Athens 2012 by stadart

Το Μάιο του 2010, η κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» σε πλήρη συμφωνία με τη δεξιά και ακροδεξιά παράταξη, την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, αποφάσισε να παραδώσει την εδώ και δεκαετίες χρεοκοπημένη Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αυτοί που καταλήστεψαν τον ελληνικό λαό, αφού μετέφεραν τα κλοπιμαία στις τράπεζες του εξωτερικού, συνεχίζουν να εξουσιάζουν επιστρατεύοντας όλους τους μηχανισμούς που ελέγχουν: ΜΜΕ, δικαιοσύνη, όργανα καταστολής, κράτος και παρακράτος.

Ένα χρόνο μετά και αφού έχει μεσολαβήσει μια πρωτόγνωρη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, στους άνεργους, στους συνταξιούχους και στους μετανάστες εφαρμόζοντας κατά γράμμα το δόγμα του σοκ, αφού προκλητικά άφησαν ανενόχλητη την μεγαλοαστική τάξη να μεγεθύνει τον πλούτο της, ετοιμάζουν ακόμα πιο βάρβαρες ρυθμίσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα γκρεμίσουν ότι έχει απομείνει όρθιο.

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Πρέπει, αρχικά, να τολμήσουμε να το ονομάσουμε: Ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του κι έχει αρχίσει να αυτοκαταστρέφεται. Σαν οικονομικό σύστημα λειτούργησε – καλώς ή κακώς- για πάνω από δύο αιώνες. Αλλά ένα σύστημα που καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει, παύει να λειτουργεί αφού πλέον δεν ικανοποιεί τις ανάγκες για τις οποίες σχεδιάστηκε. Οι παραγωγικές δυνάμεις δεν είναι ανεξάντλητες, ωστόσο, οι ελάχιστοι που επωφελούνται από αυτό το σύστημα αρνούνται να το κατανοήσουν και δεν έχουν καμία διάθεση να χάσουν τα προνόμιά τους. Η Ελλάδα, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας χώρας που εφάρμοσε καπιταλιστικές πολιτικές χωρίς να έχει τα απαιτούμενα μέσα παραγωγής. Απλά δε λειτούργησε. Δε θα μπορούσε να λειτουργήσει παρά μόνο με δάνεια και ξένες επενδύσεις. Και τώρα καλείται να πληρώσει το τίμημα. Ως μείζον ζήτημα της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση τίθεται η προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, εις βάρος των συμφερόντων του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Η προάσπιση των συμφερόντων των λίγων, σε αντίθεση με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών. Η πολιτική αυτή έχει απομακρυνθεί εντελώς από τη δημοκρατία: Παραβιάζει ασύστολα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα με πρώτο αυτό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η εφαρμογή μέτρων που ως σκοπό έχουν να διατηρήσουν, με τη βία, τη δύναμη του κεφαλαίου, δείχνουν την πιο άγρια μορφή του καπιταλισμού: νομιμοποίηση της ανισότητας, εκμετάλλευση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και κοινωνικός αποκλεισμός ολοένα και περισσότερων κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται για ένα θεσμικό έγκλημα που συντελείται εις βάρος των ανέργων, των συνταξιούχων, των μισθωτών, των μεταναστών, δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει επίσης φτάσει στο τέλος του. Το ότι επήλθε κορεσμός έχει αρχίσει να γίνεται ορατό ακόμα κι αν οι κυβερνώντες επιμένουν ν’ ακολουθούν φιλοκαπιταλιστικές πολιτικές, αγνοώντας επιδεικτικά τη φωνή του λαού. Μια φωνή που δυναμώνει όλο και περισσότερο, μια φωνή που αρχικά δήλωσε αγανακτισμένη, αλλά σύντομα φάνηκε αποφασισμένη. Αυτό που συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά ταυτόχρονα ήταν αναπόφευκτο: όσο πιο βίαιη είναι η απειλή, τόσο περισσότερο ο κόσμος θα συνασπίζεται προκειμένου να την αντιμετωπίσει. Είναι προφανές ότι κάτι αλλάζει. Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δύναμη που έχει. Αυτό που αμφισβητείται είναι ο ίδιος ο θεσμός της αντιπροσωπευτικότητας, θέτοντας το ζήτημα πιο βαθειά, αποκαλύπτοντας τη σαθρότητα ολόκληρου του πολιτικού οικοδομήματος. Τίθεται το ζήτημα της δημοκρατίας και το αν αυτή εφαρμόζεται. Γίνεται μια αναδιαπραγμάτευση αξιών, όπου το συλλογικό υπερέχει του ατομικού. Αμφισβητούνται οι ίδιες οι ιδεολογίες στο μέτρο που εκπροσωπούνταν από συγκεκριμένα κόμματα. Αναπτύσσονται αισθήματα αλληλεγγύης πέρα από ταξικές, κοινωνικές ή φυλετικές διαφορές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, διατηρώντας τις ιδιαιτερότητές τους, δημιουργούν μια συλλογικότητα χωρίς προκαθορισμένη – και άρα ασφυκτική- ταυτότητα. Δημιουργούν ένα σύνολο που αντιστέκεται. Παρά τις όποιες διαφωνίες, οι οποίες είναι θεμιτές κι επιθυμητές για τη δημοκρατία, συνενώνονται σε μια φωνή που δυναμώνει και ζητάει αλλαγή. Ριζική αλλαγή.

Μαρία Δεληγιαννίδου – Σταύρος Δεληγιαννίδης