Mastodon – Crack the Skye
Oblivion – Divinations – Quintessence – The Gzar – Ghost of Karelia – Crack the Skye – The Last Baron
Μαθήματα αμεσότητας και ψυχεδέλειας. Μία συσσώρευση καθαρών ιδεών, σκοτεινών οραμάτων, ιστορικών ή μη γεγονότων, παραισθησιογόνων ναρκωτικών· οργιώδες συναίσθημα και η απώλεια του ίδιου σου του εαυτού, να σε κοιτάζει απορημένη, καμένη ύστερα από τη πρώτη κιόλας ακρόαση! Οι τόνοι έπεσαν, καθώς χαμήλωσαν τα φώτα στη σκιά του χαοτικού Remission, των βομβαρδιστικών τυμπάνων του Leviathan, ενός μπάσου κροταλία στο Blood Mountain. Οι ιδέες των τριών αυτών προηγούμενων άλμπουμ ενώθηκαν στον αιθέρα, συμπιέζοντας τα δαιδαλώδη riffs του κιθαρίστα Bill Kelliher με τις εναλλαγές ανάμεσα στους Brent Hinds και Troy Sanders να μοιάζουν με ροή χείμαρρου, που δεν οδηγείτε αυτή τη φορά από τα κοφτερά βράχια (ντραμς) του Brann Dailor αλλά πάνε ένα βήμα παραπέρα τον ήχο και το ύφος του συγκεκριμένου αριστουργήματος. Η μουσική του δίσκου γράφτηκε από το Brent σε μία ακουστική κιθάρα, καθώς ανάρρωνε από ένα ατύχημα για περίπου οκτώ μήνες στο σπίτι του, κάνοντας το Crack the Skye να ακούγεται πιο Mastodon από ποτέ. Το Oblivion είναι μόνο η αρχή, για να ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια σου τα πιο αρχέγονα όνειρα που έκρυβες μέσα σου, σε ένα παγανιστικό όργιο απόκρυφων επιθυμιών. Ο μετεωρίτης Divinations έρχεται για σε καθηλώσει με την αμεσότητά του, καθώς το λυρικό Quintessence δημιουργεί μία εφιαλτική απώλεια βαρύτητας. Το επιβλητικό The Gzar με κιθάρες κατευθείαν από τα έγκατα της κολάσεως και τον Hinds πραγματικό δαίμονα, είτε να βρυχάται, είτε να κινείται νωχελικά χωρίς να δίνει τίποτα παραπάνω από ό,τι χρειάζεται. Ghost of Karelia στακάτο, στοιχειωμένο, το σκοτεινό, προπομπός του επιβλητικού ομότιτλου, με τον Scott Kelly (Neurosis) στα φωνητικά, χαρακτηρίζοντας την ποιότητα του συνόλου, χωρίς περιθώρια διαπραγμάτευσης. Με μία φράση ίσως το κάτοπτρο της θνητότητας και της αγωνίας του είδους μας. Για το τέλος, οι Mastodon κλείνουν με το άπειρο The Last Baron, αφήνοντάς μας κάπου ανάμεσα στη στρατόσφαιρα, περιμένοντας να αποφασίσουμε, αν θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην αρχή μας, ή να ξεκινήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση και την εξέλιξη του ανθρώπου. Η μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή του κόσμου δίνει σεμινάρια ενός ολοκληρωμένου έργου τέχνης, μοναδικής καλλιτεχνικής έκφρασης και συνοχής με μία ειλικρίνεια που μπορεί να σε καθηλώσει για μέρες μπροστά στα ηχεία σου. Ο χρόνος θα δείξει, αν θα μπορέσει να γίνει σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές, σίγουρα όμως, για όλους εμάς που το κάναμε κτήμα μας στις μέρες του, το Crack the Skye είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων. [10]
Επαναπροσδιορισμός! Ίσως, δεν θα πρέπει να είναι ο τίτλος μόνο για το Crack the Skye, αλλά και για ολόκληρο το Metal ιδίωμα.
Anti.
Category: Χωρίς κατηγορία