Εκτυπώστε το
Εκδόσεις Άγρα: Η δυσωδία της «αριστερής» (και «ακροαριστερής») διανόησης
Εδώ και σχεδόν ένα μήνα οι εργαζόμενοι στον εκδοτικό οίκο Άγρα αγωνίζονται να ανακληθεί η απόλυση του συναδέλφου τους Ντίνου Παλαιστίδη. Έχουν πραγματοποιήσει 24ωρες και 48ωρες απεργίες, συμμετείχαν στις δύο γενικές απεργιακές κινητοποιήσεις του Φεβρουαρίου και με αφισοκολλήσεις, διανομές προκηρύξεων και άρθρα σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο, έχουν κάνει γνωστό τον αγώνα τους και έχουν κερδίσει την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση χιλιάδων εργαζομένων και απλού κόσμου, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη την Ελλάδα.
Πρόκειται για μια υποδειγματική κινητοποίηση, η οποία στην περίοδο που πραγματοποιείται δείχνει σε όλους και όλες μας, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση που επιχειρούν τα αφεντικά. Έτσι πρέπει να απαντάμε όταν χτυπάνε έστω έναν ή μία από μας.
Το αφεντικό των εκδόσεων Άγρα, θεώρησε ότι η κατάσταση της οικονομικής κρίσης τον ευνοούσε για να «ξεκαθαρίσει» το μαγαζί του από ενοχλητικούς αγωνιστές, εργαζόμενους, που δεν φοβούνται να διεκδικήσουν με τρόπο συλλογικό τα δικαιώματά τους. Αυτός είναι ο χαρακτήρας της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη. Όμως η άμεση αντίδραση από τους εργαζόμενους της Άγρα και το σωματείο τους, το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου, χάλασε τα σχέδια του εργοδότη.
Το αφεντικό της Άγρα άρχισε να έχει σοβαρό πρόβλημα με τις 24ωρες και 48ωρες απεργίες, αλλά και με τη δυσφήμηση του μαγαζιού του (μοιραία ύστερα από την τόση δημοσιοποίηση και συμπαράσταση του αγώνα των εργαζομένων). Επιπλέον το μέγεθος της συμπαράστασης στον απολυμένο εργαζόμενο, είναι δυνατή πίεση προς τα δικαστήρια (εάν οδηγηθούν έως εκεί) ώστε να μην ταχθούν εξαρχής με την πλευρά του εργοδότη. Όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο εκδότης είναι πολύ σοβαρά. Θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας, ότι το εμπόρευμα του συγκεκριμένου καταστήματος έχει αξιολογηθεί ως ιδιαιτέρας ποιότητας, αρωματισμένο με μία ισχυρή δόση προοδευτικού αρώματος και γεύσης (οι εκδόσεις Άγρα, εξακολουθούν να εκδίδουν βιβλία στο πολυτονικό, με οξείες και περισπωμένες, κάτι σαν τα ολόκληρα αληθινά φουντούκια μέσα στα σοκολατάκια). Το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και τα αισθήματά του μπορεί να πληγωθούν, ύστερα από όλη αυτή τη «φασαρία» που έκανε το σωματείο. Το μαγαζί λοιπόν είχε προβλήματα από την απεργία.
Γύρω από την Άγρα έχει μαζευτεί ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής αριστερής και ακροαριστερής διανόησης, καλλιτέχνες και λογοτέχνες, επιστήμονες, θεωρητικοί κτλ. Πολλοί από αυτούς έχουν άμεση σχέση με την Αριστερά και με οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Κάποιοι είναι μέλη αυτών των οργανώσεων, κάποιοι από αυτούς είναι στην ηγεσία αυτών των οργανώσεων και κάποιοι άλλοι θεωρούνται εξέχουσες φυσιογνωμίες όλου του αριστερού χώρου. Όταν ξεκίνησε η απεργία, το σωματείο των εργαζομένων απευθύνθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους, ζητώντας τους να τους υποστηρίξουν. Αυτό το αίτημα συμπαράστασης ήταν λογικό από πολλές απόψεις. Κατά μία ευρεία έννοια, η σχέση αυτών των διανοούμενων με τον εκδοτικό οίκο είναι σχέση εκμετάλλευσης. Ο εργοδότης κερδίζει από τη δουλειά τους. Θα ήταν φυσικό λοιπόν να ταχθούν με τη μεριά των εργαζόμενων. Επιπλέον η απεργία στην Άγρα έχει μέχρι στιγμής κερδίσει την συμπαράσταση ενός πολύ μεγάλου κομματιού εργαζομένων και πάρα πολλά σωματεία και σύλλογοι εργαζομένων έχουν βγάλει ψηφίσματα συμπαράστασης. Οι διανοούμενοι δεν θα ήταν οι μόνοι που θα εκδήλωναν την συμπαράσταση τους. Όμως οι διανοούμενοι σιώπησαν…
Η σιωπή τους θα μπορούσε να θεωρηθεί αποτέλεσμα της αδυναμίας των διανοούμενων να συντονιστούν, θα μπορούσε ακόμα να θεωρηθεί (από κάποιους κακοπροαίρετους) αποτέλεσμα του φόβου τους απέναντι στο αφεντικό του εκδοτικού οίκου. Τέλος πάντων, η σιωπή τους μάλλον θα περνούσε απαρατήρητη.
Όμως οι διανοούμενοι τελικά αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους. Στις 17 Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε ένα κείμενο με τις υπογραφές 70 Ελλήνων διανοουμένων (στην αρχή ήταν περίπου 30 υπογραφές), με το οποίο έπαιρναν θέση υπέρ του εργοδότη, καταδικάζοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις και δικαιολογώντας την απόλυση του εργαζόμενου. Πρόκειται για ένα κατάπτυστο κείμενο, το ύφος του οποίου θυμίζει τις ανακοινώσεις που εκδίδει ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας εναντίον των απεργιών.1
Ωστόσο το κείμενο αυτό, παρά την δυσάρεστη έκπληξη που προκάλεσαν οι υπογραφές που το συνοδεύουν, δεν μπορούσε να επηρεάσει στα σοβαρά την εξέλιξη της απεργιακής κινητοποίησης. Θα αποτελούσε απλώς ένα τεκμήριο της «ξευτίλας των διανοουμένων», οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή έτρεξαν να υποστηρίξουν τον εκδότη τους (το χέρι που τους ταΐζει… κτλ), καθώς οι περισσότεροι από αυτούς – αν όχι όλοι, έχουν κάποια επαγγελματική σχέση με την Άγρα. Όμως αυτό το κείμενο ήταν μόνο η αρχή. Αυτό που ακολούθησε ήταν χειρότερο.
Καθώς οι υπογράφοντες το κείμενο της 17 Φεβρουαρίου δεν είχαν άμεση σχέση με την αριστερά και με το κίνημα, η κίνηση στήριξης του εκδότη δεν μπορούσε να έχει σοβαρά αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσε να επηρεάσει κανέναν και επιπλέον δεν θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρή πίεση προς τους ίδιους τους εργαζόμενους να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις τους. Σε τελική ανάλυση για πολύ κόσμο το κείμενο αυτό δεν διέφερε από τα κείμενα που εκδίδονται κατά τις αντιδραστικές τελετουργίες που συνοδεύουν κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Το γεγονός ότι τώρα δεν ήταν ο Μίχαλος αυτός που έβγαζε κείμενο καταγγελίας της απεργίας, αλλά… αριστεροί διανοούμενοι, είχε περισσότερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, παρά πραγματική πολιτική σημασία.
Το δημοσίευμα της Αυγής δυο μέρες μετά3 έδειξε ωστόσο ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Η γνωστή εφημερίδα της Αριστεράς δημοσίευσε το κείμενο των διανοουμένων και φρόντισε να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και τον εργοδότη, δηλαδή τελικά επέλεξε να στηρίζει τον εργοδότη.
Το δημοσίευμα της Αυγής ήταν περισσότερο πρόβλημα για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς επιχειρούσε να δημιουργήσει ένα κλίμα απομόνωσης των εργαζόμενων, μέσα στην ίδια την Αριστερά. Για να το πούμε διαφορετικά, καλούσε την Αριστερά να σταματήσει να στηρίζει την απεργία.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά πράγματα για την Αυγή, αλλά δεν είναι ούτε η Αυγή (μια από τις συντηρητικές εφημερίδες της Αριστεράς), το χειρότερο αυτής της ιστορίας. Πριν από δύο μέρες ένα νέο κείμενο, με νέες υπογραφές έκανε την εμφάνισή του, για να στηρίξει τον εργοδότη.4 Αυτή τη φορά το υπέγραφαν κάποιοι από αυτούς που αποτελούν το βαρύ πυροβολικό της αριστερής και ακροαριστερής διανόησης. Δηλαδή οι άνθρωποι που είναι μέλη και ηγεσία οργανώσεων της αριστεράς και της άκρας αριστεράς. Άνθρωποι γνωστοί στο κίνημα και στο «χώρο» για τις θέσεις τους και το συγγραφικό τους έργο. Αυτοί και αυτές οι οποίοι και οι οποίες μιλάνε πολλές φορές εξ ονόματος και αντί του κινήματος.
Σε ένα μικρό κείμενο 214 λέξεων και 18 ονομάτων προσπαθούν κατ” αρχάς να ξεκαθαρίσουν ότι είναι «από θέση αρχής εναντίον των απολύσεων» (μία αμφίσημη διατύπωση που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί κανείς και να διαφοροποιηθεί από τις «θέσεις αρχής»). Στη συνέχεια διευκρινίζουν σε όσους δεν το ξέρουν και έσπευσαν να στηρίξουν την απεργία, ότι η Άγρα δεν είναι μία όποια κι όποια καπιταλιστική επιχείρηση και άλλες τέτοιες άθλιες ανοησίες, με ένα ύφος που μοιάζει περισσότερο με αποτέλεσμα τηλεφωνικής υπαγόρευσης, παρά με έργο «πνευματικού ανθρώπου». Μας εξηγεί επίσης ότι το αφεντικό είναι τόσο καλό, που δεν έκανε απολύσεις και άφηνε πάντα τους εργαζόμενους να παίρνουν μέρος σε απεργίες (άρα υποψιαζόμαστε ότι κάτι έχει κάνει και ο εργαζόμενος. Πολλοί από αυτούς που υπογράφουν αυτό το κείμενο θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες του μαρξισμού!) και τέλος πάντων μας λένε ότι λυπούνται που «μια σχέση εργοδότη-εργαζόμενου με διαφορές και εντάσεις, κατέληξε σε απόλυση» (άρα εργοδότης και εργαζόμενος μοιράζονται την ευθύνη). Και τέλος ζητάνε να σταματήσει η απεργιακή κινητοποίηση «που εντέλει είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην “Άγρα”, αλλά και της πνευματικής ζωής της χώρας μας, στην οποία τόσα έχει προσφέρει αυτός ο εκδοτικός οίκος» (αυτό χωρίς σχόλιο).
Είναι σαφές ότι αυτή η παρέμβαση των 18 αποτελεί μία απευθείας επίθεση στους εργαζόμενους. Με αυτό το κείμενο και με το όποιο βάρος μπορούν να έχουν οι υπογραφές τους μέσα στο χώρο της αριστεράς επιχείρησαν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, να εμποδίσουν νέες κινήσεις συμπαράστασης, να οδηγήσουν σε απομόνωση την κινητοποίηση. Κάποιοι από αυτούς που υπογράφουν ανήκουν σε οργανώσεις, τα μέλη των οποίων συμμετέχουν στις διάφορες δράσεις συμπαράστασης στην απεργία, ή ακόμα και στο ΔΣ του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου.
Τι ώθησε αυτούς τους ανθρώπους σ” αυτή την επαίσχυντη πράξη απεργοσπασίας και ανοιχτής πολιτικής υποστήριξης του εργοδότη εναντίον του εργαζόμενου;
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς το φόβο τους να πούνε όχι στον εκδότη, όταν αυτός απαίτησε να πάρουν θέση, αλλά εν πάση περιπτώσει παρά τη δειλία τους, ο εκδότης δεν μπορούσε να τους κάνει και τίποτα, εάν οι ίδιοι αρνούνταν να αυτοεξευτελιστούν (δεν ξέρω πια είναι η επαγγελματική σχέση που έχουν οι 18 με τον Πετσόπουλο και εάν έχουν όλοι τους κάποια επαγγελματική σχέση). Η δειλία δεν μπορεί νομίζω να εξηγήσει αυτή την πράξη. Νομίζω ότι θα πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τους λόγους που επικαλούνται οι ίδιοι για να προσπαθήσουμε να δούμε τι ακριβώς θέλουν να μας πουν, τι κρύβεται πίσω απ” αυτούς τους λόγους.
Αυτό που σταθερά επικαλούνται όσοι και όσες επέλεξαν να στηρίξουν το αφεντικό ενάντια στον εργαζόμενο, είναι η πολιτιστική και πνευματική προσφορά των εκδόσεων Άγρα. Αυτό λέει το κείμενο των 70 υπογραφών, αυτό λέει το δημοσίευμα της Αυγής, αυτό λέει και το κείμενο των 18. Υποστηρίζουν με σαφήνεια ότι η απεργιακή κινητοποίηση δεν απειλεί (μόνο) τα οικονομικά συμφέροντα του ιδιοκτήτη των εκδόσεων, αλλά (κυρίως) το πολιτιστικό και πνευματικό έργο που είναι συνδεδεμένο με τις εκδόσεις της Άγρα. Το επιχείρημα από μόνο του είναι απλώς ηλίθιο (και φυσικά και αντιδραστικό): η απεργία των εργαζομένων σε έναν εκδοτικό οίκο απειλεί τον πολιτισμό, όσο απειλεί την υγεία μία απεργία των γιατρών και όσο απειλεί την εκπαίδευση μία απεργία των δασκάλων. Ο πολιτισμός, η υγεία, η εκπαίδευση εξαρτώνται άμεσα από την ποιότητα των συνθηκών εργασίας των ανθρώπων που δουλεύουν σ” αυτούς τους τομείς. Κάτι άλλο θέλουν να πουν λοιπόν αυτοί που επικαλούνται τον πολιτισμό για να δικαιολογήσουν την απεργοσπαστική τους παρέμβαση.
Οι αριστεροί διανοούμενοι των εκδόσεων Άγρα πιστεύουν στ” αλήθεια ότι η απεργιακή κινητοποίηση πλήττει τον πολιτισμό και αυτό δεν το βλέπουν αφηρημένα. Ο πολιτισμός και η μόρφωση δεν είναι αφηρημένες έννοιες, αλλά αποκτούν μια συγκεκριμένη υλικότητα: είναι τα οικονομικά τους συμφέροντα. Ή πιο σωστά: είναι τα ταξικά τους συμφέροντα, αυτά που απειλούνται από την απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων. Οι περισσότεροι απ” αυτούς τους ανθρώπους κερδίζουν χρήματα γράφοντας βιβλία και άρθρα, κάνοντας μεταφράσεις, και τέλος πάντων πουλώντας μέσω του (όποιου) εκδοτικού οίκου (ή της όποιας καπιταλιστικής πολιτιστικής επιχείρησης) το προϊόντα που κατασκευάζουν (βιβλία, άρθρα και γενικά… κουλτούρα). Το γεγονός ότι ανήκουν στην αριστερά φαίνεται ότι προσδίδει μια ιδιαίτερη αξία σ” αυτά τα προϊόντα. Το κύρος όμως του εκδοτικού οίκου που θα αναλάβει την προώθηση του εμπορεύματος, είναι αυτό που κυρίως θα γεμίσει με χρήματα τις τσέπες τους και θα αυξήσει και το προσωπικό τους κύρος (που κι αυτό με χρήματα πάλι μπορεί να υπολογιστεί). Αυτός είναι ο οικονομικός μηχανισμός μέσω του οποίου διαμορφώνονται οι διανοούμενοι της αστικής κοινωνίας, ως ένα ιδιαίτερο κοινωνικό στρώμα, το οποίο όμως την κρίσιμη στιγμή, όταν απειλούνται και τα δικά του συμφέροντα από τις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, θα σπεύσει να ταυτιστεί και να στηρίξει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι «αριστεροί» και «ακροαριστεροί» διανοούμενοι, αισθάνθηκαν ότι η απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων της Άγρα, έθιγε τελικά και τα δικά τους συμφέροντα. Δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα (αντίθετα είχαν να χάσουν πολλά) από την «δυσφήμιση» των εκδόσεων Άγρα. Έτσι, προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν μία εικόνα των εργαζόμενων ως ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, και τελικά δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν ούτε καν τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία σύμφωνα με τους κόκκινους προφέσορες είναι κοινά με του αφεντικού.
Αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν στην Αριστερά τα πολύ παλιά χρόνια, όταν ο κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός, όταν και οι ίδιοι ήταν κάποιοι άλλοι. Στα χρόνια της ανάπτυξης του κινήματος, αναδείχθηκαν και έγιναν γνωστοί, ως ηγέτες, θεωρητικοί και διανοούμενοι του κινήματος. Αυτές τους τις ιδιότητες μπόρεσαν να τις εξαργυρώσουν εύκολα τα χρόνια εκείνα. Εξάλλου το ίδιο το αστικό κράτος επέδειξε μια καταπληκτική ευκολία στο να αφομοιώνει και να χρησιμοποιεί ανθρώπους που προέρχονταν από την αριστερά, χωρίς να απαιτεί δηλώσεις μετανοίας. Στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν. Το κίνημα γνώρισε κάμψη και η αριστερά απομαζικοποιήθηκε, οι άνθρωποι αυτοί όμως εξακολουθούσαν να διεκδικούν για τον εαυτό τους τον ρόλο του θεματοφύλακα μιας αριστερής παράδοσης (πολιτικής και καλλιτεχνικής). Μπορούσαν να παρουσιάζονται κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο εναντίον όποιου είχε ξεχάσει κάποιο φημισμένο τσιτάτο του Μαρξ. Μπορούσαν να παρουσιάζονται κουνώντας με συγκατάβαση και αποδοκιμασία το κεφάλι για την κατάσταση που παρουσίαζε το κίνημα. Αλλά και πάλι τα πράγματα άλλαξαν. Η οικονομική κρίση και η επιθετικότητα των καπιταλιστών δεν τους αφήνει πια περιθώρια για την πολυτέλεια να είναι ταυτόχρονα και με τον εργοδότη (κερδίζοντας χρήματα από την διακίνηση των βιβλίων τους) και με τον εργαζόμενο (στο ρόλο του κόκκινου προφέσορα). Πρέπει να αποφασίσουν με ποιον είναι και εναντίον ποιου είναι.
Οι 18 και οι 70 έκαναν την επιλογή τους. Πρόκειται για την επανάληψη παλιότερων ιστοριών, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτό που έχει ονομαστεί «η προδοσία των διανοούμενων». Στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη κατά τη δεκαετία του ’30, ένα μεγάλο κομμάτι της προοδευτικής διανόησης μετατοπίστηκε στο φασισμό.
Πολύ πιο πρόσφατα το 2008, είδαμε ένα μεγάλο κομμάτι «προοδευτικών» καθηγητών πανεπιστημίων να τάσσονται ανοιχτά υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και εναντίον του φοιτητικού κινήματος που πάλευε για δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Στο κείμενο των 18 υπάρχει ένα σημείο εξαιρετικά ενδιαφέρον από ψυχαναλυτική άποψη. Γράφουν: στα «τριάντα χρόνια της ύπαρξής της [η Άγρα] δεν έχει προβεί σε απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στην “Άγρα” έπαιρναν πάντοτε μέρος στης απεργίες ως σύνολο, χωρίς ποτέ να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της εργοδοσίας». Εδώ διατυπώνεται ξεκάθαρα μια ασυνείδητη ευχή, η ευχή του κάθε μικροαστού ο οποίος έχει συνδέσει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει και να σπάσει τελείως με τους από κάτω, γιατί η σχέση αυτή τον καθιστά χρήσιμο για τους από πάνω. Οι 18 που έγραψαν αυτό το κείμενο εύχονται εδώ να ξαναγύριζε ο κόσμος σε μία εποχή όπου θα επικρατούσε η κοινωνική αρμονία: οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να κάνουν απεργίες με την σύμφωνη γνώμη του αφεντικού τους, το αφεντικό δεν θα είχε κανένα λόγο να απολύει εργαζόμενους και οι ίδιοι θα μπορούσαν να απολαμβάνουν τη φιλία του εκδότη τους (με τα οικονομικά της οφέλη) και ταυτόχρονα να απολαμβάνουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό των από κάτω. Δεν έχει σημασία αν μια τέτοια εποχή δεν υπήρξε ποτέ, σημασία έχει ότι αυτοί οι άνθρωποι φαντασιώνονται σήμερα ότι υπήρξε και κατηγορούν τους εργαζόμενους ότι κατέστρεψαν αυτή την αρμονία. Η απεργία των βιβλιοϋπαλλήλων άνοιξε μια ρωγμή απ” την οποία φάνηκαν, κάτω από τους τόνους της μαρξιστικής σοφίας, οι αντιδραστικές φαντασιώσεις του μικροαστού διανοούμενου που έχει τεθεί στην υπηρεσία της εργοδοσίας.
Πολλοί από τους 18 ανήκουν σε οργανώσεις της αριστεράς, βρίσκονται ακόμα και στις ηγεσίες τους. Καθήκον των οργανώσεων όλης της αριστεράς είναι, όχι μόνο να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους για το ζήτημα της απόλυσης στην Άγρα και να στηρίξουν ανοιχτά τις απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά κυρίως να ξεκαθαρίσουν το εσωτερικό τους από τέτοιους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν θέση μεταξύ του κινήματος και οι οργανώσεις στις οποίες ανήκουν είναι υποχρεωμένες (και αρμόδιες) να τους δείξουν την έξοδο. Θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα ζήτημα ηθικής τάξης, αλλά κυρίως είναι ένα ζήτημα που αφορά στην αυτοπροστασία του κινήματος.
Κώστας Κ.
Υστερόγραφο:
Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε πριν κυκλοφορήσουν οι εβδομαδιαίες κυριακάτικές εφημερίδες της Αριστεράς, στις σελίδες των οποίων υπήρχαν άρθρα και σχόλια για τις κινητοποίησεις των εργαζομένων της Άγρα και τηστάση των διανοούμενων. Το πρώτο πράγμα που προκαλεί πραγματικά εξαιρετικά άσχημη εντύπωση διαβάζοντας τα περισσότερα από αυτά, είναι το άγχος τψν αρθρογράφων, να διευκρινήσουν ότι σέβονται «την πνευματική προσφορά» των εκδόσεων Άγρα. Άυτή η τοποθέτηση απέναντι στο ζήτημα είναι εξαιρετικά προβληματική και δεν βοηθάει τους εργαζόμενους, γιατί αποτελεί μια μορφή απολογίας απέναντι στις κραυγές των διανοούμενων ότι οι εργαζόμενοι τελικά πλήττουν (όχι τα κέρδη ενός καπιταλιστή, αλλά) τον πολιτισμό. Το δεύτερο πράγμα που προκαλεί εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία τα έντυπα της αριστεράς διατυπώνουν απόψεις για τον “πολιτισμό”, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κάνουν μία, στοιχειώδη έστω κριτική, στον τρόπο με τον οποίο οι εκδότες (μεταξύ των οποίων και ο εκδότης της Άγρα) λυμαίνονται τον πολιτισμό. Δηλαδή μετατρέπουν τη λογοτεχνία, την τέχνη, τον πολιτισμο κτλ. σε εμπορικό προϊόν. Το τρίτο όμως και χειρότερο είναι το γεγονός ότι κάποιες εφημερίδες της αριστεράς, επί της ουσίας υποστήριξαν τους «δικούς τους», που υπογράφουν το κείμενο των 18 (αυτό κάνουν οι εφημερίδες Πριν και Δρόμος), ταυτιζόμενοι έτσι με υις θέσεις που εκφράζουν.
Οι 18 διανοούμενοι προέβησαν σε μία ανοιχτή πράξη απεργοσπασίας και υποστήριξης του εκδότη (παρά την υποκριτική παράκληση που τπου απευθύνουν, να λυπηθεί τον απολυμένο και να τον επαναπροσλάβει).
Οι εφημερίδες αυτές πρέπει να διορθώσουν αυτό το εξαιρετικά προβληματικό ολίσθημά τους. Σε διαφορετική περίπτωση αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα του μεταμορφισμού των διανοούμενων είναι πολύ βαθύτερο και οι ρίζες του διαπερνούν τον περίγυρο των διανοουμένων και φτάνουν έως τον πυρήνα των αριστερών οργανώσεων. Το γεγονός ότι ηγετικά στελέχη του ΕΕΚ βρίσκονται μεταξή των 18 δυστυχώς συνηγορεί υπέρ αυτής της απαισιόδοξης άποψης.
Μέχρι στιγμής σαφής καταδίκη του «δικού τους» (ενός από τους 18), έχει γίνει από την ΟΚΔΕ Σπάρτακος (προς το παρόν βέβαια στο επίπεδο της ανακοίνωσης). Περιμένουμε να δούμε και τη στάση των άλλων οργανώσεων.
Για την απόλυση τις απεργιακές κινητοποίησεις, τα ψηφίσματα συμπαράστασης, καθώς και τις παρεμβάσεις υπέρ της Άγρα:
Αναρτήστε μηνύματα διαμαρτυρίας στον τοίχο των εκδόσεων “Άγρα” στο Facebook
ΒΑΛΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ!
Εάν είστε βιβλιοϋπάλληλοι
http://www.petitiononline.com/Agra/petition.html
Όλοι οι υπόλοιποι
http://www.petitiononline.com/Agra2/petition.html
Σημειώσεις
Για την απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα. Ιστολόγιο ενημέρωσης και συντονισμού,
http://apolysiagra.wordpress.com/
Συνέντευξη του Ντίνου Παλαιστίδη για την απόλυση του και τη απεργία στην Άγρα
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136577
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ προς τις εκδόσεις «ΑΓΡΑ» για την απόλυση εργαζόμενου
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136588
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ προς τις εκδόσεις «ΑΓΡΑ» για την απόλυση εργαζόμενου
http://apolysiagra.wordpress.com/2010/02/24/%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%80-%CE%B5-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%AF/
Ιός Σαββάτου, Λάθος αφορμή διάλεξαν για να στηρίξουν τις εκδόσεις «Αγρα» οι δεκάδες γνωστοί συγγραφείς, καλλιτέχνες και πανεπιστημιακοί που υπογράφουν τη σχετική ανακοίνωση.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2010-02-27&s=ios-savvatoy
Να ανακληθεί η απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Ανακοίνωση συμπαράστασης στον απολυμένο των εκδόσεων Άγρα
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136584
Καταγγελία για την τρομοκρατική απόλυση του συναδέλφου Ντ. Παλαιστίδη
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136581
Η αυγη για το θεμα παλαιστιδη, αγρας, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136885
κείμενο αλληλεγγύης στον Ντίνο Παλαιστίδη,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136694
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136580
Επιστολή του Τάσου Κουράκη για την στάση των «διανοούμενων» στην υπόθεση ΑΓΡΑ,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136322
λογοκριμένο από την Αυγή κείμενο του Κώστα Δεσποινιάδη για υπόθεση Παλαιστίδη,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136306
ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1135813
για την ΑΓΡΑ των συνειδήσεων, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1135695
Προς άγρα κάθε υγιούς μυαλού, για άλλη μια φορά
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1135598
Η απόλυση της διπλανής πόρτας, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1135502
«Προς άγραν Παλαιστίδη», http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1135132
ΑΘΛΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ, ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ!
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1134285
Κείμενο των εργαζομένων-απεργών της «ΆΓΡΑΣ»
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1134161
απάντηση στο κείμενο των συγγραφέων των εκδόσεων ΑΓΡΑ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1133991
η ξευτίλα των διανοούμενων, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1133586
και αύριο ΑΠΕΡΓΙΑ και ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην «ΑΓΡΑ»
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1133567
ενημέρωση για τις κινητοποιήσεις για την απόλυση στις εκδόσεις ΑΓΡΑ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1133143
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ απο Σωματειο wind
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1130358
εδοσεις ΑΓΡΑ: διεκδικείς τα δικαιώματά σου;…απολύεσαι!
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1130308
ανοιχτή σύσκεψη για την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη, από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1129592
και νέα διαμαρτυρία αύριο έξω από την ΑΓΡΑ,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1128953
Προς τους συγγραφείς των εκδόσεων ΑΓΡΑ: Διαμαρτυρηθείτε για την απόλυση του συναδέλφου μας
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1128932
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ: ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ; ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1128676
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΕΚ, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1128430
Υπογράφουμε ενάντια στην απόλυση του βιβλιοϋπάλληλου των εκδόσεων «ΑΓΡΑ»
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1128297
ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟΝ «ΑΓΡΑ», http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1127919
Συγκέντρωση έξω από την «ΑΓΡΑ» για τη στήριξη της απεργίας
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1127890
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕΦΚ ΣΕ ΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1127724
ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ Σ.Ε.Τ.Τ.Ε.Α ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1127608
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1126675
Να ανακληθεί η απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1126351
Αυγή, 17- 2- 2010. Όχι στον διασυρμό της «Άγρας»,
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=524945
Αυγή, 14- 2- 2010. Συμπαράσταση στον Ντίνο Παλαιστίδη
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=524055
Αυγή, 26- 2- 2010. Συνέχεια αντιδράσεων για την Άγρα
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=526135
Η ΑΓΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136674
1 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΓΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ –ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ, http://www.agra.gr/dilosi.html
3 Αυγή, 17- 2- 2010. “Όχι στον διασυρμό της «Άγρας»”,
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=524945
4 Η ΑΓΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136674
Category: Χωρίς κατηγορία
Δεν κατάφερα να καταλάβω.
Ποιο είναι το δεύτερο επίδικο κείμενο συμπαράστασης στον εργοδότη και ποιοι είναι αυτοί οι 18;
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1136674
«…οι εκδόσεις Άγρα, εξακολουθούν να εκδίδουν βιβλία στο πολυτονικό, με οξείες και περισπωμένες, κάτι σαν τα ολόκληρα αληθινά φουντούκια μέσα στα σοκολατάκια…»
[…] Όμως οι διανοούμενοι τελικά αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους. Στις 17 Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε ένα κείμενο με τις υπογραφές 70 Ελλήνων διανοουμένων (στην αρχή ήταν περίπου 30 υπογραφές), με το οποίο έπαιρναν θέση υπέρ του εργοδότη, καταδικάζοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις και δικαιολογώντας την απόλυση του εργαζόμενου. Πρόκειται για ένα κατάπτυστο κείμενο, το ύφος του οποίου θυμίζει τις ανακοινώσεις που εκδίδει ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας εναντίον των απεργιών.1 […]
Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση, JV.
είστε υπερβολικός στην κριτική στους 18
‘‘Η απεργία των βιβλιοϋπαλλήλων άνοιξε μια ρωγμή απ’ την οποία φάνηκαν, κάτω από τους τόνους της μαρξιστικής σοφίας, οι αντιδραστικές φαντασιώσεις του μικροαστού διανοούμενου που έχει τεθεί στην υπηρεσία της εργοδοσίας.’’
Αγαπητοί σύντροφοι,
Αν με την συμβολή σας επιθυμείτε να θέσετε μια ακόμη διάσταση στην συζήτηση που έχει ανοίξει μέσα στην αριστερά με αφορμή την απόλυση του συντρόφου Παλαιστίδη –μια διάσταση που έχει να κάνει μάλιστα με μια ψυχαναλυτική ερμηνεία της στάσης των 18 διανοούμενων της αριστεράς- θα ήθελα με την σειρά μου να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις πάνω σε αυτή τη βάση.
Είναι καταρχήν προφανές πως το δίκιο το έχει ο απολυμένος όπως επίσης είναι προφανές πως λάθος ήταν η τοποθέτηση των 18 διανοούμενων (για τους οποίους και σωστά ενδιαφερόμαστε πιο συγκεκριμένα μιας και αυτοί έχουν μια ορισμένη σχέση με την αριστερά και το κίνημα• σε καμία όμως περίπτωση μια ηγετική θέση μέσα στην αριστερά και την γεωγραφία της ελληνικής πολιτικής αριστεράς πχ. η θέση και ο ρόλος του μπιτσάκη μέσα στο ναρ –εξαίρεση ο σάββας μιχαήλ, ηγέτης του εργατικού επαναστατικού κόμματος).
Σωστό είναι επίσης να ασκηθεί κριτική –δημόσια προφανώς- στις υπογραφές αυτές. Σωστό να καταδικαστεί η κίνηση τους να τοποθετηθούν με τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκαν.
Κανείς θα μπορούσε να μείνει εδώ και κάπως έτσι να συμφωνήσει επίσης και με το άρθρο σας. Όμως το άρθρο σας (όπως λίγο πολύ και η τακτική διαφόρων άλλων μέσα στο πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στον απολυμένο παλαιστίδη) είναι και αυτό σε έναν ορισμένο βαθμό προβληματικό –και αυτό θα προσπαθήσω να αναδειξω στην παρακάτω παρέμβαση μου.
Μια αποφασιστικής σημασίας διαφορά στον αγώνα του παλαιστίδη και την επικοινωνιακή πολιτική του εκδότη είναι μου φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας αγωνίζεται για τα δίκαια του –διαφορά ενδεικτική θα μου επιτρέψετε να πω 2 διαφορετικών κόσμων. Από την μια μεριά κείμενα φορέων, συλλογικοτήτων και από την άλλη ‘προσωπικότητες’.
Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι -παρόλα αυτά- μια ορισμένη τάση διαφόρων μέσα στο ευρύ μέτωπο στήριξης του απολυμένου παλαιστίδη να κάνουν μια προσωπική πολιτική στο όνομα του παλαιστίδη –έκφανση ίσως αυτού του ιδιάζοντας τρόπου με τον οποίο βλέπουμε ή και φαντασιωνόμαστε να κάνουμε πολιτική ενώ στην πραγματικότητα είμαστε, συλλογικα, ανίκανοι να δούμε την έκταση και το χάλι της εργοδοτικής επίθεσης πέρα από το άσυλο των εξαρχειών.
Ξαφνικά παρακολουθούμε διαφόρους να διεκδικούν για τον εαυτό τους την προσωπική τους στήριξη στο αγώνα του παλαιστίδη –διεκδικώντας το ρόλο ενός αντίπαλου δέοντος έναντι των 70, των 18 και ότι άλλο φαντασιώνεται ο καθείς….
Αυτό το γαιτανάκι προσωπικών δηλώσεων είναι αναμφίβολα επίσης λυπηρό –όπως η εμμονή του να επικεντρώνουμε όλες μας τις δυνάμεις στο σύντροφο παλαιστίδη λες και παραέξω από τα εξάρχεια ζει και βασιλεύει η ταξική ειρήνη….
Το πρόβλημα όμως με το δικός σας άρθρο είναι νομίζω πως με καθαρό τρόπο μια σειρά από νοήματα και στοχοπροσυλώσεις ανατρέπονται…
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκεται το ενδιαφέρον και την διάθεση (ποία είναι τα πραγματικά κίνητρα σας) λαμβάνοντας ως αφορμή την πολιτικά λάθος δήλωση των 18 να χαράξετε μια γραμμή κριτικής που καταλήγει πως αυτοί οι 18 αποκαλύπτεται τελικώς πως είναι… αντιδραστικοί μικροαστοί διανοούμενοι..
Στην περίπτωση σας είναι αποκαλυπτική η (εξίσου ανησυχητική) περίπτωση μιας βαθιά αντικοινωνικής, ανεξήγητα εχθρικής συμπεριφοράς απέναντι σε συντρόφους (αστικής παρόλα αυτά μάλλον καταγωγής –επαγγελματίες διανοούμενοι γαρ…) με πρόφαση μόνο το κείμενο τους.
Η επίθεση σας φαίνεται καλά προετοιμασμένη από καιρό. Αλήθεια, μιλώντας ψυχαναλυτικά…, εσείς σε ποίο σημείο ανακοπήκατε από μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα, την ονειρεύεστε συχνά?
Μα επιτέλους, είναι τόσο εύκολο να ξεγράψεις και να τσαλακώσεις το έργο και την προσφορά αυτών των συντρόφων με μια εξυπνάδα του στιλ ‘αντιδραστικοί μικροαστοί διανοούμενοι’…?
Λίγη περισσότερη σοβαρότητα, λίγο περισσότερο μέτρο
(αντιγράφοντας)
Ένας μισθωτός εργαζόμενος,
πάντα σε ανωνυμία, όπως η ρημάδα η τάξη μας.
Νομίζω ότι κάνετε λάθος να ταυτίζετε το Πριν με τον Δρόμο. Από την πρώτη στιγμή στο Πριν η στ’αση ήταν σαφ’ως υπέρ του Ντ.Παλαιστίδη, κάτι που και οι εκδόσεις “Αγρα σε σχετική τους ανακοίνωση για το θέμα «καταγγέλουν» μαζί με την Εποχή.Επίσης σαν οργανώσεις έχουν πάρει θέση εκτός από την ΟΚΔΕ και το ΝΑΡ , εννοείται υπέρ του Παλαιστίδη και κατά της εργοδοσίας.
συμφωνώντας ακριβώς με το πνεύμα του μανώλη, να τονίσω ότι η εργατική τάξη χρειάζεται τη διανόηση (και πρέπει να την αποσπά με τον συνδικαλιστικό, πολιτικό και θεωρητικό αγώνα της από τη συμμαχία με τα αφεντικά) και όταν η διανόηση κάνει μαλακίες πρέπει να προβληματίζεται περισσότερο παρά να την καταδικάζει με χαρακτηρισμούς. Ειδικά όταν πρόκειται για διανοητές με σημαντική συμβολή στην ιδέα και το πρόγραμμα χειραφέτησης της εργατικής τάξης, δηλαδή διανοητές – φυσικούς συμμάχους της εργαζόμενης πλειοψηφίας. (ζητώ συγνώμη για την επιμονή)
Απαντήσεις από Κώστα Κ.
Προς Ταξιάρχη. Δεν ταυτίζω πολιτικά το Πριν με το Δρόμο. Και ξέρω ότι τόσο το Πριν όσο και η Εποχή μπήκαν στο “στοχοποιήθηκαν” επειδή από την αρχή πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ του Παλαιστίδη. Ξέρω επίσης ότι η δουλειά των μελών του ΝΑΡ στους βιβλιοϋπαλλήλους είναι υποδειγματική. Όμως εξακολουθεί να παραμένει το πρόβλημα που αναφέρω: το άρθρο του Πριν της περασμένης Κυριακής προσπαθεί να καλύψει πολιτικά τον “δικό του” (έναν μεταξύ των 18 που υπέγραψαν ένα κείμενο υπέρ του εργοδότη) και αυτό είναι πρόβλημα.
Προς Μανώλη. Δεν μπορώ να σου απαντήσω, όχι μόνο γιατί μου επιτίθεσαι σε προσωπικό επίπεδο (τι θα πρέπει να πω; να παραθέσω βιογραφικά στοιχεία που να αποδεικνύουν την “ταξικότητά” μου; να αποδείξω ότι δεν παίρνω θέση σε μια ταξική αντιπαράθεση για ποταπούς προσωπικούς λόγους;), αλλά κυρίως επειδή η άποψή σου είναι ότι το κείμενό τους αποτελεί μία πρόφαση για την “επίθεση” εναντίον τους. Δεν μπορώ να αντιπαρατεθώ με θεωρίες συνωμοσίας. Από τη στιγμή που πιστεύεις ότι το άρθρο ήταν έτοιμο από καιρό, πολύ εύκολα θα μπορέσεις να υποστηρίξεις, ότι ο συγγραφέας του ήταν αυτός που παρέσυρε τους 18 να υπογράψουν το κείμενο υπεράσπισης του εργοδότη, έτσι ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει το παραπάνω άρθρο. Κάποιοι υποστήριξαν κάποτε ότι ο σταλινισμός ήταν μία πρόφαση για να μπορέσει ο Όργουελ να γράψει την Φάρμα των ζώων. Η άποψη αυτή έχει οπωσδήποτε πολύ ενδιαφέρον, αλλά μόνο από ψυχαναλυτική οπτική.
Προς Μάνο. Σίγουρα η εργατική τάξη χρειάζεται τους διανοούμενούς της, σ” αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό όμως το οποίο δεν μπορώ να δεχτώ, είναι ότι κάποιοι μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν ως διανοούμενοι της εργατικής τάξης, με μόνο κριτήριο και μόνο εφόδιο την (πιθανή) συμπάθειά τους για την εργατική τάξη. Οι διανοούμενοι της εργατικής τάξης διαμορφώνονται (νομίζω) στο επίπεδο της ταξικής πάλης, στην καθημερινή αντιπαράθεση εργαζομένων και αφεντικών. Και κυρίως σε σχέση με την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης. Ποτέ ερήμην της και σίγουρα ποτέ ενάντια στα συμφέροντά της. Από αυτή την άποψη είναι οι ίδιοι οι 18, αυτοί οι οποίοι διάλεξαν στρατόπεδο σε μια αντιπαράθεση εργαζομένων και εργοδότη και μάλιστα σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία. Αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε, όχι από μένος ενάντια στους διανοούμενους, αλλά για να είμαστε δίκαιοι απέναντί τους. Γιατί υπάρχουν πολλοί άλλοι αριστεροί διανοούμενοι, οι οποίοι δεν πήραν αυτή τη θέση, οι οποίοι ποτέ δεν θα έπαιρναν αυτή τη θέση και οι οποίοι έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους 70 και από τους 18, υποστηρίζοντας ανοιχτά και ξεκάθαρα τους εργαζόμενους ενάντια στο αφεντικό. Αυτοί είναι οι σύμμαχοι της εργατικής τάξης, που μπορούν να την βοηθήσουν ενδεχομένως να προσδιορίσει την “ιδέα και το πρόγραμμα χειραφέτησης της”, όπως γράφεις.
Επειδή το τσουβάλιασμα όλων ανεξαιρέτως, είναι από τα «κακά» της Αριστεράς, ως συντάκτης του Δρόμου της Αριστεράς και των σελίδων της Εργασίας οφείλω να διευκρινίσω τα εξής:
1. Στο πρώτο φύλλο γράψαμε αυτό: http://www.edromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=61:2010-02-23-00-43-40&catid=23:2010-02-11-18-17-34&Itemid=50
2. Στο δεύτερο φύλλο σχολιάσαμε την Άγρα υπογραφών: http://edromos.gr/index.php?option=com_flippingbook&Itemid=69&book_id=4
Σε κάθε περίπτωση ο Δρόμος είναι ξεκάθαρα εναντίον κάθε απόλυσης, υπερασπίζεται προτίστως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη διεκδίκηση, την εργατική πλευρά σε κάθε εργασιακή αντιδικία. Τα υπόλοιπα είναι απλά στη σφαίρα της φαντασίας.
Αυτά σε ό,τι μας αφορά.
Κώστας Κ. Απάντηση στον Γιώργο Κατερίνη
Στο υστερόγραφο του άρθρου μου, το οποίο συμπληρώθηκε μετά την κυκλοφορία των Κυριακάτικων εβδομαδιαίων εφημερίδων της αριστεράς, έγραφα: «ότι κάποιες εφημερίδες της αριστεράς, επί της ουσίας υποστήριξαν τους “δικούς τους”, που υπογράφουν το κείμενο των 18, ταυτιζόμενοι έτσι με τις θέσεις που εκφράζουν» και ανέφερα τον Δρόμο ως μία από αυτές. Δεν έγραψα πουθενά ότι ο Δρόμος δεν στηρίζει τον αγώνα των βιβλιοϋπαλλήλων. Έγραψα ότι δεν καταδικάζει το κείμενο των 18 και δεν φροντίζει να ασκήσει κριτική σε όσους και όσες από τους υπογράφοντες και τις υπογράφουσες αυτό το κείμενο, ανήκουν στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι σαφές και ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνω για πιο πράγμα με εγκαλείς.
Όμως το πρόβλημα που έθεσα εξακολουθεί να παραμένει (και σε αυτό δεν απάντησες). Στο άρθρο σου ασκείς κριτική στους «κάπου 49 συγγραφείς» και ανθρώπους των τεχνών, οι οποίοι: «βιάστηκαν να υπογράψουν κείμενο υποστήριξης του εκδοτικού οίκου Άγρα, όπου κάνουν λόγο για προσπάθεια διασυρμού και συκοφάντησής του.» (Γιώργος Κατερίνης, “Προς Άγρα… υπογραφών”, Δρόμος, 27-2-2010, σελ. 13.
http://edromos.gr/index.php?option=com_flippingbook&Itemid=69&book_id=4 )
Μήπως όμως και το κείμενο των 18 δεν μιλάει για «εκστρατεία απαξίωσης, εκστρατεία που εντέλει είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην “Άγρα”, αλλά και της πνευματικής ζωής της χώρας μας, στην οποία τόσα έχει προσφέρει αυτός ο εκδοτικός οίκος»; Τι το διαφορετικό λένε από τους 49;
Επιπλέον στο άρθρο σου γράφεις: «Σε ένα δεύτερο κείμενο όπου υπογράφουν μεταξύ άλλων οι Ευτύχης Μποιτσάκης, Γιώργος Μανιάτης, Κατερίνα Μάτσα, Νάντια Βαλαβάνη διατυπώνεται η θέση επαναπρόσληψης του απολυμένου και η ευνόητη άποψη ότι “η υπεράσπιση των μισθωτών είναι για μας στάση ζωής”, θέση που στις μέρες μας είναι η ελάχιστη κόκκινη γραμμή. Σε κάθε περίπτωση, προκαλεί εντύπωση η ευκολία διατύπωσης θέσεων σε μια εργασιακή διαφορά, από ανθρώπους που, κατά τεκμήριο, δεν συμμετέχουν και δεν γνωρίζουν τις συνθήκες πίεσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι…» (ο.π.)
Στο κείμενό τους όμως οι 18 δεν μιλάνε απλά για επαναπρόσληψη του απολυμένου. Υποστηρίζουν ότι η απεργία πλήττει την πνευματική ζωή, τον εκδοτικό οίκο και τα συμφέροντά των ίδιων των εργαζομένων, τα οποία προφανώς κατά την άποψη των 18 ταυτίζονται με τα συμφέροντα του εργοδότη, αφού όπως δηλώνουν «Η “Άγρα” δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση». Στο τέλος καλούν τους εργαζόμενους να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις και να προχωρήσουν σε «απευθείας συνεννόηση». Δηλαδή εν μέσω μιας απεργιακής κινητοποίησης οι 18 συκοφαντούν την απεργία (πλήττει την πνευματική ζωή και… τα συμφέροντά τους) και ζητάνε από τους εργαζόμενους να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις τους.
Μπορούν κατά την άποψη σου αυτές οι θέσεις να αποτελέσουν την «ελάχιστη κόκκινη γραμμή σήμερα»; Μπορεί να θεωρηθεί «ευνόητη» (για έναν άνθρωπο της αριστεράς) η απαίτηση να σταματήσουν οι εργαζόμενοι την κινητοποίησή τους και να προχωρήσουν σε διάλογο; Αυτό άλλωστε δεν λένε οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση;
Όλα αυτά όμως τα αποσιωπάς στο άρθρο σου παρ” όλο που και εσύ καταλαβαίνεις ότι η στάση των 18 ήταν στάση απεργοσπαστική. Γι” αυτό και μετά τα θετικά σχόλια που διατυπώνεις για την «ευνόητη» στάση τους και τις ελάχιστες κόκκινες γραμμές, ακολουθεί μία ασαφής προσπάθεια διαφοροποίησης, φροντίζοντας όμως να μην κάνεις σαφές, εάν αναφέρεσαι στο κείμενο των 49 ή στους 18.
Δεν νομίζω ότι βοηθάει των αγώνα των βιβλιοϋπαλλήλων το να προσπαθεί κάποιος να «βγάλει λάδι» τους «δικούς του» που προέβησαν σε μία σαφή στήριξη του εργοδότη. Κάθε άλλο μάλιστα.
Ο Μακιαβέλι έγραφε ότι «είναι κακό το να μη λες το κακό κακό». Ας μην το ξεχνάμε αυτό γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι (και πονηροί).
το θέμα έληξε αλλά η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί, φοβάμαι ότι στο σχόλιό σου της 02/03/2010 00:25h δεν αναγνωρίζεις τη διάκριση του θεωρητικού, του πολιτικού και του οικονομικού αγώνα. Δεν είναι ίδιος ο ρόλος ή η συμβολή του μαρξιστή καθηγητή πανεπιστημίου και του μαχητικού συνδικαλιστή – αλλά χρειάζεται το πρόγραμμα και το υποκείμενο που θα τους συγκροτεί σε ενιαία κατεύθυνση. Οπως το κίνημα δεν μπορεί από μόνο του να λύσει το ζήτημα της πολιτικής πάλης για την ανατροπή του συστήματος, έτσι και ο μεμονωμένος διανοητής δεν μπορεί να αποφύγει τα λάθη της απόστασής του από τον εργατικό κόσμο.
αλλά σίγουρα θα δοθεί αφορμή να επανέλθουμε