Διακοπές!



Επιτέλους…

…πάω διακοπές στην Ικαρία για δεκαπέντε μέρες. Θα τα λέμε συχνά όμως (έχω laptop!).

Σκέφτηκα τώρα που φεύγω, να ετοιμάσω ένα slideshow με φωτογραφίες από διακοπές και εκδρομές που έχω κάνει. Μπορείτε να το δείτε στο τέλος του άρθρου.

Πριν το δείτε θέλω να σας εξομολογηθώ κάποιες σκέψεις.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως αλλάζουν οι καιροί.

Παλιότερα (χρόνια πίσω…) περίμενες τον ερχομό του καλοκαιριού πως και πως. Να θυμηθούμε το άσμα του Σαββόπουλου όπου η μελαγχολία περιγράφεται με το τέλος του καλοκαιριού:

Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι

Το ξημέρωμα αργεί και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι

Στέκομαι στη στάση το βραδάκι

Αχ, πάει το χρυσό καλοκαιράκι

κι οι τουρίστες φορτωθήκαν το δισάκι

Σε εποχές που μοιάζουν πλέον υπερβολικά μακρινές, ο Ντοστογιέφσκι περιέγραφε το όνειρο ενός ήρωα του για τον παράδεισο, που τον παρομοίαζε με νησί του Αιγαίου:

«Χωρίς να το προσέξω, είχα κι” όλας σιμώσει την άλλη αυτή Γη! Το φως του ήλιου ήταν δυνατό κι” απαλό μαζί, ο αέρας ήταν ελαφρός, ευχάριστος, σαν αέρας παραδείσου. Θαρρούσα πώς βρισκόμουν σε κανένα από τα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ή κάπου σε καμιά ακρογιαλιά στεριάς πού είναι κοντά στο Αρχιπέλαγος αυτό. Όλα στη φύση έμοιαζαν με τα δικά μας, μα όλα έλαμπαν σαν σε γιορτή, σαν σε μέρα θρησκευτικού πανηγυριού. Η σμαράγδινη χαϊδευτική θάλασσα επάφλαζε γλυκά πάνω στην ακρογιαλιά και τη φιλούσε με φανερή αγάπη, σχεδόν συνειδητή. Τα δέντρα μεγάλα και ωραία ήταν πάνω σε όλη τους την άνθηση, και ψηλά στον ουρανό, αναρίθμητα χελιδόνια με καλωσόριζαν με τις ζωηρές και τρυφερές φωνές τους και θαρρούσες πώς ήθελαν να προσφέρουν λόγια φιλικά. Το μυρωδάτο χορτάρι έλαμπε με χτυπητά χρώματα. Τα πουλάκια φτερούγιζαν κοπαδιαστά εδώ κι” εκεί άφοβα, ερχόντουσαν να καθίσουν πάνω στους ώμους μου, στα χέρια μου και με χτυπούσαν χαρούμενα με τα μικρούλικα φτερά τους πού έφρισσαν».

Ντοστογιέφσκι, Το όνειρο ενός γελοίου.

Η σημερινή πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Το «χρυσό καλοκαιράκι» έγινε, τουλάχιστον για τους Αθηναίους, ένας Γολγοθάς ιδρώτα και ταλαιπωρίας. Με τους συναδέλφους στη δουλειά αποχαιρετιστήκαμε λέγοντας (η πλειοψηφία τουλάχιστον) με χαρά και ανακούφιση ότι «γυρίζοντας από τις διακοπές, το καλοκαίρι, πάει φεύγει, επιτέλους!». Το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι απλά αβίωτο. Η μόλυνση και η αποπνικτική ζέστη του τσιμέντου και της ασφάλτου σε κάνουν να αισθάνεσαι διαρκώς άρρωστος. Φυσιολογικά λοιπόν, αν δεν έχεις τη δυνατότητα και τους τέσσερις μήνες του καλοκαιριού να είσαι σε διακοπές (πράγμα, αλλοίμονο, αδύνατο για του κοινούς θνητούς) αναμένεις απλά να τελειώσει το μαρτύριο, δηλαδή το καλοκαίρι. Ένα και ένα κάνουν δυο…

Πιστεύω ότι ένας επιπλέον λόγος της «καλοκαιρινής μελαγχολίας», είναι ότι αντιλαμβανόμαστε εκ των προτέρων το γεγονός της «αδύνατης απόδρασης». Πας κάπου για λίγες μέρες ελπίζοντας να δραπετεύσεις από την πραγματικότητα της καθημερινότητας, αλλά αυτή σε ακολουθεί κατά πόδας.

Αλλά ίσως να υπάρχει (και εδώ!) μια πιο εναλλακτική ματιά. Πολλές φορές αναζητώντας τη φυγή μέσω ταξιδιών και εκδρομών, αντί να βρούμε νέες εικόνες και εμπειρίες που να μας πλουτίσουν σαν ανθρώπους, απλά εκτονωνόμαστε κυριολεκτικά στο τίποτα, στο μηδέν. Αναζητώντας τη Μεγάλη Φυγή διαρκώς μας διαφεύγει αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, στο εδώ και το τώρα, στο χώρο που διαβιούμε το (συντριπτικά) μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.

Ο Πλίνιος ο Νεότερος στις αρχές του 2ου αιώνα μΧ έγραφε:

«Κάνουμε ταξίδια και διασχίζουμε θάλασσες αναζητώντας αυτά που απαξιούμε να τα κοιτάξουμε όταν είναι μπροστά στα μάτια μας. Κι αυτό, είτε γιατί η φύση έτσι κανόνισε τα πράγματα, ώστε να κυνηγάμε το μακρινό και να μένουμε αδιάφοροι σ” αυτό πού είναι δίπλα μας, είτε γιατί κάθε επιθυμία χάνει την αξία της όταν ικανοποιείται εύκολα, ή ακόμη γιατί αναβάλλουμε την επίσκεψη σε κάτι με τη σκέψη ότι μπορούμε να το δούμε όποτε θελήσουμε. Όποια και αν είναι ή αιτία, υπάρχουν πάμπολλα πράγματα στην πόλη μας και στα περίχωρα της πού δεν τα έχουμε δει, ούτε καν ακούσει, ενώ αν βρίσκονταν στην Ελλάδα, ή την Αίγυπτο, ή την Ασία… θα είχαμε ακούσει και διαβάσει γι” αυτά, και θα τα είχαμε δει με τα ιδία μας τα μάτια.»

Lionel Casson, Το ταξίδι στον αρχαίο κόσμο, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1996.

Στο slideshow που ακολουθεί έχω συμπεριλάβει και φθινοπωρινές-χειμωνιάτικες φωτογραφίες, για να δροσιστείτε…

Άγγελος Κ

Category: Χωρίς κατηγορία