Subscribe via RSS Feed
Εκτυπώστε το Εκτυπώστε το

Η αναγκαιότητα της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ



Του Γιώργου Ρούση

Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση όσων με απαράδεκτο τρόπο αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως την άλλη όψη του νομίσματος του μαύρου μετώπου, αναπτύσσεται μια όλο και πιο έντονη επιθετικότητα ενάντια σε όσους τολμούν να του ασκήσουν κριτική από τα αριστερά.

Αυτή στοχεύει όλους εκείνους, πρόσωπα ή συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς , που υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις του είναι ανεπαρκείς για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση, και τούτο διότι κινούνται εντός των τειχών του οικοδομήματος μέσα στο οποία δημιουργήθηκε η κρίση.

Μάλιστα το βασικό επιχείρημα αυτής της κριτικής είναι ότι οι εξ’ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλούν νερό στο μύλο των μνημονιακών δυνάμεων, γιατί φοβίζουν τον κόσμο ο οποίος χρεώνει και στον ΣΥΡΙΖΑ τις «εξτρεμιστικές» τους απόψεις, και έτσι τον αποδυναμώνει εκλογικά, τη στιγμή που η μάχη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θα κριθεί οριακά.

Έτσι λοιπόν κάθε αναφορά σε έξοδο από το ευρώ, -τη στιγμή που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι οδεύουν προς πολλές ευρωζώνες – ή σε ρήξη με την ΕΕ, πολύ περισσότερο η αναφορά σε αντικαπιταλιστικά –αντιμπεριαλιστικά μέτρα, και βεβαίως η αναφορά σε όρους όπως καπιταλισμός (ως υπαίτιος της παγκόσμιας κρίσης ) ή σοσιαλισμός (ως προοπτική), αποφεύγονται επιμελώς.

Ταυτόχρονα ουδείς από τους κριτικούς της αριστερής κριτικής δεν έχει αρθρώσει μια λέξη για να αποδείξει ότι δεν πρόκειται ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε νέο αριστερό ανάχωμα του συστήματος , κάτι που είναι σαφές ότι επιδιώκει τόσο η ντόπια αστική τάξη, όσο και οι ξένοι δυνάστες μας.

Έτσι, και μάλιστα όχι από κυβερνητική θέση , απέναντι στις πιέσεις των ξένων , την τρομολαγνεία και τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό του Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης σε ευρώ, ΕΕ, και υπόσχεται ότι πασχίζει για την «ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή».

Παράλληλα:

- δεν θεωρεί σκόπιμο να προβεί σε καμιά αυτοκριτική για παρελθούσες αμαρτίες, τύπου υπερψήφισης του Μάαστριχτ, ή για πιο πρόσφατες μικρότερες νοθείες όπως πχ η συμμετοχή νυν βουλευτών και άλλων στελεχών του στις εκλογές για τα όργανα των ΑΕΙ με βάση το νόμο Διαμαντοπούλου ,

- αμβλύνει σε καθημερινή σχεδόν βάση τις αρχικές του τοποθετήσεις, πόσω μάλλον τις προγραμματικές δεσμεύσεις του,

-εξοβελίζει από το λεξιλόγιο του τον όρο καταγγελία,

-απευθύνεται στην καθεστωτική ΔΗΜΑΡ για σχηματισμό κυβέρνησης και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτή να λειτουργήσει με την ανοχή των πιο συντηρητικών δυνάμεων,

-νεκρανασταίνει τον καταδικασμένο στη λαϊκή συνείδηση Αρσένη και τον προτείνει για υπηρεσιακό πρωθυπουργό,

-προβάλλει όλο και περισσότερο τα πιο δεξιά στελέχη του, ενώ τα αριστερά του όλο και πιότερο αυτολογοκρίνονται,

-εναγκαλίζεται με τέως συμβούλους των Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπανδρέου,

-προαναγγέλλει το μετασχηματισμό του σε νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη,

-φαντασιώνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη σε συμμαχία με τους υποστηριχτές του Ολάντ, τη στιγμή που ο ίδιος καλεί την Ελλάδα να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της.

Μια τέτοια στάση όμως, δεν μπορεί παρά να γεννήσει τον ακόλουθο προβληματισμό στον καλοπροαίρετο αριστερό που έχει τη πολιτική διαύγεια να τον απασχολεί κι’ ένα βήμα παραπέρα από το ντέρμπυ των εκλογών.

Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώνει να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συνεργασία άλλων δυνάμεων όπως η ΔΗΜΑΡ. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αδύνατον να κοντράρει έστω και κατ’ ελάχιστο το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, κάτι απαραίτητο αν θέλει να πάρει τα όποια φιλολαϊκά μέτρα, δίχως τη στήριξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος. Όταν όμως στο όνομα της απόσπασης μιας ψήφου πίσω από το παραβάν, η ριζοσπαστικοποίηση αυτού του κινήματος σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση , αντί να προωθείται, γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί, ή ακόμη χειρότερα όταν θεωρείται ότι θα φοβίσουμε το λαό αν ορίσουμε με σαφήνεια ποιοι είναι οι στόχοι και οι αντίπαλοι του, τότε με μαθηματική ακρίβεια το παιγνίδι της επόμενης μέρας έχει χαθεί.

Ακόμη λοιπόν και αυτή η οπορτουνιστική, επιφανειακή και κοντόφθαλμη κριτική της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ένα επιπρόσθετο λόγο άσκησης της, ένας επιπρόσθετο λόγο για να καταδειχτεί ότι αυτή, όχι μόνον δεν βλάπτει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα ενισχύει.

Από την ίδια οπτική γωνία και η ψήφος σε ριζοσπαστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνον δεν είναι χαμένη ψήφος, όπως διατείνονται όσοι πρόσφατα ενστερνιστήκαν αυτό το κλασικό επιχείρημα του δικομματισμού, άλλα είναι μια άλλη ποιοτικά ψήφος που σε βάθος χρόνου, και όχι μόνον εκλογικά, ενισχύει το ριζοσπαστισμό και αποδυναμώνει την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ενσωματώσιμης αριστεράς .

Το βέβαιο είναι ότι αν ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια, αυτό θα είναι αρνητικό και όσοι αναμένουν κάτι τέτοιο για να δικαιωθούν θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μια ήττα μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη δικαίωση τους, θα χρεωθεί στη σύμπασα αριστερά, και το πιο σημαντικό είναι ότι θα οδηγήσει σε βαθειά απογοήτευση όλο αυτόν τον κόσμο που μέσα στο μαύρο σκοτάδι, είδε στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια αχτίδα φωτός.

Γι’ αυτό και πρέπει να πασχίσουμε να διασώσουμε και να ενισχύσουμε τον αριστερό ριζοσπαστισμό, μόνο ικανό να διαφυλάξει αυτήν την ελπίδα και να μετατρέψει το όνειρο σε πραγματικότητα, μόνο ικανό να συγκρατήσει το τσουνάμι της απογοήτευσης, που θα προκληθεί κατά την απευκταία αλλά λίαν πιθανή περίπτωση, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματωθεί και το ΚΚΕ θα καταβαραθρωθεί.

Αναδημοσίευση από το «Ποντίκι»

Share

Category: Απόψεις



Σχόλια (4)

Trackback URL | Comments RSS Feed

  1. Ο/Η ΕΟΣ λέει:

    Γράφει ο συγγραφέας του κειμένου:

    Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αδύνατον να κοντράρει έστω και κατ’ ελάχιστο το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, κάτι απαραίτητο αν θέλει να πάρει τα όποια φιλολαϊκά μέτρα, δίχως τη στήριξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος.

    Πράγματι, καμιά κυβέρνηση που δεν στηρίζεται σε ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική και να κοντραριστεί μα τα συμφέροντα του κεφάλαιου.

    Αν πραγματικά πιστεύει αυτά που γράφει, ας σταματήσει λοιπόν να μας υπενθυμίζει τι δεν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και ας ενδιαφερθεί πραγματικά για το δυνάμωμα αυτού του μαζικού κινήματος. Και ας απευθυνθεί προς τον δικό του πολιτικό χώρο που έχει περιθωριακές σχέσεις με το μαζικό κίνημα και η πολιτική του πρακτική κυριαρχείται από ηγεμονικές και σεχταριστικές πρακτικές.

    Είναι γνωστό τι κάνει στα συνδικάτα και στις γειτονιές το ΝΑΡ, είναι γνωστή και η στάση του απέναντι στο κίνημα των πλατειών, είναι γνωστή και η προσκόλλησή του στις χρεοκοπημένες πολιτικές του ΚΚΕ. Αν λοιπόν αυτές τις πολιτικές θεωρεί αυτό που «πασχίσουμε να διασώσουμε και να ενισχύσουμε τον αριστερό ριζοσπαστισμό,», ευχαριστούμε άλλα δεν θα πάρουμε! Δεν έχουν τίποτα το αριστερό και το προοδευτικό αυτά που πρεσβεύει ο Γ.Ρ. και ο πολιτικός του χώρος.

    Υ.Γ. Οι πράξεις κρίνουν τους ανθρώπους περισσότερο από τα λόγια τους. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την αξιοπρέπεια να μην πάει και κάνει προεκλογική εκστρατεία στην Ζούγκλα του Μ. Τριανταφυλόπουλου…

  2. Ο/Η lathrometanastis λέει:

    Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλήξει να είναι η μοναδική επιλογή που μπορεί να φέρει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και αλλαγής, πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες πολύ σημαντικές αποσιωπήσεις από τις δημόσιες τοποθετήσεις του:
    1) Είναι σαφές ότι για το πλιάτσικο της τελευταίας δεκαετίας που οδήγησε στο ρήμαγμα των ασφαλιστικών ταμείων, τα ιλιγγιώδη σκάνδαλα και τη διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, χρειάστηκε να παρουσιαστεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος: και ο κλήρος έπεσε στον Άκη και τη γυναίκα του. Είναι επίσης σαφές ότι στο πλιάτσικο εμπλέκονται κεντρικά στελέχη και των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Δυστυχώς, στο ζήτημα αυτό, η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκκωφαντική: η μοναδική πολιτική δύναμη που ζητάει να μπουν στη φυλακή οι υπεύθυνοι είναι οι νεοναζιστές της χ.α. (και γι’ αυτό εμφανίζονται ως η πιο δυναμική και οργισμένη αντιπολίτευση στα μάτια των αδαών).
    2) Κατά τα άλλα, τις παραμονές σχηματισμού κυβέρνησης της αριστεράς, οι νεοναζί εξορμούν ανενόχλητοι σε καθημερινή βάση και προχωρούν σε δολοφονικές επιθέσεις. Μήπως θάπρεπε η πλειοψηφούσα ριζοσπαστική αριστερά τουλάχιστον να αρνηθεί να κάθεται στο ίδιο τηλεοπτικό τραπέζι με τους δολοφόνους;

  3. Ο/Η Μια χαμένη ψήφος λέει:

    Ναι ο ΣΥΡΙΖΑ «των κινημάτων» (που ανακαλύπτει προβοκάτσιες παντού για να κλειδώσει τον κόσμο σπίτι του) εμφανίζεται μόνο σε «καθαρά» ΜΜΕ τύπου MEGA ,ALPHA ,ΣΚΑΙ κλπ. παρέα με τους «κινηματικούς» χρυσαυγίτες (που έτσι τους νομιμοποιεί.Άλλωστε στο αίτημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κηρυχθούν παράνομοι ,αίτημα και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να απαντήσει).Σύντροφοι της ΕΟΣ ,ο Πάγκαλος είναι χυδαίος και αλαζόνας αλλά αυτός ήταν 40 χρόνια αφεντικό.Χαλαρώστε λίγο (Ούτε η Αυριανή το ’89 δεν έκανε έτσι.Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την «ενότητα».Λάθος;;;)και αν θέλετε απαντήστε επί της ουσίας.

  4. Ο/Η μνημων λέει:

    Ο Ρούσης δεν ήταν αυτός που είχε δηλώσει προεκλογικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαιμου, τόσο φαίνεται ο κώλος της»? Και τώρα θέλει να τον πάρουμε σοβαρά ότι νοιάζεται για το κίνημα και για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ κια της πιθανής κυβέρνησης της αριστεράς? Το μόνο που τον νοιάζει είναι η φιλαυτία του, η έπαρσή του και η ΚΚΕδικη νοοτροπία της παθητικότητας του «σας τα έλεγα εγώ». Απόλυτα απαραίτητη η αριστερή κριτική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή είναι εποικοδομητική από όσους είναι εντός του ταξικού και λαικού ρεύματος που φουσκώνει τον συριζα και θέλουν να νικήσει ξεκαθαρίζοντας τις αυταπάτες του, από όσους τουλάχιστον χαίρονται γι’ αυτή την ριζοσπαστική στροφή των εργαζόμενων και των των λαικών στρωμμάτων ακόμα και αν είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, για όσους τουλάχιστον δεν καταλήγουν στο κκεδικο «να χάσει ο συριζα γιατί θα μας προδώσει». Και ο Ρούσης δεν ανήκει σε αυτούς και αυτά που λέει είναι παραλαγή με τα περί «μαιμούς» μόνο που τώρα τα πλασάρει πιο «πολιτικά» για να μη γίνεται ρεζίλι.

Αφήστε μήνυμα