The Prodigy – Invaders Must Die



The Drag: Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος, που να έζησε στην επιφάνεια της Γης τα τελευταία είκοσι χρόνια και να μην έχει ακούσει το όνομα The Prodigy! Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1990 στο Essex της Αγγλίας, αρχικά από τον soundsystem MC (πώς να το μεταφράσεις αυτό!), Liam Howlett και τους χορευτές, Keiff Flint και Leeroy Thomhill. H μουσική τους, ένα μείγμα εθισμένου αλχημιστή από rave, brakebeat, drum ’n bass, αλλά και hip-hop ακόμη και reggae επιρροών, που τους έκαναν να ξεχωρίσουν από την πρώτη τους κυκλοφορία. Το 1991, το «Experience» χαρακτηρίστηκε το απόλυτο dancerave άλμπουμ της χρονιάς με τα singles “Out of Space” και “Wind It Up” να ακούγονται παντού. Το 1993, ο κύκλος ανοίγει και για τον Maxim Reality, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζε με remix για τους Front 242, Jesus Jones και Art of Noise. Στα τέλη του 1993, σκάει το single “One Love” και στις αρχές του επόμενου έτους το έπος “No Good (Start the Dance)” με αποτέλεσμα, όχι μόνο να χάσουμε την μπάλα, αλλά και όλο το γήπεδο, για το τι θα πει χορευτική μουσική. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε το 1994, με το «Music for the Jilted Generation», να ακούγεται σαφώς πιο ώριμο και εξελιγμένο από τον προκάτοχό του. Ενέργεια, γρηγορότερα bit‘s, κιθάρες να γρυλίζουν και τα drums πάντα να αποτελούν τη βάση των όλων. Το 1997, ήταν το έτος που καταστράφηκαν χιλιάδες ζωές ανυποψίαστων, αφού το «The Fat of the Land» ήρθε για να σπείρει αναρχία και να θερίσει τον καθωσπρεπισμό της άρχουσας τάξης. Ο δίσκος πραγματικά αποτέλεσε μνημείο για την τότε σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Περισσότερα φωνητικά, μεταλλικές κιθάρες, θηριώδη brakebeats και τόνοι ναρκωτικά κατασκευασμένα στα τελευταία επίπεδα της κολάσεως, με ένα και μόνο σκοπό. Να διαφθείρουν και να συνθλίψουν τη «μελωδία της ευτυχίας» από την επιφάνεια και πάνω. “Firestarter”, “Breathe”και “Smack My Bitch Up” έκαναν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Δάντη, να φαντάζουν με τους επτά νάνους, που μόνο σκοπό έχουν να ικανοποιήσουν τον άρχοντα Howlett στο όνομα της αυτοκαταστροφής, αλλά και της ελεύθερης βούλησης. Κάπου εκεί, οι The Prodigy ξεφεύγουν από τον underground χώρο και ανάγονται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, με τις συναυλίες τους να γίνονται όλες sold out. Περιοδείες, επεισόδια, καταχρήσεις. Καταχρήσεις, περιοδείες, επεισόδια. Επεισόδια, καταχρήσεις, περιοδείες. Με όποια σειρά και να τα βάλεις, είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα live που θα μπορούσες να συμμετέχεις. Στην Ελλάδα τους έχουμε δει δυο φορές, με τις παρενέργειες που όλοι θυμόμαστε!… ΧΑΟΣ! Η τεράστια απήχηση του «The Fat of the Land» και η διάρκειά του στο χρόνο, έκαναν τους The Prodigy όμως να αναπαυθούν στις δάφνες τους για αρκετό καιρό, με αποτέλεσμα, η κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου τους, «Always Outnumbered Never Outgunned» το 2004 και η επιστροφή τους στους πρώιμους ήχους, να ακούγεται σαν κάτι πρόχειρο και γενικότερα κάτι απογοητευτικό για τους θεούς της «dancerock» σκηνής. Η περίοδος εκείνη ήταν μάλλον η πιο δύσκολη για τον Howlett, αφού το “project The Prodigy” βρισκόταν ένα πάτημα από το οριστικό “Delete”. Η κυκλοφορία του «Greatest Hits (Their Law)» του 2005, αν και στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελεί το άδοξο τέλος ενός συγκροτήματος και την τελευταία αρπαχτή της εταιρίας, στην περίπτωση των The Prodigy έπαιξε τον σπάνιο ρόλο της αναγεννήσης. Τα εκρηκτικά live που ακολούθησαν, έφεραν το συγκρότημα ξανά στην επιφάνεια και στα τρία εναπομείναντα μέλη του, τη δίψα για δημιουργία, την πείνα για επικοινωνία και την ξεχασμένη πίστη για την ανακάλυψη νέων παραδείσων. Το αποτέλεσμα είναι το πολιτικοποιημένο Invaders Must Die…

The Prodigy – Invaders Must Die

Invaders Must Die – Omen – Thunder – Colours – Take Me To The Hospital – Warrior’s Dance
– Run With The Wolves – Omen Reprise – World’s On Fire – Piranha – Stand Up

Το Invaders Must Die είναι η πέμπτη κυκλοφορία των The Prodigy και μπορεί να χαρακτηριστεί, ίσως η καλύτερα δομημένη δουλειά τους, μέχρι σήμερα. Rockelectro (η σειρά δεν είναι τυχαία) ατμόσφαιρες, πολιτικοποιημένοι στίχοι, και πλήκτρα-έλικες να μπερδεύονται στα αντίβαρα ντραμς, για το Zeppelin της επιστροφής ενός σχήματος, που η όλη του πορεία, δεν ήταν παρά μόνο ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί. Ο δίσκος αποτελεί την εξέλιξη του συγκροτήματος, παρ’ όλο που επιστρέφει σε ελεγχόμενα underground μονοπάτια, με τους Howlett, Flint και Maxim πιο κατασταλαγμένους από ποτέ να ελευθερώνουν το Invaders Must Die στον αέρα, γεμάτο συνοχή και απενοχοποίηση του παρελθόντος. Το Layout αντανακλά το ύφος και τη rock λογική του δίσκου, αφού τα κομμάτια ακούγονται δεμένα μεταξύ τους, χωρίς τις εκρήξεις και τις αδύνατες στιγμές, των προηγούμενων κυκλοφοριών.

Απογείωση με το ομότιτλο (πρώτο single), να σε προετοιμάζει με τις κιθάρες και τα hardcore πλήκτρα του, να σου τρυπάνε τον εγκέφαλο, για να εκχύσουν το μείγμα αμφεταμινών που χρειάζεσαι για να αντέξεις την πίεση και την ένταση του «Omen» (δεύτερο single), το οποίο δείχνει τα δόντια του ουρλιάζοντας “Now the writings on the wall… It won’t go away… It’s an omen!”. Το «Thunder» όπως το χαρακτηρίζουν και οι ίδιοι, «μοιάζει με το νόθο παιδί» του κλασικού πια “Out of Space”. Οι ταχύτητες και το ύψος, από εκεί και πέρα, ανεβοκατεβαίνουν επικίνδυνα στο «Colours», για να χάσουν απότομα ύψος για πιο χαμηλά επίπεδα, αλλά με πιο επιθετικά brakebeat στο «Take Me to the Hospital». Στα ύψη και πάλι, με το «Warrior’s Dance» και τα γυναικεία του φωνητικά, να σε υπνωτίζουν σε ένα οργιώδες electro κάλεσμα. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου κατά τη γνώμη μου, (μαζί με το Omen), είναι to «Run with the Wolves». Το κομμάτι εκτός ότι τα ντραμς είναι γραμμένα από τον Dave Grohl [Ex-Nirvana, Foo Fighters (πραγματικά μεγάλος Drummer! Αλλά μέχρι εκεί!), ο οποίος μάλιστα επικοινώνησε με τον Howlett, ενημερώνοντάς τoν ότι είχε κάποια demo για τους Prodigy!;;;…] θα μπορούσε να αποτελεί τον ηλεκτρονικό αδερφό του «N.O.W.» των Ministry. Το «World’s on Fire» σαρώνει με αμείωτη ένταση και τη φωτιά του να πλησιάζει απειλητικά, τον υποτιθέμενα προστατευμένο μικρόκοσμό μας. Το «Piranha», κάπως δεν μου κάθεται καλά… αλλά το «Stand Up» που κλείνει το Invaders Must Die μας αποχαιρετά με το δικό του ξεχωριστό ήχο (αφού και εδώ ο Grohl έχει βάλει το χεράκι του), με μια περίεργη αισιοδοξία, αφορίζοντας ό,τι σκοτεινό και σάπιο προϋπήρxε.

Οι The Prodigy με το Invaders Must Die, απάντησαν σε όλους εκείνους που τους είχαν μουσικά τουλάχιστον, για ξεγραμμένα πρεζόνια, προκαλώντας χαμόγελα ικανοποίησης, όχι μόνο στις χιλιάδες των οπαδών τους, αλλά κυρίως στους ίδιους τους, τους εαυτούς! [8]

Ενδοφλέβιες δόσεις αδρεναλίνης, από ανάγκη για ανατροπή, η μεγαλύτερη ντόπα της ζωής!

Anti

Category: Χωρίς κατηγορία