Εκτυπώστε το
17 Νοεμβρίου 2010: Ξαναπιάνοντας το νήμα των αγώνων της Άνοιξης
Μισό σχεδόν χρόνο μετά τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα της άνοιξης, οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων γέμισαν χτες το απόγευμα ξανά από κόσμο. Δεν έχω εικόνα από τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας, αλλά στην Αθήνα η πορεία του Πολυτεχνείου ήταν, από άποψη μεγέθους, αντάξια των εργατικών διαδηλώσεων της Άνοιξης και του Δεκέμβρη του 2008. Απ” ό,τι φαίνεται ήταν η μεγαλύτερη πορεία του Πολυτεχνείου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η αστυνομία μιλάει για 25.000 κόσμο, όμως οι εκτιμήσεις που δίνουν πάνω από 40.000 διαδηλωτές (χωρίς το κομμάτι του ΚΚΕ) νομίζω ότι είναι σωστές (και ίσως είναι και αρκετά συγκρατημένες). Καταθέτω παρακάτω μερικές προσωπικές εντυπώσεις της φετινής πορείας του Πολυτεχνείου.
Η πορεία ξεκίνησε ύστερα από μία καταρρακτώδη βροχή που διήρκεσε σχεδόν μισή ώρα και μας έκανε όλους να φοβηθούμε ότι θα μπορούσε να διαλύσει τον μεγάλο όγκο των συγκεντρωμένων. Όμως ο κόσμος δεν έφυγε, αντίθετα συνέχισε να έρχεται παρ’ ότι έβρεχε, πολύ περισσότερο αφότου σταμάτησε η βροχή. Το εντυπωσιακό μέγεθος της πορείας φάνηκε όταν ξεκινήσαμε και ο κόσμος μπήκε στα διάφορα μπλοκ. Ο χώρος που καταλάμβανε η διαδήλωση είναι ενδεικτικός του μεγέθους της: όταν η κεφαλή της πορείας είχε περάσει το Χίλτον και σχεδόν βρίσκονταν μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής, τα τελευταία μπλοκ βρίσκονταν ακόμα στα Λουλουδάδικα της Βουλής. Τα φοιτητικά μπλοκ ήταν τεράστια (περνούσαν επί ένα τέταρτο μπροστά από το γλυπτό του Δρομέα). Επίσης πολύ μεγάλα ήταν και τα μπλοκ της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της χτεσινής διαδήλωσης ήταν η πυκνότητά της. Σε όλα σχεδόν τα μπλοκ ο κόσμος ήταν στριμωγμένος μεταξύ του, πολύ περισσότερο απ” ό,τι συμβαίνει συνήθως. Στην πραγματικότητα, σε πάρα πολλά μπλοκ, έμπαινε κόσμος ο οποίος δεν είχε σχέση με το συγκεκριμένο χώρο του μπλοκ.
Μπορούμε να πούμε ότι το κίνημα επιχείρησε μια θεαματική επανεμφάνιση στους δρόμους, ύστερα από την καλοκαιρινή-φθινοπωρινή κινηματική ύφεση και ύστερα από την εκλογική χρεοκοπία των κομμάτων με τα οποία πραγματοποιείται η επίθεση της αστικής τάξης. Ο κόσμος του κινήματος είδε την πορεία του Πολυτεχνείου σαν μία πρώτη κίνηση για να ξεκινήσουν νέοι αγώνες. Εάν αυτή η διάθεση επεκταθεί και στα πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης, είναι ένα ζήτημα που θα κριθεί το επόμενο διάστημα.
Φαίνεται πάντως ότι και η κυβέρνηση αξιολόγησε κάπως έτσι την κατάσταση. Καθώς σχεδιάζεται μια νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, τα επιτελεία της άρχουσας τάξης προσπαθούν να είναι προσεκτικά και να μην προκαλέσουν μια σύγκρουση με το κίνημα. Το επόμενο διάστημα εξάλλου υπάρχουν δύο σημαντικά κινηματικά γεγονότα: η επέτειος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου και η πανεργατική απεργία της 15 Δεκέμβρη, και η κυβέρνηση δεν θέλει να μετατραπούν αυτές οι ημερομηνίες σε μαζικές και μαχητικές αμφισβητήσεις της πολιτικής της που θα πυροδοτήσουν ένα νέο εργατικό κίνημα. Επίσης υπάρχει γι” αυτήν ο κίνδυνος ενός νέου φοιτητικού κινήματος που θα συνδεθεί με το εργατικό κίνημα και θα το ενισχύσει. Για όλους αυτούς τους λόγους, η εντύπωσή μου είναι, ότι συγκριτικά με τις πορείες του Πολυτεχνείου των προηγούμενων χρονιών και συγκριτικά με όλες σχεδόν τις μεγάλες διαδηλώσεις της τελευταίας περιόδου, στη χτεσινή πορεία του Πολυτεχνείου, η παρουσία των ΜΑΤ ήταν κάπως… “διακριτική”. Βεβαίως ήταν προκλητικοί (κυρίως εναντίων των μπλοκ των αντιεξουσιαστών, αλλά όχι μόνο) και προσπάθησαν να διαλύσουν προς το τέλος συγκροτημένα κομμάτια διαδηλωτών (οι εικόνες αυτές μου έχουν μεταφερθεί και μπορεί σε μεγάλο βαθμό να είναι ανακριβείς), αλλά όμως σίγουρα δεν προσπάθησαν να διαλύσουν την πορεία, να αποκόψουν κομμάτια και γενικά να προκαλέσουν μια ένταση, με βάση την οποία θα δικαιολογούσαν μια εκτεταμένη καταστολή (όπως έκαναν σε πάρα πολλές άλλες πορείες το προηγούμενο διάστημα).
Στην πορεία συνέβησαν δύο γεγονότα που έχει σημασία να σχολιαστούν.
Το ένα είναι η εκδίωξη της ΠΑΣΠ από τη διαδήλωση. Θεωρώ από πολλές απόψεις δικαιολογημένη την οργή που μπορεί να αισθανθεί κανείς εναντίον της νεολαίας του κόμματος που ευθύνεται γι” αυτή την πρωτοφανή σε έκταση και βάθος επίθεση στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Όμως οι επιλογές του κινήματος δεν μπορεί να καθορίζονται από συναισθήματα, αλλά από την διαυγή ανίχνευση των προϋποθέσεων της νίκης. Και από αυτή την άποψη η επίθεση εναντίον της ΠΑΣΠ ήταν σοβαρό λάθος (κάτι ανάλογο έγινε επίσης και στη Θεσσαλονίκη). Το προηγούμενο διάστημα, στις γενικές απεργίες της Άνοιξης βαδίσαμε μαζί με σωματεία της ΠΑΣΚΕ στις διαδηλώσεις. Στις 5 Μάη ήταν κάποια από αυτά τα σωματεία που συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ προσπαθώντας να μπουν μέσα στη Βουλή. Βέβαια ο Παναγόπουλος μπορεί να μην τολμούσε να κυκλοφορήσει μέσα στη διαδήλωση, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε να επιτεθεί σε οποιονδήποτε συνδικαλιστή της ΠΑΣΚΕ, ή έστω να του ζητήσει να φύγει από τη διαδήλωση.
Αυτή τη στιγμή η ΠΑΣΠ (ή τουλάχιστον ένα πλειοψηφικό της κομμάτι) μέσα στα πανεπιστήμια έχει διαφωνήσει με τα μέτρα που προωθεί η Διαμαντοπούλου, όπως επίσης έχει διαφωνήσει και με την πολιτική της κυβέρνησης. Η εμπειρία του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007 δείχνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν σοβαροί φοιτητικοί αγώνες, καταλήψεις, μαζικές διαδηλώσεις κ.λπ., εάν δεν τραβηχτεί στην πλευρά του αγώνα η πλειοψηφία της βάσης της ΠΑΣΠ. Το να σπάσει και οργανωτικά αυτός ο κόσμος από την ΠΑΣΠ και να ενταχθεί στις κινηματικές συλλογικότητες της Αριστεράς, είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να το επιδιώκουμε, αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αυτόματα. Το πιο πιθανό (όπως δείχνει η εμπειρία των προηγούμενων καταλήψεων) είναι να μετατοπιστεί ένα μεγάλο κομμάτι της βάσης της ΠΑΣΠ (κρίσιμο για να έχουμε μαζικούς αγώνες) μαζί με τμήματα της ηγεσίας του. Γι” αυτό και δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε την πολιτική της ασφυκτικής πολιτικής πίεσης στον κόσμο της ΠΑΣΠ (έτσι ώστε να τον εντάξουμε στο κίνημα) με την πολιτική της στρατιωτικού τύπου επίθεσης εναντίον του. Αυτό ενδεχομένως είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα, για να μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να δώσει τους αγώνες που απαιτεί η περίοδος.
Το δεύτερο σοβαρό γεγονός της σημερινής πορείας ήταν η παρανοϊκή συμπεριφορά του ΚΚΕ. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η πορεία του Πολυτεχνείου είναι η μόνη στην οποία το ΚΚΕ δέχεται να βαδίσει μαζί όσους δεν ψηφίζουν ΚΚΕ. Και μάλιστα “κατέκτησε” το δικαίωμα (αστυνομικό καθήκον μάλλον) να βαδίζει στο τέλος της πορείας, έτσι ώστε να “περιφρουρεί” την πορεία από τους… διαδηλωτές. Αυτό γίνεται από το 1996, μετά την καταπάτηση του φοιτητικού ασύλου από την αστυνομία το 1995 (όταν η αστυνομία εισέβαλε στο Πολυτεχνείο και συνέλαβε 500 άτομα). Έκτοτε το ΚΚΕ ανέλαβε να καταστέλλει στις πορείες του Πολυτεχνείου, μορφές δράσεις που δεν εγκρίνονταν από το Πολιτικό του Γραφείο και την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών. Την πρώτη μάλιστα χρονιά που εφάρμοσε αυτή την τακτική, η αστυνομία εξέφρασε δημόσια τις ευχαριστίες της προς το ΚΚΕ για τις υπηρεσίες του.
Αυτά έγιναν τα πρώτα χρόνια. Γιατί πολύ γρήγορα η μαζικοποίηση του κινήματος κατέστησε άχρηστο το ρόλο του ΚΚΕ στην πορεία του Πολυτεχνείου (δεν είναι τόσο εύκολο πια να τα βάλει με μια πορεία, 10.000 ανθρώπων για παράδειγμα). Η θέση του, στην ουρά των πορειών του Πολυτεχνείου, οι οποίες γινόταν όλο και μαζικότερες στη δεκαετία του 2000, αντανακλούν το ρόλο του και τη θέση του μέσα στο πραγματικό κίνημα (στην ουρά του κινήματος, έτοιμο να μαζέψει τον κόσμο και να τον στείλει συντεταγμένα στο σπίτι του για να μην συμμετέχει στις αποφασιστικές μάχες). Από αυτή την άποψη λοιπόν, η συμμετοχή του στην πορεία του Πολυτεχνείου όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούσε ένα κινηματικό παράδοξο. Φέτος το ΚΚΕ αποφάσισε να διορθώσει τη στάση του και… αποχώρησε τρέχοντας (κυριολεκτικά τρέχοντας) από την πορεία. Βάδισε μόνο του, από άλλο δρόμο, προσπαθώντας να εμποδίσει τον κόσμο του να έρθει έστω και σε οπτική επαφή με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Αποφάσισε ότι δεν πρέπει να συνυπολογιστεί η διαδήλωσή του (σαφώς μικρότερη από το μισό της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου), στις δυνάμεις του κινήματος που κατέβηκε σήμερα στο δρόμο.
Δυστυχώς. Το όποιο κίνημα αναπτυχθεί την επόμενη περίοδο δεν έχει να περιμένει απολύτως τίποτα από το ΚΚΕ για να μπορέσει να νικήσει. Ίσως μάλιστα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Κώστας Κ.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1225795
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1225565
Category: Χωρίς κατηγορία
…δηλαδή το “κίνημα και η Αριστερά” έχει ανάγκη λιγότερο ή καθόλου το αστικό “Κ”ΚΕ και περισσότερο συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και τον κορμό της νεολαίας της ΠΑΣΠ; Γιατί αυτό; Για να τροφοδοτούμε με “Αριστερή φαντασία” ένα κίνημα που δε μάχεται με τους δικούς του ταξικούς όρους; Σαφώς και οι όροι του κινήματος δεν καθορίζονται μονοσήμαντα ούτε από το ξέσπασμα της ταξικής πάλης, ούτε από τη συνειδητοποίηση του περιεχομένου της πάλης, αφού οι ταξικοί όροι είναι ανεξάρτητοι, το τονίζω, ανεξάρτητοι από το κίνημα, το ίδιο το κίνημα είναι η πρακτική έκφραση αυτών των όρων και μετασχηματίζεται ουσιαστικά σε κίνημα ταξικό όταν μπορεί (και δεν είναι σε θέση πάντα να το κάνει αυτό) να καθορίσει και καθορίζει του όρους που το γέννησαν. Χωρίς αυτήν την αναγκαία προϋπόθεση δεν έχουμε κίνημα, αλλά “απόψεις” πάνω στο “Κίνημα” με θεότητα του Κινήματος την Αριστερά. Η Αριστερά ανήκει περισσότερο στο μονότονο άχρονο τόπο της πίστης και λιγότερο στο ζωντανό χώρο και χρόνο της ταξικής πολιτικής. Είναι αδιανόητο η πολυδιαφημισμένη και που έχει ελάχιστα κατανοηθεί, ενότητα του κινήματος, να βασίζεται σε “φωτοβολίδες” και όρους εξωτερικούς ως προς το ίδιο το περιεχόμενο της εσωτερικής, ταξικής, ενότητας. Εσωτερική ενότητα δε σημαίνει καθόλου εξωτερική “συγκόλληση” μα ενότητα εσωτερική μέσα από τη διαφορά των προλεταριακών και προλεταριοποιημένων στρωμάτων εντός συγκεκριμένων και ανεπανάληπτων ιστορικών συνθηκών. Η εσωτερική ενότητα είναι ταυτόχρονα προϋπόθεση και αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και της πάλης στο εσωτερικό αυτής της πάλης για το συνειδητό καθορισμό των όρων του ταξικού αγώνα. Αν κάποιοι συνδικαλιστές αστικών κομμάτων ή νεολαίες τους, διαφωνούν με την πολιτική των κομμάτων τους, αυτό δε σημαίνει αυτόματα πως διαφωνούν με την αστική πολιτική ως τρόπο σύλληψης και “άσκησης” της πολιτικής. Πόσο μάλλον να φτάσουν και σε μια ιστορική κριτική της ίδιας της έννοιας της πολιτικής και της δημοκρατίας και των διαχωρισμών που η ίδια συγκαλύπτει με τα τυπικά διακαιώματα ισότητας της εμπορευματικής κοινωνίας. Ο δρόμος από τη διαφωνία και τη “ρήξη” στη συνειδητοποίηση του συνόλου των σχέσεών μου με την κοινωνική πραγματικότητα είναι δρόμος μακρύς και δραματικός και αναγκαστικά προϋποθέτει το διαλεκτικό ξεπέρασμα της ταυτότητάς μου ως φοιτητή, εργάτη ή συνδικαλιστή. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το που μπορεί να καταλήξει η αρχική μου διαφωνία και “ρήξη” ως φοιτητή, εργάτη ή συνδικαλιστή…
Κώστας Κ.
Απάντηση στο σχόλιο “μισό λεπτό…”
Τι ακριβώς θέλεις να πεις επί του ζητήματος που σε παρακίνησε να γράψεις το σχόλιό σου; Γιατί στην πραγματικότητα δεν λες τίποτα. Επιχειρείς μια ρητορική επίδειξη γνώσεων περί των κανόνων και νόμων της ταξικής ενότητας, αλλά για το ουσιαστικό ζήτημα δε λες κουβέντα. Εν πάσι περιπτώσει να απαντήσω στο μόνο ερώτημα που φαίνεται ότι διατυπώνεις. Γράφεις:
“…δηλαδή το “κίνημα και η Αριστερά” έχει ανάγκη λιγότερο ή καθόλου το αστικό “Κ”ΚΕ και περισσότερο συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και τον κορμό της νεολαίας της ΠΑΣΠ; [παρεμπιπτόντως δεν καταλαβαίνω τα εισαγωγικά που βάζεις στο “Κ” και τον χαρακτηρισμό “αστικό”]“.
Η ερώτηση είναι σχεδόν ταυτολογική και χωρίς νόημα. Εάν το κίνημα χρειάζεται το ΚΚΕ, τότε το ΚΚΕ πρέπει να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις του κινήματος. Δεν το κάνει. Αντίθετα αυτό που κάνει με συστηματικό τρόπο και με επιμονή είναι να διασπά την ενότητα του κινήματος. Να σέρνει τον κόσμο που επηρεάζει μακριά από τις μεγάλες μάχες και ακόμα να προσπαθεί να χρησιμοποίησει αυτόν τον κόσμο ενάντια στο κίνημα. Στις απεργίες της Άνοιξης κατέβαλε σκληρές προσπάθειες για να εμποδίσει αυτή την ενότητα. Την πρώτη περίοδο του φοιτητικού κινήματος, η νεολαία του μαζί με την ΔΑΠ επιχείρησαν να εμποδίσουν να βγουν καταλήψεις. Στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη συντάχθηκε ανοιχτά με την κυβέρνηση και με το ΛΑΟΣ. Άρα λοιπόν, εάν το κίνημα χρειάζεται το ΚΚΕ, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κινήματος… ε, τότε η απάντηση είναι μάλλον απλή: το κίνημα δεν χρειάζεται το ΚΚΕ.
Όμως το κίνημα έχει ανάγκη να εντάξει στις γραμμές του τον κόσμο που επηρεάζεται από το ΚΚΕ, όπως άλλωστε χρειάζεται και τον κόσμο που επηρεάζεται από την ΠΑΣΚΕ και την ΠΑΣΠ. Γι’ αυτό άλλωστε κάνω κριτική και στο ΚΚΕ το οποίο δεν αφήνει τον κόσμο να ενωθεί με το κίνημα, γι’ αυτό έκανα κριτική και σ’ αυτούς που επιτέθηκαν στη ΠΑΣΠ.
Τώρα όσον αφορά τα θεωρήματα περί ενότητας που διατυπώνεις, δεν πιστεύω ότι έχουν την παραμικρή χρησιμότητα για το κίνημα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Παρ’ όλ’ αυτά πρέπει να επισημάνω, ότι αυτές οι απόψεις απορρέουν από μία ανομολόγητη πεποίθηση: οι αγώνες που γίνονται σήμερα δεν μπορούν να νικήσουν, γι’ αυτό και μεις (οι γνήσιοι κομμουνιστές) δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα για να τους ενισχύσουμε. Εάν ο κόσμος που κατεβαίνει στις πορείες και κάνει απεργίες δεν είναι ψηφοφόρος του ΚΚΕ, τότε δεν μπορεί να νικήσει και εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα για να μπορέσει να νικήσει. Από αυτόν τον θλιβερό κύκλο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, ο κόσμος μπορεί να ξεφύγει μόνο γυρίζοντας τις πλάτες στο ΚΚΕ.
Και ένα τελευταίο: χρησιμοποιείς το επίθετο “αστικό” για το ΚΚΕ, σαν να το έχω χρησιμοποιήσει εγώ. Δεν υπάρχει μέσα στο κείμενό μου και θα προτιμούσα να χρησιμοποιήσω για το ΚΚΕ τον όρο “ρεφορμιστικό κόμμα” έτσι όπως το εννοεί ο Λένιν: πράκτορας της αστικής τάξης μέσα στην εργατική τάξη.
Βλέπω ο συγγραφέας του πονήματος άρχισε τις προσβολές. Χαμένος στο βασίλειο της αφαίρεσης, είναι σχεδόν σίγουρος πως ο γράφων είναι ΚΚΕ ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Αρθρογράφε του “Κινήματος” μάζεψε τα νευράκια σου και σκούπισε τα θολωμένα γυαλάκια σου. Το ΚΚΕ είναι κόμμα αστικό, εκφράζει μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, έχει σταλινοποιήσει την έννοια του ιμπεριαλισμού και των “μονοπωλίων”. Το ΚΚΕ είναι τόσο ρεφορμιστικό όσο είναι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Δεν είναι πράκτορας(!) της αστικής τάξης, αλλά μέρος της. Με εγκαλείς για βερμπαλισμό και ταυτολογία όταν εσύ έχεις τη μοναδική ικανότητα να γράφεις κείμενα ολόκληρα για να μη λες τίποτα απολύτως λέγοντας πάντα τα ίδια για την προσωπική σου θρησκεία: το Κίνημα και την Αριστερά. Σαν τον ευλαβικά πιστό, επινοείς Αντικείμενο (η μεταφυσική του Κινήματος με τις απαράλλαχτες Ανάγκες του) για να βρίσκει υποκειμενική επιβεβαίωση ο συρφετός των “αναλύσεων” και ο μικρόκοσμος των “αναλυτών”. Τι σημαίνει κίνημα με όρους μαρξικούς έχεις ιδέα; Η διαλεκτική είναι για σένα “θεωρήματα”; Ε, κακώς. Ας κάνω ένα παράδειγμα: σε μια άλλη αναλυσάρα σου σε αυτό το blog για τους συμβασιούχους που έκαναν κατάληψη στην Ακρόπολη έλεγες: “μόνη ρεαλιστική λύση είναι να αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την διεύθυνση της παραγωγής και την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής κοινωνίας.”
Η “λύση” δηλαδή σύμφωνα με τον Κώστα Κ. είναι πάντα ο καπιταλισμός: Οι εργάτες να παραμείνουν εργάτες με τα προϊόντα να ανταλλάσσονται Δημοκρατικά σύμφωνα με την αξία τους. Για σένα και για “αναλυτές” του βεληνεκούς σου, το “Κεφάλαιο” δεν έχει γραφτεί ποτέ, η “λύση”, άλλωστε, είναι οι προλετάριοι να επαναστατήσουν ενάντια στη δημοκρατική κοινωνία του σήμερα και να οικοδομήσουν μια άλλη Δημοκρατική κοινωνία αύριο. Όχι, αυτό δεν είναι απλώς ταυτολογία αλλά παντελής έλλειψη θεωρητικής κατανόησης του τι σκατά σημαίνει καπιταλισμός και δημοκρατία, είτε αστική, είτε εργατική.
Οι προλετάριοι, τολμώ να πω, την έχουν χεσμένη τη συμπάθεια και τη λεκτικοποιημένη αλληλεγγύη που απλόχερα μοιράζονται ως δακρύβρεχτο κερασάκι στις “αριστερές αναλύσεις” . Το “Κίνημα” δεν είναι κάποιο φυσικό πρόσωπο που του λέμε τον πόνο μας, κάποιο φιλαράκι που λειτουργεί σαν εξομολογητής μας. Βλέπεις, εσύ και η Αριστερά σου, αγώνες εκεί που δεν υπάρχουν ως αγώνες αλλά ας αδυναμία αγώνων ακριβώς επειδή η τάξη έχει σπάσει σε χίλια δυο κομμάτια με ελάχιστη αγωνιστική πείρα, με τέτοια πείρα που ο “κόσμος”(κακή αφαίρεση για μια σοβαρή ταξική ανάλυση)βάζει την ουρά στα σκέλια επειδή πέθαναν όπως πέθαναν οι εργαζόμενοι της Μαρφίν. Η πείρα δεν είναι γενετικό χαρακτηριστικό, ούτε υπάρχει κάποια “Αιώνια Κινηματική Πείρα”. Κατακτάται μέσα από αγώνες ταξικούς και οι μάχες σήμερα και μέχρι τώρα έχουν τεράστια αδυναμία να επιβεβαιωθούν ως μάχες ταξικές. Και αυτό είναι το πρόβλημα που ζητά κατανόηση, ανάλυση και θεωρητική αντιμετώπιση για να λυθεί συνειδητά στην πράξη και όχι με πάγιες “λύσεις” για “διαχείριση της παραγωγής με πραγματική δημοκρατία” και τέτοιες αρλούμπες που κάνουν αφαίρεση του ίδιου του προβλήματος. Το κατάλαβες τώρα ή θεωρείς ότι “βερμπαλίζω” πάλι; Εκτός βέβαια αν είσαι από εκείνους που νομίζουν πως στην Ελλάδα έχουμε χούντα, φασισμό, πως είναι “αποικία” και όχι Δημοκρατία με “Δ” κεφαλαίο παραβλέποντας την ουσιαστική συνέχεια του καπιταλισμού μέσα από τη φαινομενική ασυνέχεια με το φασισμό. Λυπάμαι αν η διαλεκτική “ορολογία” σου προκαλεί αποστροφή. Χωρίς αυτήν, να είσαι σίγουρος, θα βλέπεις “Κίνημα” εκεί που δεν υπάρχουν ούτε οι προϋποθέσεις του και θα κατατρέχεις στη Δημοκρατία σαν να είναι κάποιο μαγικό ξόρκι που θα μπορεί να απομακρύνει τις πραγματικές, συγκεκριμένες αντιφάσεις της κοινωνικής ζωής και της ταξικής πάλης. Και θα συμπληρώνεις το δράμα του θεωρητικού αδιεξόδου με την τραγική επωδό: Αν το Κίνημα θέλει Δημοκρατία…
Επειδή αμφιβάλλω αν κατάλαβες τι θέλω να πω, το ξαναλέω χύμα: Κίνημα δεν υπάρχει. Υπάρχουν αρκετοί όμως που το φαντασιώνονται και υπερασπιζόμενοι τον τρόπο ύπαρξής τους (θεμιτό) και τη φαντασίωσή τους (θεωρητικό σφάλμα), γίνονται απολογητές της Δημοκρατίας αδυνατώντας να τη συλλάβουν θεωρητικά. Η μη θεωρητική κατανόηση της Δημοκρατίας, με τη σειρά της, προϋποθέτει την πλήρη άγνοια του τρόπου λειτουργίας του καπιταλισμού ως κοινωνικού τρόπου παραγωγής της ανθρώπινης ζωής. Ο θλιβερός κύκλος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας μπορεί να διευρυνθεί (και) όταν η αδυναμία της θεωρητικής κατανόησης του πραγματικού επινοεί “Κινήματα” όταν αυτά δεν υπάρχουν, ή όταν όντως υπάρχουν ταξικά κινήματα να προϋποθέτουμε πως αυτά από μόνα τους ως “καθαρά” κινήματα και “αμόλυντα” από αστικές ιδεολογίες θα είναι σε θέση να κομμουνιστικοποιήσουν τη ζωή καταργώντας το κράτος, το χρήμα, τη Δημοκρατία δηλ. την ίδια την αστική κοινωνία.
Υ.Γ. Λυπάμαι ειλικρινά που το “με αφορμή” κατάντησε “ένα ακόμα blog της Αριστεράς”. Ή μήπως πάντα τέτοιο ήταν;
Δεν πιστεύω πως έχω τον χρόνο ούτε ακριβώς και τη διάθεση να παρέμβω στην κουβέντα που ξεκίνησε, παρόλαυτα θα προσπαθήσω να συμβάλω στον προβληματισμό που θέτει το άρθρο σου Κώστα γύρω από το ζήτημα του εκδιωγμού των ΠΑΣΠιτών από την πορεία.
Καθώς έζησα από τα μέσα και το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, έχω από τη μία να αναγνωρίσω πως η δυναμική του φοιτητικού κινήματος φάνηκε και μέσα από την πολιτική πίεση που άσκησε στην ΠΑΣΠ ανά τις διάφορες σχολές αναγκάζοντας την έτσι να συρθεί πίσω από τις αγωνιστικά πλαίσια. Η ύπαρξη της ΠΑΣΠ μέσα στο φοιτητικό κίνημα όμως δεν μπήκε ως προϋποθέση a priori προκειμένου το κίνημα να νικήσει. Το γεγονός ότι την αναγκάσαμε να συρθεί και οι ηγεσίες της να αλλάξουν στάση, είναι απλά ενδεικτικό της τρομακτικής δυναμικής του φοιτητικού κινήματος που άρχισε να βγαίνει πάλι στο προσκήνιο. Σίγουρα σε εκείνο το σημείο, δεν έπρεπε ούτε από τη μια να υποχωρήσουμε σε ένα περιεχόμενο που να τους χωράει ούτε όμως και να τους εκδιώξουμε μέσα από τα Πανεπιστήμια. Το ζητούμενο ήταν να τους διεμβολίσουμε στον πυρήνα των αντιφάσεών τους ως καθεστωτική παράταξη και με αυτόν τον τρόπο να φέρουμε τη βάση τους πιο κοντά στο κίνημα.
Από την άλλη μεριά όμως, οι πορείες του Πολυτεχνείου είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Η ΠΑΣΠ πρώτα από όλα, έρχεται με στρατιωτικού τύπου περιβολή και όχι ως φοιτητιώσα νεολαία. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν μπράβους μέσα στο μπλοκ τους κάθε χρονιά. Επίσης, φαντάζομαι ότι θυμόμαστε όλοι πέρσυ νομίζω που 70 τραμπούκοι της ΠΑΣΠ με πανομοιότυπα κράνη-ωσάν να τα χαν αγοράσει ειδικά για την πορεία- και καδρόνια, άρχισαν να πλακώνουν στο ξύλο κόσμο που βρισκόταν στο μπλοκ της ΑΚ με άμεσο κίνδυνο έκθεσης για αυτούς στις δυνάμεις καταστολής. Αυτοί εμφανίζονται σαν δύναμη κρούσης και με περίσιο θράσος περιφέρουν τη σημαία του Πολυτεχνείου σαν να τους ανήκει. Οπότε δεν το θεωρώ λάθος που έγινε κάτι τέτοιο χθες γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, τα ηγετικά στελέχη της ΠΑΣΠ που έρχονται στις πορείες ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν και με αυτόν τον τρόπο διακρίνονται από τον απύθμενο κυνισμό τους απέναντί μας. Προσωπικά τους θεωρώ υπαίτιους για ό,τι τους συμβαίνει στις πορείες του Πολυτεχνείου.
@Mimi,
αφού δεν έχεις χρόνο ή διάθεση, καλό θα ήταν να μην κάνεις περιττές αναφορές σε αυτά που δεν έχεις, διότι υποτιμάς τη συζήτηση που έχει ανοίξει.
Λες:
“Αυτοί εμφανίζονται σαν δύναμη κρούσης και με περίσιο θράσος περιφέρουν τη σημαία του Πολυτεχνείου σαν να τους ανήκει”
Η σημαία του πολυτεχνείου είναι η γαλανόλευκη. Πολλές φορές παλιά σύμβολα ιδιοποιούνται από τους εξεγερμένους επειδή τα νέα ακόμα σύμβολα δεν έχουν δημιουργηθεί για να εκφράσουν τις νέες ανάγκες τους. Έτσι, μια αστική σημαία, στιγμιαία, μπορεί να αποκτήσει ακόμα και διεθνιστικό περιεχόμενο.
Αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η σημαία τους ανήκει. Η διαμάχη για το σε ποιόν ανήκει η σημαία είναι, το λιγότερο, φαιδρή.
Γράφω κάτι που δεν το συνδέω με τα πιο πάνω σχόλια. Οι εκλογές μόλις πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν. Η αριστερά; Φυσικά και δεν είχε καμιά νίκη. Εκτός αν η μιζέρια της έχει γίνει δεύτερη φύση – δύο πάνω δύο κάτω. Αυτή η από καιρό δρομολογημένη πολυδιάσπαση, δεν μπορούσε παρά να είναι η ίδια και πάλι μια μεγάλη ήττα, κυρίως για τους ανθρώπους που χρειάζονται την αριστερά: τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους χτυπημένους από τη βία αυτού του κόσμου. Για ποιο λόγο άλλωστε είναι κανείς αριστερός αν όχι για να παλεύει για δικαιοσύνη στον κόσμο; Μόλις πέρασαν λοιπόν αυτές οι εκλογές με τη μεγάλη ήττα της αριστεράς. Ποιος είπε πως οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια των λαών; Κανείς. Και βέβαια είναι. Κι όμως αληθινά η αριστερά δεν θέλει να κυβερνήσει (οι εκλογές οδηγούν σε κυβερνήσεις). Δεν θέλει να φύγει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ από την εξουσία στη οποία εναλλάσσονται, κι ας φιλολογεί υποκριτικά κάθε φορά περί δήθεν χτυπήματος του δικομματισμού. 25% συγκέντρωσε η αριστερά. Και αν ήταν ενωμένη, αυτό το ποσοστό θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Που σημαίνει πως είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας. Κάποιος έγραψε πως η αριστερά κάνει σήμερα το ίδιο λάθος με το ΄46. Έχουμε χούντα, όλοι το λένε πια ξεκάθαρα. Οποιαδήποτε κυβέρνηση με διαφορετικές προτεραιότητες και προσανατολισμό από αυτήν εδώ, θα ήταν ευεργεσία για τον τόπο. Στα ελάχιστα να συμφωνούσαν τα κόμματα της αριστεράς, θα ήταν αρκετά για να βοηθήσουν τη χώρα και το λαό. Όμως η αριστερά δεν θέλει και δεν ήθελε ποτέ. Όχι μόνο οι ηγεσίες αλλά και ένας κόσμος διαπαιδαγωγημένος από μια συγκεκριμένη φιλολογία του τι είναι αριστερός, τι επαναστάτης, ποια είναι η εικόνα της επανάστασης. Μπροστά σε αυτή την κατασκευασμένη εικόνα, οτιδήποτε υποτίθεται λιγότερο, φαντάζει συμβιβασμός, ξεπούλημα, υποταγή. Έτσι η αριστερή νεολαία φαντασιώνεται έναν ελληνικό Οκτώβρη του ΄17. Τρεις μέρες μετά την εκ προθέσεως χαμένη μάχη των εκλογών, γίνεται μια μεγάλη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τι περιμένατε να συμβεί; Έφοδος στο κοινοβούλιο; Να την αιματοκυλίσουν; Να λάβει το μήνυμα ο Παπανδρέου; Είναι ξεκάθαρο πως μια χούντα δεν λαμβάνει τέτοιου είδους μηνύματα. Το απέδειξε στις 5 Μαΐου. Ούτε καν χρειάστηκε να χτυπήσει ύπουλα γιατί στις 5 Μαΐου το μήνυμα το πήραμε – όπως αποδείχτηκε – εμείς: μας εκβιάζουν και μας απειλούν, με τα πιο σκοτεινά μέσα.
Η νεολαία έχει από τη φύση της δυο βασικά χαρακτηριστικά: είναι αισιόδοξη, πιστεύει, ελπίζει, αλλά ταυτόχρονα δεν διαθέτει μνήμη, δεν έχει αρκετά βιώματα, δεν έχει ζήσει την πρόσφατη ιστορία από κοντά. Εδώ ακριβώς στηρίζεται η προτίμηση που της δείχνει κυρίως η αριστερά1, καθώς είναι κατεξοχήν ένας πολιτικός χώρος οραμάτων, ιδανικών, που όμως φαίνεται να αποφεύγει τη σύνδεση με το παρόν και τα προβλήματα του και κυρίως τις ευθύνες των ενηλίκων, αυτών που παίρνουν το τιμόνι στα χέρια τους. Επιπλέον ολόκληρη η αριστερά έχει διαμορφωθεί ουσιαστικά από το μητρικό ΚΚΕ, απ΄ όπου προέρχονται οι παλιότερες γενιές των αριστερών, γι αυτό ακόμα και οι πιο μικρές ομάδες κουβαλάνε το σεχταρισμό στο αίμα τους. Εδώ και 70 χρόνια είμαστε ένας αριστερός λαός, που κυβερνάται μονίμως από πουλημένους προδότες που εκλέγονται νόμιμα. Πάρα πολύ φιλολογία περί πορειών. Υποτιμήθηκαν πολύ οι εκλογές. Όλα είναι όπλα, όλες οι μάχες σημαντικές, μερικές ίσως περισσότερο. Μπορείτε να σκεφτείτε λίγο και πέρα από τις κατασκευές της αριστεράς; Aυτής της αριστεράς που αποδεικνύεται λίγη, ίσως και προδοτική, που να ξέρω κι εγώ. Κάποιοι έχουν πει «ευτυχώς που χάσαμε», αυτά παλιά…..
1 Eμένα πιο πολύ σα γλείψιμο μου φαίνεται και ρατσισμός επίσης. Yπάρχουν και οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι. Γιατί δεν αξίζουν άραγε ιδιαίτερης απεύθυνσης, μια και είναι επίσης φορείς εμπειρίας και σοφίας; Ή μήπως ακριβώς γι αυτό;
Κώστας Κ.
Απάντηση προς mimi
Γράφεις ότι “Η ύπαρξη της ΠΑΣΠ μέσα στο φοιτητικό κίνημα όμως δεν μπήκε ως προϋποθέση a priori προκειμένου το κίνημα να νικήσει.” Εδώ πρέπει νομίζω να διευκρινίσουμε τι εννοούμε. Αν εννοούμε τη συμμετοχή της ΠΑΣΠ ως οργανωμένη δύναμη και μηχανισμός, τότε θα συμφωνήσω, ότι η συμμετοχή της στο κίνημα δεν μπαίνει ως προϋπόθεση νίκης. Εάν όμως εννοούμε τον κόσμο που επηρεάζεται από την ΠΑΣΠ (μέλη και ψηφοφόροι), τότε πιστεύω ότι η συμμετοχή του αποτελεί βασική προϋπόθεση για ένα μαζικό κίνημα.
Παρακάτω γράφεις ότι “Το γεγονός ότι την αναγκάσαμε [την ΠΑΣΠ] να συρθεί και οι ηγεσίες της να αλλάξουν στάση, είναι απλά ενδεικτικό της τρομακτικής δυναμικής του φοιτητικού κινήματος που άρχισε να βγαίνει πάλι στο προσκήνιο. Σίγουρα σε εκείνο το σημείο, δεν έπρεπε ούτε από τη μια να υποχωρήσουμε σε ένα περιεχόμενο που να τους χωράει ούτε όμως και να τους εκδιώξουμε μέσα από τα Πανεπιστήμια. Το ζητούμενο ήταν να τους διεμβολίσουμε στον πυρήνα των αντιφάσεών τους ως καθεστωτική παράταξη και με αυτόν τον τρόπο να φέρουμε τη βάση τους πιο κοντά στο κίνημα.” Σ’ αυτό θα συμφωνήσω (σε γενικές γραμμές). Διαφωνώ όμως με την διαπίστωση ότι “Από την άλλη μεριά όμως, οι πορείες του Πολυτεχνείου είναι τελείως διαφορετικό πράγμα.” Δεν πιστεύω ότι τα κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζουμε την ΠΑΣΠ (ως μηχανισμό και ως βάση, με τον τρόπο που περιγράφεις) προσπαθώντας να οικοδομήσουμε φοιτητικό κίνημα, διαφοροποιούνται ριζικά από τα κριτήρια με τα οποία την αντιμετωπίζουμε σε μία διαδήλωση. Από αυτή την άποψη δεν νομίζω ότι έχουν τόσο σημασία οι λεπτομέρειες που αναφέρεις (για τον τρόπο με τον οποίο εμφανίστηκαν οι ΠΑΣΠίτες στην πορεία του Πολυτεχνείου), γιατί, εννοείται, δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπίσω την ΠΑΣΠ. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι εάν μας ενδιαφέρει η βάση της ΠΑΣΠ (κατά την άποψή μου θα πρέπει να μας ενδιαφέρει), τότε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε πάντοτε πολιτικές τακτικές για να την επηρεάσουμε. Αυτό όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχτούμε, ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να σημαίνει, ότι και κομμάτια του μηχανισμού και της ηγεσίας, θα μετατοπίζονται προς το κίνημα, έστω και για να μην αποκοπούν από τη βάση. Πιστεύω ότι η στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση μαζί τους δεν θα μας βοηθήσει να προσεγγίσουμε κομμάτια της βάσης, όσο αυτά τα κομμάτια δεν έχουν πειστεί να εγκαταλείψουν την παράταξή τους.
Κώστας Κ.
Απάντηση σε “μισό λεπτό”
Ο ρόλος και η φύση του ΚΚΕ
Ο καπιταλισμός γενικά και ο ελληνικός καπιταλισμός συγκεκριμένα
Το “Κεφάλαιο” και οι θεωρίες της “αξίας”
Η προλεταριακή επανάσταση
Η κινητοποίηση των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ
Οι ιδεολογικές και φαντασιακές κατασκευές
Το κίνημα γενικά και το (ανύπαρκτο) κίνημα στην Ελλάδα συγκεκριμένα
Η Δημοκρατία, η δημοκρατία και ο φασισμός…
Αυτά είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται σε μισή σελίδα. Ο συγγραφέας αυτής της μισής σελίδας ισχυρίζεται ότι κατέχει τη μέθοδο της διαλεκτικής με την οποία και συνδέει αυτά τα θέματα, για να παράξει νόημα (το νόημα είναι ότι εγώ δεν κατέχω αυτή την μέθοδο). Μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον, το γεγονός ότι ο ίδιος χρησιμοποιεί τον όρο “βερμπαλισμός”, σαν να τον είχα χρησιμοποιήσει στην απάντησή μου εναντίον του. Εγώ βέβαια δεν χρησιμοποίησα αυτόν τον όρο, αλλά ο συγγραφέας της μισού λεπτού βρέθηκε σε μια στιγμή αυτογνωσίας.
Τέλος πάντων, ομολογώ αποκαλυπτόμενος, ότι οι στόχοι που μου θέτει υπερβαίνουν τις ικανότητές μου θεωρητικής εμβάθυνσης. Δεν διαθέτω την κατάλληλη μέθοδο (διαλεκτική ή όποια άλλη) για να μπορέσω να συνδέσω όλα αυτά τα θέματα (ούτε καν τα μισά), ώστε να μιλήσω για τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου.
Όμως δεν μπορώ να μην σχολιάσω το εξής: ο συγγραφέας του μισού λεπτού με κατηγορεί ότι έχω επινοήσει ένα κάτι με το οποίο συνομιλώ, δηλαδή απευθύνομαι σε αυτό και μέσω αυτού αποκτά νόημα -το όποιο νόημα- ο λόγος μου. Αυτός ο επινοημένος συνομιλητής που συγκροτεί το λόγο μου είναι το (ανύπαρκτο κατά τον συγγραφέα του μισού λεπτού) κίνημα. Δεν θα αρνηθώ αυτή την κατηγορία, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μας διαμορφώνει την ικανότητα του λόγου και της παραγωγής νοήματος, μόνο εάν υπάρχει ή πιστεύει ότι υπάρχει μία αρχή απέναντι στην οποία ο λόγος έχει ένα συγκεκριμένο (και όχι ένα οποιοδήποτε) νόημα.
Ο λόγος του συγγραφέα του μισού λεπτού δεν συγκροτείται απέναντι στο κίνημα, γιατί πιστεύει ότι κίνημα δεν υπάρχει. Υποπτεύομαι λοιπόν ότι ο συγγραφέας του μισού λεπτού επικοινωνεί με μια αρχή ανώτερη από το κίνημα, για να παράξει νοήματα.
@Κώστας Κ.
Κρίμα. Τώρα το γύρισες στην κωμωδία και την ειρωνεία. Ας είναι… Παρεξηγήθηκες επειδή ανέβασα τους τόνους; Κακώς. Πάμε πάλι…
Το νόημα δεν εξηγείται μέσα από το λόγο του νοήματος, το νόημα είναι σχέση κοινωνική, αντικειμενική, με μια υλική πραγματικότητα έξω από εκείνον που τη σκέφτεται και που του παρουσιάζεται στην πρακτική του σχέση με αυτήν μέσα από τις πραγματικές τους σχέσεις με άλλους ανθρώπους.
Η αλλαγή, μετατροπή, αυτής της πρακτικής σχέσης αλλάζει και το ίδιο το υποκειμενικό νόημα, όπως και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Έχεις μπερδέψει από βιασύνη “να μου την πεις” το υποκειμενικό, ατομικό, προσωπικό νόημα με την αντικειμενική σημασία. Το νόημα που κάποιος μπορεί να αποδίδει π.χ. στο εμπόρευμα ως κοινωνικό προϊόν δεν εξηγεί την αντικειμενική του σημασία ως αντιφατική ενότητα αξίας χρήσης και ανταλλακτικής αξίας, σημασία που υπάρχει ανεξάρτητα από το νόημα που του αποδίδω εγώ ή εσύ. Το ίδιο και με το νόημα της “Δ”ημοκρατίας.
Κανένας δεν “παράγει νοήματα”, οι άνθρωποι νοηματοδοτούν και ονοματίζουν τις σχέσεις τους μέσα από τη δραστηριότητά τους η οποία καθορίζει και καθορίζεται από τις συνολικές σχέσεις τους με την κοινωνική πραγματικότητα, σχέσεις διαλεκτικές που υπάρχουν εξαιτίας αυτής της αντιφατικής πραγματικότητας. Η πρακτική δραστηριότητα καθορίζει και μια αντίστοιχη κοσμοθεωρία, μια αντίληψη για τον κόσμο, αντίληψη που με τη σειρά της μπορεί και καθορίζει την ίδια τη δραστηριότητα. Ο αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας που είναι αντικειμενικός, θρυμματίζει τη δραστηριότητα των εργαζομένων και μαζί με αυτήν και τη γνώση τους για την πραγματικότητα του καπιταλισμού. Το πραγματικό κίνημα ξεκινά πάντα αν και με διαφορετική μορφή και περιεχόμενο κάθε φορά ως πρακτική κριτική αυτού του καταμερισμού και αυτού του ακρωτηριασμού ακόμα και όταν δεν είναι συνειδητή ως τέτοια.
Το ταξικό κίνημα δεν αντικαθιστά λοιπόν την αντικειμενική, κοινωνική πραγματικότητα με τις ταξικές αντιφάσεις της: ενεργεί, ζει και αναπνέει μέσα σε αυτήν, είναι η πραγματική έκφραση αυτών των αντιφάσεων καθώς και η προσπάθεια λύσης τους, υποκειμενοποιείται ως πρακτική κριτική, υλική και ιδεολογική δύναμη στη σχέση του με αυτήν χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά και μηχανιστικά πως την κατανοεί κιόλας πλήρως ή σε βάθος.
Που το βλέπεις το Κίνημα; Προσδιορισμένο όπως γράψαμε πριν, απλά δεν υπάρχει. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα υπάρξει. Το ζήτημα είναι όταν θα υπάρξει, οι κομμουνιστές να είναι σε θέση να το αναγνωρίσουν έχοντας δει στο τώρα, στο σήμερα πως διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις του και στην προσπάθειά τους να το διαπαιδαγωγήσουν όταν χρειαστεί θεωρητικά να διαπαιδαγωγούνται και οι ίδιοι. Βέβαια, τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται καν αν Παντού και Πάντα φανταζόμαστε ένα Κίνημα με υπεριστορικές Ανάγκες(σαν το Πλήθος του μετα-εργατιστή Νέγκρι για παράδειγμα) που βγάζει το ίδιο τα κάστανα από τη φωτιά και η γένεση του οποίου παραπέμπει στην παρθενογένεση του Μεσσία και στη σολιψιστική φιλοσοφία του Υπάρχεις γιατί Εγώ σε Σκέφτομαι.
Υ.Γ. Όντως βερμπαλίζω. Αλλά δε νομίζω πως όποιος βερπαλίζει λέει και αναγκαστικά μαλακίες. Ποτέ δεν είπα πως είμαι ο Διαλεκτικός cool τυπάς. Απλά, χωρίς διαλεκτική σε μια πραγματικότητα αντιφατική, θα πούμε αναγκαστικά χοντρές μαλακίες και ας τις λέμε για το δήθεν καλό του όποιου κινήματος. Πριν τσίταρες Λένιν. Ο Λένιν είναι μέθοδος. Μην συμπεριφέρεσαι στον Λένιν σαν να είναι Μακιαβέλι. Όσο αναφορά της διαλεκτική μέθοδο, ισχύει αυτό που έλεγε ο Trotskij: χρειάζεται εξάσκηση αντίστοιχη με εκείνη που κάνει ο πιανίστας πάνω στο πιάνο κι εγώ είμαι ένας πολύ κακός πιανίστας.
Υ.Γ. Γράφοντας αυτές τις γραμμές κάτι δεν μου πάει καλά και θέλω να στο πω. Έχεις γράψει στο παρελθόν κείμενα που τα διάβαζα σε άλλους για να τους δημιουργήσω νέες αισθήσεις υποβάλλοντάς τους στη διαδικασία να σκεφτούν κριτικά τον πραγμοποιημένο κόσμο που τους περιβάλλει. Τα τελευταία κείμενά σου αυτό μου το απαγορεύουν και αυτός είναι ο λόγος σύντροφέ μου που εξεγείρομαι. Με καταλαβαίνεις;
Το ΚΚΕ αστικό κόμμα έ; Πολύ σοβαρή ανάλυση ρε σείς!
Οι ‘διαμαρτυρομενοι’ της ΠΑΣΚΕ/ΠΑΣΠ συντασσονται με το κινημα οσο και οι ‘διαμαρτυρομενοι’ υποψηφιοι του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικες, που ντρεποντουσαν να πουν οτι ειναι ΠΑΣΟΚ, αλλα εσφιγγαν το χερακι του ΓΑΠ με καθε ευκαιρια.
Διεστραμμενη η αναλυση του κειμενου. Κατι σαν το κεφαλαιο. Αποξενωτικη οσο δεν παει. Εκει που νομιζαμε οτι το ΠΑΣΟΚ καταπιεζει την εργασια να σου ο Κωστας Κ. να μας πει οτι θα την σωσουν τα ‘αντιστασιακα’ του αποθεματα απο το κακο ΚΚΕ.
Το κινημα δεν ειναι μοδα κυριε Κωστα Κ. (ανοιξη,καλοκαιρι,φθινοπορο, χειμονας). Το ΚΚΕ ειναι οντως σεχταριστικο αυτην την περιοδο και πολυς κοσμος θα περιμενε περισσοτερα απ’αυτο το κομμα. Παρολ’αυτα παιζει ολες τις εποχες.
Αλλο πραγμα ο ορθοδοξος Μαρξισμος με τις ‘δυσκαμψιες’ του και αλλο ο αυριανισμος που εκπροσωπησατε τοσο σθεναρα με το παραπανω κειμενο.