οι δυτικοί ανταποκριτές και το αλ ζαζίρα δεν είχαν κανένα λόγο να πούνε ψέμματα σε αυτό το θέμα, αφού οι ίδιοι τα έβγαζαν στη φόρα παρότι ο μουμπάρακ ήταν ο εκλεκτός της δύσης. Και πως το εκμεταλλεύτηκαν οι δυτικοί είναι επίσης δεδομένο δίνοντας εντολή για αλλαγή προσωπικού με τη στήριξη του στρατού βέβαια για να μην αλλάξει κάτι ουσιαστικά κάτι που το κατάφεραν.
Φυσικά και υποστηρίζεις και εσύ και το άρθρο την «ιμπεριαλιστική» επέμβαση και αυτό έκαναν πάντα οι ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ μεταξύ ενός καθεστώτος που σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή εκφράζει τη λαϊκή βούληση για άμυνα ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό που απειλεί να συντρίψει έναν ολόκληρο λαό και από την άλλη των «κακών ιμπεριαλιστών» και των πεμπτοφαλλαγγιτών θιασωτών τους. Αυτό οι αριστεροί γιαλατζί τύπου παπακωνσταντίνου και σία φυσικά δεν τους βολεύει να το αντιληφθούν…
δεν ρώτησα τι ρόλο παίζει. ρώτησα αν λέει ψέμματα. το ναι ή όχι αρκεί.
κοίτα τώρα, οι ιμπεριαλιστές είναι ιμπεριαλιστές όχι μόνο όταν παρεμβαίνουν στρατιωτικά αλλά και όταν δεν παρεμβαίνουν. στο Ιραν για παράδειγμα δεν παρενέβησαν στρατιωτικά για να στηρίξουν τους «πεμπτοφαλαγγίτες». και; πάψανε να είναι ιμπεριαλιστές; μήπως έπρεπε να χαρούμε για την καταστολή των διαδηλώσεων και να βαράμε τους «πεμπτοφαλαγγίτες» ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες; (υπάρχουν και στην ελλάδα και στην αγγλία και και και). μήπως αλήθεια πρέπει να εκδοθούν στο ιράν όλοι αυτοί οι πράκτορες των αμερικάνων;
προφανώς όταν παρεμβαίνουν οι δυτικοί(αλλά και όταν δεν παρεμβαίνουν) το κάνουν για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους. γι αυτό εξάλλου διαπραγματεύονται και με τον καντάφι, ο οποίος στο κάτω-κάτω τους είχε καλέσει σε βοήθεια ενάντια στους εξεγερμένους. είναι ηλίου φαεινότερο ότι προσπαθούν να ελέγξουν την εξέγερση και να προωθήσουν τους «δικούς» τους. αυτό θα έπρεπε να προσπαθεί να αποτρέψει η εκτός λιβύης αριστερά.
αντίθετα όμως, ένα κομμάτι της αριστεράς είναι πρόθυμο να αποδεχτεί κάθε «τακτικό» ελιγμό στο όνομα της προστασίας της «εθνικής ανεξαρτησίας» (ακόμα και θυσιάζοντας τα ταξικά της αδέρφια σ. Μαραγκέ). είναι, βέβαια, βολικό. ξεμπερδεύεις με μια πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία και έχεις την συνείδησή σου καθαρή. αγωνίστηκες για την ελευθερία την δημοκρατία (την άμεση φυσικά) κλπ κι όλα τα άλλα που ταιριάζουν σε «δυτικούς» αλλά όχι και σε τριτοκοσμικούς. αυτοί χρειάζονται αντι-ιμπεριαλιστές ηγέτες, στην ανάγκη με τον βούρδουλα.
«αφού οι ίδιοι τα έβγαζαν στη φόρα παρότι ο μουμπάρακ ήταν ο εκλεκτός της δύσης. »
Χα! Κι ο Καντάφι δεν ήταν φίλος της Δύσης ε; Ε τότε ούτε κι ο Μουμπάρακ ήταν, αφού προερχόταν από το αντιιμπεριαλιστικό κόμμα του Νάσερ! Η σύμπλευσή του οφείλεται στο ότι ήθελε να σώσει το κεφάλι του ε; Ναι κι ο καημένος ο νασερικός ο Μουμπάρακ το ίδιο θα έκανε! Δηλαδή δέχεσαι τη διαφθορά ενός κόμματος στο χρόνο, αλλά όχι ενός ανθρώπου. Έχεις ανάγκη από ήρωες και μύθους,φίλε… (Γι’αυτό είσαι ikonikos αριστερός τελικά)
«Για την Αίγυπτο είναι επίσης γελοία αυτά που γράφεις αφού υπήρχαν πάμπολλα βίντεο με δεκάδες χιλιάδες άοπλους διαδηλωτές για εβδομάδες»
Για τη Λιβύη υπήρξαν επίσης χιλιάδες βίντεο με συγκεντρώσεις με πολύ κόσμο. Πάρε ένα με πολύ κόσμο στη Λιβύη
http://www.youtube.com/watch?v=KAVKipWN0lU
Πάρε κι άλλα με πυροβολισμούς ενάντια σε κόσμο http://www.youtube.com/watch?v=76BgN3g1bKU
http://www.youtube.com/watch?v=7pj9g8bV6Qs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=EnDZE1-ceAI
Δύο μέτρα και δύο σταθμά έχεις ikonike αριστερε.
Μήπως θα ήθελες καλύτερη και καθαρότερη κάλυψη; Τότε μένουν τα βίντεο των καναλιών -αλλά αυτά δεν τα εμπιστεύεσαι. Μήπως θα ήθελες οι παρακρατικοί να φοράνε ετικέτες; Αλλά ούτε οι Αιγύπτιοι παρακρατικοί φοράνε ετικέτες, φίλε. Σολιψισμός…
«φανατικοί ισλαμο-θεούσοι που θέλουν να ρίξουν ένα σχετικά κοσμικό καθεστώς και να φέρουν την καταστροφή στο λαό»
κοσμικό ήταν και το καθεστώς του Σαντάμ -άρα η ισλαμική αντιπολίτευση ήταν «ξενοκίνητη» από τι στιγμή που εισέβαλαν οι Δυτικοί και ο Σαντάμ έπαιζε το ρόλο της «εθνικής» άμυνας,ε; Άρα άμα εισβάλλουν κάπου οι Δυτικοί όλοι οι κοσμικοί δικτάτορες γίνονται σύμβολα «εθνικής» αντίστασης,ε; Ρε μπας κι εκτός από εικονικός αριστερός είσαι και μεταξικός;
Φυσικά κάποιοι δεν τηρούμε ίσες αποστάσεις. Είμαστε με το λιβυκό λαό που μισεί και τον Καντάφι και τους ξένους στρατούς. Αλλά αυτόν τον παράγοντα δεν τον αναγνωρίζεις εσύ, οπότε παραδέρνεις μεταξύ των δύο καταπιεστικών πλευρών (Δύση-Καντάφι) κι έτσι επιλέγεις να ενισχύσεις τις αυταπάτες για τη μία. Είσαι η άλλη πλευρά του ΠΑΣΟΚ που λέει φιλανθρωπική την εισβολή σε Λιβύη και Αφγανιστάν, η άλλη όψη στο ίδιο νόμισμα.
«είχε ήδη καπελωθεί από τις ντόπιες ελίτ η επανάσταση.»
δηλαδή στη Λιβύη δεν υπάρχουν ντόπιες ελίτ και ο Καντάφι με τα ΠΑΛΑΤΙΑ του δεν είναι μέρος καμιάς ελίτ ε;
Μπα εγώ λέω ότι και το ’21 ήταν στημένο, οι Φιλικοί ήταν πράκτορες της Ρωσίας, της Αγγλίας και των Εβραίων κι ο Σουλτάνος ήταν ανιτιμπεριαλιστής ηγέτης (με την πλειοψηφία του λαού στο πλευρό του) που πρέπει να τον υποστηρίξεις, γιατί δεν είχε ανοίξει τις αγορές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις ορέξεις των δυτικών ιμπεριαλιστών.
Καλά ξεμπερδέματα!
ευτυχώς που συνεχίζεις την μπουρδολογία και εκτίθεσαι… Τα βίντεο και οι ανταποκρίσεις που δείχνεςι επιβεβαιώνεις ότι η εξέγερση ήταν τελείως τοπικά και κοινωικά περιορισμένη και δεν είχε καμία σχέση με την παλλαϊκή εξέγερση στην Αίγυπτο και Τυνησία. Όλα τα βίντεο είναι ανταποκρίσεις από τη Βεγγάζη (διόλου τυχαίο η βασιλομήτωρ περιοχή των εξεγερμένων) και των περιχώρων ενώ σε αρκετά από αυτά δεν καταλαβαίνεις καθόλου τι γίνεται, είναι από τα βιντεάκια στο youtube που έγκυρες δημοσιογραφάρες χρησιμοποιούν για να βγάζουν συμπεράσματα για κοινωικά φαινόμενα που αφορούν μια τεράστια χώρα.
Και φυσικά η ισλαμική αντιπολίτευση τη στιγμή που έμπαιναν οι δυτικοί και έπαιρναν το μέρος της κτηνώδους επέμβασης ήταν πεμπτοφαλαγγίτες, όπως κάτι ανάλογο θα γινόταν εδώ με όσους έπαιρναν το μέρος των ναζί στον πόλεμο ή κρατούσαν δήθεν «ουδέτερη στάση» και δεν στήριζαν την εθνική αντίσταση. Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για ανιστόρητους αριστερούληδες που θέλουν να κάνουν και …αναλύσεις από κομμένες εικόνες, το τουίτερ και το youtube… Χειρότεροι και από δελτίο των 8.
Επίσης διαστρεβλώνεις όπως κάθε αριστερούλης που δεν έχει ίχνος τεκμηριωμένου επιχειρήματος και αναμασά όλη την ευκολομάσητη και πιασάρικη προπαγάνδα, μάλιστα ντύνοντας τη με «αντικειμενική σάλτσα». Εγώ δεν είπα ούτε κανείς είπε ότι ο Καντάφι δεν είναι ελίτ, είπα ότι η επανάσταση είναι πλήρως καπελωμένη από «δημοκρατικά» στοιχεία 10 φορές χειρότερα και συντηρητικότερα του Καντάφι που αποδεδειγμένα όπως σε κάθε φιλοδυτική ανίερη «συμμαχία» οδηγούν το λαό σε 10 φορές χειρότερη κατάσταση, και οι ίσες αποστάσεις σε αυτό είναι η υποψία «αριστεράς» που εκπροσωπείς εσύ και τα φιλαράκια σου…
Και φυσικά είναι ενδεικτικό του πόσο μεγάλη λαϊκή στήριξη έχει η «εξέγερση» το γεγονός ότι «όπως ομολόγησε «υπουργός» της «επαναστατικής» κυβέρνησης (που δίδασκε 35 χρόνια στις ΗΠΑ και μόλις επέστρεψε στη Βεγγάζη!) οι χιλιάδες στρατιώτες του Καντάφι που λιποτάκτησαν στην αρχή της εξέγερσης τελικά κατέληξαν να μην είναι (μαζί με τους εκπαιδευμένους στρατιωτικά αντάρτες) πάνω από 1.000, προφανώς γιατί οι λιποτάκτες προτίμησαν να πάνε σπίτια τους (αν δεν γύρισαν στον στρατό!). Και αυτό, όχι βέβαια γιατί όλοι αυτοί που πολεμούν θαυμάζουν αναγκαστικά το καθεστώς Καντάφι (παρόλο που σύμφωνα με συνέντευξη Ισπανίδας που διαμένει από χρόνια στη Λιβύη το 80% του λαού στηρίζει το καθεστώς) αλλά γιατί δεν θέλουν να έχουν τη τύχη της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν, την οποία ξέρουν ότι θα έχουν, αν νικήσουν οι «επαναστάτες» οι οποίοι, όπως τώρα αποκαλύπτεται από αναμφισβήτητη πηγή, την τ. διευθύντρια των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, υποστηριζόντουσαν εδώ και 30 χρόνια από τις αντίστοιχες υπηρεσίες των δυτικών χωρών.»
Και ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρει βίντεο με μεγάλες φιλοκαθεστωτικές διαδηλώσεις από την αρχή της εξέγερσης, κάτι που δεν έβρισκες πουθενά στην Αίγυπτο και Τυνησία, ένδειξη για ακόμα μια φορά ότι μιλάμε για εμφύλιο πόλεμο και όχι για λαϊκή εξέγερση όπως θέλουν να αναμασούν οι αριστερούληδες των δελτίων των 8.
Νομιζω οτι η κατασταση ειναι αρκετα ξεκάθαρη… ο Τακης Φωτοπουλος εχει επαληθευτει στο ακεραιο στα οσα έλεγε οσο και αν καποιοι κανουν οτι δεν καταλαβαινουν…
η περιπτωση της Λιβυης ειναι αλλο ενα Ιρακ, μη γελιομαστε…
και επισης το οτι καποιοι απο εμας εναντιωνόμαστε στην δυτικη επεμβαση δε σημαινει ταυτοχρονα οτι δινουμε συγχωροχαρτι ή οτι δεν αναγνωριζουμε τις ναζιστικου τυπου θηριωδιες του κανταφι
ΥΓ προς Γαβούρ: η νηπιακη συνθηματολογια στο λογο σου η οποία περιστρέφεται γύρω απο ειρωνείες για το ονομα του χρηστη ikonikos, αντιλαμβάνεσαι οτι δεν αποτελει επιχειρημα έτσι;
Το ikonikos το χρησιμοποιώ αφού εσύ είχες βάλει το «αριστερός» σε εισαγωγικά για τον Άγγελο Κ. Και αφού βλέπω ότι ο χώρος σας χρησιμοποιεί τη «μπουρδολογία» και σαν περιεχόμενο και σαν χαρακτηρισμό (αλλά για άλλους), θα ανταποδώσω.
«Μπουρδολογία» (για να χρησ. δικούς σας όρους) είναι η ψευτοανάλυση που λέει ότι ο Καντάφι ήταν ο άγιος αντι-ιμπεριαλιστής επειδή έκανε διάφορους επικοινωνιακούς-διπλωματικούς ελιγμούς με «Αυστραλέζικα συνδικάτα» (Φωτόπουλος) ή επειδή … το είπε μια Ισπανίδα!!!!! Είναι αυτό που λέει ότι αφού το επίπεδο του λαού «βελτιώθηκε» (με τι κριτήρια;) το καθεστώς είναι λαοπρόβλητο!
Η «μπουρδολογία» (για να χρησ. δικούς σας όρους) που καταδικάζει ως ξενοκίνητο το δημοκρατικό κίνημα του Ιράν (Φωτόπουλος), επειδή λέει το καθεστώς δεν είναι «πελατειακό» της Δύσης!!
Η «μπουρδολογία» (για να χρησ. δικούς σας όρους) που προσπαθούσε να βγάλει όλους τους εξεγερμένους ίδιους με την «ηγεσία» ως και … ρατσιστές και που έχει βαφτιστεί «ανάλυση» με βάση σκόρπια άρθρα των ΜΜΕ (που γενικά δεν αποδέχεται) και άλλα που ξεκινούν χαρακτηρίζοντας τον Καντάφι «επαναστάτη» (πηγή 13 του Φωτόπουλου)!
Το οτι υπάρχει εμφύλιος δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξέγερση -ο εμφύλιος προκλήθηκε από μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Οι χούντες έχουν και μεσοστρώματα που της υποστηρίζουν, όπως και στην Αίγυπτο. Από χώρα σε χώρα, διαφορετικής μαζικότητας.
Η Λιβύη πληθυσμιακά δεν είναι μεγάλη χώρα. Ο πληθυσμός είναι γύρω στα 7.000.000, μαζεμένος στις πόλεις -και η Βεγγάζη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη, ενώ ΚΑΙ στην Τρίπολη υπήρξαν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία τις πρώτες μέρες.
Αναγνωρίζεις ότι το καθεστώς είναι δικτατορικό, ναί ή όχι; Ουσιαστικά λες «ναι μεν αλλά», επειδή είναι…αντιιμπεριαλιστικό! Αντι-ιμπεριαλισμός που καταδίκασε τις εξεγέρσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο! (Γι’αυτό δεν λες κάτι,ακόμη. Αν και ήταν η πιο φιλοιμπεριαλιστική συνεισφορά του Καντάφι) Σαν του Σαντάμ τον αντι-ιμπεριαλισμό ένα πράγμα. (και βέβαια οι ισλαμιστές στο Ιράκ δεν πήραν το μέρος των Αμερικανών. αντίθετα οι «αντιιμπεριαλιστές» του Σαντάμ δέχτηκαν τη συνεργασία με την κατοχή γρήγορα)
Χαίρομαι που ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΕΙΣ (;) σιγά-σιγά το «ξενοκίνητη» και λες ότι απλώς οι αρχηγοί της εξέγερσης είναι διεφθαρμένοι. Αυτούς τους αρχηγούς δεν τους έχει αναγνωρίσει ο κόσμος και όντως είναι διεφθαρμένοι όπως έχω πει. Αλλά αν θέλεις να δημιουργήσει ο κόσμος καλύτερες ηγεσίες τον στηρίζεις στο δίκαιο αίτημα της ανατροπής του Καντάφι. («Οι ίδιοι οι εξεγερμένοι αρχικά τόνιζαν ότι δεν αποδέχονταν οποιαδήποτε παρέμβαση των Δυτικών…
Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδειχναν εχθρότητα στις πρώτες παρεμβάσεις των δυτικών»)
Βλέπεις τις «ηγεσίες» μόνο κι όχι τα επαναστατικά συμβούλια που φτιάχτηκαν σε κάθε πόλη, όχι το ότι ο ένοπλος λαός δύσκολα μπορεί να καταβληθεί και να καταπίνει την αδικία.
(Όσο για τα βίντεο του youtube, για κάθε βίντεο που θα βρίσκεις εσύ με την εξέγερση στην Τυνησία, άλλο ένα παρόμοιο θα βρίσκω εγώ για τη Λιβύη.)
Συμφωνώ και επαυξάνω με τον Γαβούρ
Η εθνικιστική Αριστερά των Δελαστίκ και Φωτόπουλου βρήκε στη Λιβύη πεδίο λαμπρό για να εκφράσει τον ψευτοαντιιμπεριαλισμό της. Επειδή είναι πάνω από όλα πατριώτες ελληνάρες ευτυχώς για τη Λιβύη που δεν είναι γειτονική χώρα με την Ελλάδα και δεν έχει προβλήματα με τον ελληνικό καπιταλισμό όπως έχει η Τουρκία, η Δημοκρατία της Μακεδονίας ή η Αλβανία. Γιατί τότε δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα ή τουλάχιστον οι αντιρρήσεις τους θα ήσαν πολύ πιο χαμηλόφωνες. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Δελαστίκ εμφανίζεται κάθε τόσο στην ελληνική τηλεόραση και υπερασπίζεται τα δίκαια της «πατρίδας μας» απέναντι σε κάθε γειτονική χώρα της Ελλάδας που τις παρουσιάζει σαν ενεργούμενα του ιμπεριαλισμού. Με τέτοιες εθνικιστικές απόψεις βλέπει και τα γεγονότα της Λιβύης: για αυτόν πάνω από την λαϊκή εξέγερση είναι η υπεράσπιση του έθνους, ακόμα και αν αυτό το έθνος αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του Καντάφι και της κλίκας του.
Διάβασα όλη τη συζήτηση που κατάντησε πιο μεγάλη κι από το άρθρο. Έχω μεγάλη υπομονή… Αλλά βρε Γαβούρ, συμφωνώ, αλλά… τι περιμένεις κι επιμένεις; Όπως το είπες «στου κουφού την πόρτα»…Μερικοί άνθρωποι δεν πείθονται ποτέ από επιχειρήματα κι εξακολουθούν να λένε τα δικά τους -βρίζοντας κι από πάνω. Ποιος εκτιθεται ας κρίνει ο καθένας.