Εκτυπώστε το
D-Day, η απόβαση στη Νορμανδία: όπως λέμε… η απάτη των επίσημων επετείων
Πάντοτε αισθανόμουν αποστροφή για τις επίσημες επετείους. Γιατί; Γιατί συνδυάζουν τα ανενδοίαστα ψεύδη με την πιο κατάπτυστη εξύμνηση της παρούσας κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας. Οι κυρίαρχοι του σήμερα δικαιολογούν το παρόν τους παραχαράζοντας και ωραιοποιώντας το παρελθόν τους.
Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η επέτειος της απόβασης στη Νορμανδία (η διαβόητη D-Day). Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα μαζί με την Αγκελα Μέρκελ της Γερμανίας και τον Νικολά Σαρκοζί της Γαλλίας τίμησαν την επέτειο (6 Ιουνίου του 1944 ) που “οδήγησε στην απελευθέρωση της Ευρώπης”.
Ίσως η στιγμή που υπογράμμισε την απάτη ήταν όταν ο Ομπάμα επισκέφθηκε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, καταθέτοντας στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων. Συγχαρητήρια κ. Ομπάμα! Αλλά… θα ήταν πιο έντιμο να είχατε καταθέσει στεφάνι και στο Γκουαντάναμο.
Γιόρτασαν λοιπόν, την “ την πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου” κατά τα λεγόμενα των ηγετών του “δυτικού πολιτισμού”. Το πρώτο ψέμα είναι ότι παρουσιάζουν την απόβαση ως την αποφασιστική στιγμή που γύρισε την πλάστιγγα του πολέμου υπέρ των συμμάχων. Ωστόσο, ήδη από τον Ιανουάριο του 1944 ήταν εμφανές ότι η ναζιστική Γερμανία έχανε τον πόλεμο στο ανατολικό μέτωπο. Οι Ρώσοι είχαν εκδιώξει τους Ναζί από την περιοχή του (τότε) Λένινγκραντ και τον Ιούνη του 1944 (όταν και έγινε η απόβαση στη Νορμανδία) είχαν εισβάλει στη Ρουμανία. Επομένως, στην πραγματικότητα, Αμερικανοί και Βρετανοί με την απόβαση στη Νορμανδία άρχιζαν ένα αγώνα δρόμου να προλάβουν τους Ρώσους στη μοιρασιά της Ευρώπης.
Είναι πολύ εύκολο στους νικητές να τονίζουν τα “εγκλήματα του ναζισμού” και να αποσιωπούν τα δικά τους εγκλήματα. Αλλά και τις πραγματικές προθέσεις τους που (ασφαλώς) κάθε άλλο παρά η “απελευθέρωση των λαών” ήταν.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει ότι κατά τη διάρκεια της απόβασης στη Νορμανδία οι συμμαχικές δυνάμεις διέπραξαν εγκλήματα πολέμου. Περισσότεροι από 15.000 άμαχοι κάτοικοι της Νορμανδίας έχασαν τη ζωή τους από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που προηγήθηκαν της απόβασης. Άλλοι 20.000 σκοτώθηκαν κατά τους βομβαρδισμούς και τις μάχες στους δυο μήνες που ακολούθησαν μετά την απόβαση. Συνολικά οι Γάλλοι άμαχοι που σκοτώθηκαν από τις συμμαχικές βόμβες στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπολογίζονται σε 70.000 και ήταν περισσότεροι από τους Βρετανούς αμάχους που έχασαν τη ζωή τους από τις γερμανικές βόμβες.
Η δικαιολογία των νικητών για τις απώλειες αμάχων που οι ίδιοι προκαλούν είναι διαχρονικά πάντοτε η ίδια: “παράπλευρες απώλειες” που έλεγε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Ο εχθρός χρωματίζεται με τα χειρότερα χρώματα για να δικαιολογηθούν οι αγριότητες των νικητών.
Ωστόσο, η επιδίωξη οποιουδήποτε σκοπού δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν. Όπως έλεγε ο Μαρξ: “τα όπλα της κριτικής δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την κριτική των όπλων”. Γιατί τα μέσα που χρησιμοποιεί κάποιος αποκαλύπτουν και τον τελικό του στόχο. Πολύ περισσότερο που ο σκοπός των νικητών ήταν να μοιράσουν, ως λάφυρο, τον πλανήτη αναμεταξύ τους.
Και για το σκοπό αυτό δεν δίστασαν να διαπράξουν τα χειρότερα των εγκλημάτων. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδη (Φεβρουάριος 1945), μόλις 12 εβδομάδες πριν την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας, αποτελεί έγκλημα πολέμου χωρίς οποιαδήποτε δικαιολογία στρατιωτικής φύσης. Στην πόλη κατοικούσαν 400.000 κάτοικοι και άλλοι 150.000 έως 200.000 πρόσφυγές. Παρ’ όλα αυτά 1.300 βομβαρδιστικά άδειασαν 3.900 τόνους βομβών στα κεφάλια των αμάχων. Οι υπολογισμοί των θυμάτων έχουν μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους γιατί πολιτικοί λόγοι (ακόμα και σήμερα…) εμποδίζουν έναν αντικειμενικό υπολογισμό. Κινούνται μεταξύ 24.000 και 250.000 νεκρών αμάχων…
Στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 αντίστοιχα) οι Αμερικανοί έριξαν ατομικές βόμβες σκοτώνοντας 140.000 ανθρώπους στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι. Οι μισοί περίπου από αυτούς πέθαναν την ήμερα του βομβαρδισμού. Οι υπόλοιποι πέθαναν βασανιστικά τα μετέπειτα χρόνια από λευχαιμία και καρκίνους που τους προκάλεσε η ακτινοβολία.
Στα εγκλήματα πολέμου δεν υστέρησε φυσικά η σταλινική Ρωσία. Εισέβαλε στην ανατολική Ευρώπη σαν ένας νέος αδίστακτος αφέντης. Ο σταλινικός στρατός ξεκλήρισε ολόκληρα γερμανικά χωριά κατά το πρότυπο των ναζί. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν. Στους ηττημένους συμπεριελάμβανε ο Στάλιν όχι μόνο τη Γερμανία, αλλά και την Πολωνία και την Ρουμανία. Στο δάσος του Κατίν δολοφονήθηκαν (την άνοιξη του 1940) από τη σταλινική Μυστική Αστυνομία 15.000 Πολωνοί αξιωματικοί, με προσωπική εντολή του Στάλιν, αλλά η μαζική αυτή σφαγή αποδόθηκε από τη σταλινική προπαγάνδα στους Γερμανούς ναζί (τον Απρίλιο του 1990, ο Γκορμπατσόφ αναγνώρισε τη ρωσική ευθύνη για το έγκλημα. Το 1991 τα ρωσικά αρχεία άνοιξαν στους ερευνητές και αποκαλύφθηκαν τα ντοκουμέντα που διέταξαν τη σφαγή). Το 1944 ο σταλινικός στρατός έφτασε έξω από τη Βαρσοβία και… σταμάτησε. Οι κάτοικοι της Βαρσοβίας είχαν εξεγερθεί εναντίον των ναζί μαθαίνοντας ότι πλησιάζει ο κόκκινος στρατός. Ο ρωσικός στρατός σταμάτησε την επίθεση εναντίον των Γερμανών της Βαρσοβίας, τους άφησε να καταστείλουν την εξέγερση και μετά μπήκε θριαμβευτής στην κατεστραμμένη πόλη. Ο λόγος ήταν ότι ο Στάλιν δεν έλεγχε τους εξεγερμένους, επομένως ήταν προτιμότερο για τη Ρωσία να σφαγιαστούν από τους ναζί. Μετά τον πόλεμο ο Στάλιν επέβαλε να πληρώσουν πολεμικές αποζημιώσεις, τόσο χρηματικές όσο και εδαφικές, Πολωνία και Ρουμανία.
Ο λόγος αυτής της αγριότητας των νικητών (Αμερικανών, Ρώσων και Βρετανών) δεν ήταν βέβαια η νίκη στον πόλεμο (αυτή ήταν ήδη εξασφαλισμένη). Ήταν η υπενθύμιση στα απελευθερωτικά κινήματα της Ευρώπης (και γενικότερα στο εργατικό κίνημα της περιόδου) ότι οι νέοι κυρίαρχοι δεν θα ανεχόντουσαν οποιασδήποτε αντίσταση στα δικά τους συμφέροντα.
Απέναντι στις στημένες φιέστες των σημερινών κυρίαρχων, όπως αυτή της απόβασης στη Νορμανδία, θα πρέπει να ακονίζουμε τη μνήμη μας ενθυμούμενοι τα πραγματικά γεγονότα, όλα όσα προσπαθούν να μας αποσιωπήσουν. Γιατί μέρος του αγώνα ενάντια στην άρχουσα τάξη, είναι και ο αγώνας της μνήμης απέναντι στη λήθη.
Άγγελος Κ
Category: Χωρίς κατηγορία
Τα έχεις μπλέξει άσχημα, καλύτερα να ξεπεράσεις τον εκνευρισμό σου κι έπειτα να γράφεις τόσο ανούσια. Μάθημα ιστορίας μας κάνεις; Δώσε 2-3 link καλύτερα. Αν έγραφες «ο πόλεμος είναι κακό πράγμα» θα αρκούσε.
Κατά τα άλλα απουσιάζει πλήρως από τις «ιστορικές» σου αναφορές ο αληθινός δράστης, πες το και πρωταγωνιστής, ειδικά στους λιγότερο τεχνολογικά εξελιγμένους πολέμους, ο προλετάριος, κληρωτός, έφεδρος, ανώνυμος, στρατιώτης, δηλαδή εσύ κι εγώ. Τα ηθικά ή στρατηγικά διλήμματα εκείνου είναι αυτά που καθορίζουν την εξέλιξη των πραγμάτων και χρήσιμο είναι να δούμε πώς καλούμαστε να τα απαντήσουμε.
Τους έχεις ξεχάσει όλους αυτούς… ή τους καταλογίζεις εξίσου τα εγκλήματα? Και είναι περισσότερο ή λιγότερο έγκλημα να σκοτώνεις έναν άγνωστό σου, έστω στρατιώτη, επειδή το κράτος σε έπεισε ότι αυτός λέγεται «εχθρός»? Εχθροί υπάρχουν είτε το θέλεις, είτε όχι και δυστυχώς πολλές φορές δεν παίρνουν από λόγια.
Η ανάλυση της ιστορίας, με τον τρόπο που την κάνεις (κράτη, στρατοί, ιδεολογικά αρχέτυπα, νούμερα νεκρών, ηγέτες κρατών κλπ) μπορεί μόνο να μας προετοιμάσει για το είδος των διλημμάτων στα οποία θα κληθούμε να δώσουμε απαντήσεις. Έτσι δημιουργείται η ΙΣΤΟΡΙΑ.
Κι αφού σου αρέσουν τέτοιες αναλύσεις, καλύτερα να μας έγραφες γιατί άραγε δώθηκε τόση δημοσιότητα στη φετινή επίσκεψη του Ομπάμα, γιατί δεν πήγε η Βασ. της Αγγλίας, πώς σχετίζεται η επίσκεψή του στο Μπούχενβαλντ με την χθεσινή επίθεση 80χρονου αμερικανού (?) στο μνημείο ολοκαυτώματος στη Ν. Υόρκη… να μας πεις τη γνώμη σου για τα όσα λέει ο Αχμαντινεζάντ και η Χαμάς για το ολοκαύτωμα… εκεί κρίνεται αν και πότε θα κληθούμε κι εμείς να γίνουμε δράστες!
Τελικά πού σε οδηγεί ο συλλογισμός σου, εσύ, αν ερχόταν η ώρα ΔΕΝ θα πήγαινες στη Νορμανδία να πολεμήσεις εναντίον του ναζισμού?
Τέτοιες αποφάσεις θα κληθούμε να πάρουμε, οι εύκολες και εκ των υστέρων κρίσεις για τα εγκλήματα των υπολοίπων είναι ευχολόγια, δυστυχώς συμπολεμιστή, ζωή χωρίς πόλεμο δεν έχει, είτε στο μέτωπο, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα, βοήθειά σου!
Απάντηση στον Pavlo
Ας αφήσουμε για λίγο την ιστορία και την πολιτική…
Η ιστορία της τέχνης μας έχει κληροδοτήσει τον όρο μπαρόκ, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα βαρύ και φορτωμένο στιλ έκφρασης, γεμάτο από αναφορές θεαματικών εικόνων, κατασκευασμένες συναισθηματικές εξάρσεις και υποκριτικό πάθος, το οποίο αποσκοπεί στον εντυπωσιασμό και όχι στην αποσαφήνιση και επιχειρεί να αποκλείσει οριστικά κάθε συζήτηση και κάθε διερεύνηση.
Αυτά για το ύφος (προσβλητικό και οριακά υβριστικό).
Αλλά και για το περιεχόμενο. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει μια ψύχραιμη και κυρίως σοβαρή απάντηση σε ένα κείμενο «κριτικής»(;) που έχει μέσα τα πάντα: την απόβαση στη Νορμανδία, τον Ομπάμα και την βασίλισσα της Αγγλίας, τον Αχμαντινετζάντ και την Χαμάς (και άρα και το πολιτικό Ισλάμ), το Ολοκαύτωμα, την άρνηση του Ολοκαυτώματος και τον αντισημιτισμό, μεθοδολογικές αρχές για το πώς (πρέπει να) γράφεται η ιστορία, για τα αίτια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου… και όλα αυτά πασπαλισμένα με ηθικές παραινέσεις, προτροπές και μομφές.
Και το κυριότερο: ένα κείμενο στο οποίο δεν είναι σαφές ποια αρχή και ποια λογική το διαπνέει. Δηλαδή για ποιο λόγο και τι θέλοντας να πει το έγραψε ο συγγραφέας του.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορώ να δώσω πιο συγκεκριμένη απάντηση στο κείμενό σου.
Άγγελος Κ
Ωραία η ντρίπλα για να αποφύγεις να πάρεις θέση. Δεν ασχολούμαι με τις υφολογικές παρατηρήσεις, ούτε με τις γενικεύσεις που επιχειρείς και στην απάντησή σου… το να δίνεις ταμπέλες στα νοήματα είναι γνωστή παρελκυστική τακτική.
Δεν πρόκειται να κάνω κι εγώ το λάθος να «διδάξω» ιστορία, ωστόσο, με τον τρόπο που αραδιάζονται τα γεγονότα και τα νούμερα των νεκρών στο κείμενό σου δεν αποδίδεται αυτό που πραγματικά συνέβει.
Η θέση ήταν πρόδηλη. Ήταν εντελώς άστοχη η απόπειρά σου να βάλεις στην ίδια ζυγαριά τη θυσία των πολεμιστών της Νορμανδίας, εκείνων που τιμώνται στην επέτειο, με τα εγκλήματα πολέμου που έγιναν σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια του 2ΠΠ. Μήπως τους θεωρείς κι εκείνους υπόλογους; Ή μήπως δε σε απασχολεί η δική τους συμμετοχή στον πόλεμο; Αν με ρωτήσεις, και οι δύο εκδοχές είναι για εμένα άδικες, ανιστόρητες ! Ξαναλέω, τα έχεις μπερδέψει επικίνδυνα.
Το ερώτημα είναι σαφές, μας προτείνεις στην επόμενη «απόβαση στη Νορμανδία», εμείς να μη συμμετάσχουμε, για να μην επωμιστούμε το ηθικό κόστος από τα εγκλήματα που θα διαπραχθούν στον επόμενο πόλεμο;
Μη με ρωτήσεις πού θα είναι η απόβαση, πότε θα γίνει και με ποιους πρωταγωνιστές, δε διεκδικώ το ρόλο του προφήτη. Το ότι υπάρχει σήμερα η αντίστοιχη με τότε ανοχή στο φασισμό είναι πραγματικά απίστευτο, οι ομοιότητες τρομακτικές:
http://www.tvxs.gr/v13852
http://www.tvxs.gr/v14256
Σημερινές και οι δύο ειδήσεις!
Ποιος φαντάζεται τι μας έχει για μετά?
Απάντηση στον Pavlo no2
Όσον αφορά τις «υφολογικές παρατηρήσεις» μου στο προηγούμενο σχόλιο. Ήταν αναγκαστική απάντηση στο ύφος του πρώτου σου σχολίου που (επαναλαμβάνω) ήταν οριακά υβριστικό, και μάλιστα αναίτια. Η νέα σου απάντηση είναι σαφώς πιο ήπια και μπορούμε να κάνουμε ήρεμο διάλογο. Τώρα ξεκαθαρίζεις κάπως τη θέση σου και ζητάς κάποιες (κατά τη γνώμη μου καλά κάνεις) διευκρινίσεις σε σχέση με όσα έγραψα.
Κατ’ αρχάς δεν βάζω στην ίδια ζυγαριά «τη θυσία των πολεμιστών της Νορμανδίας, εκείνων που τιμώνται στην επέτειο, με τα εγκλήματα πολέμου που έγιναν σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια του 2ΠΠ». Εκείνο το οποίο ισχυρίζομαι είναι ότι το Β’ ΠΠ οι νικήτριες δυνάμεις το διεξήγαγαν όχι «για την ελευθερία των λαών» (όπως ισχυρίζονται κάθε επέτειο έκτοτε) αλλά για την παγκόσμια κυριαρχία. Και για αυτή δεν δίστασαν μπροστά σε κανένα έγκλημα. Το ομολογούν άλλωστε (μετά τόσα χρόνια εκ του ασφαλούς) και οι ίδιοι. Υπάρχει το ντοκιμαντέρ The fog of war (2003) του Errol Morris, στο οποίο ο πρώην υπουργός άμυνας τη δεκαετία του 1960 των ΗΠΑ Μακναμάρα διηγείται τη θητεία του κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ σε νευραλγική θέση στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Διηγείται (και μάλιστα κάποια στιγμή δακρύζει…) πως πρότεινε μαζί με τον τότε αρχηγό πολεμικής αεροπορίας να βομβαρδιστούν ανηλεώς οι ιαπωνικές πόλεις με εμπρηστικές βόμβες. Το αποτέλεσμα ήταν να ερημωθούν όλες οι μεγάλες πόλεις της Ιαπωνίας με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Επρόκειτο για μια τέτοιας έκτασης μαζική δολοφονία αμάχων (που καμιά στρατιωτική λογική δεν τη δικαιολογούσε πέραν της τρομοκράτησης του «εχθρικού» πληθυσμού) ώστε, σύμφωνα με τη διήγηση του Μακναμάρα ο αρχηγός της αεροπορίας του είπε:
«Πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, διαφορετικά θα μας περάσουν από στρατοδικείο για εγκλήματα πολέμου…».
Οι ίδιοι είχαν πλήρη λοιπόν, επίγνωση των εγκλημάτων τους. Άλλωστε τους ναζί στρατηγούς (και καλά έκαναν) τους δίκασαν με τέτοιου είδους κατηγορίες. Μόνο που ήσαν υποκριτές. Θα έπρεπε να δικάσουν και τους δικούς τους στρατηγούς…
Στο κείμενο σου διαφαίνεται (τουλάχιστον σε μένα που το διαβάζω) ότι θεωρείς τους ναζί «το χειρότερο κακό» και ότι τα εγκλήματα των συμμάχων ήσαν «παράπλευρες απώλειες» (ή τουλάχιστον πολύ μικρότερα των ναζί).
Υπάρχει αλήθεια κάποια αντικειμενική ζυγαριά μετρήματος εγκλημάτων; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ναζιστική ιδεολογία και πρακτική ήταν τερατώδης. Ο ναζισμός ευθύνεται για μερικά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών. Αλλά γι’ αυτό το λόγο, τα εγκλήματα των νικητών του Β’ ΠΠ είναι ήσσονος σημασίας;
Δεν θα συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα τα εκατομμύρια των νεκρών και των σακατεμένων του Βιετνάμ. Τα εκατομμύρια των νεκρών, σακατεμένων και ξεριζωμένων των Παλαιστινίων. Οι εκατόμβες των θυμάτων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ολόκληρη η Λατινική Αμερική που στέναξε κάτω από την μπότα των Αμερικανών. Οι λαοί της Αφρικής που βρέθηκαν στην δίνη εμφυλίων πολέμων “made in USA”. Και ασφαλώς οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης (αλλά και της ίδιας της Ρωσίας) που βρέθηκαν κάτω από το σταλινικό ζυγό, με εκατομμύρια θυμάτων.
Δεν υπάρχει «αντικειμενικό» ζύγι στην καταπίεση.
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι εσύ θα πολεμούσες στο συμμαχικό στρατό και για αυτό ρωτάς και εμένα αν θα έπραττα το ίδιο. Επειδή ακριβώς θεωρείς ότι δεν είμαι ξεκάθαρος σε αυτό το ζήτημα γράφεις ότι «τα έχεις μπερδέψει επικίνδυνα».
Θα απαντήσω λοιπόν ευθέως: όχι δεν θα πολεμούσα!
Όπως δεν πολέμησαν και πολλοί άλλοι, τότε, και έδιναν την μάχη ενάντια στο ναζισμό μέσω αριστερών αντιστασιακών οργανώσεων βλέποντας τους «συμμάχους» με τη μεγαλύτερη καχυποψία. Οργανώσεων που οι νικητές φρόντισαν, αφού εξασφάλισαν την νίκη επί της Γερμανίας, μετά να κατασφάξουν.
Μιλάς στο κείμενό σου για «τη θυσία των πολεμιστών της Νορμανδίας, εκείνων που τιμώνται στην επέτειο». Τιμώνται από ποιους; Από τις κυβερνήσεις που τους έστειλαν ως κρέας για τα κανόνια; Από αυτούς που έστειλαν τα παιδιά τους στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν; Οι απλοί φαντάροι ήθελαν ένα πιο δίκαιο και δημοκρατικό κόσμο. Εισέπραξαν ένα κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των καπιταλιστών. Ας μην γελιόμαστε, δεν τιμώνται οι ίδιοι («οι πολεμιστές της Νορμανδίας»). Η άρχουσα τάξη ευλογεί τα γένια της! Είναι οι κυρίαρχοι που επισκοπούν την ιστορική τους επικράτεια…
Διαφωνούμε λοιπόν φίλε Pavlo. Αλλά, τώρα που ήσουν πιο διαλεκτικός, πιστεύω ότι συνέβαλες στο να αποσαφηνιστούν πιο πολύ οι απόψεις μας…
Άγγελος Κ