Και μου’ παν η σειρά σου να πας στο στρατό…
Στις 11 Αυγούστου, παρουσιάστηκα στη Θήβα, στο Πυροβολικό και ύστερα από ένα αναμενόμενο δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό με τη μάνα μου πέρασα την κεντρική πύλη χωρίς να κοιτάξω στιγμή πίσω…
Στις 11 Αυγούστου, παρουσιάστηκα στη Θήβα, στο Πυροβολικό και ύστερα από ένα αναμενόμενο δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό με τη μάνα μου πέρασα την κεντρική πύλη χωρίς να κοιτάξω στιγμή πίσω…
Διάβασα στα Νέα ένα ερώτημα του Καθηγητής Βιοηθικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον Πίτερ Σιγκερ: «Στέκεσαι δίπλα σε μια σιδηροτροχιά όταν βλέπεις ότι ένα βαγόνι, χωρίς κανέναν μέσα, κατεβαίνει τη γραμμή κατευθυνόμενο προς μια ομάδα πέντε ανθρώπων. Αν το βαγόνι συνεχίσει την πορεία του, θα σκοτωθούν όλοι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να προλάβεις […]
Τελικά, μάλλον η εξειδίκευση, στις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες, είναι αναγκαία…. Από μικρός (παιδική αφέλεια;) θαύμαζα τους “συνολικούς ανθρώπους”, το ιδεώδες της Αναγέννησης. Τους ανθρώπους που, όπως π.χ. ο Ντα Βίντσι, μπορούν να ασχολούνται με το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης γνώσης με την ίδια (σχεδόν) επιτυχία. Ωστόσο αυτοί, πρέπει επιτέλους να το παραδεχτούμε, αποτελούν την εξαίρεση…. […]
Ένα από τα πιο επίμονα χαρακτηριστικά της θρησκευόμενης σκέψης είναι η αντίληψη του κόσμου κάτω από το πρίσμα του «καλού και του κακού».