Εκτυπώστε το
Πακιστάν: όταν ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» γίνεται πόλεμος κατά των φτωχών αμάχων
Με εξαίρεση τον πρόεδρο Φορντ (1974-76) κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είδε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τη δημοτικότητα του να κατρακυλά όσο ο Μπαράκ Ομπάμα. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως λογικό: οι προεκλογικές υποσχέσεις για «Αλλαγή» διαψεύστηκαν την επομένη των εκλογών τόσο για τα εσωτερικά ζητήματα (μεταρρύθμιση τους συστήματος υγείας) όσο και για τα εξωτερικά- τις στρατιωτικές επεμβάσεις στον αραβικό κόσμο.
Με την ανάληψη της προεδρίας από το Ομπάμα η επιθετικότητα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Και όχι μόνο. Ο πόλεμος επεκτείνεται και πέραν των δυο αυτών χωρών, σε Υεμένη και Σομαλία. Αποδεικνύοντας, για πολλοστή φορά, ότι οι διαφορές μεταξύ Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών είναι από δυσδιάκριτες έως παντελώς ανύπαρκτες. Παρά τις εναλλαγές των προέδρων, η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει αμετακίνητη στον ιμπεριαλιστικό αντικειμενικό της στόχο: τον έλεγχο των πετρελαίων του αραβικού κόσμου και την αδιαπραγμάτευτη στήριξη του Ισραήλ.
Η επέκταση του πολέμου σε Αφγανιστάν-Πακιστάν μέρα με τη μέρα αποκαλύπτει τη φύση της νέας ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του «δημοκρατικού» δυτικού Τύπου και των ΜΜΕ να αποκρύψουν τις πιο φρικαλέες πλευρές της όλης επιχείρησης): πρόκειται για πόλεμο κατ’ εξοχήν κατά του άμαχου πληθυσμού της περιοχής για να «σταματήσει να συνεργάζεται με τους τρομοκράτες». Πρόκειται για πόλεμο που τιμωρεί όσους αντιστέκονται στις επιδιώξεις του αμερικανικού (και κατ’ επέκταση δυτικού) ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τιμωρείται συνολικά ο πληθυσμός, ένοπλοι και άμαχοι, δηλαδή έχουμε εφαρμογή της λογικής της «συλλογικής ευθύνης». Αυτός είναι ο λόγος που οι «παράπλευρες» απώλειες αμάχων διαρκώς αυξάνουν…
Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ έχουν προκαλέσει εκατοντάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό στις παραμεθόριες περιοχές Αφγανιστάν-Πακιστάν. Ο Ομπάμα μάλιστα ξεκαθάρισε ότι οι επιθέσεις θα συνεχιστούν με ή χωρίς την συγκατάθεση της πακιστανικής κυβέρνησης. Και δεν είναι μόνο οι από αέρος επιθέσεις. Επίγειες ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ επιχειρούν εντός του πακιστανικού εδάφους στα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν και Πακιστάν-Ιράν (με στόχο την αποσταθεροποίηση του ιρανικού καθεστώτος).
Πακιστανικό καθεστώς και Ταλιμπάν
Οι ΗΠΑ πίεσαν και επέτυχαν τη χρησιμοποίηση των Πακιστανικών ενόπλων δυνάμεων στις (κατ’ ευφημισμό λεγόμενες) «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά τον τρομοκρατών» στις παραμεθόριες περιοχές Πακιστάν-Αφγανιστάν. Οι επιθέσεις του Πακιστανικού στρατού στην Κοιλάδα Σουάτ και στην επαρχία Βαζιριστάν έχουν προκαλέσει ανθρωπιστική καταστροφή: χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες.
Υπολογίζεται ότι το 1/3 του πληθυσμού του Βαζιριστάν έχει προσφυγοποιηθεί. Η περιοχή είναι εξαιρετικά υπανάπτυκτη οικονομικά και πράγματι αποτελεί το προπύργιο της οργάνωσης Τεχρικ-ε-Ταλιμπάν του Πακιστάν. Ο στρατός αντιμετωπίζει ολόκληρη τη φυλή Μεχσούντ (που αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού του νοτίου Βαζιριστάν) με τη λογική της «συλλογική ευθύνης». Πράγμα που σημαίνει μαζικές δολοφονίες, βασανισμούς και εκτοπίσεις αμάχων από τον πακιστανικό στρατό. Όσοι πρόσφυγες επιστρέφουν στις περιοχές τους βρίσκουν τα σπίτια τους και τα σπαρτά τους καμένα…
Ωστόσο, όσο βάρβαρες και αν είναι οι πρακτικές του πακιστανικού στρατού ένα είναι βέβαιο: οι επιχειρήσεις δεν έχουν στόχο την ολοκληρωτική ήττα και εξαφάνιση των Ταλιμπάν.
Οι σχέσεις του πακιστανικού κράτους με τους Ταλιμπάν έχουν σαν βάση τον πραγματισμό. Επί πολλά χρόνια το πακιστανικό κράτος ήταν το κύριο στήριγμα των Ταλιμπάν με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Μονάχα μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν τους Ταλιμπάν ως εχθρούς, πράγμα που ασφαλώς επηρέασε και τη στάση του πακιστανικού κράτους. Ωστόσο, παρ’ όλο που το Πακιστάν εξαρτάται οικονομικά και στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, έχει τα δικά του ανεξάρτητα συμφέροντα. Οι σχέσεις του πακιστανικού κράτους με τους Ταλιμπάν είναι μέρος της στρατηγικής ανάσχεσης της επιρροής της Ινδίας, χώρας με την οποία το Πακιστάν έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Ο ανταγωνισμός Ινδίας-Πακιστάν επεκτείνεται σε ολόκληρη την περιοχή και δεν περιορίζεται μόνο στο Κασμίρ.[1] Το Αφγανιστάν είναι ένα ακόμα πεδίο ανταγωνισμού των δυο χωρών. Η Ινδία υποστήριζε πάντοτε τους πολέμαρχους της Βόρειας Συμμαχίας στο Αφγανιστάν ενώ σε αντίβαρο το Πακιστάν τους Ταλιμπάν.
Όσο υφίστανται τα μέτωπα μεταξύ Ινδίας-Πακιστάν, το πακιστανικό κράτος είναι απρόθυμο να συμβάλει στην ολοκληρωτική ήττα των Ταλιμπάν είτε στο Αφγανιστάν είτε στα βόρεια σύνορά του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι οι σχέσεις του Πακιστάν με τους Ταλιμπάν να χαρακτηρίζονται από την αμφισημία. Μερικές ομάδες Ταλιμπάν επιτίθενται στο πακιστανικό κράτος (λόγω της εξάρτησής του από τις ΗΠΑ), ενώ άλλες είναι πρόθυμες να συμβιβαστούν μαζί του. Έτσι το Πακιστάν ακολουθεί μια πολιτική με πολλά ζικ-ζακ: «καλοί Ταλιμπάν» (όσοι συνεργάζονται μαζί του), «κακοί Ταλιμπάν» όσοι δεν το κάνουν. Αυτή η παρελκυστική πολιτική παρ’ όλες τις αντιφάσεις της διατηρείται ως σήμερα χάρις και στην πολιτική των ΗΠΑ: η στρατιωτική κατοχή του Αφγανιστάν έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο και πλέον η ταχτική των ΗΠΑ είναι να προσεγγίσουν τους «μετριοπαθείς Ταλιμπάν».[2]
Διαφθορά και εθνοτικός πολυκατακερματισμός
Η κυβέρνηση του Ασίφ Αλί Ζαρντάρι (που εξελέγη πρόεδρος του Πακιστάν το Σεπτέμβριο του 2008) είναι εξαιρετικά διεφθαρμένη και ολοένα και λιγότερο δημοφιλής στη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσε με τη βοήθεια των αστών φιλελεύθερων και μιας μερίδας της αριστερής διανόησης να κάνει αποδεκτή στην πλειοψηφία του πακιστανικού λαού τις επιχειρήσεις του στρατού στη Κοιλάδα Σουάτ και το Βαζιριστάν.
Για την αστική ελίτ του Πακιστάν η Βορειοδυτική Συνοριακή Επαρχία (North West Frontier Province) του Πακιστάν δεν αποτελεί «πραγματικά» τμήμα του Πακιστάν. Η φυλή των Παστούν χαρακτηρίζεται από αυτήν ως «οπισθοδρομική», ενώ ο μισογυνισμός που υφίσταται στην περιοχή αποτελεί άλλο ένα επιχείρημα για να συνταχθεί η αστική ελίτ με την πακιστανική κυβέρνηση.
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον στο πακιστανικό τμήμα των Παστούν το εθνικό κίνημά τους ήταν ιστορικά κοσμικό και οι Ταλιμπάν αποτελούν μάλλον μια ιστορική «ανωμαλία» για την περιοχή. Για να κατανοήσουμε την άνοδο των Ταλιμπάν στους Παστούν στην πακιστανική πλευρά των συνόρων απαιτείται να κατανοήσουμε την ιστορία τόσο του Πακιστάν όσο και τις στροφές του Ψυχρού Πολέμου μέχρι τη δεκαετία του 1980.
Από την ίδρυσή του Πακιστάν το 1947[3] η άρχουσα τάξη αντιμετώπιζε τις εθνικές μειονότητες με βάρβαρη καταπίεση. Το Πακιστάν στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του κυβερνήθηκε από βίαιες στρατιωτικές δικτατορίες. Είναι ιστορικά διαβόητη η αδιάκριτη σφαγή γυναικόπαιδων από τον πακιστανικό στρατό στο Μπαγκλαντές το 1971 όταν αυτό επεδίωξε (και τελικά επέτυχε) την ανεξαρτησία του από το Πακιστάν.
Μπαλουχιστάν και οι αιματοβαμμένοι
δρόμοι του πετρελαίου
Αν και ο ρατσισμός και η βίαιη καταπίεση ήταν πάντοτε η πολιτική του Πακιστάν στις εθνικές ομάδες που το αποτελούν, μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν η καταπίεση ανέβηκε κατακόρυφα.
Οι Μπαλούχοι στο Μπαλουχιστάν εδώ και δεκαετίες υφίστανται σκληρή καταπίεση από την πακιστανική άρχουσα τάξη. Ο στρατός του Πακιστάν έχει εισβάλει στην περιοχή από τη δεκαετία του 1970 για την αντιμετώπιση του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος που τότε είχε πρωτοεμφανιστεί. Από τότε η περιοχή βρίσκεται ουσιαστικά υπό στρατιωτική κατοχή. Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Πακιστάν δολοφονούν και τρομοκρατούν τους κατοίκους (έχουν αναφερθεί πολλές περιπτώσεις βιασμών γυναικών από στρατιώτες του Πακιστάν). Η αντίσταση ωστόσο δεν έπαψε να υφίσταται.
Το Μπαλουχιστάν εκτίνεται και στο Ιράν και το Αφγανιστάν (βλέπε χάρτη). ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ιράν διαγκωνίζονται για τον έλεγχο της περιοχής που είναι πλούσια σε φυσικό αέριο και από την οποία περνούν αγωγοί πετρελαίου.
Η Κίνα επενδύει στην περιοχή και τεχνικοί της δουλεύουν στην κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου στο λιμάνι του Μπαλουχιστάν, Γκουαντάρ. Για το λόγο αυτό Κινέζοι μηχανικοί έχουν αποτελέσει στόχο της αντίστασης του Μπαλουχιστάν.[4]
Για τον έλεγχο αυτής της περιοχής ΗΠΑ και Πακιστάν συνεργάζονται στενά. Οι ΗΠΑ και το πακιστανικό κράτος έχουν μετατρέψει το Μπαλουχιστάν σε πραγματική κόλαση για τους κατοίκους του. Η όλη επιχείρηση έχει ως ιδεολογικό προκάλυμμα την πάλη ενάντια στους «τρομοκράτες ισλαμιστές».
Για τις ΗΠΑ το Μπαλουχιστάν έχει πολλαπλό στρατηγικό ενδιαφέρον. Κατά πρώτο λόγο οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής (φυσικό αέριο, πετρελαιαγωγοί). Κατά δεύτερο λόγο θέλουν να χρησιμοποιήσουν το Μπαλουχιστάν για τις επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης του Ιράν. Εκπαιδεύουν Μπαλούχους αντάρτες που πρόσκεινται στις ΗΠΑ (όπως η οργάνωση «Τζουνταλαχ» [Στρατιώτες του Θεού])για επιχειρήσει εντός του Ιράν.[5]
Για τη σημασία του Μπαλουχιστάν αντιγράφουμε από τον Ριζοσπάστη:
«Η ιρανική επαρχία Σιστάν – Μπαλουχιστάν είναι ένα μόνο μέρος μιας ευρύτερης περιοχής που ονομάζεται Μπαλουχιστάν και εκτείνεται κατά κύριο λόγο στο Πακιστάν (κατά μήκος της συνοριακής γραμμής με το Ιράν), όπου είναι και η μεγαλύτερη, εδαφικά, επαρχία της χώρας, ενώ ένα μικρό κομμάτι της βρίσκεται και εντός αφγανικού εδάφους. Πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχή.
Καταρχάς, στο υπέδαφος μόνο του πακιστανικού κομματιού του Μπαλουχιστάν εκτιμάται ότι βρίσκονται 650 εκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου, ποσοστό σημαντικότατο αν σκεφτεί κανείς ότι τα παγκοσμίως διαπιστωμένα αποθέματα φυσικού αερίου αποτιμώνται σε 25,1 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια. Μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου «κρύβονται» στο υπέδαφος και των άλλων «κομματιών» του Μπαλουχιστάν, σε Ιράν και Αφγανιστάν. Ηδη, στην πακιστανική επαρχία, από τη δεκαετία του ’90 δραστηριοποιούνται έντονα τόσο οι κρατικές πακιστανικές ενεργειακές εταιρείες «Pakistan Petroleum Ltd» και «Oil and Gas Development Corporation» αλλά και κολοσσοί όπως οι BP, ENI, OMV, BHP.
Εκτός αυτού, από το έδαφος του Μπαλουχιστάν σχεδιάζεται να περάσει αγωγός αερίου, που φιλοδοξεί, διά μέσου Πακιστάν – Αφγανιστάν, να καταλήγει σε πρώτη φάση από το Ιράν στην Ινδία, για να καλύψει τις διαρκώς αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες του αναπτυσσόμενου ινδικού γίγαντα. Ενδιαφέρον για τον αγωγό έχει εκφράσει και η Κίνα, που θα επιθυμούσε, επίσης, να προμηθευτεί αέριο (διά μέσου των εδαφών των προαναφερόμενων χωρών με τις οποίες συνορεύει) και από αυτήν την πηγή, προκειμένου και αυτή να καλύψει τις αυξανόμενες ενεργειακές της ανάγκες. Στα σχέδια εντάσσεται και η Ρωσία, η οποία, εκτός από τις υπόλοιπες ενεργειακές συμφωνίες που έχει υπογράψει με Ινδία και κυρίως με Κίνα, έχει «προθυμοποιηθεί» να συμμετάσχει στην κατασκευή του αγωγού».[6]
Ακραία φτώχεια και καταπίεση
Το Πακιστάν βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης. Παρ’ όλα αυτά, οι ΗΠΑ πιέζουν διαρκώς τη χώρα σε πολεμικές εξορμήσεις και εξοπλιστικά προγράμματα εξωθώντας τον πληθυσμό της σε ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική εξαθλίωση. Για τον ιμπεριαλισμό το ζητούμενο είναι ο έλεγχος πλουτοπαραγωγικών πηγών και γεοστρατηγικών περιοχών και για το σκοπό αυτό δεν διστάζει σε οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος αλλά και στη μετατροπή ακόμα και πιστών «συμμαχικών κρατών» σε οικονομικές ερημίες…
Το Πακιστάν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη και απρ’ όλα αυτά η άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να μετατρέψει το Πακιστάν σε πυρηνική δύναμη. Το κόστος ωστόσο ήταν εξωφρενικό. Το εξωτερικό χρέος της χώρας υπολογίζεται σε 50 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο ΟΗΕ κατατάσσει το Πακιστάν 144ο ανάμεσα σε 175 χώρες στην κλίμακα ανθρώπινης ανάπτυξης[7] Εκτός των χωρών της Αφρικής, μονάχα η Υεμένη και η Αϊτή βρίσκονται πιο κάτω από το Πακιστάν. Περίπου το 1/3 του πληθυσμού, 50 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν σε απόλυτη φτώχεια (ο συνολικό πληθυσμός ανέρχεται σε 160 εκατομμύρια).
Το Πακιστάν αντιμέτωπο με δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα έχει ζητήσει τη συνδρομή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (το οποίο προφανώς επιβάλει τα γνωστά «γιατροσόφια» του: σκληρή λιτότητα για τα φτωχά λαϊκά στρώματα). Υπάρχουν ελλείψεις τροφίμων, αυξανόμενες τιμές καυσίμων και ένα εθνικό νόμισμα που συνεχώς υποτιμάται- το αποτέλεσμα είναι μια διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια. Οι άνεργοι μετριούνται πλέον σε εκατομμύρια.
Την ίδια στιγμή οι αξιωματούχοι του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος του Πακιστάν και ο πρόεδρος Ασίφ Αλί Ζαρντάρι διαβιούν σε απόλυτη χλιδή λόγω της αχαλίνωτης διαφθοράς του πολιτικού συστήματος της χώρας. Παρά τη φτώχεια της χώρας, η κυβερνώσα ελίτ, στέλνει το δημόσιο χρήμα που καταχράται στο εξωτερικό. Ο Ζαρντάρι αγόρασε στη Βρετανία το 1995 κατοικία αξίας 4,35 εκατομμυρίων λιρών…
Ιμπεριαλιστική προπαγάνδα
και γυναικεία καταπίεση
Παρά την κατάσταση που μόλις περιγράψαμε, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει κατορθώσει να προκαλέσει σύγχυση στο αντιπολεμικό κίνημα προβάλλοντας τον κίνδυνο του φονταμενταλιστικού Ισλάμ και την καταπίεση των γυναικών από τους Ταλιμπάν. Δυστυχώς υπάρχουν φεμινιστικές οργανώσεις που υποστηρίζουν για αυτό το λόγο την επέμβαση σε Αφγανιστάν και Πακιστάν (η φεμινιστική οργάνωση στις ΗΠΑ Feminist Majority Foundation [FMF] επανέλαβε την υποστήριξή της στην επέμβαση στο Αφγανιστάν).[8] Οι οργανώσεις αυτές αντιμετωπίζουν ως κύριους εχθρούς όχι τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τους στρατοκράτες και τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις σε Πακιστάν και Αφγανιστάν, αλλά τους Ταλιμπάν.
Η προπαγάνδα των ΗΠΑ παρουσιάζει την κατοχή του Αφγανιστάν περίπου ως ευτυχία για τις γυναίκες του Αφγανιστάν επειδή, υποτίθεται, τις απελευθερώνει από την μπούργκα και τις πιο απεχθείς πλευρές της καταπίεσης από τους άνδρες.
Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η κατοχή και η παρέμβαση των ΗΠΑ έχει οξύνει την καταπίεση των γυναικών τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στο Πακιστάν. Και αυτό δεν αποτελεί πρωτοτυπία που αφορά τις δυο αυτές χώρες. Οπουδήποτε υφίσταται πόλεμος, σε όλες τις πολεμικές ζώνες, ανεξάρτητα από χώρα ή θρησκεία, οι γυναίκες παντού συγκαταλέγονται στις πιο ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
Στις περισσότερες κοινωνίες (και όχι μόνο τις μουσουλμανικές) οι γυναίκες θεωρούνται ως κριτήριο της ηθικής της κοινότητας. Για το λόγο αυτό σε πολεμικές επιχειρήσεις οι βιασμοί γυναικών χρησιμοποιούνται ως μέσα για τον εξευτελισμό του αντιπάλου. Όποτε διεξάγονται πόλεμοι, οι γυναίκες υποφέρουν το περισσότερο. Η επέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή έχει οξύνει τα προβλήματα των γυναικών. Στο Ιράκ, που δεν είχε παράδοση ισλαμικών κινημάτων, υπήρξε ραγδαία αύξηση της βίας κατά γυναικών ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής κατοχής της χώρας από τις ΗΠΑ.
Τα παραπάνω οδήγησαν την Επαναστατική Ένωση Γυναικών του Αφγανιστάν (Revolutionary Association of the Women of Afghanistan)[9] και το πρώην μέλος του αφγανικού κοινοβουλίου Μαλαλάι Τζόγια[10] να απαιτούν τον τερματισμό άνευ όρων της κατοχής του Αφγανιστάν.
Σίγουρα οι Ταλιμπάν αποτελούν μια εξαιρετικά αντιδραστική εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ. Ωστόσο όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για τη θέση των γυναικών σε Αφγανιστάν και Πακιστάν το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαιτήσει είναι η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από το Αφγανιστάν και να σταματήσουν οι ΗΠΑ να παρεμβαίνουν στο Πακιστάν βομβαρδίζοντας αθώους άοπλους πολίτες.
Για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού του Πακιστάν ο κύριος εχθρός είναι η πείνα. Η ρίζα της καταπίεσης των γυναικών στην περιοχή είναι η φτώχεια και η κοινωνική καθυστέρηση που οξύνουν το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Ο πόλεμος και η κατοχή επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Σε ολόκληρη την ιστορία του το Πακιστάν δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα στοιχειώδες εθνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας: η αξιοπρεπής στέγαση, η υγεία ή η παιδία, αποτελούν πολυτέλειες για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Ο αυξανόμενος αριθμός των παιδιών που πηγαίνουν για σπουδές στα Μαντράσας, τα θρησκευτικά σχολεία, δεν αποτελούν ένδειξη της επιρροής των ισλαμιστών, αλλά αποτελούν τη μόνη επιλογή για σπουδές των φτωχών. Οι πιθανότητες για στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή είναι τόσο μικρές, που όσοι νέοι μπορούν, μεταναστεύουν…
Το Πακιστάν είναι δημιούργημα της βρετανικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» στην Ινδία και δημιουργήθηκε τεχνικά το 1947. Από τη δεκαετία του 1950 τους Βρετανούς τους αντικατέστησαν οι Αμερικανοί ως πατρόνες του πακιστανικού κράτους. Στρατιωτικές δικτατορίες κυβερνούσαν τη χώρα για πάνω από τη μισή ιστορία της.
Το αποτέλεσμα της οικονομικής καθυστέρησης, της κυβερνητικής διαφθοράς και των παρεμβάσεων του ιμπεριαλισμού, έχουν φτάσει τη χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης: στις τρεις από τις τέσσερις επαρχίες της χώρας υπάρχουν αποσχιστικά κινήματα…
Άγγελος Κ
Σημειώσεις
[1] Το χρόνιο πρόβλημα του Κασμίρ, http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=137638&ct=75&dt=21/10/2001
[2] http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1098709
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1099804&lngDtrID=245
[3] http://en.wikipedia.org/wiki/Pakistan
[4] http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20060908_03/gr/html/index
[5] http://www.athina984.gr/node/70909
[6] http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=25/10/2009&id=11401&pageNo=23&direction=1
[7] Πιο μακριά πλούσιες και φτωχές χώρες, http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=264754
http://en.wikipedia.org/wiki/Feminist_Majority_Foundation
[9] http://www.rawa.org/index.php
[10] http://zbabylonia.blogspot.com/2009/12/z-59-09.html
http://salagos-tis-autonomias.blogspot.com/2010/01/blog-post_1906.html
Category: Διεθνή
Όμως επετρεψέ μου να συμπληρώσω τα εξής.Το περιεχόμενο του κειμένου εν ολίγοις δαιμονοποιεί απίστευτα την Αμερική και γενικά τη Δύση.Αυτό είναι λάθος.Για του λόγου το αληθές οι Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί είναι εξαίρετοι υποκριτές γιατί επί περιόδου Κάρτερ-Κλίντον-Μπούς στοχεύανε σε ένα «κεμαλικού» τύπου(δηλαδή secular)καθεστώς,φανφαρίζοντας για την (εθνική)υπόσταση στο Πακιστάν(και δίνοντας άλλοθι σε κάθε εθνικιστική-εκκαθαριστική-καταπιεστική πολιτική ενάντια σε μειονότητες-δηλαδή σε όποιον εντός ή εκτός Πακιστάν δεν είναι «πακιστανόφρονας» πουντζάπι,σίντ και παστούν) και στον αγώνα ενάντια στον «ισλαμισμό» κατά τα άλλα ήταν εκείνα τα δέκα χρόνια Ρίγκαν που έκαναν το Πακιστάν ένα από τα μεγαλύτερα άνδρα του Ισλάμ και της τρομοκρατίας.Ο συγκεκριμένος πρόεδρος στα ίσια υποστηρίζε τους Ταλιμπάν και προσπαθούσε με κάθε μέσο να τους βοηθήσει στην κεντρική-νότια ασία,για να αναχαιτήσουν τον κόκκινο εχθρό(δηλαδή τις σοβιετικές-ρωσικές,κινέζικες επενδύσεις καθώς και αυτές προερχόμενες από ευρωπαικές χώρες-πχ.Γαλλία-που δεν τις ενδιέφερε η σιωνιστική-αμερικανική πολιτική).
Επίσης με ενοχλεί που κάνεις λόγο για ανάσχεση της επιρροής της Ινδίας,αν γνωρίζεις τα ιστορικά τεκτενόμενα της περιοχής,οι Ινδουιστές πέρασαν αιώνες σφαγών,σκλαβιάς και ισλαμοποιήσης από τους μουσουλμάνους,και μετά το 47′ οι μουσουλμάνοι(κυριώς οι Πακιστανοί πουντζάμπ και παστούν) φέρθηκαν ύπουλα και αντί να φροντίσουν να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις με τους Ινδουιστές-βουδιστές επεδίωξαν τη χειροτέρευση.Από το 28%που ήταν οι Ινδουιστές/ζωροάστρες/σικχ και βουδιστές λόγω της πολιτικής πογκρόμ,βίας και μίσους που επεδίωξε το Πακιστάν και οι άρχουσες εθνοτικές ομάδες που το διοικούν,δεν έχουν μείνει παρά μερικές χιλιάδες σήμερα,αν όχι κανένας.(επίσης ξεχνάς να τονίσεις πως δεν ήταν οι ΗΠΑ ή το ΗΒ πίσω από το θάνατο τόσων ινδουιστών και μουσουλμάνων στο Μπαγκλαντές το 71′,αλλά αυτή η ισλαμοεθνικιστική νοοτροπία που επικρατεί μέχρι και σήμερα σε πουντζάμπ και παστούν στο Πακιστάν).Ούτε λόγος γίνεται για τη χρόνια κακομεταχείρηση των χριστιανών Πακιστανών.Ούτε λόγος για τις εκατόμβες νεκρών σιιτών Πακιστανών,οι οποίοι καθημερινά δολοφονούνται από το σουνιτικό παρακράτος και τους σουνίτες μισαλλόδοξους πακιστανούς που το στηρίζουν(και είναι δεκάδες εκατομμύρια).Κάθε μέρα τουλάχιστον 20-30 σιίτες δολοφονούνται από σουνίτες στο Πακιστάν και αυτό έχει δεκαετίες που συμβαίνει.(αν οι ΗΠΑ η το ΗΒ παρέμβουν τότε θα χάσουν τον πολύτιμο «σύμμαχο»,πεισμώνοντας τον,έτσι κάνουν τα στραβά μάτια).Τέλος δε γίνεται λόγος για το Κασμίρ,όπου το Πακιστάν είναι υπαίτιο για τη δεινή κατάσταση εκεί,όταν τη δεκαετία του 40(47-49) έστελνε φανατικούς να προπαγανδίσουν τους μουσουλμάνους ενάντια στους συμπολίτες τους ινδουιστές,βουδιστές(40% επί του πληθυσμού),τις επιθέσεις και τη γενοκτονία που προσπάθησαν να διαπράξουν εις βάρος τους το 48 και το 71.Οι Κασμιρινοί μουσουλμάνοι ζητήσαν την παρέμβαση της Ινδίας,το 48 και κανείς δεν τους καταπίεζη όσο αυτή δεν επιδιώκουν τη γενοκτονία των ινδουσιστών κασμιρινών,ή την παραβίαση των δικαιώματων τους(οι μουσουλμάνοι στο Κασμίρ επανειλλημένα έχουν προκαλέσει ταραχές κάθε φορά που Ινδουιστές τολμούν να επιτελέσουν θρησκευτικές εορτές ή τελετουργίες).Και όλα αυτά χάρι στην ανοχή της δύσης,που αφήνει τους Πακιστανούς να αλωνίζουν ελεύθεροι σε Κασμίρ και Ινδία.Από την άλλη η Ινδία σέβεται τους μουσουλμάνους της(αλλά επανειλλημένα όχι αυτοί,όπως στο Γκουταράτ ή στην κεντρική ινδία όπου πρώτοι οι μουσουλμάνοι επιτίθενται σε ινδυιστικές τελετές,προσκυνητές και ύστερα διεκδικούν την αποκλειστικότηα από τη δικαιολογημένα αντίποινα των φτωχών και αγράμματων ινδουιστών συμπολιτών τους).Οι μουσουλμάνοι στην Ινδία έχουν φτάσει τα 160 εκ. μόλις 15 εκ.λιγότερα του Πακιστάν,και είναι αυτοί που απειλούν τη σταθερότητα του ινδικού κράτους,και το Πακιστάν που τους αναμοχλεύει και κάνει προκλητικές κινήσεις(όπως συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου στο Ρατζαστάν και Κασμίρ).
Επίσης ξεχνάς ότι οι πολιτικές του σουνιτικού-»κεμαλικού» παρακρατούς που είναι το Πακιστάν σήμερα,υποστηρίζονται από όλες τις πλούσιες αραβικές χώρες(εξαιρώντας το Μπαχρείν),γιατί έχουν και αυτές όμοια συμφέροντα(επεκτατικές βλέψεις και εδαφικές καταπατήσες).-αναφορικά το Μαρόκο(Δ.Σαχάρα),Λιβύη(Τσάντ),Σουδάν(νότος),το παλαιό παρακράτος του Σαντάμ,η Υεμένη,κτλ.
Το ίδιο το Ιράν,που συγκαταλέγεται στη μαύρη λίστα των ΗΠΑ και Ισραήλ,υποστηρίζει το Πακιστάν,στο θέμα του Βαλουχιστάν και από κοινού είχαν(από το 79′)και έχουν βλέψεις για την πίτα του Αφγανιστάν.Βλέπεις δαιμονοποιείς την Αμερική,θεωρόντας πως έχει το μονοπώλιο εξουσίας στην περιοχή.
Τέλος ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την τραγική κατάσταση στην περιοχή είναι ο υπερπληθυσμός.(είναι εύκολο και κατανοητό γιατί επιδιώκεις να να τονίσεις το ρόλο των διεφθαρμένων της εξουσίας αλλά ξεχνάς ότι η εθνοτική-θρησκευτική κατάσταση τους έχει ανεβάσει στην εξουσία,οι Αμερικάνοι έχουν απλώς συμφέροντα και τους υποστηρίζουν,δεν τους επιβάλλουν).Ο πληθυσμός στο Πακιστάν από 20 εκ.τη δεκαετιά του 30′,τα τελευταία 70 χρόνια συνεχώς αυξάνεται,όπως στο Μπαγκλαντές.Οι δείκτες γεννητικότηας και α.π. ξεπερνούν ακόμα και του Ιράκ,που τόσα χρόνια υφίσταται από πρώτο χέρι την καταστροφή.Είναι οικονομικά αδύνατο για μία χώρα να αντέξει κάτι τέτοιο,υπάρχουν οικονομικά μοντέλα και θεωρίες που το εξηγούν(όπως το youth bulge,που εξηγεί πολλά πάνω στη βία).Όμως το κράτος τους συνεχίζει να αψηφά τις προτροπές των διεθνών οργανώσεων και οι ισλαμικές αρχές να παροτρύνουν τις μεγάλες οικογένειες.Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται δε φτάνουν(πράγμα απόλυτα φυσιολογικό και δε φταίει κανένας «κακός δυτικός» γι’αυτό),να καλύψουν την αυξανόμενη ζήτηση.Ούτε και οι σουνίτες αδερφοί τους φαίνεται πως ενδιαφέρονται(Μαλαισία,ΣΑ,Λιβύη,κλ).Τέλος,υπάρχει και αυτό το φαινόμενο,προωθείται η παράνομη μετανάστευση των ατόμων από τις «πιστές» περιοχές του ανατολικού Πακιστάν,ή των μουσουλμανικών της Ινδίας,ενώ των ατόμων που εκφράσσουν αποσχιστικές ή «αιρετικές» τάσεις(σιιτών,βαλούχι,των βορεινών,χριστιανών,κτλ)αποθαρρύνεται,ώστε να δημιουργηθεί σταδιακά μία τεράστια ομάδα εκτός Πακιστάν για την υπεράσπιση των «ζωτικών» συμφερόντων του(από εμπερικής πλευράς η Ευρώπη/Αμερική είναι γεμάτη από «φτωχούληδες-κακόμοιρες πρόσφυγες» τέτοιου είδους.Όμως προσπαθούν με έμμεσα(πακιστανική μαφία-και φίλια προσκείμμενα στην κυβέρνηση μαφίες,τουρκική,κτλ)κυκλώματα μέσα να αποθαρρύνουν τους δεύτερους,ώστε να μην δημιουργήσουν ισχυρά λόμπι και ομάδες αντιφρονούντων εκτός.,αντιθέτως ενθαρύννεται η γκετοποιησή τους(και ομάδες Πακιστανών μεταναστών»πιστών»προσπαθούν να σιγήσουν κάθε διαφορετική φωνή στην ομογένεια).Φυσικά και η Αμερικάνοι έχουν ευθύνη αλλά δεν έχουν το μονοπώλιο,δεν είναι όπως στη Λ.Αμερική.
Επίσης η ειρωνεία είναι πως το Πακιστάν,όσο αδύναμο και αν το παρουσιάζεις,δεν φλερτάρει απλώς με τους Ταλιμπάν,επιδιώκει να πάρει όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερα από την πίτα Αφγανιστάν.Το Πακιστάν,το Ιράν όπως και οι γύρω τουρκο-σουνιτικές χώρες,έχουν την απίστευτη τύχη συμπαγείς εθνοτικές ομάδες να βρίσκονται σε συμπαγή(σχεδόν κομμάτια).Οι Πουστούν αποτελούν το 45%σχεδόν του πληθυσμού καλύποντας μαζί με τους Βαλούχι(περ.6%)το συμπαγές νότιο μισό της χώρας,ενώ οι τουρκόφωνοι σουνίτες σε διαμοιρασμένα μεταξύ τους κομμάτια,προσκέιμμαν έκαστο σε Τουρκμενιστάν,Ουζμπεκιστάν,Κιργιστάν και με το μεγαλύτερο(1/5 επί συνόλου)σε Τατζικιστάν.Η λεγόμενη ρώσικη σαλάτα δεν ισχύει.Οι χαζάρα δεκαετίες απεχθάνονται από τους λοιπούς(κυρίως παστούν),και είναι μία συμπαγής μάζα στο μεσοανατολικό κομμάτι(15-20%),το οποίο λιγουρεύται το Ιράν αλλά και οι ίδιοι οι Χαζάρα το επιιδιώκουν,μετά από τόσες σφαγές και καταπίεση από τους Σουνίτες-Ταλιμπάν.Το Πακιστάν επιδιώκει τα συμφέροντα των Πουστούν στην περιοχή δεκαετίες και με κάθε ευκαρία ενθαρρύνει τις ταραχές(όπως το 79′ όταν η Σοβιετική εισβολή απειλούσε τα αλυτρωτικά του σχέδια υπέρ των τουρκόφωνων και τατζίκ),η αστυνομία,ο στρατός είναι φιλικά προσκείμμενη σε Πουστούν και «πακιστανόφιλη»,με αποτέλεσμα τις διαρκές παραβιάσεις δικ. και την καταπίεση των τουρκόφωνων(Ουζμπέκων,Χαζάρα,κλ),σε συνεργασία με τους Τατζίκους.Το Πακιστάν επιθυμεί τη βοζνιοποίηση του Αφγανιστάν(όπως και το Τατζκιστάν)μέσω ταλιμπάν και εκβιασμών στους «συμμάχους»,και είναι εν μέρει υπεύθυνο για την τραγωδία και δυστυχία τόσων Αφγανών από το 79 έως σήμερα.Χαρακτηριστικά σου λέω πως η πακιστανική ελίτ και διασπορά διακατέχεται από μισαλλοδοξία,εθνικισμό(σουνιτισμό-κεμαλισμό),και προσπαθεί να σωπάσει όλες τις φωνές που αγωνίζονται για την ευημερία στην περιοχή,και όχι για το ανούσιο,βλαβερό μεγάλο στρατωκρατούμενο σουνιτικό Πακιστάν,γεμάτο μοίζερους και φτωχούς.
Αγαπητέ φίλε
Κατ’ αρχήν να σε ευχαριστήσω για τη συνεισφορά σου στο άρθρο.
Δεν διαφωνώ καθόλου ότι οι άρχουσες τάξεις της περιοχής έχουν τα δικά τους αυτόνομα συμφέροντα και δεν είναι απλώς έρμαια του δυτικού ιμπεριαλισμού. Θα πρέπει κάποια στιγμή να ανοιχτεί το ζήτημα του ιμπεριαλισμού σήμερα, που είναι ένα θέμα μεγάλο και υπάρχει πολύ σύγχυση στην Αριστερά επί του θέματος αυτού. Πολύ χοντρικά, η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να επανέλθουμε στη θέση του Λένιν, για την «ιμπεριαλιστική αλυσίδα». Στην κορυφή της ιεραρχίας είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) αλλά όλες οι άρχουσες τάξεις των καπιταλιστικών κρατών είναι αρπακτικές και ιμπεριαλιστικές και κατέχουν μια θέση στην ιεραρχική ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Δεν υπάρχει δηλαδή μια σχέση απλής υποταγής μεταξύ των ιεραρχικά ανώτερων και των ιεραρχικά κατώτερων. Με απλά λόγια η σχέση ΗΠΑ -Πακιστάν δεν είναι μια σχέση αφεντικού προς υπήκοο. Νομίζω ότι στο άρθρο μου, αν διαβαστεί προσεκτικά, δείχνω αυτήν την αντιφατική σχέση των ΗΠΑ με το Πακιστάν.
Οι ΗΠΑ είναι η ηγεμονική ιμπεριαλιστική δύναμη ακριβώς επειδή ταυτόχρονα μπορεί και να εκφράζει συμφέροντα των αρχουσών τάξεων των κατώτερων ιεραρχικά καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι ΗΠΑ επί δεκαετίες στήριζαν το Πακιστάν στην κόντρα του με την Ινδία (και την άτυπη συμμαχία της τελευταίας με την ΕΣΣΔ) και σε αντάλλαγμα είχαν την υποστήριξη του καθεστώτος του Πακιστάν στα ευρύτερα γεωπολιτικά τους συμφέροντα στην περιοχή.
Ωστόσο η ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας σημαίνει ότι οι σχέσεις δεν είναι ισότιμες: χωρίς τις ΗΠΑ το πακιστανικό καθεστώς δεν θα αποκτούσε πυρηνική βόμβα (όπως αντίστοιχα η Ινδία χωρίς την υποστήριξη της τότε ΕΣΣΔ), δεν θα είχε τη γενικότερη στρατιωτική δύναμη να διεκδικεί και να καταπιέζει τις διάφορες εθνότητες στην περιοχή.
Επομένως το άρθρο δεν έχει σκοπό να «δαιμονοποιήσει» τις ΗΠΑ αλλά να δείξει την ιμπεριαλιστική ιεραρχία στην περιοχή και πως αυτή διαπλέκεται με τα γενικότερα συμφέροντα των ΗΠΑ (ειδικότερα την προσπάθεια των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια να ελέγξουν τα πετρέλαια της ευρύτερης περιοχής).
Φιλικά
Άγγελος